Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΚΑΛΛΟΥΣ. 22:

ὡσ ἐγὼ οὐδένα πώποτε οὕτωσ ἐξεπλάγην. ἡ μὲν γὰρ ἡλικία παῖδα αὐτὸν ἐνδείκνυσιν ἑκκαίδεκα ἴσωσ ἢ ἑπτακαίδεκα ἐτῶν· τὸ δὲ μέγεθοσ οὐδενὸσ ἧττον τῶν ἀνδρῶν· ἡ δὲ αἰδὼσ τοσαύτη ὥστε καὶ τὸν προσιόντα αἰδεῖσθαι εὐθὺσ ποιεῖ. καὶ οὐκ ἔστιν ἐπὶ πλέον αὐτοῦ εἰσ τὸ πρόσωπον ὁρᾶν, εἰ μὴ καὶ αὐτὸσ ἀποβλέψειεν ἀπὸ τύχησ. οὐδεὶσ γὰρ οὕτωσ ἀναιδὴσ οὐδὲ λίθινόσ ἐστιν ὅστισ ὑπομενεῖ καὶ ἀντιστήσεται ὁρῶν αὐτόν, ἀλλ̓ εὐθὺσ ἀνάγκη τραπῆναι καὶ μεταβαλέσθαι τὼ ὀφθαλμώ. τοῦτο δὲ ἐγὼ τὸ πάθοσ πάνυ θαυμάζω, ὅτι τὸ κάλλοσ, ἐὰν μετὰ αἰδοῦσ ᾖ, καὶ τοὺσ ἀναιδεῖσ τρέπει τε καὶ ἀναγκάζει αἰδεῖσθαι.