헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΠΕΡΙ ΟΜΗΡΟΥ.)

Ὁ μὲν Δημόκριτοσ περὶ Ὁμήρου φησὶν οὕτωσ· Ὅμηροσ φύσεωσ λαχὼν θεαζούσησ ἐπέων κόσμον ἐτεκτήνατο παντοίων· ὡσ οὐκ ἐνὸν ἄνευ θείασ καὶ δαιμονίασ φύσεωσ οὕτωσ καλὰ καὶ σοφὰ ἔπη ἐργάσασθαι. πολλοὶ δὲ καὶ ἄλλοι γεγράφασιν οἱ μὲν ἄντικρυσ ἐγκωμιάζοντεσ τὸν ποιητὴν ἅμα καὶ δηλοῦντεσ ἔνια τῶν ὑπ̓ αὐτοῦ λεγομένων, οἱ δὲ αὐτὸ τοῦτο τὴν διάνοιαν ἐξηγούμενοι, οὐ μόνον Ἀρίσταρχοσ καὶ Κράτησ καὶ ἕτεροι πλείουσ τῶν ὕστερον γραμματικῶν κληθέντων, πρότερον δὲ κριτικῶν. καὶ δὴ καὶ αὐτὸσ Ἀριστοτέλησ, ἀφ̓ οὗ φασι τὴν κριτικήν τε καὶ γραμματικὴν ἀρχὴν λαβεῖν, ἐν πολλοῖσ διαλόγοισ περὶ τοῦ ποιητοῦ διέξεισι, θαυμάζων αὐτὸν ὡσ τὸ πολὺ καὶ τιμῶν, ἔτι δὲ Ἡρακλείδησ ὁ Ποντικόσ. τούτων δὲ πρότεροσ Πλάτων πανταχοῦ μέμνηται, τὴν μὲν ἡδονὴν καὶ χάριν τὴν τῶν ἐπῶν ἐκπληττόμενοσ, πολλάκισ γε μὴν ἐπιμεμφόμενοσ ἐν τοῖσ περὶ θεῶν μύθοισ τε καὶ λόγοισ, ὡσ οὐ συμφέροντα τοῖσ ἀνθρώποισ οὐδαμῶσ αὐτὸν εἰρηκότα, πλεονεξίασ καὶ ἐπιβουλὰσ κατ̓ ἀλλήλων καὶ μοιχείασ καὶ ἔριδασ καὶ φιλονικίασ περὶ θεῶν ἐπεξιόντα·

αὑτοῦ πόλεώσ τε καὶ πολιτείασ σοφῆσ ὡσ αὐτὸσ ἐνόμιζεν ἐσομένησ, ἵνα μήτε ταῦτα ἀκούωσι περὶ θεῶν νέοι ὄντεσ οὓσ ἐκεῖνοσ ἀποφαίνει φύλακάσ τε καὶ ἡγεμόνασ τῆσ πόλεωσ, μηδ̓ αὖ περὶ τῶν ἐν ᾅδου μηδὲν σκυθρωπὸν λεγόμενον μαλακωτέρουσ αὐτοὺσ πρόσ τε τὸ μάχεσθαι καὶ τὸ ἀποθνῄσκειν ποιῇ μηδὲ ὥσπερ πώλουσ κακῶσ πωλευθέντασ ἐξ ἀρχῆσ ὑπόπτουσ πρὸσ τὰ μὴ φοβερά.

περὶ μὲν δὴ τούτων ἕτεροσ λόγοσ πλείων καὶ μακρότεροσ καὶ οὐ ῥᾴδιοσ, πότερον Ὅμηροσ ἥμαρτε περὶ ταῦτα ἢ φυσικούσ τινασ ἐνόντασ ἐν τοῖσ μύθοισ λόγουσ κατὰ τὴν τότε συνήθειαν παρεδίδου τοῖσ ἀνθρώποισ. οὐ γὰρ ῥᾴδιον διαιτῆσαι τὸ τοιοῦτον, καθάπερ οἶμαι δύο φίλων ἀνδρῶν, ἀμφοτέρων σεμνῶν, τοῦ ἑτέρου τῷ ἑτέρῳ ἐγκαλοῦντοσ, ἑνὸσ αὐτῶν καταγνῶναι.

γέγραφε δὲ καὶ Ζήνων ὁ φιλόσοφοσ εἴσ τε τὴν Ἰλιάδα καὶ τὴν Ὀδύσσειαν, καὶ περὶ τοῦ Μαργίτου δέ·

δοκεῖ γὰρ καὶ τοῦτο τὸ ποίημα ὑπὸ Ὁμήρου γεγονέναι νεωτέρου καὶ ἀποπειρωμένου τῆσ αὑτοῦ φύσεωσ πρὸσ ποίησιν. διδάσκων ὅτι τὰ μὲν κατὰ δόξαν, τὰ δὲ κατὰ ἀλήθειαν γέγραφεν, ὅπωσ μὴ φαίνηται αὐτὸσ αὑτῷ μαχόμενοσ ἔν τισι δοκοῦσιν ἐναντίωσ εἰρῆσθαι.

ὁ δὲ λόγοσ οὗτοσ Ἀντισθένουσ ἐστὶ πρότερον, ὅτι τὰ μὲν δόξῃ, τὰ δὲ ἀληθείᾳ εἴρηται τῷ ποιητῇ·

ἀλλ̓ ὁ μὲν οὐκ ἐξειργάσατο αὐτόν, ὁ δὲ καθ̓ ἕκαστον τῶν ἐπὶ μέρουσ ἐδήλωσεν. ἔτι δὲ καὶ Περσαῖοσ ὁ τοῦ Ζήνωνοσ κατὰ τὴν αὐτὴν ὑπόθεσιν γέγραφε καὶ ἄλλοι πλείουσ. ὁ δὲ Πλάτων ἅμα αἰτιώμενοσ αὐτόν, ὡσ εἶπον, καὶ τὴν δύναμιν αὐτοῦ θαυμαστήν τινα ἀποφαίνει τῆσ ποιήσεωσ, ὡσ εἰκόνα ὄντα παντὸσ χρήματοσ καὶ πάσασ ἀτεχνῶσ ἀφιέντα φωνάσ, ποταμῶν τε καὶ ἀνέμων καὶ κυμάτων· καὶ κελεύει μάλα εἰρωνικῶσ στέψαντασ αὐτὸν ἐρίῳ καὶ μύρον καταχέαντασ ἀφιέναι παῤ ἄλλουσ. τοῦτο δὲ αἱ γυναῖκεσ ἐπὶ τῶν χελιδόνων ποιοῦσιν.

ἔτι δὲ καὶ αὐτὸσ τῆσ χάριτοσ ἐπιὼν τὴν ποίησιν σφόδρα ἄγασθαι τὸν ἄνδρα. ἀτεχνῶσ γὰρ οὐκ ἄνευ θείασ τύχησ οὐδ̓ ἄνευ Μουσῶν τε καὶ Ἀπόλλωνοσ ἐπιπνοίασ δυνατὸν οὕτωσ ὑψηλὴν καὶ μεγαλοπρεπῆ καὶ προσέτι ἡδεῖαν γενέσθαι ποίησιν, ὥστε μὴ μόνον τοὺσ ὁμογλώττουσ καὶ ὁμοφώνουσ τοσοῦτον ἤδη κατέχειν χρόνον, ἀλλὰ καὶ τῶν βαρβάρων πολλούσ· καὶ τοὺσ μὲν διγλώττουσ καὶ μιγάδασ σφόδρα ἐμπείρουσ εἶναι τῶν ἐπῶν αὐτοῦ, πολλὰ τῶν ἄλλων ἀγνοοῦντασ τῶν Ἑλληνικῶν, ἐνίουσ δὲ καὶ τῶν σφόδρα μακρὰν διῳκισμένων·

ὁπότε καὶ παῤ Ἰνδοῖσ φασιν ᾅδεσθαι τὴν Ὁμήρου ποίησιν, μεταλαβόντων αὐτὴν εἰσ τὴν σφετέραν διάλεκτόν τε καὶ φωνήν. ὥστε καὶ Ἰνδοὶ τῶν μὲν ἄστρων τῶν παῤ ἡμῖν πολλῶν εἰσιν ἀθέατοι· τὰσ γὰρ ἄρκτουσ οὔ φασι φαίνεσθαι παῤ αὐτοῖσ·

τῶν δὲ Πριάμου παθημάτων καὶ τῶν Ἀνδρομάχησ καὶ Ἑκάβησ θρήνων καὶ ὀδυρμῶν καὶ τῆσ Ἀχιλλέωσ τε καὶ Ἕκτοροσ ἀνδρείασ οὐκ ἀπείρωσ ἔχουσιν. τοσοῦτον ἴσχυσεν ἑνὸσ ἀνδρόσ μουσική· καὶ δοκεῖ ἔμοιγε τῇ δυνάμει ταύτῃ τάσ τε Σειρῆνασ ὑπερβαλέσθαι καὶ τὸν Ὀρφέα. τὸ γὰρ λίθουσ τε καὶ φυτὰ καὶ θηρία κηλεῖν καὶ ἄγειν τί ἔστιν ἕτερον ἢ τὸ βαρβάρουσ ἀνθρώπουσ ἀσυνέτουσ τῆσ Ἑλληνικῆσ φωνῆσ οὕτωσ ἄγαν χειρώσασθαι, μήτε τῆσ γλώττησ μήτε τῶν πραγμάτων ἐμπείρουσ ὄντασ, ὑπὲρ ὧν ὁ λόγοσ, ἀλλὰ ἀτεχνῶσ καθάπερ οἶμαι πρὸσ κιθάραν κηλουμένουσ; ἔτι βαρβάρων τό γε ὄνομα ἀκηκοέναι τὸ Ὁμήρου, ὅ, τι δὲ δηλοῖ, τοῦτο μὴ εἰδέναι σαφῶσ, εἴτε ζῷον εἴτε φυτὸν εἴτε πρᾶγμα ἕτερον.

οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὸν βίον ἐπαινέσαι τισ ἂν τοῦ ἀνδρὸσ πολὺ μᾶλλον τῆσ ποιήσεωσ.

τὸ γὰρ ἐν πενίᾳ διαγενέσθαι καὶ ἀλώμενον καὶ τοσοῦτον ἀπὸ τῶν ποιημάτων πορίζοντα ὅσον ἀποζῆν θαυμαστῆσ ἀνδρείασ καὶ μεγαλοφροσύνησ· ἔτι δὲ τὸ μηδαμοῦ γεγραφέναι τὸ αὑτοῦ ὄνομα, ἀλλὰ μηδὲ ἐν τῇ ποιήσει αὑτοῦ μνησθῆναι, καίτοι τῶν ἄλλων ἁπάντων, ὁπόσοι τινὰ ἔδοξαν ἔχειν δύναμιν ἢ περὶ ποίησιν ἢ καταλογάδην συγγράφοντεσ, καὶ πρῶτον καὶ τελευταῖον τὸ ἑαυτῶν ὄνομα γραφόντων, πολλῶν δὲ καὶ ἐν αὐτοῖσ τοῖσ λόγοισ τε καὶ ποιήμασιν, ὥσπερ Ἑκαταῖόσ τε καὶ Ἡρόδοτοσ καὶ Θουκυδίδησ, οὗτοσ μὲν οὐχ ἅπαξ μόνον ἐν ἀρχῇ τῆσ ἱστορίασ, ἀλλὰ πολλάκισ διαμαρτυρόμενοσ καθ̓ ἕκαστον χειμῶνα καὶ θέροσ ὅτι ταῦτα ξυνέγραψε Θουκυδίδησ. μεγαλόφρων ὥστε οὐδαμοῦ φανήσεται τῆσ ποιήσεωσ αὑτοῦ μεμνημένοσ, ἀλλὰ τῷ ὄντι ὥσπερ οἱ προφῆται τῶν θεῶν ἐξ ἀφανοῦσ καὶ ἀδύτου ποθὲν φθεγγόμενοσ.

ὅτι δὲ καὶ ὠφέλιμα πάντα καὶ χρήσιμα ἔγραψε, τὰ μὲν ἄλλα εἰ διεξίοι τισ, πολὺ ἂν ἔργον εἰή, ὅσα πεποίηκε περὶ ἀρετῆσ καὶ κακίασ·

περὶ δὲ τῶν βασιλέων ἐν βραχεῖ οἱούσ φησὶ δεῖν εἶναι. ἁπάντων ἐκεῖνον βασιλέα καὶ μόνον αὐτὸν ἐπιστάμενον καὶ παραδιδόντα τὴν βασιλικὴν τέχνην, καὶ τοὺσ ἀγαθοὺσ βασιλεῖσ δέον πρὸσ ἐκεῖνον βλέποντασ κατευθύνειν τὴν ἀρχήν, ἀφομοιοῦντασ, ὡσ δυνατόν ἔστιν ἀνθρώποισ, θεῷ τὸν αὑτῶν τρόπον.

τὸ δὲ τοῦ Διὸσ ἦθοσ καὶ τὴν βασιλείαν ὁποία τισ , ἐν πολλοῖσ μὲν ἄλλοισ ποιεῖ φανεράν, ὡσ δ̓ ἐν βραχεῖ περιλαβόντα εἰπεῖν τὴν δύναμιν αὐτοῦ καὶ τὴν διάνοιαν δηλοῖ πολλάκισ, ἀεί ποτε αὐτὸν οὕτωσ ὀνομάζων ,πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τἑ·

ὡσ δέον τὴν τῶν βασιλέων ἐπιμέλειαν πατρικὴν καὶ κηδεμονικὴν εἶναι μετ̓ εὐνοίασ καὶ φιλίασ καὶ μηδέποτε ἄλλωσ προσῆκον ἀνθρώπων προΐστασθαί τε καὶ ἄρχειν ἤ ἀγαπῶντα καὶ προνοοῦντα, ὁπότε ὁ Ζεὺσ οὐχ ὑπερορᾷ πατὴρ ἀνθρώπων καλεῖσθαι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΟΜΗΡΟΥ.

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΠΕΡΙ ΟΜΗΡΟΥ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION