헬라어 문장 검색 - Αππιαν́ΤηεΦορέ47́

(아피아노스, The Foreign Wars, chapter 9)

Ταῦτα τοῦ Σκιπίωνοσ εἰπόντοσ οἱ μὲν πρέσβεισ ἔφερον ἐσ Καρχηδόνα τοὺσ λόγουσ, συνιόντοσ δὲ τοῦ πλήθουσ ἐσ ἐκκλησίαν ἐπὶ πολλὰσ ἡμέρασ, τοῖσ μὲν ἀρίστοισ ἐδόκει τὰ προτεινόμενα δέξασθαι καὶ μὴ περὶ τινῶν ἀπειθοῦντασ κινδυνεύειν περὶ ἁπάντων, τὸ δ’ ἀγοραῖον πλῆθοσ οὐ τὸ παρὸν δεινὸν ἐκλογιζόμενοι μᾶλλον ἢ τὴν ἀφαίρεσιν ὧν ἔχουσι, τοσήνδε οὖσαν, ἠπείθουν, καὶ ἠγανάκτουν εἰ ἐν λιμῷ τὸν σῖτον οἱ ἄρχοντεσ αἱροῦνται Ῥωμαίοισ ἀντὶ τῶν πολιτῶν ἐσ τὰσ ἀνοχὰσ παρασχεῖν, ἐφ’ ἕκαστόν τε αὐτῶν συνιστάμενοι πᾶσιν ἠπείλουν τὰσ οἰκίασ αὐτῶν διαρπάσειν καὶ καταπρήσειν. τέλοσ δ’ ἔγνωσαν Ἀννίβαν, ἔχοντα μὲν ἤδη πεζοὺσ ἑξακισχιλίουσ ἱππέασ δὲ πεντακοσίουσ, σταθμεύοντα δ’ ἐν πόλει Μαρθαμά, σύμβουλον ἐπὶ τοῖσ παροῦσι καλεῖν. ὁ δ’ ἧκε, καὶ τῶν μετρίων δεδιότων μὴ φιλοπόλεμοσ ἀνὴρ ἐπιτρίψῃ τὸ πλῆθοσ, πάνυ σεμνῶσ ἐκέλευε τὴν εἰρήνην δέχεσθαι. ὁ δὲ δῆμοσ καὶ τόνδε ὑπ’ ὀργῆσ μανιώδουσ ἐβλασφήμει καὶ πᾶσιν ἠπείλει, μέχρι τῶν γνωρίμων τοὺσ μὲν ἐσ Μασσανάσσην καταφυγεῖν, τοὺσ δὲ ἐσ αὐτοὺσ Ῥωμαίουσ αὐτομολῆσαι, τῆσ πόλεωσ ἀπογνόντασ. Οἱ δὲ Καρχηδόνιοι πυθόμενοι σῖτον πολὺν ἐσ ἐμπόριόν τι ὑπὸ Ἀννίβου σεσωρεῦσθαι, ὁλκάδασ ἐπ’ αὐτὸν ἐξέπεμπον καὶ ναῦσ μακράσ, ἐγνωκότεσ, εἰ τὸν σῖτον λάβοιεν, ἐκστρατεῦσαι καὶ ὑπομεῖναι πᾶν ὅ τι ἂν ἡ τύχη κρίνῃ, μᾶλλον ἢ Ῥωμαίοισ δουλεύειν ἑκόντεσ.

ἐπεὶ δὲ ἄνεμόσ τε καὶ χειμὼν τὰσ ναῦσ συνέτριψαν, ἀπογνόντεσ ἁπάντων ἐμέμφοντο τοῖσ θεοῖσ ὡσ ἐπιβουλεύουσι, καὶ συνετίθεντο τῷ Σκιπίωνι, καὶ ἐπρεσβεύοντο ἐσ Ῥώμην. καὶ ὁ Σκιπίων ἔπεμπε τοὺσ συμβουλεύσοντασ κυροῦν τὰ συγκείμενα. λέγεται δὲ τοῦτο ἐσηγήσασθαι τῇ τε πόλει συμφέρειν ὑπολαβών, καὶ πυθόμενοσ Γναῖον Κορνήλιον Λέντλον τὸν ὕπατον ἐφεδρεύειν αὑτοῦ τῇ στρατηγίᾳ, τὴν δόξαν οὐκ ἐθέλων ἑτέρου γενέσθαι. προσέταξε γοῦν λέγειν ἀπιοῦσιν ὅτι βραδυνόντων Ῥωμαίων αὐτὸσ ἐφ’ ἑαυτοῦ συνθήσεται. Οἱ δὲ πάνυ μὲν ἥδοντο κεκρατηκότεσ πόλεωσ τοσαύτησ, ἣ πολλὰ καὶ δεινὰ πρότερον αὐτοὺσ ἐδεδράκει, καὶ τῶν ἐπὶ τῆσ γῆσ δευτέραν ἢ τρίτην εἶχεν ἡγεμονίαν·

οἱ σύμβουλοι δ’ ἐστασίαζον, οἱ μὲν ἔτι σὺν ὀργῇ χαλεπαίνοντεσ τοῖσ Καρχηδονίοισ, οἱ δὲ ἐλεοῦντεσ αὐτοὺσ ἤδη, καὶ ἀξιοῦντεσ ἐν ταῖσ ἀλλοτρίαισ συμφοραῖσ τὸ σφέτερον εὐπρεπῶσ διατίθεσθαι. ὑπαναστὰσ δέ τισ τῶν Σκιπίωνοσ φίλων εἶπεν· "οὐ περὶ τῆσ Καρχηδονίων σωτηρίασ ἐστὶν ἡμῖν ἡ φροντίσ, ὦ ἄνδρεσ, ἀλλὰ περὶ τῆσ Ῥωμαίων ἔσ τε θεοὺσ πίστεωσ καὶ πρὸσ ἀνδρῶν εὐφημίασ, μὴ Καρχηδονίων αὐτῶν ὠμότερα πράξωμεν, οἳ Καρχηδονίοισ ὠμότητα ἐπικαλοῦμεν, καὶ μετριοπαθείασ ἀεὶ φροντίσαντεσ ἐπὶ τῶν βραχυτέρων, ἀμελήσωμεν ἐν τοῖσ μείζοσιν· ἃ μηδὲ λαθεῖν ἔνεστι διὰ τὸ μέγεθοσ, ἀλλ’ ἐσ ἅπασαν γῆν περιελεύσεται καὶ νῦν καὶ ὕστερον, ἢν πόλιν περιώνυμον καὶ θαλασσοκράτορα ἀνέλωμεν, ἣ καὶ νήσων ἦρξε πολλῶν καὶ θαλάσσησ ὅλησ καὶ Λιβύησ ὑπὲρ ἥμισυ, ἔν τε τοῖσ πρὸσ ἡμᾶσ αὐτοὺσ ἀγῶσι πολλὰ καὶ τύχησ καὶ δυνάμεωσ ἔργα ἐπεδείξατο, οἷσ ἔτι μὲν φιλονεικοῦσιν ἐρίζειν ἔδει, πεσόντων δὲ φείδεσθαι, καθὰ καὶ τῶν ἀθλητῶν οὐδεὶσ τὸν πεσόντα ἔτι τύπτει, καὶ τῶν θηρίων τὰ πολλὰ φείδεται τῶν καταπεσόντων. καλὸν δ’ ἐν τοῖσ εὐτυχήμασι νέμεσιν θεῶν φυλάσσεσθαι καὶ ἀνθρώπων φθόνον. εἰ δέ τισ, ὅσα ἔδρασαν ἡμᾶσ, ἀκριβῶσ ἐκλογίζεται, αὐτὸ μάλιστά ἐστι τοῦτο τῆσ τύχησ τὸ φοβερώτατον, εἰ περὶ μόνησ ἄρτι σωτηρίασ παρακαλοῦσιν οἱ πόσα καὶ πηλίκα δεδυνημένοι δρᾶσαι καὶ οὐ πρὸ πολλοῦ περί τε Σικελίασ καὶ Ἰβηρίασ καλῶσ ἀγωνισάμενοι. ἀλλ’ ἐκείνων μὲν δίκασ ἔδοσαν, τῶν δὲ τελευταίων παραβάσεων λιμὸν αἰτιῶνται, κακὸν ἀνθρώποισ ἐπιπονώτατον, ὃ πάντασ ἐξαιρεῖν δύναται λογισμούσ. Ἐγὼ δ’ οὐκ ἐρῶ μὲν οὐδὲν ὑπὲρ Καρχηδονίων οὑ̓ γὰρ ἄξιον̓, οὐδ’ ἀγνοῶ καὶ πρότερον αὐτοὺσ ἄλλασ συνθήκασ πρὸ τῶνδε παραβῆναι·

ἃ δ’ ἐπὶ τοῖσ τοιούτοισ ποιοῦντεσ οἱ πατέρεσ ἡμῶν ἐσ τόδε τύχησ προῆλθον, εἰδότασ ὑμᾶσ ἀναμνήσω. τῶν γὰρ γειτόνων ἡμῖν τωνδε πάντων ἐν κύκλῳ πολλάκισ ἀποστάντων καὶ σπονδὰσ συνεχῶσ λυσάντων οὐ κατεφρόνησαν, οὐ Λατίνων, οὐ Τυρρηνῶν, οὐ Σαβίνων. τούσ τε αὖ μετ’ ἐκείνουσ περιοικοῦντασ ἡμῖν Αἰκανοὺσ καὶ Οὐολούσκουσ καὶ Καμπανούσ, καὶ ὅσα ἄλλα τῆσ Ἰταλίασ ἐσ σπονδὰσ ὕβρισεν, εὐσταθῶσ ἔφερον. καὶ τὸ Σαυνιτῶν γένοσ τρὶσ μὲν φιλίασ καὶ συνθηκῶν καταφρονῆσαν, ἔτεσι δ’ ὀγδοήκοντα μεγίστουσ ἡμῖν πολέμουσ πεπολεμηκὸσ οὐκ ἀνέστησαν, οὐδὲ τοὺσ ἄλλουσ ὅσοι Πύρρον προσηγάγοντο κατὰ τῆσ Ἰταλίασ. οὐδ’ ἡμεῖσ, τὰ ἔναγχοσ ταῦτα, τοὺσ Ἰταλῶν Ἀννίβᾳ προσθεμένουσ διεφθείραμεν, οὐδὲ Βρεττίουσ, οἳ μέχρι τέλουσ αὐτῷ συνηγωνίσαντο, ἀλλὰ γῇ μόνῃ ζημιώσαντεσ εἰάσαμεν ἔχειν τὰ ὑπόλοιπα, ὡσ εὐσεβὲσ ὁμοῦ καὶ ἐσ εὐτυχίαν ἡμῖν χρήσιμον, μὴ ἀφανίζειν ἀνθρώπων γένη μᾶλλον ἢ νουθετεῖν. Τί οὖν παθόντεσ ἐπὶ Καρχηδονίων ἀλλάξωμεν τὴν φύσιν, ᾗ χρώμενοι μέχρι νῦν εὐτυχοῦμεν;

χαλεπώτερον δ’ οὐδὲν ἀφειδίασ ἐν μάχαισ, ἐν αἷσ καὶ τὸ δαιμόνιον ἀνώμαλον καὶ ἐπίφθονόν ἐστιν. ὅτι μείζων ἐστὶν ἡ πόλισ αὕτη; δι’ αὐτὸ μέντοι καὶ τοῦτο μᾶλλον ἔτι φειδοῦσ ἀξία. ἀλλ’ ὅτι πολλάκισ παρεσπόνδησεν ἐσ ἡμᾶσ; καὶ γὰρ ἕτεροι, καὶ σχεδὸν ἅπαντεσ. ἀλλ’ ὅτι μικρὰν νῦν ὑφίστανται τιμωρίαν; ὧν νῆέσ τε πᾶσαι χωρὶσ δέκα παραιροῦνται, καὶ τοὺσ ἐλέφαντασ, οἷσ ἰσχύουσι, παραδιδόασι, καὶ τάλαντα Εὐβοϊκὰ μύρια τελοῦσι, καὶ πόλεων ἁπασῶν ἀφίστανται καὶ χώρασ ὅσησ ἄρχουσιν ἐκτὸσ τῶν Φοινικίδων τάφρων, καὶ στρατολογεῖν αὐτοῖσ ἀπηγόρευται, καὶ ὅσα λιμώττοντεσ ἡρ́πασαν ἀποδιδόασιν ἔτι λιμώττοντεσ, καὶ τῶν ἀμφιλόγων ἐστὶν αὐτοῖσ Σκιπίων ὁ πολεμήσασ κριτήσ. ἐγὼ μὲν καὶ τοῦ μεγέθουσ τῶνδε καὶ τοῦ πλήθουσ ἐπαινῶ τὸν Σκιπίωνα, καὶ ὑμᾶσ ἀξιῶ φείσασθαι διὰ τὸν φθόνον καὶ τὴν τῶν ἀνθρωπείων μεταβολήν, οἷσ εἰσὶν ἔτι νῆεσ, πρὶν συνθώμεθα, πολλαὶ καὶ πλῆθοσ ἐλεφάντων, καὶ Ἀννίβασ στρατηγικώτατοσ ἀνὴρ ἤδη στρατιὰν ἔχει, καὶ Μάγων ἐκ Κελτῶν καὶ Λιγύων ἑτέρουσ ἄγει πολλούσ, καὶ Οὐερμινᾶσ ὁ Σύφακοσ αὐτοῖσ συμμαχεῖ καὶ ἄλλα Νομάδων ἔθνη, δούλουσ τε ἔχουσι πολλούσ. καὶ ἢν ἀπογνῶσι τὰ παρ’ ἡμῶν, ἀφειδῶσ ἅπασι χρήσονται. Ἃ καὶ Σκιπίων ἐοίκεν ὑφορώμενοσ ἐπιστεῖλαι μὲν ἡμῖν τὴν ἑαυτοῦ γνώμην, ἐπειπεῖν δ’ ὅτι καὶ βραδυνόντων συνθήσεται.

εἰκὸσ δ’ ἐκεῖνον καὶ τάδε ἄμεινον ἡμῶν ἐκλογίζεσθαι καὶ πλέον τι συνορᾶν, ὄντα ἐπὶ τῶν ἔργων. λυπήσομέν τε, ἀκυροῦντεσ αὐτοῦ τὴν παραίνεσιν, ἄνδρα φιλόπολιν καὶ στρατηγὸν ἐξαίρετον, ὃσ οὐδ’ ἐσ Λιβύην ἡμᾶσ ὁρμωμένουσ παρώξυνέ τε, καὶ στρατιὰν οὐ λαβὼν αὑτῷ συνεστήσατο, καὶ τὰ ἐκεῖ προήγαγεν ἡμῖν ἐσ ὅσον οὐκ ἠλπίζομεν. ὃ καὶ θαυμάζειν ἄξιον, ὅτι ῥᾳθύμωσ ἔχοντεσ ἐν ἀρχῇ τοῦδε τοῦ πολέμου νῦν ἔχετε φιλονείκωσ καὶ ἀμέτρωσ. εἰ δέ τισ ταῦτα μὲν ἡγεῖται καλῶσ ἔχειν, δέδιε δὲ μὴ καὶ νῦν τὰσ σπονδὰσ παραβῶσιν οἱ Καρχηδόνιοι, μάλιστα μὲν εἰκὸσ αὐτοὺσ ἤδη σπονδῶν φυλακῆσ αἰσθάνεσθαι, πολλὰ ἐκ τῶν παραβάσεων παθόντασ, καὶ τὴν εὐσέβειαν ἐσ τὸ μέλλον ποιήσεσθαι περὶ πολλοῦ, ἐξ ἀσεβείασ ἐσ γόνυ πεσόντασ· οὐκ ἔστι δὲ τῶν αὐτῶν συμβούλων ἄρτι μὲν καταφρονεῖν τῶν Καρχηδονίων ὡσ οὐδὲν ἔτι ἰσχυόντων, δεδιέναι δ’ αὖθισ ὡσ ἀποστῆναι δυναμένουσ. ἡμῖν δὲ τὸ φυλάσσειν αὐτοὺσ ἐσ τὸ μὴ πάλιν αὔξεσθαι τοῦ νῦν ἀνελεῖν εὐχερέστερόν ἐστι· νῦν μὲν γὰρ ἐξ ἀπογνώσεωσ μαχοῦνται, ὕστερον δ’ ἀεὶ δεδιότασ τηρήσομεν. ἅλισ δὲ κακῶν ἕξουσι καὶ χωρὶσ ἡμῶν, οἷσ οἵ τε περίοικοι πάντεσ ἐπικείσονται δυσμεναίνοντεσ τῆσ ποτὲ βίασ, καὶ Μασσανάσσησ, ἀνὴρ πιστότατοσ ἡμῖν, ἐφεδρεύσει παρὼν ἀεί. Εἰ δ’ ἄρα τισ καὶ τῶνδε πάντων καταφρονεῖ, ὅπωσ δ’ αὐτὸσ ἐκδέξεται τὴν Σκιπίωνοσ ἀρχήν, τὸ ἑαυτοῦ μόνον σκοπεῖ, καὶ πιστεύει καὶ τὰ τῆσ τύχησ αὐτῷ ἐσ τέλοσ ἀπαντήσειν, τί καὶ χρησόμεθα τῇ πόλει λαβόντεσ αὐτήν, ἢν καὶ λάβωμεν;

ἀνελοῦμεν ἄρδην, ὅτι σῖτον ἡμῶν καὶ ναῦσ ἡρ́πασαν; ἃ μετὰ πολλῶν ἄλλων ἀξιοῦσιν ἀποδοῦναι. ἢ τοῦτο μὲν οὐ πράξομεν, νέμεσίν τε θεῶν φυλασσόμενοι καὶ ψόγον ἀνθρώπων, Μασσανάσσῃ δ’ ἔχειν δώσομεν; ἀλλ’ εἰ καὶ φίλοσ ἐστίν, οὐ χρὴ στερροποιεῖν οὐδ’ ἐκεῖνον ἀμέτρωσ, ἡγεῖσθαι δὲ τὴν ἔριν αὐτῶν τὴν ἐσ ἀλλήλουσ τῷ Ῥωμαίων κοινῷ συμφέρειν. ἀλλ’ ἐσ προσόδουσ τὴν χώραν ἀνήσομεν; ἀλλ’ ἡ φυλάξουσα στρατιὰ τὴν πρόσοδον ἀναλώσει· πολλῆσ γάρ, ὡσ ἐν πολλοῖσ περιοίκοισ καὶ πᾶσι βαρβάροισ, δεησόμεθα. ἀλλ’ ἀποίκουσ πέμψομεν ἐσ μέσουσ τοσούσδε Νομάδασ; οἳ τῶν μὲν βαρβάρων ἰσχυόντων ἀεὶ δεινὰ πείσονται, ἢν δ’ ἐπικρατήσωσιν αὐτῶν, ἐσ τὸ μέλλον ἡμῖν ἔσονται φοβεροὶ καὶ ἐπίφθονοι, χώραν τοσήνδε καὶ πολὺ κρείττονα τῆσ ἡμετέρασ ἔχοντεσ. ἃ καὶ αὐτά μοι δοκεῖ συνιδὼν ὁ Σκιπίων κελεύειν ἡμῖν δέχεσθαι τὰσ Καρχηδονίων παρακλήσεισ. πειθώμεθα οὖν καὶ τοῖσ δεομένοισ καὶ τῷ στρατηγῷ. Ὁ μὲν οὕτωσ εἶπε, Πόπλιοσ δὲ Κορνήλιοσ, Κορνηλίου Λέντλου συγγενὴσ τοῦ τότε ὄντοσ ὑπάτου καὶ τὸν Σκιπίωνα διαδέξεσθαι προσδοκῶντοσ, ἀντέλεγεν οὕτωσ·

"τὸ μὲν συμφέρον ἐστὶ μόνον ἐν τοῖσ πολέμοισ, ὦ ἄνδρεσ, χρήσιμον· καὶ ὅσῳ δυνατὴν ἔτι καὶ νῦν ἀποφαίνουσιν οὗτοι τὴν πόλιν, φυλάξασθαι χρὴ τὴν ἀπιστίαν αὐτῆσ μετὰ τῆσ δυνάμεωσ, καὶ τὴν ἰσχὺν προανελεῖν, ἐπεὶ μὴ τὴν ἀπιστίαν δυνάμεθα. οὐδεὶσ δ’ ἡμῖν καιρὸσ ἐσ τὸ λῦσαι τὸν ἀπὸ Κάρχηδονίων φόβον ἐπιτηδειότερόσ ἐστι τοῦ παρόντοσ, ἐν ᾧ πάντων εἰσὶν ἀσθενεῖσ καὶ ἄποροι, πρὶν αὖθισ αὐτῶν ἐσ ἑκάτερον αὐξηθῆναι. οὐ μέντοι καὶ τὸν τοῦ δικαίου λογισμὸν ἂν περιφύγοιμι, οὐδ’ ἀμετρίασ μοι δοκῶ δόξαν οἴσεσθαι τὴν πόλιν ἐπὶ Καρχηδονίοισ, οἳ παρὰ μὲν τὰσ εὐπραξίασ ἀδικοῦσι καὶ ἐνυβρίζουσιν ἐσ ἅπαντασ, ἐν δὲ ταῖσ συμφοραῖσ παρακαλοῦσιν, ἂν δὲ τύχωσιν, εὐθὺσ ἐπὶ ταῖσ συνθήκαισ μετατίθενται. καὶ οὔτε σπονδῶν ἐστὶν αὐτοῖσ αἰδὼσ οὔτε λόγοσ ὁρ́κων· οὓσ οὗτοσ ἀξιοῖ περισώζειν διὰ νέμεσιν θεῶν καὶ ἀνθρώπων φθόνον. ἐγὼ δ’ αὐτοὺσ ἡγοῦμαι τοὺσ θεοὺσ ἐσ τόδε τὴν Καρχηδόνα περιενεγκεῖν, ἵνα δῶσί ποτε δίκην τῆσ ἀσεβείασ οἳ καὶ περὶ Σικελίαν καὶ Ἰβηρίαν καὶ Ἰταλίαν καὶ ἐν αὐτῇ τῇ Λιβύῃ, καὶ πρὸσ ἡμᾶσ καὶ πρὸσ τοὺσ ἄλλουσ ἅπαντασ, ἀεὶ συνετίθεντο καὶ παρώρκουν καὶ δεινὰ καὶ σχέτλια ἔδρων. ὧν τὰ ἀλλότρια ὑμῖν πρὸ τῶν ἡμετέρων διέξειμι, ἵνα εἰδῆτε πάντασ ἐφησθησομένουσ Καρχηδονίοισ, εἰ δίκην δοῖεν. Οὗτοι Ζακανθαίουσ, πόλιν Ἰβηριασ ἐπιφανῆ, σφίσι τε αὐτοῖσ ἔνσπονδον καὶ φίλην ἡμῖν, ἡβηδὸν ἔκτειναν οὐδὲν ἀδικοῦντασ.

τοσοῦτον αὐτοῖσ καὶ ἀνοίασ διὰ τὴν ὠμότητα περίεστιν. οὗτοι Νουκερίαν ὑπήκοον ἡμῶν ἐπὶ συνθήκῃ λαβόντεσ, καὶ ὀμόσαντεσ σὺν δύο ἱματίοισ ἕκαστον ἀπολύσειν, τὴν μὲν βουλὴν αὐτῶν ἐσ τὰ βαλανεῖα συνέκλεισαν καὶ ὑποκαίοντεσ τὰ βαλανεῖα ἀπέπνιξαν, τὸν δὲ δῆμον ἀπιόντα κατηκόντισαν. Ἀχερρανῶν δὲ τὴν βουλὴν ἐν σπονδαῖσ ἐσ τὰ φρέατα ἐνέβαλον, καὶ τὰ φρέατα ἐπέχωσαν. Μᾶρκόν τε Κορνήλιον ὕπατον ἡμέτερον ὁρ́κοισ ἀπατήσαντεσ ἤγαγον μὲν ὡσ ἐπισκεψόμενον αὐτῶν τὸν στρατηγὸν ἀρρωστοῦντα, συναρπάσαντεσ δὲ ἀπήγαγον ἐσ Λιβύην ἐκ Σικελίασ αἰχμάλωτον μετὰ δύο καὶ εἴκοσι νεῶν. ἔκτειναν δὲ καὶ Ῥῆγλον αἰκισάμενοι, στρατηγὸν ἕτερον ἡμῶν, ὑπ’ εὐορκίασ ἐπανελθόντα πρὸσ αὐτούσ. ὅσα δ’ Ἀννίβασ ἢ πολεμῶν ἢ ἐνεδρεύων ἢ παρορκῶν ἔσ τε πόλεισ καὶ στρατόπεδα ἡμῶν καὶ λήγων ἐσ τοὺσ συμμάχουσ ἔδρασε τοὺσ αὑτοῦ, τάσ τε πόλεισ πορθῶν καὶ τοὺσ αὐτῷ συστρατευσαμένουσ κατακαίνων, μακρὸν ἂν εἰή καταλέγειν. πλὴν ὅτι τετρακόσια ἡμῶν ἀνέστησεν ἄστη. τοὺσ δ’ αἰχμαλώτουσ ἡμῶν τοὺσ μὲν ἐσ τάφρουσ καὶ ποταμοὺσ ἐμβαλόντεσ ὡσ γεφύραισ ἐπέβαινον, τοὺσ δὲ τοῖσ ἐλέφασιν ὑπέβαλλον, τοὺσ δ’ ἀλλήλοισ μονομαχεῖν ἐκέλευον, ἀδελφοὺσ ἀδελφοῖσ συνιστάντεσ καὶ πατέρασ υἱοῖσ. τὰ δ’ ἔναγχοσ ταῦτα, περὶ εἰρήνησ ἐπρέσβευον ἐνταῦθα καὶ παρεκάλουν καὶ ὤμνυον, καὶ οἱ πρέσβεισ αὐτῶν ἔτι παρῆσαν, ἐν δὲ Λιβύῃ τὰσ ναῦσ ἡμῶν διήρπαζον καὶ τοὺσ στρατιώτασ κατέδεον. Τούτοισ οὖν τίσ ἐστῖν ἔλεοσ ἢ μετριοπάθεια παρ’ ἑτέρων, τοῖσ οὐδὲν μέτριον οὐδ’ ἥμερον ἐσ οὐδένασ εἰργασμένοισ;

τοῖσ, ὥσπερ ἔφη Σκιπίων, εἰ ἐλάβοντο ἡμῶν, οὐδ’ ἂν ὄνομα Ῥωμαίων ὑπολιποῦσιν; ἀλλὰ πίστισ ἐστὶ βέβαιοσ ἡ δεξιά. ποία; τίσ σπονδή, τίσ ὁρ́κοσ ὃν οὐκ ἐπάτησαν; τίσ δὲ συνθήκη καὶ χάρισ ἐσ ἣν οὐχ ὕβρισαν; μὴ μιμησώμεθα, φησίν, αὐτούσ. τίνα γὰρ συνθήκην ἡμεῖσ λύομεν οἱ μήπω τι συνθέμενοι; ἀλλὰ τὴν ὠμοτητα, φησίν, αὐτῶν μὴ μιμησώμεθα. φίλουσ οὖν καὶ συμμάχουσ ποιησόμεθα τοὺσ ὠμοτάτουσ; οὐδέτερα τούτων ἄξια. ἀλλ’ ἐπιτρεψάτωσαν ἡμῖν αὑτοὺσ νόμῳ νενικημένων, ὡσ πολλοὶ σφᾶσ ἐπέτρεψαν, σκεψόμεθα δ’ ἡμεῖσ. και ὅ τι ἂν δῶμεν, εἴσονται χάριν, οὐχὶ συνθήκην νομίζοντεσ εἶναι. διαφέρει δὲ τούτοιν ἑκάτερον ὧδε. μέχρι μὲν συντίθενται, παραβήσονται καθάπερ καὶ πάλαι, πρόφασιν ἀεί τινα τῶν συνθηκῶν φέροντεσ ὡσ ἐν αὐταῖσ ἠλαττωμένοι· τὰ δ’ ἀμφίλογα εὐπροφάσιστα. ὅταν δὲ παραδῶσιν αὑτούσ, καὶ τὰ ὅπλα παρελώμεθα, καὶ τὰ σώματα ἐφ’ ἡμῖν γένηται, καὶ πεισθῶσιν ὅτι μηδὲν αὐτοῖσ ἐστὶν ἴδιον, τὰ μὲν φρονήματα αὐτῶν καταβήσεται, ἀγαπήσουσι δ’ ὅ τι ἂν παρ’ ἡμῶν λάβωσιν ὡσ ἀλλότριον. εἰ μὲν οὖν Σκιπίων ἑτέρωσ δοκεῖ, τὰσ γνώμασ ἔχετε συγκρίνειν· εἰ δὲ συνθήσεται Καρχηδονίοισ χωρὶσ ὑμῶν, τί καὶ ἐπέστελλεν ὑμῖν; ἐγὼ μὲν γάρ, ὡσ ὑμῖν κυρίοισ οὖσι περὶ τῶνδε κρῖναι, τὴν γνώμην εἶπον, ἣν νομίζω συνοίσειν τῇ πόλει. Τοιαῦτα μὲν κὰ ὁ Πόπλιοσ εἶπεν·

ἡ δὲ βουλὴ κατ’ ἄνδρα παρ’ ἑκάστου ψῆφον ᾔτει, καὶ ἐσ τὴν Σκιπίωνοσ γνώμην αἱ πλείουσ συνέδραμον. ἐγίγνοντο οὖν αἱ συνθῆκαι, τρίται αἵδε, Ῥωμαίοισ καὶ Καρχηδονίοισ πρὸσ ἀλλήλουσ. καὶ ὁ Σκιπίων ἐσ αὐτὰσ ἐδόκει μάλιστα τοὺσ Ῥωμαίουσ ἐναγαγέσθαι, εἴτε τῶν εἰρημένων οὕνεκα λογισμῶν, εἴτε ὡσ ἀρκοῦν Ῥωμαίοισ ἐσ εὐτυχίαν τὸ μόνην ἀφελέσθαι Καρχηδονίουσ τὴν ἡγεμονίαν· εἰσὶ γὰρ οἳ καὶ τόδε νομίζουσιν, αὐτὸν ἐσ Ῥωμαίων σωφρονισμὸν ἐθελῆσαι γείτονα καὶ ἀντίπαλον αὐτοῖσ φόβον ἐσ ἀεὶ καταλιπεῖν, ἵνα μή ποτε ἐξυβρίσειαν ἐν μεγέθει τύχησ καὶ ἀμεριμνία. καὶ τόδε οὕτω φρονῆσαι τὸν Σκιπίωνα οὐ πολὺ ὕστερον ἐξεῖπε τοῖσ Ῥωμαίοισ Κάτων, ἐπιπλήττων παρωξυμμένοισ κατὰ Ῥόδου. ὁ δὲ Σκιπίων ταῦτα συνθέμενοσ ἐκ Λιβύησ ἐσ τὴν Ἰταλίαν παντὶ τῷ στρατῷ διέπλει, καὶ ἐσ τὴν Ῥώμην ἐσήλαυνε θριαμβεύων, ἐπιφανέστατα δὴ τῶν πρὸ αὐτοῦ. Καὶ ὁ τρόποσ, ᾧ καὶ νῦν ἔτι χρώμενοι διατελοῦσιν, ἐστὶ τοιόσδε.

ἐστεφάνωνται μὲν ἅπαντεσ, ἡγοῦνται δὲ σαλπικταί τε καὶ λαφύρων ἅμαξαι, πύργοι τε παραφέρονται μιμήματα τῶν εἰλημμένων πόλεων, καὶ γραφαὶ καὶ σχήματα τῶν γεγονότων, εἶτα χρυσὸσ καὶ ἄργυροσ ἀσήμαντόσ τε καὶ σεσημασ μένοσ καὶ εἴ τι τοιουτότροπον ἄλλο, καὶ στέφανοι ὅσοισ τὸν στρατηγὸν ἀρετῆσ ἕνεκα ἀναδοῦσιν ἢ πόλεισ ἢ σύμμαχοι ἢ τὰ ὑπ’ αὐτῷ στρατόπεδα. βόεσ δ’ ἐπὶ τοῖσδε λευκοί, καὶ ἐλέφαντεσ ἦσαν ἐπὶ τοῖσ βουσί, καὶ Καρχηδονίων αὐτῶν καὶ Νομάδων ὅσοι τῶν ἡγεμόνων ἐλήφθησαν. αὐτοῦ δ’ ἡγοῦνται τοῦ στρατηγοῦ ῥαβδοῦχοι φοινικοῦσ χιτῶνασ ἐνδεδυκότεσ, καὶ χορὸσ κιθαριστῶν τε καὶ τιτυριστῶν, ἐσ μίμημα Τυρρηνικῆσ πομπῆσ, περιεζωσμένοι τε καὶ στεφάνην χρυσῆν ἐπικείμενοι· ἴσα τε βαίνουσιν ἐν τάξει μετὰ ᾠδῆσ καὶ μετ’ ὀρχήσεωσ. Λυδοὺσ αὐτοὺσ καλοῦσιν, ὅτι οἱ̓͂μαἰ Τυρρηνοὶ Λυδῶν ἄποικοι. τούτων δέ τισ ἐν μέσῷ, πορφύραν ποδήρη περικείμενοσ καὶ ψέλια καὶ στρεπτὰ ἀπὸ χρυσοῦ, σχηματίζεται ποικίλωσ ἐσ γέλωτα ὡσ ἐπορχούμενοσ τοῖσ πολεμίοισ. ἐπὶ δ’ αὐτῷ θυμιατηρίων πλῆθοσ, καὶ ὁ στρατηγὸσ ἐπὶ τοῖσ θυμιάμασιν, ἐφ’ ἁρ́ματοσ καταγεγραμμένου ποικίλωσ, ἔστεπται μὲν ἀπὸ χρυσοῦ καὶ λίθων πολυτίμων, ἔσταλται δ’ ἐσ τὸν πάτριον τρόπον πορφύραν, ἀστέρων χρυσῶν ἐνυφασμένων, καὶ σκῆπτρον ἐξ ἐλέφαντοσ φέρει, καὶ δάφνην, ἣν ἀεὶ Ῥωμαῖοι νομίζουσι νίκησ σύμβολον. ἐπιβαίνουσι δ’ αὐτῷ ἐπὶ τὸ ἁρ́μα παῖδέσ τε καὶ παρθένοι, καὶ ἐπὶ τῶν παρηόρων ἑκατέρωθεν ᾔθεοι συγγενεῖσ. καὶ παρέπονται ὅσοι παρὰ τὸν πόλεμον ἦσαν αὐτῷ γραμματεῖσ τε καὶ ὑπηρέται καὶ ὑπασπισταί. καὶ μετ’ ἐκείνουσ ἡ στρατιὰ κατά τε ἴλασ καὶ τάξεισ, ἐστεφανωμένη πᾶσα καὶ δαφνηφοροῦσα· οἱ δὲ ἀριστεῖσ καὶ τὰ ἀριστεῖα ἐπίκεινται. καὶ τῶν ἀρχόντων οὓσ μ ὲν ἐπαινοῦσιν, οὓσ δὲ σκώπτουσιν, οὓσ δὲ ψέγουσιν· ἀφελὴσ γὰρ ὁ θρίαμβοσ, καὶ ἐν ἐξουσίᾳ λέγειν ὅ τι θέλοιεν. ἀφικόμενοσ δὲ ἐσ τὸ Καπιτώλιον ὁ Σκιπίων τὴν μὲν πομπὴν κατέπαυσεν, εἱστία δὲ τοὺσ φίλουσ, ὥσπερ ἔθοσ ἐστίν, ἐσ τὸ ἱερόν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Appian, The Foreign Wars, chapter 9

(아피아노스, The Foreign Wars, chapter 9)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION