헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΕΝ ΤΗΙ ΠΑΤΡΙΔΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣ ΑΠΑΜΕΙΣ)

ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Ἐνόμιζον μέν, ὧ ἄνδρεσ πολῖται, νῦν γοῦν, εἰ καὶ μὴ πρότερον, ἄξειν τὴν ἅπασαν ἡσυχίαν, δεῦρο ἀφικόμενοσ, καὶ μὴ προσάψεσθαι μήτε ἑκὼν μήτε ἄκων μηδενὸσ κοινοῦ πράγματοσ, δἰ ἓν μὲν ὅτι καὶ πολλοὺσ ὁρῶ σὺν τοῖσ θεοῖσ ἀεὶ τῶν πρεσβυτέρων καὶ τῶν νεωτέρων βουλομένουσ καὶ δυναμένουσ ἐπιτροπεύειν τὴν πόλιν καὶ προΐστασθαι τῶν ὑμετέρων ὀρθῶσ οὔτε τοῦ λέγειν οὔτε τοῦ πράττειν ἐνδεῶσ ἔχοντασ, ἔτι δὲ τῆσ παῤ ὑμῖν πολιτείασ ἐμπείρουσ ὄντασ, ἐμὲ δὲ ὑπώπτευον·

τὸ γὰρ ἀληθὲσ εἰρήσεται· βαρύνεσθαί τινασ ὡσ ξένον καὶ περιττόν·

ἔπειτα οἶμαι καὶ τοῦ σώματοσ δέον ποιήσασθαί τινα πρόνοιαν, ἐκ πολλῆσ καὶ συνεχοῦσ ταλαιπωρίασ ἀπειρηκότοσ, καὶ τῶν περὶ τὴν οἰκίαν, κομιδῇ φαύλωσ διακειμένων, ἃ τοσοῦτον ἀπολωλότα χρόνον οὐδεμιᾶσ ἐπανορθώσεωσ τετύχηκεν. ὅπου γὰρ ἀποδημία δεσπότου χρονίσαντοσ ἱκανὴ διαφθεῖραι καὶ τὴν μεγίστην οὐσίαν, τί χρὴ προσδοκᾶν ἐν τοσούτοισ ἔτεσι φυγῆσ; ὅθεν οὐδεὶσ ἂν προσεδόκησεν ἐμὲ σωθῆναι χωρὶσ ὑμῶν δἰ εὐνοίασ ὑπερβολήν. καίτοι μέχρι μὲν ὑπῆρχε πενίασ κίνδυνοσ ἡμῖν, οὐδὲν ἦν δεινόν. οὐ γάρ εἰμι πρὸσ τοῦτο ἀμελέτητοσ σχεδόν, τοσοῦτον χρόνον πλανηθεὶσ οὐ μόνον ἀοίκοσ καὶ ἀνέστιοσ, ἀλλὰ μηδὲ ἀκόλουθον ἕνα γοῦν ἐπαγόμενοσ. οὐ τοίνυν οὐδὲ τὸν υἱὸν ἤλπιζον χαλεπῶσ ἂν ὑπομεῖναι πενίαν, οὐκ ὄντα ἐμοῦ χείρω τὴν φύσιν. ἐπεὶ δὲ ὁ λόγοσ ἡμῖν ἐστιν ὑπὲρ τοῦ μὴ ψεύσασθαι τὴν πατρίδα μηδὲ ἀποστερῆσαι τὴν ὑπόσχεσιν ὑμᾶσ, ἣν ὑπεσχόμεθα μηδενὸσ ἀναγκάζοντοσ, οὐδαμῶσ ῥᾳδίαν οὐδὲ ὀλίγων χρημάτων, τοῦτο οἶμαι χαλεπὸν καὶ πολλῆσ φροντίδοσ ἄξιον·

οὗ γε οὐδέν ἐστι βαρύτερον οὐδὲ ὀφειλόμενον ἐπὶ πλείονι τόκῳ χάριτοσ. καὶ τοῦτό ἐστι τὸ, ἀναίσχυντον δάνειον καὶ πικρόν̔, ὅταν οἶμαι τῷ βραδύνειν ἡ χάρισ εἰσ χρέοσ μεταστῇ·

ὃ τῷ παντὶ χαλεπώτερον ἀπαιτοῦσιν οἱ σιωπῶντεσ τῶν βοώντων. οὐδὲν γὰρ οὕτω δύναται τοὺσ ὀφείλοντασ ὑμῖν τὰ τοιαῦτα ὑπομιμνήσκειν, ὡσ τὸ ὑμᾶσ ἐκλελῆσθαι.

διὰ μὲν δὴ ταῦτα ἀναγκαῖον ἐνόμιζον γενέσθαι πρὸσ τοῖσ ἐμαυτοῦ καὶ μηδενὶ τῶν κοινῶν προσιέναι μηδὲ μέχρι λόγου τέωσ, ἑώσ ἂν αἴσθωμαι τοῦτο δὴ τὸ παρὰ τῷ ποιητῇ λεγόμενον· ὅ, ττι μοι ἐν μεγάροισι κακόν τ̓ ἀγαθόν τε τέτυκται.

πρότερον γὰρ οὐδ̓ ἐπ̓ ὀλίγον σχολὴν ἤγαγον ἴσωσ διὰ τὴν ἐμαυτοῦ πολυπραγμοσύνην, ὃσ δέον ἐντυχεῖν ὑμῖν καὶ φιλοφρονήσασθαι τοσοῦτο μόνον καὶ θῦσαι τοῖσ θεοῖσ καὶ νὴ Δία ἀναγνῶναι τὰ γράμματα τὰ τοῦ αὐτοκράτοροσ, ὅτι ἀναγκαῖον ἦν, ἔπειτα εὐθὺσ ἀναχωρῆσαι καὶ τρέπεσθαι καθ̓ αὑτόν, λόγον τινὰ εἶπον ὑπὲρ ἔργου τινόσ, οὐκ αὐτὸσ μόνον, ἀλλὰ καὶ τῶν ἡγεμόνων ἐσπουδακότων, ἴσωσ μὲν ὑμῖν, ἴσωσ δὲ κἀμοὶ χαρίζεσθαι βουλομένων τὴν πόλιν ἄμεινον κατασκευάζειν καὶ σεμνοτέραν ποιεῖν ἅπασαν. πρότερον γὰρ ἴστε δήπουθεν ὅτι τοῖσ τοιούτοισ καὶ τῶν ἀστυγειτόνων ἐλειπόμεθα.

τοῦτον ἐμοῦ τότε εἰπόντοσ τὸν λόγον, ἐπήρθη τε πρὸσ αὐτὸν ὁ δῆμοσ·

οὐ γάρ ἐστε ἀγεννεῖσ οὐδὲ ἀναίσθητοι τὰσ φύσεισ· καὶ πολλοὶ προετράπησαν φιλοτιμηθῆναι τῶν πολιτῶν. πάλιν δὲ ὕστερον ἐμοῦ τὸ πρᾶγμα ἐφ̓ ὑμῖν ποιουμένου πολλάκισ μὲν ἐν τῷ βουλευτηρίῳ, πολλάκισ δ̓ ἐν τῷ θεάτρῳ, ἵνα, εἰ μὴ δοκιμάζοιτε μηδὲ βούλοισθε, μηδένα ἐνοχλῶ· τὴν γὰρ ἀσχολίαν τὴν ἐσομένην ὑπώπτευόν μοι περὶ ταῦτα· πολλάκισ μὲν ὑφ̓ ὑμῶν ἐκυρώθη, πολλάκισ δὲ ὑπὸ τῶν ἡγεμόνων, οὐδενὸσ ἀντειπόντοσ. ἀχρεῖον, ὁποῖα ἔργα πολλὰ γέγονε παῤ ἑτέροισ μάτην ἀπολόμενα, καὶ τελευταῖον εἰσ τὰ ὄρη φθειρόμενοσ, οὐκ ὢν ἔμπειροσ τῶν τοιούτων οὐδενὸσ οὐδὲ ἀπορῶν ἔργου τινόσ, ἀλλ̓ ἕτερα μᾶλλον πράττειν δυνάμενοσ σπουδαιότερα ἴσωσ, ἀφ̓ ὧν οὐ παρὰ μόνοισ ὑμῖν εὐδοκιμεῖν ἔμελλον, ἐῶ νῦν ἐπεξιέναι.

οὐδὲν γὰρ ἦν ἐμοὶ βαρὺ δἰ ὑμᾶσ ὑπομένοντι.

λόγοι δὲ ἐγίγνοντο πολλοὶ μέν, οὐ παρὰ πολλῶν δέ, καὶ σφόδρα ἀηδεῖσ, ὡσ κατασκάπτω τὴν πόλιν, ὡσ ἀνάστατον πεποίηκα σχεδὸν ἐξελαύνων τοὺσ πολίτασ, ὡσ ἀνῄρηται πάντα, συγκέχυται, λοιπὸν οὐδέν ἐστιν.

τὸν νεὼν τῆσ Ἐφεσίασ Ἀρτέμιδοσ, ἀλλ̓ οὐκ αἰσχρὰ καὶ καταγέλαστα ἐρείπια, πολὺ ταπεινότερα τῶν κλεισίων, οἷσ ὑποδύεται τὰ πρόβατα, τῶν ποιμένων δὲ οὐδεὶσ ἂν δύναιτο εἰσελθεῖν οὐδὲ τῶν γενναιοτέρων κυνῶν·

ἐφ̓ οἷσ ὑμεῖσ μὲν ἠρυθριᾶτε καὶ διετρέπεσθε τῶν ἡγεμόνων εἰσιόντων, οἱ δὲ ἀηδῶσ ἔχοντεσ πρὸσ ὑμᾶσ ἐπέχαιρον καὶ ἐγέλων·

ὅπου μηδὲ τοῖσ χαλκεῦσιν ἐξῆν διάρασθαι σχεδόν, ἀλλὰ εἰργάζοντο κεκυφότεσ· καὶ ταῦτα πίπτοντα καὶ ὑπερηρεισμένα, ἃ πρὸσ τὴν πληγὴν τοῦ ῥαιστῆροσ ἔτρεμε καὶ διίστατο· ἀλλ̓ ὅμωσ ἦσαν οἵ χαλεπῶσ ἑώρων ἀφανιζόμενα τὰ σημεῖα τῆ ἔμπροσθεν πενίασ καὶ ἀδοξίασ, οὐχ ὅτι τῶν κιόνων ἔμελεν αὐτοῖσ τῶν ἱσταμένων οὐδὲ τῶν γείσων, οὐ τῶν οἰκοδομουμένων ἐργαστηρίων ἄλλοσε, ἀλλ̓ ἵνα μηδέποτε μεῖζον ὑμεῖσ ἐκείνων φρονῆτε. εὖ γὰρ ἴστε ὅτι καὶ τοῖσ οἰκοδομήμασι καὶ ταῖσ ἑορταῖσ καὶ τῷ δικάζειν αὐτοὶ καὶ τῷ μὴ παῤ ἑτέροισ ἐξετάζεσθαι μηδὲ συντελεῖν ἄλλοισ καθάπερ οἶμαι κώμην, πᾶσι τούτοισ συναίρεσθαι πέφυκε τὸ φρόνημα τῶν πόλεων καὶ μεῖζον ἀξίωμα γίγνεσθαι τὸ τοῦ δήμου καὶ πλέονοσ τυγχάνειν τιμῆσ καὶ παρὰ τῶν ἐπιδημούντων ξένων καὶ παρὰ τῶν ἡγεμόνων.

ταῦτα δὲ τοῖσ μὲν ἀγαπῶσι τὰσ αὑτῶν πατρίδασ καὶ μὴ φοβουμένοισ μήποτε ἐλάττουσ αὐτῶν φανῶσι θαυμαστὴν ἔχει τὴν ἡδονήν·

ἐν ἀσθενέσιν ἰσχύειν καὶ τὴν δόξαν τῆσ πόλεωσ ἀδοξίαν αὑτῶν νομίζουσι δέοντωσ φέρει λύπην καὶ φθόνον.

καίτοι τὸ μὲν ὑπόδημα δεῖ πρὸσ αὑτὸν ἁρμόττειν καὶ τὸν αὑτοῦ πόδα, καὶ ἂν δοκῇ μεῖζον, περιτεμεῖν·

πόλιν δὲ οὐδέποτε δεῖ κολούειν οὐδὲ κατάγειν πρὸσ αὑτὸν οὐδὲ πρὸσ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν μετρεῖν, ἐὰν τύχῃ σμικρὰν ἔχων καὶ ἀνελεύθερον, καὶ ταῦτα παραδειγμάτων ὄντων· λέγω δὲ τὸ τῶν Σμυρναίων, τὸ τῶν Ἐφεσίων, Ταρσεῖσ ἐκείνουσ, Ἀντιοχέασ. καὶ ταῦτα ἐπίσταμαι σαφῶσ ὅτι καὶ πρότερόν τινεσ ἀκούοντεσ διερρήγνυντο καὶ χαλεπῶσ ἔφερον, εἰ τοιούτων ἐθίζεσθε ἀκροᾶσθαι λόγων καὶ μετὰ τοιούτων πόλεων τολμᾷ τισ ὀνομάζειν τὴν ὑμετέραν. ὅμωσ δ̓ ἐπὶ τούτοισ σχετλιάζοντεσ καὶ τοιαῦτα λέγοντεσ καὶ διδόναι μηδένα ἐῶντεσ καὶ τοῖσ ἔργοισ ἐμποδὼν γιγνόμενοι, οὕτωσ ἐμὲ διέθηκαν, ὥστε ὀλίγου φυγὴν ἐμαυτοῦ καταψηφίσασθαι.

ὥστε ἀναπαύσασθαι καὶ τὸ λοιπὸν ἐπιλαθέσθαι τῶν πρότερον χαλεπῶν, οἱο͂ν ἐκ δεινοῦ καὶ ἀγρίου πελάγουσ καὶ χειμῶνοσ ἀδοκήτωσ σωθέντα μόλισ δἰ εὔνοιαν θεοῦ τινοσ, ἔπειτα ἐνταῦθα ὥσπερ ἐν λιμένι ναυαγεῖν.

θαυμάζω δὲ μάλιστα ἐνίων ἀνθρώπων τὴν κακοήθειαν, μᾶλλον δὲ τὴν ἄνοιαν, ὑπομιμνησκόμενοσ οἱᾶ ἐλογοποίουν τὸ μὲν πρῶτον περὶ τῆσ πρεσβείασ, ἣν ἐπέμψατε εὐχαριστοῦντεσ. ἢ πυνθάνεσθαι περὶ τοῦδε καὶ τοῦδε, τί πράττουσιν ἢ διὰ τί πάντεσ οὐκ ἦλθον.

οἱ δὲ ἐλογοποίουν ὅτι τοῖσ Σμυρναίοισ παμπόλλασ δωρεὰσ δοίη καὶ χρήματα ἀμύθητα πέμψειε μετὰ τῶν Νεμέσεων, καὶ νὴ Δί̓ ὡσ ἄλλου τινὸσ διαλεχθέντοσ μυρίουσ μὲν αὐτῷ συνεχώρησε βουλευτάσ, χρυσίου δ̓ ἐκέλευσε ποταμὸν εἰσ τὴν πόλιν τραπῆναι καὶ μυριάδεσ ἄπειροί τινεσ ἐδόθησαν·

ὧν οὐδὲν ἦν ἀληθέσ, ὡσ ἐβουλόμην ἂν ἔγωγε.

τὸ γὰρ ἄλλουσ καλῶσ πράττειν καὶ μεγάλων τυγχάνειν οὐκ ἂν οὐδέποτε λυπήσειε τὸν νοῦν ἔχοντα ἄλλωσ τε καὶ πρῶτον τυχόντα καὶ τὴν ἀφορμὴν ἴσωσ παρεσχηκότα.

ὅμοιον γάρ, ὥσπερ εἴ τισ αὑτῷ μόνον λάμπειν ἠξίου τὸν ἥλιον ἢ τὸν Δία ὑείν ἢ τοὺσ ἀνέμουσ πνεῖν ἢ μηδένα ἄλλον ἀπὸ τῶν κρηνῶν δύνασθαι πιεῖν. ἀλλ̓ ὁμοῦ φιλανθρωπότατοσ ὢν ὁ αὐτοκράτωρ καὶ συνετώτατοσ ἁπάντων ἐμοί τε παρέσχεν ὧν ἐγὼ ἐδεόμην καὶ ἄλλοισ ὧν ἐκεῖνοι ἐδέοντο. τίνοσ οὖν ἕνεκεν εἴρηκα πάντα τοῦτον τὸν λόγον, ὑπὲρ ἄλλων ὑμῶν βουλευομένων;

ὅτι καὶ τούτου τοῦ πράγματοσ ἐγὼ πρότεροσ ἡψάμην καὶ πολλοὺσ εἶπον ἐνθάδε λόγουσ ὑπὲρ ὁμονοίασ, ἡγούμενοσ συμφέρειν τῇ πόλει τοῦτο καὶ κρεῖττον εἶναι μὴ διαφέρεσθαι πρὸσ μηδένα ἀνθρώπων, ἥκιστα δὲ οἶμαι πρὸσ τοὺσ ἐγγὺσ οὕτω καὶ ἀστυγείτονασ. οὐ μέντοι πρὸσ ἐκείνουσ γε ἦλθον οὐδὲ εἶπον φιλάνθρωπον οὐδὲν πρὸ τοῦ καταλλαγῆναι δημοσίᾳ τὴν πόλιν καὶ φίλουσ ὑμᾶσ γενέσθαι. καίτοι ψήφισμά γε ἔπεμψαν εὐθὺσ ἐν ἀρχῇ φιλοφρονούμενοι καὶ παρακαλοῦντεσ ἀφικέσθαι·

καὶ πολλὰ δίκαιά μοι πρὸσ αὐτοὺσ ὑπῆρχεν, ὥσπερ ἄλλῳ τινὶ τῶν ἐντεῦθεν· ἀλλ̓ ὅμωσ οὐχ ὑπέμενον φιλανθρωπεύεσθαι κατ̓ ἐμαυτόν, ἀλλὰ κοινῇ μεθ̓ ὑμῶν αὐτοῖσ ἐβουλόμην γενέσθαι φίλοσ. ὅθεν ὑφεωρῶντό με καὶ δυσχερῶσ εἶχον.

καὶ νῦν πυθόμενοσ τὰσ διαλύσεισ καὶ τὴν φιλίαν ταύτην πραττομένη, καὶ ψηφισαμένων ὑμῶν ἐμὲ καλεῖν, ἴσωσ καὶ ταύτησ ἕνεκα τῆσ χρείασ ̔τυχὸν γὰρ ἠλπίζετε κἀμοῦ μετασχόντοσ ῥᾷον μᾶλλον καὶ ἀσφαλέστερον ἔσεσθαι πάντα· καίτοι καὶ νῦν ἴσωσ οὐ τοῖσ παροῦσι μόνον, ἀλλὰ κἀμοὶ νέμοντεσ τιμὴν μετὰ τῶν ἄλλων, λογιζόμενοι κἀμὲ πολίτην ὑμέτερον, τυχὸν προθυμότεροι γεγόνασι πρὸσ ὑμᾶσ̓ ὅμωσ οὐ σφόδρα ἠπείχθην εὐλαβούμενοσ μὴ γένηται τοῦτο ἐμποδὼν οὐκ ἐκείνοισ, ἀλλὰ τῶν ἐντεῦθέν τισι. πράττουσι φθονεῖν.

ἐπεὶ καὶ πέρυσι τοὺσ λόγουσ τούτουσ πρὸσ ἐμὲ ἔλεγον οἱ προεστῶτεσ αὐτῶν καὶ τότε ἐξῆν ὑμῖν ἀπηλλάχθαι πραγμάτων· ἀλλ̓ ὑφεωρώμην ἐγὼ μή τισι τῶν ἐντεῦθεν πρόσαντεσ γένηται καὶ δυσκόλωσ φέρωσιν ἐμοῦ πράττοντοσ αὐτά.

καὶ νῦν τρόπον τινὰ ἑκὼν ἐβράδυνα. ὅσα μὲν οὖν καὶ δἰ ἐμοῦ καὶ δἰ ἑτέρων δυνατὰ γίγνεσθαι τῇ πόλει, ταῦτα ἐκείνοισ ἀξιῶ μᾶλλον ἐπιτρέπειν, ἵνα μηδεὶσ ἀντιβαίνῃ μηδὲ λυπῆται βασκαίνων. ὅσα δ̓ οὐ ῥᾴδιον ὑπ̓ ἄλλου τῶν ἐντεῦθεν πραχθῆναι, τυχὸν δὲ καὶ λίαν χαλεπόν, ἡγεῖσθε πρὸσ ἐκείνοισ ἀεί με τὴν γνώμην ἔχειν μέχρισ ἂν ἐμπνέω. καὶ μὴν ὅστισ ἂν προθυμῆται τὰ περὶ τὴν πόλιν καὶ δύνηταί τι ποιεῖν ὑμῖν συμφέρον, ἐμὲ πρῶτον ἕξει τὸν μαρτυροῦντα καὶ συναγωνιζόμενον, καὶ τὸ αὐτὸ πρᾶγμα, ὃ γίγνεται ὀρθόν, πολὺ ἂν ἥδιον ἐπαινέσαιμι καὶ προθυμότερον ἄλλου πράττοντοσ ἢ αὐτὸσ εἰσηγούμενοσ. πόλιν ὠφελεῖν.

καὶ νῦν ὑπὲρ τούτου ἐπαινῶ τόν τε ἄρχοντα καὶ τὸν εἰσηγησάμενον. πᾶσα μὲν γὰρ ὡσ ἔποσ εἰπεῖν ἔχθρα καἰ διαφορὰ πρὸσ ὁντινοῦν γιγνομένη ἐργῶδεσ καὶ δυσχερὲσ καὶ πόλει καὶ ἰδιώτῃ, κἂν ὁπωσοῦν τύχωσι διακείμενοι.

τούσ τε γὰρ ἀσθενεῖσ ἱκανὸν ἐξελέγξαι καὶ ταπεινῶσαι πρὸσ τοῖσ οὖσι χαλεποῖσ καὶ τοὺσ εὖ πράττοντασ ἐνοχλῆσαι καὶ ταράξαι τὴν ψυχὴν αὐτῶν· ὅθεν οἱ νοῦν ἔχοντεσ αἱροῦνται φέρειν ἐλαττούμενοι τὰ μέτρια καὶ μὴ σφόδρα ἀκριβῶσ περιέχεσθαι τῶν δικαίων ἢ φιλονικοῦντεσ ἐφ̓ ἑκάστῳ καὶ μηδενὶ μηδὲν εἴκοντεσ ἀεί τινασ ἔχειν τοὺσ ἐπιβουλεύοντασ καὶ πολεμοῦντασ, καὶ τοῦτο μὲν τοῖσ εὐτυχήμασι νεμεσῶντασ καὶ καθ̓ ὅσον οἱοῖ́ τέ εἰσιν ἐμποδὼν ἱσταμένουσ, τοῦτο δέ, ἂν συμβῇ τι πταῖσμα ̔πολλὰ δέ, ὡσ ἐν ἀνθρώποισ, τὰ γιγνόμενἀ χαίροντασ καὶ ἐπιτιθεμένουσ.

οὐ γάρ ἐστιν οὐδεὶσ ἀσθενὴσ οὕτωσ οὐδὲ ἀδύνατοσ τὴν φύσιν, ἄνθρωποσ ὢν πρὸσ ἄνθρωπον, ὃσ οὐ τυγχάνει καιροῦ τὴν δυσμένειαν ἐνδείξασθαι καὶ τὸ μῖσοσ ἢ καθ̓ αὑτὸν ἢ σὺν ἑτέροισ καὶ λόγον τινὰ εἰπεῖν, ᾧ πάντωσ ἐλύπησε, καὶ πρᾶγμα συνθεῖναι τὸ βλάψον.

οὐδὲ γὰρ νόσημα οὐδὲν οὕτωσ ἀναίσθητον τοῖσ ἔχουσιν ὡσ μηδέποτε βλάψαι μηδὲ ἐμποδὼν γενέσθαι μηδεμιᾶσ πράξεωσ, ἀλλὰ κἂν ἐγρηγορότι καὶ βαδίζοντι μὴ σφόδρα ἐνοχλῇ τὴν ἰσχὺν τοῦ σώματοσ, εἴσ γε τὴν κοίτην ἀπήντησε καὶ διασπᾷ καὶ διαφθείρει τὸν ὕπνον. οὕτωσ ἔγωγέ φημι μηδέποτε λυσιτελεῖν ἀπεχθάνεσθαι καὶ φιλονικεῖν μηδὲ τῇ μεγίστῃ πόλει πρὸσ τὴν βραχυτάτην κώμην·

ὅταν δὲ δὴ πρὸσ ἀνθρώπουσ ᾖ πόλιν οἰκοῦντασ οὐ σμικρὰν καὶ πολιτείαν ἐξαίρετον ἔχοντασ καὶ παρὰ τοῖσ ἡγεμόσι τιμήν τινα καὶ δύναμιν, ἐὰν σωφρονῶσι ̔δεῖ γὰρ ὑμᾶσ ἀκούειν τἀληθῆ καὶ μὴ χαλεπῶσ φέρειν, ἐάν τισ ἑτέρουσ ἐπαινῇ βουλόμενοσ ὑμᾶσ ὠφελεῖν̓ τὸ δὲ μέγιστον ὁμόρουσ καὶ ἀστυγείτονασ καὶ μόνον οὐχὶ καθ̓ ἑκάστην τὴν ἡμέραν ὑμῖν ἐπιμιγνυμένουσ, τοῦτο μὲν τοῖσ πλείστοισ ἐπιγαμίασ ὑπαρχούσησ, τοῦτο δὲ πολιτῶν τινων, καὶ σχεδὸν τῶν δυνατωτάτων παῤ ἡμῖν, τῆσ παῤ ἐκείνοισ τιμῆσ τετυχηκότων·

πῶσ χρὴ ταύτην ἄλυπον καὶ ἀβλαβῆ τὴν ἔχθραν ὑπολαμβάνειν; καὶ μηδεὶσ ὑπολάβῃ με λέγειν ὡσ ἄρα χρὴ τελέωσ ὑποπεσεῖν καὶ μηδὲν ἐκείνων προαιρουμένων δίκαιον μηδὲ ἐπιεικὲσ αὐτοὺσ δεῖσθαι καὶ παρακαλεῖν·

πρὸσ τοῦτο φαίνεσθαι καὶ τὴν φιλονικίαν τὴν ἐκ τῆσ διαφορᾶσ ἐπὶ τοῦτο μετενεγκεῖν πολὺ κάλλιον, ὅπωσ αὐτοὶ εὐγνωμονέστεροι φανησόμεθα καὶ μᾶλλον καταφρονοῦντεσ χρημάτων καὶ τοῦ πλείονοσ.

οὐ γὰρ οὕτωσ αἰσχρόν ἐστι λείπεσθαι τοῖσ διὰ τὸ μῖσοσ ἔργοισ καὶ νὴ Δία τοῖσ πρὸσ ἔχθραν ὡσ τοῖσ ἀπὸ τῆσ μετριότητοσ καὶ τῆσ φιλανθρωπίασ.

ὁ μὲν γὰρ ἐν ἐκείνοισ ἡττώμενοσ κινδυνεύει λαβεῖν δόξαν ἀσθενείασ, ὁ δ̓ ἐν τούτοισ σκαιότητοσ καὶ φιλονικίασ.

ὅσῳ δὴ κρεῖττον ἀσθενῆ δόξαι μᾶλλον ἢ πονηρόν, τοσούτῳ βέλτιον ὑστέρουσ εἶναι μαχομένουσ ἢ διαλλαττομένουσ. εἰκότωσ δ̓ ἄν μοι προσέχοιτε τὸν νοῦν μᾶλλον ἑτέρων τυχὸν μὲν καὶ ἄλλωσ, ἔτι δὲ κἀκεῖνο σκοποῦντεσ ὅτι μηδὲν ἰδίᾳ μοι διαφέρει, μηδὲ ὄχλησίν τινα ὀκνῶν ἢ δαπάνην ἐμαυτοῦ διὰ τοῦτο ἀμελῶ τοῦ πρέποντοσ ὑμῖν.

ὅτι γάρ με οὐκ ἐνοχλήσετε μὴ βουλόμενον οὐδὲ κελεύσετε ἀποδημεῖν, ὥσπερ ἤδη πολὺν χρόνον ἔχοντα παῤ ὑμῖν, ἐπίσταμαι σαφῶσ· ἁ̓́λλωσ τε οὐκ ἀσχολούμενοσ ἐγὼ νομίζω συμφέρειν ὑμῖν οὐδὲ τοῦτον ἀποδημῶν τὸν τρόπον· τισι βλάβην μείζονα ἡγουμένουσ τῆσ παρὰ τὰσ διαλύσεισ ζημίασ.

πᾶσα γάρ, ὥσ φασιν, εἰρήνη κρείττων πολέμου, καὶ πᾶσα φιλία πολὺ ἀμείνων καὶ λυσιτελεστέρα τοῖσ γε νοῦν ἔχουσιν ἔχθρασ, καὶ ἰδίᾳ τοῖσ οἴκοισ καὶ δημοσίᾳ ταῖσ πόλεσιν.

εἰρήνη μὲν γὰρ καὶ ὁμόνοια τοὺσ χρωμένουσ οὐδὲν πώποτε ἔβλαψεν, ἔχθρα δὲ καὶ φιλονικία θαυμαστὸν εἰ μὴ σφόδρα ἀνήκεστα καὶ μεγάλα. καὶ τῆσ μὲν ὁμονοίασ τό τε ὄνομα εὔφημον ἥ τε πεῖρα ἀρίστη καὶ λυσιτελεστάτη πᾶσι· στάσεωσ δὲ καὶ διαφορᾶσ σκυθρωπὴ μὲν ἡ προσηγορία καὶ δυσχερήσ, πολὺ δὲ χείρω τὰ ἔργα καὶ σκυθρωπότερα.

καὶ γὰρ εἰπεῖν ἔστι καὶ ἀκοῦσαι πολλὰ τῶν ἀβουλήτων καὶ πρᾶξαι καὶ παθεῖν. ἡ δὲ τῶν ἐγγὺσ οὕτωσ καὶ ὁμόρων διαφορὰ καὶ τὸ μῖσοσ οὐδενὶ ἄλλῳ ἐοίκεν ἢ στάσει μιᾶσ πόλεωσ, ὅπου καὶ γάμων κοινωνία πολλοῖσ καὶ συμβολαίων καὶ τὸ ἀφικνεῖσθαι παῤ ἀλλήλουσ σχεδόν τι καθ̓ ἑκάστην τὴν ἡμέραν καὶ τὸ συγγενεῖσ εἶναι καὶ συνήθεισ καὶ ξένουσ τρόπον τινὰ ἀλλήλοισ ἅπαντασ. καὶ ἀγαπητόν.

ἐνθυμεῖσθε δὲ ὅσῳ μὲν ἥδιον ἀποδημεῖν πρὸσ τοὺσ πέλασ οἰκείωσ ἔχοντασ, ἀλλὰ μἠ ἐχθρῶσ, ὅσῳ δὲ βέλτιον τοὺσ ἐπιξενουμένουσ ὑποδέχεσθαι χωρὶσ ὑποψίασ, ἐν δὲ ταῖσ κοιναῖσ πανηγύρεσι καὶ θεῶν ἑορταῖσ καὶ θέαισ ὅσῳ κρεῖττον καὶ σωφρονέστερον ἀναμίγνυσθαι συνθύοντασ ἀλλήλοισ καὶ συνευχομένουσ, ἀλλὰ μὴ τοὐναντίον καταρωμένουσ καὶ βλασφημοῦντασ. αἱ δὲ ἐπιβοήσεισ ἑκατέρου τοῦ πλήθουσ ἐν τοῖσ σταδίοισ καὶ τοῖσ θεάτροισ πόσον διαφέρουσι μετὰ ἐπαίνου γιγνόμεναι καὶ πολλῆσ εὐφημίασ τῶν μετὰ μίσουσ καὶ λοιδορίασ;

οὐ γὰρ ἀνθρώπων ἐπιεικῶν οὐδὲ πόλεων σωφρόνων, μᾶλλον δὲ ἑταιρῶν ἀσχημόνων ἀπὸ οἰκήματοσ ἑκατέρασ οὐδὲν αἰσχυνομένων ῥῆμα ἀκόλαστον εἰπεῖν, ᾗ φησιν Ὅμηροσ, αἵ τε χολωσάμεναι ἀγορῆσ ἐσ μέσσον ἰοῦσαι νεικεῦσ̓ ἀλλήλῃσι, χόλοσ δέ τε καὶ τὰ κελεύει. πόσου δὴ ταῦτά ἐστι τὸ μὴ πάσχειν;

πόσῳ δὲ πλείονοσ τὸ μὴ ποιεῖν; μέγεθοσ ἀνθ̓ οὗ προσήκει τοὺσ νοῦν ἔχοντασ ἀνθρώπουσ ἀντικαταλλάξασθαι τὴν καθ̓ ἡμέραν εὐφημίαν, τὸ πρεπόντωσ μὲν θεᾶσθαι, προθύμωσ δὲ ἀποδημεῖν;

καὶ μὴν τά γε τῆσ χώρασ καὶ τὰ τῆσ θαλάττησ καὶ τὰ τῶν ὀρῶν ἐξ ἅπαντοσ ὑμᾶσ εἰσ τὸ αὐτὸ συνάγει καὶ μὴ βουλομένουσ καὶ ἀναγκάζει χρήσασθαι ἀλλήλοισ.

ἐκεῖνοί τε γὰρ δέονται τῆσ παῤ ἡμῶν ὕλησ καὶ ἑτέρων πολλῶν καὶ ἡμεῖσ οὐκ ἔχομεν οὔτε εἰσαγαγέσθαι δἰ ἑτέρου λιμένοσ οὔτε ἐκπέμψαι τὰ γιγνόμενα παῤ ἡμῖν. πῶσ οὖν οὐχ ἁπάντων δυστυχέστατον ὠνεῖσθαι μὲν ἑκάστουσ παρὰ ἀνθρώπων οὐ φίλων, ἀποδίδοσθαι δὲ τοῖσ μισοῦσι, κατάγεσθαι δὲ παρὰ τοῖσ βαρυνομένοισ, ὑποδέχεσθαι δὲ τοὺσ λοιδοροῦντασ, συνεστιᾶσθαι δὲ ἐνίοτε τοῖσ ἀλλοτριωτάτοισ· ἐὰν δὲ πλοίου τισ ἐπιβαίνῃ, σαφῶσ εἰδέναι καὶ τὸν κυβερνήτην καὶ τοὺσ ναύτασ ἅπαντασ καταρωμένουσ, τὸ δὲ πάντων ἀηδέστατον ὁρ́αμα ἐχθρῶν, τοῦτο ἀεί ποτε ὁρᾶν καὶ πλέοντασ καὶ βαδίζοντασ, καὶ τούτοισ ἀεὶ πλείστοισ κατὰ τὰσ ὁδοὺσ ἀπαντᾶν, πονηρὸν καὶ δυσχερῆ σύμβολον, ὥστε πάντωσ εἰπόντα τι παρελθεῖν ἢ ἀκούσαντα δυσχερέσ.

ὥστε ἔγωγε ἐνεθυμούμην πολλάκισ τὴν τῶν ἀνθρώπων ἀμαθίαν καὶ διαφθοράν, ὅτι τῶν σφόδρα ἀδόξων καὶ φαυλοτάτων ζῴων χείρουσ εἰσὶ ταῖσ ψυχαῖσ. οἱ μὲν γὰρ ἄνθρωποι πολλάκισ ἐντυχόντεσ ἀλλήλοισ μάχονται καὶ λοιδορηθέντεσ ἀπίασιν· ἠνώχλησαν ἀλλήλουσ, ἀλλὰ πάνυ πρᾴωσ ἐντυχάνουσι καὶ παρίασι καὶ βοηθοῦσιν ἀλλήλοισ.

καὶ μὴν τὸ νῦν συμβεβηκὸσ περὶ τὴν ἡμετέραν πόλιν τὸ μὲν ἀληθὲσ ἅπτεται πολλῶν καὶ κνίζει τοὺσ ἄλλουσ πάντασ, ὅτι δὴ τὰσ δίκασ ὑμεῖσ ἀποδέχεσθε καὶ παῤ ὑμῖν αὐτοὺσ ἀνάγκη κρίνεσθαι·

χρὴ δὲ δἰ αὐτὸ μᾶλλον φιλανθρώπωσ ἔχειν καὶ μὴ παρέχειν ἑαυτοὺσ ἐπιφθόνουσ. αὐτίκα οἱ πρέσβεισ οἱ χειροτονηθέντεσ ἐπὶ τοῦτο τὸ πρᾶγμα πόθεν ἀπίασιν; οὐκ ἐκεῖθεν; οὐ παρὰ τῶν ἐχθίστων ἀναχθήσονται πλέοντεσ καὶ χρήσονται τῷ λιμένι τῆσ ἐχθρᾶσ πόλεωσ; ἢ κύκλῳ περιίασιν, ὥσπερ χαλεπῆσ καὶ ἀβάτου τῆσ ἐγγὺσ ἡμῖν θαλάττησ;

ἐγὼ μὲν γὰρ καὶ τοῖσ πρότερον διαφερομένοισ πρὸσ τοὺσ ἀστυγείτονασ ταῦτα ἡγοῦμαι χαλεπώτερα καὶ βαρύτερα τοῦ λαβόντασ ὅπλα βαδίζειν εἰσ τὴν χώραν ἢ προσβάλλειν τοῖσ τείχεσιν ἢ τὰ δένδρα κόπτειν ἢ τῷ καρπῷ πῦρ ἐνιέναι. τούτων γὰρ οἶμαι χαλεπῶν ὄντων, τῷ παντὶ χαλεπώτερόν ἐστιν, ἀφ̓ ὧν γίγνεται, τὸ τῆσ ἔχθρασ καὶ τὸ τοῦ μίσουσ.

οὐ γὰρ ἔστι φανῆναί ποτε ἀπὸ τούτου τοῦ πράγματοσ ὠφέλιμον οὐδὲ χρηστόν.

ὅ τε γὰρ τῆσ ἔχθρασ καρπὸσ ἁπάντων πικρότατοσ καὶ δριμύτατοσ, ὥσπερ οἶμαι τοὐναντίον ὁ τῆσ εὐνοίασ ἥδιστοσ καὶ λυσιτελέστατοσ. τὸ γὰρ μηδέποτε εἴκειν μηδὲ παραχωρεῖν τῷ πλησίον, λέγω δὲ χωρὶσ αἰσχύνησ, μηδὲ τῶν μὲν τυγχάνειν αὐτούσ, τὰ δὲ παριέναι τοῖσ ἄλλοισ, οὐκ ἀνδρεῖόν ἐστιν, ὥσπερ οἰόνταί τινεσ, οὐδὲ μεγαλόφρον, ἀλλ̓ ἀνόητον καὶ ἀμαθέσ. οὐχ ὁρᾶτε τοῦ ξύμπαντοσ οὐρανοῦ καὶ τῶν ἐν αὐτῷ θείων καὶ μακαρίων αἰώνιον τάξιν καὶ ὁμόνοιαν καὶ σωφροσύνην, ἧσ οὔτε κάλλιον οὔτε σεμνότερον οὐδὲν οἱο͂́ν τ̓ ἐπινοῆσαι; πρὸσ δὲ αὖ τῶν λεγομένων στοιχείων, ἀέροσ καὶ γῆσ καὶ ὕδατοσ καὶ πυρόσ, τὴν ἀσφαλῆ καὶ δικαίαν δἰ αἰῶνοσ ἁρμονίαν, μεθ̓ ὅσησ εὐγνωμοσύνησ καὶ μετριότητοσ διαμένειν πέφυκεν αὐτά τε σῳζόμενα καὶ σῴζοντα τὸν ἅπαντα κόσμον;

σκοπεῖτε γάρ, εἰ καί τισι δόξει μετέωροσ ὁ, λόγοσ καὶ οὐ πάνυ τι ὑμῖν συμπαθήσ, ὅτι ταῦτα πεφυκότα ἄφθαρτα καὶ θεῖα καὶ τοῦ πρώτου καὶ μεγίστου γνώμῃ καὶ δυνάμει κυβερνώμενα θεοῦ τὸν ἅπαντα χρόνον ἐκ τῆσ πρὸσ ἄλληλα φιλίασ καὶ ὁμονοίασ σῴζεσθαι φιλεῖ, τά τε ἰσχυρότερα καὶ μείζω καὶ τὰ ἐλάττω δὴ δοκοῦντα.

ὥσ φασιν, ὑπομεῖναι φθορὰν ἐκ τοῦ ὄντοσ εἰσ τὸ μὴ ὄν.

ἡ μὲν γὰρ λεγομένη παρὰ τοῖσ σοφοῖσ ἐπικράτησισ αἰθέροσ, ἐν ᾧ τὸ βασιλεῦον καὶ τὸ κυριώτατον τῆσ ψυχικῆσ δυνάμεωσ ὂν οὐκ ἀποτρέπονται πῦρ ὀνομάζειν πολλάκισ, ὁρ́ῳ τε καὶ πρᾴωσ γιγνομένη ἔν τισι χρόνοισ τεταγμένοισ, μετὰ πάσησ φιλίασ καὶ ὁμονοίασ ἐοίκε συμβαίνειν. ἡ δὲ τῶν ἄλλων πλεονεξία καὶ διαφορὰ παρανόμωσ γιγνομένη τὸν ἔσχατον ἔχει κίνδυνον ὀλέθρου, περὶ τῶν ὅλων οὔποτε ἐσόμενον διὰ τὸ πᾶσαν εἰρήνην καὶ δικαιοσύνην ἐν αὐτοῖσ ὑπάρχειν καὶ πανταχοῦ πάντα δουλεύειν καὶ ξυνακολουθεῖν εὐγνώμονι νόμῳ πειθόμενα καὶ εἴκοντα.

οὐχ ὁρᾶτε τοῦτο μὲν ἥλιον νυκτὶ μεθιστάμενον καὶ παρέχοντα ἀνατεῖλαι τοῖσ ἀφανεστέροισ ἄστροισ, τοῦτο δὲ σελήνην ἐῶντα καταλάμψαι τὴν ἅπασαν γῆν ἐν ἐρημίᾳ τοῦ κρείττονοσ φωτόσ;

τοῦτο δὲ ἄστρα ὑποχωροῦντα ἡλίῳ καὶ μηδὲν ἡγούμενα πάσχειν μηδὲ ἀπόλλυσθαι διὰ τὴν ἐκείνου δύναμιν; ἱσταμένησ, ὡσ ἔσθ̓ ὅτε μὲν εἴργεσθαι παντελῶσ, ἐνίοτε δὲ ἀδρανῆ τὴν ἀκτῖνα καὶ λεπτὴν διαπέμπειν·

τοῦτο δὲ τῶν πλανωμένων ἀστέρων τὴν ἄπαυστον χορείαν, ἃ μηδέποτε ἀλλήλοισ ἐμποδὼν ἵσταται;

πρὸσ δὲ αὖ γῆ μὲν τὴν κατωτάτω χώραν λαχοῦσα ὑπομένει, καθάπερ ἑρ́μα νεώσ, ὕδωρ δὲ περὶ ταύτῃ κεχυμένον, ὕπερθεν δὲ ἀμφοῖν ἀὴρ μαλακόσ τε καὶ εὔπνουσ, ὁ δὲ ἀνωτάτω καὶ ξύμπαντα ἔχων αἰθὴρ πυρὸσ θείου κύκλῳ περιδραμόντοσ αὐτοῖσ; καὶ ταῦτα μέν, οὕτωσ ἰσχυρὰ καὶ μεγάλα, τὴν πρὸσ ἄλληλα κοινωνίαν ἀνέχεται καὶ διατελεῖ χωρὶσ ἔχθρασ· μικρὰ δὲ οὕτω πολίχνια τῶν ἐπιτυχόντων ἀνθρώπων καὶ ἔθνη ἀσθενῆ κατοικοῦντα ἐν μέρει τῆσ γῆσ οὐ δύναται τὴν ἡσυχίαν ἄγειν οὐδὲ ἀθορύβωσ ἀλλήλοισ γειτνιᾶν; ποιησάμενοι νεοττιὰσ οὐκ ἐπιβουλεύουσιν αὑτοῖσ οὐδὲ διαφέρονται περὶ τροφῆσ καὶ φρυγάνων, οὐδὲ μύρμηκεσ πλησίον ὀπὰσ ἔχοντεσ, ἐκ τῆσ αὐτῆσ ἅλω πολλάκισ εἰσφερόμενοι σῖτον, ἀλλὰ παραχωροῦσιν αὑτοῖσ καὶ τῶν ὁδῶν ἐκτρέπονται καὶ συνεργάζονται πολλάκισ, οὐδὲ ἑσμοὶ πλείονεσ μελιττῶν, ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν νεμόμενοι λειμῶνα, τῶν ἔργων ἀμελήσαντεσ περὶ τῶν ἀνθῶν τῆσ δρόσου διαφέρονται.

καὶ μὴν ἀγέλαι βοῶν τε καὶ ἵππων ἀναμιχθεῖσαι πολλάκισ ἀθορύβωσ καὶ πρᾴωσ νέμονται, ὥστε μίαν ἐξ ἀμφοῖν ἀγέλην ὁρᾶσθαι·

ἔτι δὲ αἰπόλια καὶ ποίμνια συμμιχθέντα ἐπὶ νομῆσ διημερεύσαντα ῥᾳδίωσ καὶ πρᾴωσ ὑπὸ τῶν νομέων διεκρίθησαν.

ἄνθρωποι δὲ βοσκημάτων καὶ θηρίων χείρουσ, ὡσ ἐοίκε, τὰ πρὸσ φιλίαν καὶ τὸ κοινωνεῖν ἀλλήλοισ. ἃ γὰρ ἡ φύσισ ἐποίησεν εὐνοίασ ἕνεκα, ταῦτα ἰδεῖν ἔστιν ἔχθρασ καὶ μίσουσ αἴτια γιγνόμενα. αὐτίκα ἡ πρώτη καὶ μεγίστη φιλία γονεῦσι πρὸσ παῖδασ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, ΕΝ ΤΗΙ ΠΑΤΡΙΔΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣ ΑΠΑΜΕΙΣ

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΕΝ ΤΗΙ ΠΑΤΡΙΔΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣ ΑΠΑΜΕΙΣ)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION