헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΧΑΡΙΔΗΜΟΣ.)

Δ. Ἀκηκόειν μὲν καὶ πρότερον πρὶν ὑμᾶσ ἰδεῖν πρὸ ἱκανοῦ περὶ τῆσ Χαριδήμου τελευτῆσ. εὐθὺσ γὰρ ἐπυνθανόμην, ὡσ παρέβαλον δευρί, περί τε ἄλλων τινῶν καὶ μάλιστα δὴ περὶ τούτων ἀμφοτέρων, ὅπου τε εἰε͂ν καὶ ὅ,τι πράττοιεν. καί μοί τισ ἐντυχὼν οὐ πάνυ τι αὐτοὺσ ἐπιστάμενοσ, ἀλλ̓ ὅσον ἀκοῦσαι τὰ ὀνόματα, ἠρώτησεν εἰ τοὺσ Τιμάρχου υἱεῖσ λέγω· κἀμοῦ φήσαντοσ, τοῦτον ἐδήλου, τὸν νεώτερον δὴ λέγων, ἐν Μεσσήνῃ ἔτι εἶναι μετὰ σοῦ διὰ τὸ πένθοσ τἀδελφοῦ· τελευτῆσαι γὰρ αὐτοῖν τὸν πρεσβύτερον. φανερὸσ οὖν ἦν Χαρίδημον ἀπαγγέλλων τεθνηκέναι·

καὶ τότε μὲν ἐδόκει καὶ ἀμφιβολία τισ εἶναι, καίτοι σαφῶσ τἀνθρώπου εἰρηκότοσ· αὖθισ δὲ ἀκριβέστερον ἔγνωμεν.

καὶ οἶμαί γε ἐμαυτὸν οὐ πολύ τι ἔλαττον ὑμῶν δηχθῆναι· τὸ μὲν γὰρ μᾶλλον φάναι οὐ θεμιτὸν οὐδὲ ὅσιον ἡμῖν, εἴ τισ ἐκεῖνον μᾶλλον ἐφίλει ὑμῶν τοῦ τε πατρὸσ καὶ ἀδελφοῦ. καίτοι οὐ μέγα ἰσχύειν ἐοίκεν ἡ φύσισ ἐν τοῖσ φαύλοισ· οἱο͂́ν τι καὶ περὶ τοῦτον τὸν Ὀπούντιον ἀκούω γεγονέναι χαρίεντα καὶ κομψὸν νεανίσκον ἀποβαλόντα, ἡμέτερον κἀκεῖνον ἑταῖρον, ἀλλ̓ ὅμωσ ἔλαττον αὐτὸν λυπηθῆναί φασιν ἢ εἴ τι ἄλλο τῶν ἐκ τῆσ οἰκίασ ἀπολωλέκει.

ἀλλ̓ ὑμεῖσ γε πάνυ ἐοίκατον ἀχθομένω τῇ συμφορᾷ·

καὶ οὐδὲν θαυμαστόν· ἐπεὶ καὶ τῇ πόλει ὑμῶν καὶ τῇ Ἑλλάδι πάσῃ ὠφέλιμοσ ἂν ἦν τοιοῦτοσ ἀνὴρ ἐν τῷ βίῳ διαγενόμενοσ οἱο͂σ δὴ Χαρίδημοσ τάχα ἔμελλεν ἔσεσθαι. οὐ γὰρ ἔγωγε ἐκείνου μειρακίου ὄντοσ οὐδένα ἔγνων εὐψυχότερον οὐδὲ ἄμεινον πεφυκότα. ‐ Τ.

Εἴ γε ᾔδεισ ὅπωσ διέκειτο πρὸσ σέ, πολὺ ἂν μᾶλλον ἐνεκωμίαζεσ αὐτόν. ἐμοὶ μὲν γὰρ ἐδόκει κἀμοῦ τοῦ πατρόσ, οὐ μόνον τῶν ἄλλων ἀνθρώπων σὲ προτιμᾶν, ὅσ γε καὶ ἐν τῇ νόσῳ κἀπειδὴ πρὸσ αὐτῷ σχεδόν τι τῷ θανάτῳ ἦν, καὶ ἡμῶν ἔνδον ὄντων καὶ ἄλλων ξυγγενῶν καὶ πολιτῶν καὶ γνωρίμων σὲ ὠνόμαζε, τὸ παράπαν πάνυ μόλισ ἤδη φθεγγόμενοσ, καὶ ἡμᾶσ ἐκέλευε λέγειν, ὅταν σοι ἐντύχωμεν, ὅτι σοῦ μεμνημένοσ ἐτελεύτα. καὶ γὰρ τὸ συνεῖναι αὐτῷ καὶ διαλέγεσθαι ἑώσ ὑστάτου παρέμεινεν.

οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ζῶν οὕτω διέκειτο ὥστε καὶ τῇ σιωπῇ καὶ τῷ βαδίσματι καὶ τοῖσ ἄλλοισ πᾶσί σε ἐμιμεῖτο, ὡσ ἔλεγον οἱ εἰδότεσ. ‐ Δ.

Οὔτοι ταῦτα ἐμιμεῖτο ἐκεῖνοσ οὔτε ἐμὲ οὔτε ἄλλον οὐδένα, ἀλλ̓ οὕτωσ πεφύκει. πρότερον δὲ ἴσωσ ὑμᾶσ ἔτι παῖσ ὤν ἐλάνθανεν· ἔπειτα προϊὼν ἐκδηλότεροσ ἐγένετο. πολὺ γὰρ μᾶλλον ἐκείνῳ ἔπρεπεν ἢ ἄλλῳ τινὶ τό τε ἀνδρεῖον καὶ τὸ σεμνὸν τοῦ σχήματοσ. ἀλλὰ μή τι ὑμᾶσ ἐλύπει τούτοισ ἢ σκυθρωπότεροσ ὑμῖν ἐφαίνετο; ‐ Τ. Ἐμοὶ μὲν γὰρ ἐδόκει τοὐναντίον πολλῶν ἱλαρώτεροσ καὶ πρὸσ τὸ παίζειν ἕτοιμοσ, ὅσαι ἐλευθέριοι παιδιαί, καὶ ἀεί πωσ μειδιᾶν πρὸσ τοὺσ συνήθεισ. γελῶντα δὲ αὐτὸν ἀνέδην οὐ πολλάκισ εἶδον. οὐδὲν οὖν ἡμᾶσ ἐλύπει. καὶ γὰρ δὴ καὶ ἐπῃνεῖτο ὑπὸ πολλῶν καὶ μᾶλλον ἐκεῖνον ᾐσχύνοντο οἱ πολῖται δύο καὶ εἴκοσιν ἐτῶν ὄντα ̔τοσούτων γὰρ ἐτελεύτησεν̓ ἢ τοὺσ πρεσβυτέρουσ τε καὶ ἐνδόξουσ. ‐ Δ. Ἀλλ̓ ἦ τι ἄλλο ὑμῖν ἐπέστειλεν ἢ διελέχθη τελευτῶν; ‐ Τ.

