헬라어 텍스트

Herodotus, The Histories, book 1, chapter 32

(헤로도토스, The Histories, book 1, chapter 32)

Σόλων μὲν δὴ εὐδαιμονίησ δευτερεῖα ἔνεμε τούτοισι, Κροῖσοσ δὲ σπερχθεὶσ εἶπε "ὦ ξεῖνε Ἀθηναῖε, ἡ δ’ ἡμετέρη εὐδαιμονίη οὕτω τοι ἀπέρριπται ἐσ τὸ μηδὲν ὥστε οὐδὲ ἰδιωτέων ἀνδρῶν ἀξίουσ ἡμέασ ἐποίησασ; ὁ δὲ εἶπε "ὦ Κροῖσε, ἐπιστάμενόν με τὸ θεῖον πᾶν ἐὸν φθονερόν τε καὶ ταραχῶδεσ ἐπειρωτᾷσ ἀνθρωπηίων πρηγμάτων πέρι. ἐν γὰρ τῷ μακρῷ χρόνῳ πολλὰ μὲν ἐστὶ ἰδεῖν τὰ μή τισ ἐθέλει, πολλὰ δὲ καὶ παθεῖν.

ἐσ γὰρ ἑβδομήκοντα ἔτεα οὖρον τῆσ ζόησ ἀνθρώπῳ προτίθημι. οὗτοι ἐόντεσ ἐνιαυτοὶ ἑβδομήκοντα παρέχονται ἡμέρασ διηκοσίασ καὶ πεντακισχιλίασ καὶ δισμυρίασ, ἐμβολίμου μηνὸσ μὴ γινομένου·

εἰ δὲ δὴ ἐθελήσει τοὔτερον τῶν ἐτέων μηνὶ μακρότερον γίνεσθαι, ἵνα δὴ αἱ ὡρ͂αι συμβαίνωσι παραγινόμεναι ἐσ τὸ δέον, μῆνεσ μὲν παρὰ τὰ ἑβδομήκοντα ἔτεα οἱ ἐμβόλιμοι γίνονται τριήκοντα πέντε, ἡμέραι δὲ ἐκ τῶν μηνῶν τούτων χίλιαι πεντήκοντα. τουτέων τῶν ἁπασέων ἡμερέων τῶν ἐσ τὰ ἑβδομήκοντα ἔτεα, ἐουσέων πεντήκοντα καὶ διηκοσιέων καὶ ἑξακισχιλιέων καὶ δισμυριέων, ἡ ἑτέρη αὐτέων τῇ ἑτέρῃ ἡμέρῃ τὸ παράπαν οὐδὲν ὅμοιον προσάγει πρῆγμα.

οὕτω ὦν Κροῖσε πᾶν ἐστὶ ἄνθρωποσ συμφορή. ἐμοὶ δὲ σὺ καὶ πλουτέειν μέγα φαίνεαι καὶ βασιλεὺσ πολλῶν εἶναι ἀνθρώπων·

ἐκεῖνο δὲ τὸ εἴρεό με, οὔκω σε ἐγὼ λέγω, πρὶν τελευτήσαντα καλῶσ τὸν αἰῶνα πύθωμαι. οὐ γάρ τι ὁ μέγα πλούσιοσ μᾶλλον τοῦ ἐπ’ ἡμέρην ἔχοντοσ ὀλβιώτεροσ ἐστί, εἰ μή οἱ τύχη ἐπίσποιτο πάντα καλὰ ἔχοντα εὖ τελευτῆσαὶ τὸν βίον. πολλοὶ μὲν γὰρ ζάπλουτοι ἀνθρώπων ἀνόλβιοι εἰσί, πολλοὶ δὲ μετρίωσ ἔχοντεσ βίου εὐτυχέεσ. ὁ μὲν δὴ μέγα πλούσιοσ ἀνόλβιοσ δὲ δυοῖσι προέχει τοῦ εὐτυχέοσ μοῦνον, οὗτοσ δὲ τοῦ πλουσίου καὶ ἀνόλβου πολλοῖσι·

ὃ μὲν ἐπιθυμίην ἐκτελέσαι καί ἄτην μεγάλην προσπεσοῦσαν ἐνεῖκαι δυνατώτεροσ, ὁ δὲ τοῖσιδε προέχει ἐκείνου· ἄτην μὲν καὶ ἐπιθυμίην οὐκ ὁμοίωσ δυνατὸσ ἐκείνῳ ἐνεῖκαι, ταῦτα δὲ ἡ εὐτυχίη οἱ ἀπερύκει, ἄπηροσ δὲ ἐστί, ἄνουσοσ, ἀπαθὴσ κακῶν, εὔπαισ, εὐειδήσ. εἰ δὲ πρὸσ τούτοισι ἔτι τελευτήσῃ τὸν βίον εὖ, οὗτοσ ἐκεῖνοσ τὸν σὺ ζητέεισ, ὁ ὄλβιοσ κεκλῆσθαι ἄξιοσ ἐστί·

πρὶν δ’ ἂν τελευτήσῃ, ἐπισχεῖν, μηδὲ καλέειν κω ὄλβιον ἀλλ’ εὐτυχέα. τὰ πάντα μέν νυν ταῦτα συλλαβεῖν ἄνθρωπον ἐόντα ἀδύνατον ἐστί, ὥσπερ χωρῇ οὐδεμία καταρκέει πάντα ἑωυτῇ παρέχουσα, ἀλλὰ ἄλλο μὲν ἔχει ἑτέρου δὲ ἐπιδέεται·

ἣ δὲ ἂν τὰ πλεῖστα ἔχῃ, αὕτη ἀρίστη. ὣσ δὲ καὶ ἀνθρώπου σῶμα ἓν οὐδὲν αὔταρκεσ ἐστί· τὸ μὲν γὰρ ἔχει, ἄλλου δὲ ἐνδεέσ ἐστι· ὃσ δ’ ἂν αὐτῶν πλεῖστα ἔχων διατελέῃ καὶ ἔπειτα τελευτήσῃ εὐχαρίστωσ τὸν βίον, οὗτοσ παρ’ ἐμοὶ τὸ οὔνομα τοῦτο ὦ βασιλεῦ δίκαιοσ ἐστὶ φέρεσθαι.

σκοπέειν δὲ χρὴ παντὸσ χρήματοσ τὴν τελευτήν, κῇ ἀποβήσεται· πολλοῖσι γὰρ δὴ ὑποδέξασ ὄλβον ὁ θεὸσ προρρίζουσ ἀνέτρεψε.