Πολλὰ καὶ δαιμόνια, ὥσ γε ἐμοὶ δοκεῖ πατρὶ ὄντι·

ὅσ γε ἐν τούτῳ τῆσ ἡλικίασ ἐκ τοῦ βίου μεθιστάμενοσ οὐχ ὅπωσ ὠλοφύρετο αὑτὸν ἢ λυπουμένῳ ἐῴκει, ἀλλὰ τοὐναντίον ἡμᾶσ παρεμυθεῖτο. καὶ τά γε τελευταῖα τὸν παῖδα καλέσασ ἐκέλευε γράφειν, ὥσπερ ἐνθουσιῶν, παράκλησίν τινα ἡμῖν, ὥστε ὑπενόουν ἐγὼ μὴ ἄρα ἐξεστηκὼσ ἤδη διὰ τὸν θάνατον ταῦτα ποιοῖ·

πλὴν ὅτι οἱ παρόντεσ θαυμαστῶσ ἐπῄνουν. ‐ Δ.

Ἔχεισ οὖν τὰ γεγραμμένα; ‐ Τ. Πῶσ γὰρ οὔ; ‐ Δ. Θέλεισ οὖν εἰπεῖν; ‐ Τ. Ἀλλ̓ αἰσχύνομαι μὴ οὐκ ὀρθῶσ ἔχῃ, ὡσ ὑπὸ νεωτέρου τε καὶ ἐν τοιούτῳ καιρῷ εἰρημένα. καὶ γὰρ ἐκεῖνοσ ἐδόκει μοι μᾶλλον ἑνὸσ σοῦ παρόντοσ ἂν εὐλαβηθῆναί τι εἰπεῖν ἢ τῶν ἄλλων ἁπάντων. ‐ Δ. Οὐ πρὸσ ἀλλότριον ἀναγνώσῃ, ὦ βέλτιστε, καὶ ἅμα οὐ τὴν ἑρμηνείαν ποθῶ γνῶναι τοσοῦτον ὅσον τὴν διάνοιαν ἀφ̓ ἧσ ἔλεγεν, εἰ τῷ ὄντι εὐθύμωσ καὶ θαρρῶν ἀπέθνησκεν. ‐ Τ.

Ἀλλ̓ ἔστι ταῦτα· ̔Τὰ μὲν καθ̓ ἡμᾶσ οὕτω γέγονεν ὡσ ἔδοξε τῷ θεῷ, χρὴ δὲ μηδὲν τῶν ὑπ̓ ἐκείνου γιγνομένων χαλεπὸν ἡγεῖσθαι μηδὲ δυσχερῶσ φέρειν, ὡσ παραινοῦσιν ἄλλοι τε σοφοὶ καὶ οὐχ ἥκιστα Ὅμηροσ, λέγων μηδαμῇ ἀπόβλητα εἶναι ἀνθρώποισ τὰ θεῶν δῶρα, καλῶσ ὀνομάζων δῶρα τὰ ἔργα τῶν θεῶν, ὡσ ἅπαντα ἀγαθὰ ὄντα καὶ ἐπ̓ ἀγαθῷ γιγνόμενα. ἐγὼ μὲν οὖν οὕτω φρονῶ καὶ δέχομαι πρᾴωσ τὴν πεπρωμένην, οὐκ ἐν ἑτέρῳ καιρῷ ταῦτα λέγων, ἀλλὰ παρούσησ τε αὐτῆσ καὶ τὴν τελευτὴν ὁρῶν οὕτωσ ἐγγύθεν.

ὑμεῖσ δὲ ἐμοὶ πιστεύοντεσ, ἐπειδὴ καὶ μᾶλλον ὑμῶν ἐπεμελήθην ἀληθείασ, καθ̓ ὅσον οἱοῖ́ τέ ἐστε, μὴ συγχωρεῖτε τῇ ἀλγηδόνι, ὡσ μηδενὸσ ἐμοὶ δεινοῦ συμβεβηκότοσ, μηδὲ εἴ τισ ἐπὶ τὸν δυσχερέστατον ἔλθοι τῶν λόγων ̔λέξω δὲ αὐτὸν ὑμῖν οὔτι που τερπνὸν ὄντα οὐδὲ χαρίεντα·

οὐ γὰρ οἶμαι πρὸσ χάριν τὴν ἡμετέραν γέγονεν·

ἔχοντα δέ τι θαυμαστὸν ἴσωσ̓ ὅτι τοῦ τῶν Τιτάνων αἵματόσ ἐσμεν ἡμεῖσ ἅπαντεσ οἱ ἄνθρωποι. ὡσ οὖν ἐκείνων ἐχθρῶν ὄντων τοῖσ θεοῖσ καὶ πολεμησάντων οὐδὲ ἡμεῖσ φίλοι ἐσμέν, ἀλλὰ κολαζόμεθά τε ὑπ̓ αὐτῶν καὶ ἐπὶ τιμωρίᾳ γεγόναμεν, ἐν φρουρᾷ δὴ ὄντεσ ἐν τῷ βίῳ τοσοῦτον χρόνον ὅσον ἕκαστοι ζῶμεν. τοὺσ δὲ ἀποθνῄσκοντασ ἡμῶν κεκολασμένουσ ἤδη ἱκανῶσ λύεσθαί τε καὶ ἀπαλλάττεσθαι. εἶναι δὲ τὸν μὲν τόπον τοῦτον, ὃν κόσμον ὀνομάζομεν, δεσμωτήριον ὑπὸ τῶν θεῶν κατεσκευασμένον χαλεπόν τε καὶ δυσάερον, οὐδέποτε τὴν αὐτὴν κρᾶσίν τε καὶ στάσιν τοῦ ἀέροσ φυλάττον, ἀλλὰ ποτὲ μὲν ψυχρόν τε καὶ παγερόν, ἀνέμου τε καὶ πηλοῦ καὶ χιόνοσ καὶ ὕδατοσ ἐμπεπλησμένον, ποτὲ δὲ αὖ θερμόν τε καὶ πνιγηρόν·

μικρὸν δὲ τινα παντελῶσ καιρὸν τοῦ ἔτουσ μετρίωσ ἔχειν· κατασκήπτειν δὲ καὶ πρηστῆρασ ἐν αὐτῷ καὶ τυφῶνασ ἐγγίγνεσθαι καὶ πολλάκισ σείεσθαι κάτωθεν ὅλον. ταῦτα δὲ πάντα εἶναι κολάσεισ δεινάσ. ἐκπλήττεσθαι γὰρ ἑκάστοτε ὑπ̓ αὐτῶν καὶ φοβεῖσθαι τοὺσ ἀνθρώπουσ, ὁπότε συμβαίνοι. πρὸσ δὲ τούτοισ οὐκ ἀνεχομένουσ τοῦ ἀέροσ τὴν φαυλότητα καὶ τὰσ μεταβολὰσ ἕτερα αὖ μηχανᾶσθαι μικρὰ δεσμωτήρια, τάσ τε οἰκίασ καὶ πόλεισ, ξύλα καὶ λίθουσ ξυντιθέντασ, ὥσπερ εἴ τισ ἐν μεγάλῃ εἱρκτῇ ἑτέρασ βραχυτέρασ ἐνοικοδομοῖ·

καὶ τὰ φυόμενα ταῦτα καὶ τὸν καρπὸν τὸν ἐκ γῆσ ἕνεκα τοῦ παραμένειν ἡμᾶσ γίγνεσθαι, καθάπερ δεσμώταισ τροφὴν διδομένην ἀηδῆ τε καὶ φαύλην·

ἡμᾶσ δὲ ἄλλωσ ἀγαπᾶν διὰ τὴν ἀνάγκην τε καὶ ἀπορίαν. καὶ γὰρ τοῖσ ὑφ̓ ἡμῶν κολαζομένοισ, ἅττ̓ ἂν παράσχῃ τισ, ὑπὸ λιμοῦ καὶ συνηθείασ ἡδέα φαίνεσθαι.

καὶ ταῦτα τὰ σιτία τῇ μὲν ἀληθείᾳ πονηρὰ εἶναι καὶ διεφθορότα ̔δηλοῦσθαι δὲ τὴν διαφθορὰν ἐκ τῆσ τῶν σωμάτων ἀσθενείασ̓, ἔτι δὲ μηδὲ ἐξ ἑτοίμου πορίζεσθαι μηδὲ πᾶσιν ἄφθονα ὑπάρχειν, ἀλλὰ μετὰ ἀμηχάνων πόνων καὶ κακῶν. ξυγκεῖσθαι δὲ ἡμᾶσ ἐξ αὐτῶν δὴ τῶν βασανιζόντων, ψυχῆσ τε καὶ σώματοσ. τὴν μὲν γὰρ ἐπιθυμίασ τε καὶ λύπασ καὶ ὀργὰσ καὶ φόβουσ καὶ φροντίδασ καὶ μυρία πάθη τοιαῦτα ἔχειν ἐν ἑαυτῇ, καὶ δἰ ἡμέρασ καὶ νυκτὸσ ὑπὸ τούτων ἀεὶ κατατείνεσθαι καὶ στρεβλοῦσθαι ̔καὶ γὰρ ὅστισ ἐπιεικέστερον διάκειται, καθόλου μὲν ἀπήλλακται τούτων οὐδενόσ, ὥσπερ δὲ θηρία ἔνδον κατακεκλεισμένα ἔχει, μετὰ βίασ ὁμοῦ καὶ πειθοῦσ τινοσ ἠναγκασμένα ἠρεμεῖν·

εἰ δὲ καὶ σμικρὸν παύσαιτο κατεπᾴδων καὶ προσέχων, αὐτίκα δὴ μάλα κινούμενἀ·

τὸ δὲ σῶμα ἰλίγγουσ τε καὶ σπασμοὺσ καὶ ἐπιληψίασ καὶ τἄλλα νοσήματα, ὅσα οὐδὲ τῷ λόγῳ δυνατὸν διελθεῖν, ὡσ ἂν αἵματοσ καὶ πνεύματοσ μεστόν, ἔτι δὲ ἐκ σαρκῶν τε καὶ νεύρων καὶ ὀστέων συγκείμενον, ἐκ μαλακῶν τε καὶ σκληρῶν καὶ ὑγρῶν καὶ ξηρῶν, τῶν ἐναντιωτάτων.

τά τε σιτία, ὅπερ εἶπον, μοχθηρὰ ὄντα καὶ τὸν ἀέρα ἀνώμαλον προσπίπτοντα τὰσ μὲν ἐπιτείνειν τῶν νόσων, τὰσ δὲ ἀνακινεῖν, οὐ δοκούσασ μὲν εἶναι πρότερον, ἐνούσασ δὲ ἐν τῇ φύσει τῶν σωμάτων.

καὶ ταῦτα μὲν ἔνδον ἐγκεῖσθαι τὰ κακὰ ἐν ἡμῖν αὐτοῖσ, ἐλαφροτέρασ δὲ τὰσ ἔξωθεν κολάσεισ, εἴ τισ αὐτὰσ παραβάλλοι ταῖσ ἐκ τῆσ φύσεωσ.

ἡ γὰρ πυρόσ τε καὶ σιδήρου φύσισ καὶ πληγῶν δὲ καὶ τῶν ἄλλων ὀξεῖα καὶ ταχὺ ἀπαλλάττει τῆσ αἰσθήσεωσ, εἴ τισ καὶ σμικρὸν ὑπερβάλοι· ἐν δὲ ταῖσ νόσοισ ἐνίοτε παρατείνουσι καὶ πάνυ πολὺν χρόνον. τοιαῖσδε μὲν δὴ καὶ τοσαῖσδε βασάνοισ ξυνεχομένουσ τοὺσ ἀνθρώπουσ ἐν τῇδε τῇ φρουρᾷ καὶ τῷδε τῷ δεσμωτηρίῳ μένειν τὸν τεταγμένον ἕκαστον χρόνον, καὶ μὴ πρὶν ἀπιέναι τοὺσ πολλοὺσ πρὶν ἂν ἐξ αὑτοῦ ποιησάμενοσ ἄλλον ἀνθ̓ ἑαυτοῦ καταλίπῃ διάδοχον τῆσ κολάσεωσ, οἱ μὲν ἕνα, οἱ δὲ καὶ πλείουσ.

μένειν δὲ οὐχ ἑκόντασ, ἀλλὰ μιᾷ πάντασ ἁλύσει δεδέσθαι τά τε σώματα καὶ τὰσ ψυχάσ, , τοὺσ μὲν αὐτῶν σμικρούσ, τοὺσ δὲ μεγάλουσ, καὶ τοὺσ μὲν αἰσχρούσ, τοὺσ δ̓ εὐπρεπεῖσ, οὐδὲν δὲ ἧττον ἅπαντασ ἐπ̓ ἴσησ ἐν τῇ αὐτῇ ἀνάγκῃ ἔχεσθαι.

ὁμοίωσ δὲ καὶ ταῖσ τύχαισ τε καὶ δόξαισ καὶ τιμαῖσ ἀλλήλων ὑπερέχειν, ὥσπερ τοῖσ σώμασιν.

εἶναι γὰρ τοὺσ μὲν βασιλέασ, τοὺσ δὲ ἰδιώτασ, καὶ τοὺσ μὲν πλουσίουσ, τοὺσ δὲ ἀπόρουσ. καὶ οὐδέν γε παρὰ τοῦτο ἔλαττον κακοπαθεῖν καὶ συνέχεσθαι τῷ αὐτῷ δεσμῷ τοὺσ εὐδαίμονασ καλουμένουσ τῶν πενήτων τε καὶ ἀδόξων, ἀλλὰ μᾶλλον τούτων ἐκείνουσ. ἰσχνοτέροισ γὰρ οὖσιν αὐτοῖσ κεχαλάσθαι τὸν δεσμὸν καὶ λαγαρώτερον ἑκάστῳ περικεῖσθαι·

τοῖσ δὲ βασιλεῦσι καὶ τυράννοισ, οἱᾶ δὴ πεφυσημένοισ τὴν ψυχὴν καὶ σφόδρα εὐεκτοῦσι, μᾶλλον ἐγκεῖσθαι καὶ θλίβειν·

ὥσπερ ἐν τοῖσ τὰ σώματα δεδεμένοισ τοὺσ παχεῖσ τε καὶ ὀγκώδεισ τῶν λεπτῶν τε καὶ ἀτρόφων μᾶλλον ὁ δεσμὸσ πιέζει· τινὰσ μέντοι καὶ λίαν ὀλίγουσ πάρεσίν τινα ἔχειν ἐκ τοῦ θεοῦ, καὶ δεδέσθαι μέν, ἐλαφρῶσ δὲ πάνυ δἰ ἐπιείκειαν· ὑπὲρ ὧν αὖθισ λέξομεν.

πρότερον δὲ εἰπεῖν ἄξιον, ὡσ ἐγώ ποτε ἤκουσα ἀνδρὸσ ἀγύρτου παῖσ ὤν, ὁποίαν τινὰ ἔφασκεν εἶναι τὴν ἅλυσιν, οὔτι που ταῖσδε ὁμοίαν, ἐκ σιδήρου τε καὶ χαλκοῦ πεποιημένην, πολὺ μέντοι κραταιοτέραν, τὸ δὲ σχῆμα καὶ τὴν πλοκὴν παραπλησίαν. ὥσπερ γὰρ αἵδε εἰσὶν ἐκ κρίκων τινῶν κεχαλκευμέναι δἰ ἀλλήλων διαβεβλημένων, καὶ τοῦτο ἀπ̓ ἀρχῆσ μέχρι τέλουσ· οὕτω δὴ κἀκείνην ἔχειν, ᾗ δὴ ἔφαμεν τοὺσ ἀνθρώπουσ ὑπὸ τῶν θεῶν δεδέσθαι.

συνηρτῆσθαι δὲ αὐτὴν ἅπασαν ἐξ ἡδονῆσ τε καὶ λύπησ, καὶ ταῦτα ἐξ ἀλλήλων πεπλέχθαι, τό τε ἡδὺ καὶ λυπηρόν, καὶ τῷ ἑτέρῳ τὸ ἕτερον ἐξ ἀνάγκησ ἀεὶ ἀκολουθεῖν, ὥσπερ οἶμαι τοὺσ κρίκουσ τῆσ ἁλύσεωσ·

ἕπεσθαι δὲ ταῖσ μὲν μεγάλαισ ἡδοναῖσ μεγάλασ λύπασ, ταῖσ δὲ σμικραῖσ σμικροτέρασ, καὶ τήν γε μεγίστην ἡδονὴν ἐπὶ τέλουσ εἶναι τὸν θάνατον. διὰ τοῦτο καὶ λύπην πρὸ αὐτοῦ συμβαίνειν μεγίστην· δῆλον γὰρ ὡσ οὐκ ἔστιν ἀνθρώπῳ μείζων ταύτησ τῆσ λύπησ καὶ ὀδύνησ τῆσ ἀγούσησ ἐπὶ τὸν θάνατον. ἔλεγε δὲ καὶ κατ̓ ἄνδρα ἕτερα εἶναι δεσμά, τοῖσ μὲν ἐλάττω, τοῖσ δὲ μείζω περικείμενα ὥσπερ πέδασ·

καλεῖσθαι δὲ ὑφ̓ ἡμῶν αὐτὰσ ἐλπίδασ. ὥσπερ οὖν τὰσ πέδασ κατωτάτω τοῦ σώματοσ εἶναι καὶ περὶ τοῖσ ἐσχάτοισ μέρεσιν, οὕτω καὶ τὰσ ἐλπίδασ κατωτάτω εἶναι καὶ περὶ τὸ τελευταῖον μέροσ τοῦ βίου, καὶ μάλιστα δὴ κρατεῖν τοὺσ ἀνθρώπουσ καὶ ἀναγκάζειν πάντα πάσχοντασ ὑπομένειν. τοῖσ μὲν οὖν ἀνοήτοισ τε καὶ ἠλιθίοισ ὑπερόγκουσ τε εἶναι τὰσ πέδασ ταύτασ καὶ σφόδρα παχείασ, τοῖσ δὲ κομψοτέροισ κεχαλάσθαι τε καὶ λεπτὰσ περικεῖσθαι. καὶ γάρ τοι προσείκαζε καὶ ῥίνῃ τι, πάνυ ἀνδρικῶσ ἑπόμενοσ τῇ εἰκόνι·

τοῦτο δὲ ἔφη μόνουσ εὑρίσκειν τοὺσ κομψούσ τε καὶ δριμεῖσ.

ἀποκεκλεῖσθαι γὰρ αὐτὸ πάνυ ἀκριβῶσ, ὥσπερ εἴ τισ ἐν δεσμωτηρίῳ ῥίνην ἀποκρύψειεν, ὅπωσ μηδεὶσ τῶν δεσμωτῶν λαβὼν ἔπειτα λύσειεν ἑαυτόν. τοὺσ οὖν φιλοτίμουσ καὶ φιλοπόνουσ μόλισ μέν, ὅμωσ δὲ ἀνευρίσκειν. καλεῖσθαι δὲ ὑπ̓ αὐτῶν αὐτὸ λόγον.

ἐπειδὰν οὖν τάχιστα εὑρ́ωσι, χρῆσθαί τε καὶ ῥινᾶν τὰ δεσμὰ καὶ ποιεῖν τῆσ ἁλύσεωσ τὸ καθ̓ αὑτοὺσ ὡσ οἱο͂́ν τε ἰσχνότατον καὶ ἀσθενέστατον, μέχρισ ἂν ᾗ δυνατὸν κατεργάσωνται τάσ τε ἡδονὰσ καὶ τὰσ λύπασ. βραδὺ δὲ τοῦτο γίγνεται.

μόλισ γὰρ αὐτῶν ὁ λόγοσ, ἅτε στερεῶν ὄντων καὶ ἀδαμαντίνων, καθικνεῖται καὶ κατὰ μικρὸν ἀπεσθίει, παντελῶσ δὲ οὐκ ἂν δύναιτο δαπανῆσαι καὶ διελεῖν. ὅτῳ δ̓ ἂν ἐγγένηται τοῦτο τὸ φάρμακον καὶ φιλοπόνωσ αὐτῷ χρήσηται δἰ ἡμέρασ καὶ νυκτὸσ ἐφ̓ ὅσον οἱο͂́ν τ̓ ἐστίν, εὐχερῶσ ἤδη τὴν φρουρὰν φέρει καὶ περιέρχεται παρὰ τοὺσ ἄλλουσ ὥσπερ λελυμένοσ, καὶ τοῦ χρεὼν ἐπιστάντοσ ῥᾳδίωσ ἄπεισιν, ὡσ ἂν οὐκέτι βίᾳ κρατούμενοσ οὐδὲ σφιγγόμενοσ. ἐκ τούτων ἐνίοτε οἱ θεοί τινασ καὶ παρέδρουσ ἑαυτοῖσ ποιοῦνται δἰ ἀρετὴν καὶ σοφίαν, καθόλου τῆσ τιμωρίασ ἀπαλλάξαντεσ. ταῦτα μέν τισ εἶπεν ἀνὴρ δυσάρεστοσ, ὡσ ἐγὼ δοκῶ, καὶ πολλὰ λελυπημένοσ κατὰ τὸν βίον, ὀψὲ παιδείασ ἀληθοῦσ ᾐσθημένοσ, οὐ μὴν ἀληθῆ γε οὐδὲ πρέποντα θεοῖσ.

ἕτεροσ δὲ βελτίων ἐστὶ τοῦδε λόγοσ, ὃν πολὺ ἂν εἴποιμι προθυμότερον. ἤκουσα δὲ αὐτὸν ἀνθρώπου γεωργοῦ ἐν ἀγροίκῳ τινὶ ῥυθμῷ καὶ μέλει· πλὴν τοῦτο μὲν ἴσωσ οὐδὲν ἡμᾶσ δεῖ μιμεῖσθαι, τὴν δὲ διάνοιαν αὐτὴν ἀπομνησθῆναι πειρασόμεθα. ἔλεγε δὲ ὑμνῶν τόν τε Δία καὶ τοὺσ ἄλλουσ θεοὺσ ὡσ ἀγαθοί τε εἰε͂ν καὶ φιλοῖεν ἡμᾶσ, ἅτε δὴ ξυγγενεῖσ ὄντασ αὐτῶν.

ἀπὸ γὰρ τῶν θεῶν ἔφη τὸ τῶν ἀνθρώπων εἶναι γένοσ, οὐκ ἀπὸ Τιτάνων οὐδ̓ ἀπὸ Γιγάντων. ὅτε γὰρ τὰ σύμπαντα ἔσχον, ὥσπερ ἀποικίαν τινὰ αὑτῶν ἐν τῇ γῇ ἐρήμῃ οὔσῃ κατοικίσαι τοὺσ ἀνθρώπουσ ἐφ̓ ἥττοσι τιμαῖσ καὶ ὄλβῳ, δικαίοισ δὲ καὶ νόμοισ τοῖσ αὐτοῖσ·

ὥσπερ αἱ μεγάλαι πόλεισ καὶ εὐδαίμονεσ τὰσ μικρὰσ κατοικίζουσι·

καί μοι ἐδόκει λέγειν οὐ προστιθεὶσ αὐτὸσ τὰ ὀνόματα, οἱο͂ν Ἀθηναῖοι Κυθνίουσ ἢ Σεριφίουσ ἢ Λακεδαιμόνιοι Κυθηρίουσ τὸ παλαιὸν ἐπὶ νόμοισ τοῖσ αὐτοῖσ ᾤκισαν· καὶ μιμήματά γε παῤ ἑκάστοισ τούτοισ ἰδεῖν ἔστι τῶν ἐθῶν καὶ τῆσ πολιτείασ, ἣν οἱ κτίσαντεσ ἔχουσιν, ἀσθενῆ δὲ πάντα καὶ χείρονα. τὴν μέντοι διαφορότητα οὐκ ἴσην εἶναι. τοὺσ μὲν γὰρ ἅτε ἀνθρώπουσ ἀνθρώπων διαφέρειν, τὴν δὲ τῶν θεῶν ὑπεροχὴν πρὸσ ἡμᾶσ ἄπειρόν τινα εἶναι.

μέχρι μὲν οὖν ἔτυχε νεοκατάστατοσ ὤν ὁ βίοσ, τοὺσ θεοὺσ αὐτούσ τε παραγίγνεσθαι καὶ πέμπειν ὥσπερ ἁρμοστὰσ παῤ αὑτῶν τοὺσ ἐπιμελησομένουσ, οἱο͂ν Ἡρακλέα τε καὶ Διόνυσον καὶ Περσέα καὶ τοὺσ ἄλλουσ, οὓσ ἀκούομεν θεῶν παῖδασ, τοὺσ δὲ ἐκγόνουσ, γενέσθαι παῤ ἡμῖν· ἔπειτα ὕστερον ἐᾶσαι δἰ αὑτῶν οἰκεῖν ὅπωσ ἂν δυνώμεθα.

καὶ τότε δὴ τὰ ἁμαρτήματα καὶ τὰσ ἀδικίασ ξυμβαίνειν. ᾖδε δὲ καὶ ἑτέραν ᾠδήν, ὡσ ὁ μὲν κόσμοσ οἶκόσ ἐστι πάνυ καλόσ τε καὶ θεῖοσ ὑπὸ θεῶν κατεσκευασμένοσ·

ὥσπερ ὑπὸ τῶν εὐδαιμόνων τε καὶ πλουσίων καλουμένων ἀνδρῶν οὕστινασ ὁρῶμεν κατεσκευασμένουσ σταθμοῖσ καὶ κίοσι, καὶ χρυσῷ καὶ γραφαῖσ τήν τε ὀροφὴν καὶ τοίχουσ καὶ θύρασ εἰργασμένουσ· καὶ τέχνησ τῆσ ἐκείνων ἐστίν.

παραγίγνεσθαι δὲ τοὺσ ἀνθρώπουσ εἰσ αὐτὸν ἑορτάσοντασ, ὑπὸ τοῦ βασιλέωσ τῶν θεῶν κεκλημένουσ ἐπ̓ εὐωχίαν τινὰ καὶ θοίνην λαμπράν, ἁπάντων ἀπολαύσοντασ τῶν ἀγαθῶν. κατακεῖσθαι δὲ ἄλλουσ ἀλλαχῇ, καθάπερ ἐν δείπνῳ, τοὺσ μὲν ἀμείνονοσ χώρασ, τοὺσ δὲ φαυλοτέρασ τυχόντασ. εἶναι δὲ πάντα ὅμοια τοῖσ παῤ ἡμῖν γιγνομένοισ ἐν ταῖσ ὑποδοχαῖσ, πλὴν ὡσ μικροῖσ καὶ ἀγεννέσι θεῖα καὶ μεγάλα εἰκάσαι.

φῶσ τε γὰρ ἡμῖν παρέχειν τοὺσ θεοὺσ διττὸν διὰ λαμπτήρων τινῶν, τοτὲ μὲν πλεῖον, τοτὲ δὲ ἔλαττον, τὸ μὲν νυκτόσ, τὸ δὲ ἡμέρασ·

καὶ παρακεῖσθαι δὴ τραπέζασ πάντων μεστάσ, σίτου τε καὶ ὀπώρασ, τῆσ μὲν αὐτομάτου, τῆσ δὲ εἰργασμένησ, ἔτι δὲ καὶ κρεῶν, τῶν μὲν ἡμέρων, τῶν δὲ ἀγρίων, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τῶν ἐκ θαλάττησ.

εἶναι δὲ τὰσ τραπέζασ ἔφη, πάνυ ἀγροίκωσ λέγων, τούσ τε λειμῶνασ καὶ πεδία καὶ νάπασ καὶ ἀκτάσ, ἐν οἷσ τὰ μὲν φύεσθαι, τὰ δὲ νέμεσθαι, τὰ δὲ θηρᾶσθαι. ἄλλα δὲ ἄλλοισ πλείονα παρεῖναι, πρὸσ αἷσ ἂν ἕκαστοι τραπέζαισ κατακλιθῶσιν. τοὺσ μὲν γὰρ πρὸσ θαλάττῃ τυχεῖν, τοὺσ δὲ πρὸσ πεδίοισ, τοὺσ δὲ πρὸσ ὄρεσι. διακονεῖσθαι δὲ τὰσ Ὥρασ, οἱᾶ δὴ νεωτάτασ οὔσασ τῶν θεῶν, εὖ μὲν ἀμπεχομένασ, καλὰσ δὲ ἰδεῖν, οὔτι που χρυσῷ κεκοσμημένασ, ἀλλὰ παντοίων ἀνθῶν στεφάνοισ.

διανέμειν δὲ καὶ τῶν ἀνθῶν αὐτῶν, καὶ τἄλλα ἐπιμελεῖσθαι τῆσ ἑστιάσεωσ, τὰ μὲν παρατιθείσασ, τὰ δὲ αἰρούσασ κατὰ καιρόν. γίγνεσθαι δὲ καὶ χοροὺσ καὶ τὴν ἄλλην εὐπάθειαν ἅπασαν. τοσοῦτον ὅσον τοῖσ κατακειμένοισ τὸ ἐπορέξασθαί τινοσ καὶ τῇ χειρὶ λαβεῖν.

ὃ δὲ ἔφην, ἄλλον ἀλλαχῇ κατακεῖσθαι, τούτου καὶ ἡ κρᾶσισ τῶν ἀέρων αἰτία. τοὺσ γὰρ πρώτουσ καὶ τοὺσ ὑστάτουσ μᾶλλον τῶν ἄλλων εἶναι τοὺσ μὲν ἐν ψύχει, τοὺσ δὲ ἐν ἀλέᾳ, τοὺσ μὲν ἐγγὺσ τοὺ φωτὸσ ὄντασ, τοὺσ δὲ πόρρω. τῇ οὖν εὐφροσύνῃ καὶ τῇ εὐωχίᾳ χρῆσθαι οὐχ ἅπαντασ ὁμοίωσ, ἀλλ̓ ἕκαστον κατὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν.

τοὺσ μὲν γὰρ ἀσώτουσ καὶ ἀκρατεῖσ οὔτε ὁρᾶν οὐδὲν οὔτε ἀκούειν οὐδενόσ, ἀλλὰ ἐγκεκυφότασ ἐσθίειν, ὥσπερ ἐν συφεῷ ὗσ, ἔπειτα νυστάζειν. τινὰσ δὲ αὐτῶν μὴ ἀρκεῖσθαι τοῖσ παροῦσιν, ἀλλὰ ἐπὶ τὰ πορρωτέρω διατείνειν τὰσ χεῖρασ, οἱο͂ν μεσογείουσ ὄντασ ἰχθύων ὀρέγεσθαι καὶ πράγματα ἔχειν· ἄλλουσ δὲ ἀπλήστουσ τε καὶ ἀθλίουσ ὄντασ, φοβουμένουσ μήποτε αὐτοῖσ ἐλλίπῃ, πρὸσ αὑτοὺσ συνάγειν καὶ σωρεύειν ὅσ̓ ἂν δύνωνται.

καὶ μετὰ ταῦτα, ὅταν αὐτοὺσ ἀπιέναι δέῃ, πορεύεσθαι μηδενὸσ μετασχόντασ, ἀλλὰ πάνυ ἐνδεεῖσ, καταλείπειν δὲ ταῦτα ἑτέροισ· φέρεσθαι μεθ̓ ἑαυτῶν.

τούτουσ μὲν οὖν καταγελᾶσθαί τε καὶ ἀσχημονεῖν. ἑτέρουσ δὲ πεττεύειν, τοὺσ δὲ ἀστραγάλοισ παίζειν· εἶναι δὲ τοὺσ πεττούσ τε καὶ ἀστραγάλουσ οὐχ οἱούσ ἡμεῖσ νομίζομεν, ἀλλὰ τοὺσ μὲν χρυσοῦσ, τοὺσ δὲ ἀργυροῦσ, , ὑπὲρ ὧν διαφέρεσθαι καὶ ζητεῖν ἕκαστον πλεονεκτεῖν.

πλεῖστον δὴ θόρυβον τούτουσ καὶ ἀκοσμίαν παρέχειν, τοὺσ δὴ κυβεύοντασ, καὶ δοκεῖν τῶν συμποτῶν ἀηδεστάτουσ. ἐνίοτε δὲ καὶ μάχεσθαι καὶ εἰσ χεῖρασ ἰέναι καὶ τιτρώσκειν ἀλλήλουσ. μάλιστα δὲ τοὺσ μεθυσκομένουσ ταῦτα δρᾶν.

μεθύσκεσθαι δὲ οὐκ ἀπὸ οἴνου, καθάπερ τοὺσ παῤ αὑτοῖσ, ἀλλ̓ ὑφ̓ ἡδονῆσ. τοῦτο γὰρ ἐν τῇ κοινῇ ἑστιάσει τὸ πόμα παρέχειν τοὺσ θεούσ, ὥστε ἐξελέγχεσθαι τὸν ἑκάστου τρόπον. δύο δὲ οἰνοχόουσ ἐφεστάναι, τὸν μὲν ἄρρενα, τὴν δὲ θήλειαν· ὀνομάζεσθαι δὲ αὐτοῖν τὸν μὲν Νοῦν, τὴν δὲ Ἀκράτειαν. τοὺσ μὲν οὖν φρονίμουσ τὸν ἄρρενα οἰνοχόον ἔχειν, καὶ παῤ ἐκείνου μόνου τούτουσ δέχεσθαι σπανίωσ τε καὶ σμικραῖσ κύλιξι καὶ πάνυ ἀσφαλῶσ κεκραμένον. κεῖσθαι γὰρ ἕνα κρατῆρα, τόν γε τῆσ Σωφροσύνησ, ἑστάναι πολλοὺσ ἐν τῷ μέσῳ καὶ διαφέροντασ τῇ γεύσει ὥσπερ οἴνων πολλῶν·

εἶναι δὲ αὐτοὺσ ἀργυροῦσ τε καὶ χρυσοῦσ· ἔτι δὲ καὶ ζῷα ἔξωθεν κύκλῳ ἔχειν καὶ ἕλικάσ τινασ καὶ τορείασ. τὸν δὲ τῆσ Σωφροσύνησ λεῖόν τε εἶναι καὶ οὐ μέγαν καὶ ὡσ ἂν εἰκάσαι τισ ὁρῶν χαλκοῦν.

δεῖν οὖν ἐκεῖθεν πολλαπλάσιον λαμβάνοντασ καὶ ξυγκεραννύντασ σμικρόν τι τῆσ ἡδονῆσ πίνειν. οἷσ μὲν οὖν ἐστιν ὁ Νοῦσ οἰνοχόοσ, οὕτωσ οἰνοχοεῖν, φοβούμενον καὶ προσέχοντα μή πῃ τῆσ κράσεωσ ἁμαρτὼν σφήλῃ τὸν δαιτυμόνα καὶ καταβάλῃ.

τὴν δὲ Ἀκράτειαν τοῖσ μὲν πλείστοισ ἄκρατον τὴν ἡδονὴν ἐγχεῖν, μηδὲ μικρὸν σωφροσύνησ παραμιγνύουσαν, τοῖσ δὲ ὀλίγον τι παντελῶσ λόγου ἕνεκεν. τοῦτο δὲ εὐθὺσ ἐξίτηλον γίγνεσθαι καὶ μηδαμοῦ φαίνεσθαι.

τοὺσ δὲ πίνοντασ μὴ διαλείπειν, ἀλλ̓ ἐπισπέρχειν τε αὐτὴν καὶ κελεύειν θᾶττον ἰέναι παῤ αὐτούσ, καὶ προαρπάζειν ἕκαστον. τὴν δὲ ἐπείγεσθαι καὶ περιτρέχειν ἀσθμαίνουσαν καὶ ῥεομένην ἱδρῶτι. τοὺσ μὲν οὖν ἐκείνησ ἑστιάτορασ ὀρχεῖσθαί τε καὶ κυλίεσθαι προπίπτοντασ ἐν τῷ μέσῳ, καὶ μάχεσθαι καὶ βοᾶν, οἱᾶ δὴ ποιοῦσιν οἱ μεθυσθέντεσ ὑπὸ οἴνου·

πλὴν οὗτοι μὲν ἐπ̓ ὀλίγον καὶ μετρίωσ· μικρὸν γὰρ ἐξαρκεῖ καταδαρθεῖν, ἔπειτα ἄμεινον ἑαυτῶν ἔχουσιν, ἅτε ἐλαφρᾶσ οὔσησ τῆσ μέθησ·

οἱ δὲ ὑπὸ τῆσ ἡδονῆσ καρωθέντεσ ὡσ ἂν ὑπὸ ἰσχυροτέρου πόματοσ κατεχόμενοι δἰ ὅλου τοῦ βίου ταῦτα ποιοῦσι, καὶ οὐκ ἔστιν ἀπαλλαγῆναι , εἰ μή γε ἀποθανοῦσιν. οὗτοσ γὰρ ὕπνοσ ἐστὶ τῶν οὕτωσ μεθυσκομένων καὶ μόνοσ αὐτοὺσ ὠφελεῖ. πολλοὶ δὲ καὶ ἐξεμοῦσιν ὑπὸ πλησμονῆσ· γίγνεται δὲ μετὰ σπαραγμοῦ τε καὶ λύπησ τῆσ ἐσχάτησ τὸ τὴν ἡδονὴν ἐκβάλλειν.

ὅστισ δ̓ ἂν ἰσχύσῃ, κουφίζεται καὶ ῥᾷον διάγει τὸ λοιπόν. σπανίωσ δὲ τοῦτο συμβαίνει τὸ ἐθέλειν ἐξεμεῖν, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον ἀεὶ πίνειν ἐθέλουσιν. οὐδὲ γὰρ παύονται τοῦ δίψουσ, ἀλλ̓ ἀεὶ σφοδρότερον ἔχουσι, καθάπερ οἱ τῷ οἴνῳ ἀκράτῳ χρώμένοι. οὗτοι μὲν οὖν τοιοῦτοί εἰσι καὶ καταισχύνουσι καὶ ὑβρίζουσι τὴν χάριν τῶν θεῶν· οἱ δὲ μέτριοί τε καὶ ἐπιεικεῖσ τῇ μὲν ἡδονῇ πρᾴωσ χρῶνται καὶ διὰ χρόνου φοβούμενοι·

ὥσπερ ἄνθρωποσ ἐλευθέριοσ κληθεὶσ ὑπό τινοσ τῶν κρειττόνων, βασιλέωσ ἢ δυνάστου, τοῦ μὲν ἐσθίειν καὶ πίνειν ἀμελεῖ, πλὴν ὅσον ἀναγκαῖον, προσέχει δὲ τοῖσ ἔνδον καὶ τούτοισ τέρπεται· τινασ εὐειδεῖσ καὶ καλὰσ κατανοοῦσι, καὶ τὴν ἄλλην οἰκονομίαν τε καὶ τάξιν καὶ τὰσ ὡρ́ασ, ὡσ εὖ τε καὶ ἐπισταμένωσ ἅπαντα πράττουσι, καὶ προσέχουσιν αὐτοῖσ, καὶ μόνοι δὴ τοῦ κάλλουσ αἰσθάνονται.

μέλει δ̓ αὐτοῖσ ὅπωσ μὴ δοκῶσιν ὡσ τυφλοί τε καὶ κωφοὶ μετειληφέναι τούτων, ἀλλὰ καὶ ἀπαλλαγέντεσ ἔχωσί τι εἰπεῖν περὶ αὐτῶν, εἴ τισ πυνθάνοιτο, ἅ τε εἶδον ἅ τε ἔγνωσαν.

καὶ ταῦτα φροντίζοντεσ καὶ μετὰ νοῦ τῆσ ἡδονῆσ ἐμμελῶσ μετέχοντεσ διάγουσιν, εἷσ ἑνὶ διαλεγόμενοι καὶ κατὰ δύο καὶ τρεῖσ ὅμοιοι. ἐνίοτε δὲ μεγάλησ κραυγῆσ γενομένησ καὶ θορύβου παρὰ τῶν μεθυόντων κἀκεῖσε ἀπέβλεψαν, ἔπειτα εὐθὺσ πάλιν πρὸσ ἑαυτοῖσ ἐγένοντο. καὶ ἐπειδὰν ἀπιέναι δέῃ, οἱ μὲν ἄσωτοι καὶ ἀκρατεῖσ ὑπὸ τῶν ἀκολουθούντων ἕλκονται καὶ σύρονται μετὰ πόνων τε καὶ νοσημάτων κεκραγότεσ καὶ οἰμώζοντεσ, οὐδὲν εἰδότεσ οὔτε ὅποι παρῆλθον οὔτε ὅπωσ εἱστιάθησαν, κἂν πάνυ πολύν τισ αὐτῶν μείνῃ χρόνον.

οἱ δὲ ὀρθοί τε καὶ ἀσφαλῶσ τοῖσ ἑαυτῶν ποσὶν ἀπίασι, προσαγορεύσαντεσ τοὺσ φίλουσ, φαιδροί τε καὶ γεγηθότεσ, ὡσ οὐδὲν ἀσχημονήσαντεσ. ταῦτα οὖν ὁ θεὸσ ἐπισκοπῶν καὶ πάντασ ὁρῶν ὡσ ἐν ἰδίῳ οἴκῳ ὅπωσ ἕκαστοσ εἱστιᾶτο, τοὺσ βελτίστουσ ἀεὶ παῤ αὑτὸν καλεῖ, κἄν τῳ σφόδρα ἀρεσθεὶσ τύχῃ, μένειν αὐτὸν κελεύει καὶ συμπότην καὶ ἑταῖρον ἐποιήσατο, καὶ τοῦ νέκταροσ ἤδη οὗτοσ εὐωχεῖται.

τοῦτο δὲ ἐοίκε μὲν τῷ τῆσ σωφροσύνησ πώματι, διαυγέστερον δέ ἐστιν ἐκείνου πολὺ καὶ καθαρώτερον, ὡσ ἂν οἶμαι θείασ ὂν καὶ ἀληθοῦσ εὐφροσύνησ̓.

‐ Δ. Παπαῖ, ὦ Χαρίδημε, οἱο͂σ ὢν ἡμῖν τέθνηκασ, ὡσ πολὺ τῶν κατὰ σαυτὸν ἀνθρώπων ὑπερέξειν ἔμελλεσ, οἱάν δὲ καὶ τῷ πατρὶ καὶ τοῖσ πολίταισ ἐπίδειξιν σαυτοῦ παρέσχου, μὰ Δί̓ οὐ λόγων, ἀλλὰ μεγάλησ καὶ ἀληθινῆσ ἀνδρείασ. ἐγὼ μὲν οὐκ ἔχω ὅπωσ παραμυθήσωμαι ὑμᾶσ τοιούτου στερηθέντασ μὴ βαρέωσ φέρειν.

οὐδὲ γὰρ ἐμαυτὸν οἱο͂́σ τέ εἰμι ἱκανῶσ παραμυθήσασθαι ἐν τῷ παρόντι. σὺ δέ, ὦ Τίμαρχε, μόνοσ δύνασαι τὸν πατέρα τοῦτον κουφίζειν καὶ θεραπεύειν αὐτοῦ τὴν ἀτυχίαν, ἐὰν μέλῃ σοι μὴ πολὺ ἐκείνου καταδεεστέρῳ φαίνεσθαι.

τοσαύτην οὖσαν, τὴν δὲ αὖθισ λήψῃ τοῦδε ἀποθανόντοσ, τὴν δὲ σωφροσύνην καὶ τὸ θάρσοσ καὶ τὸ τῶν καλλίστων ἐρασθῆναι ἀφήσεισ, ὡσ κατά γε ταῦτα οὐδὲν ἐκείνῳ προσήκων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, ΧΑΡΙΔΗΜΟΣ.

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΧΑΡΙΔΗΜΟΣ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION