헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΕΝ ΒΟΥΛΗΙ.)

Ἐγὼ καὶ πρότερον μὲν ὑμᾶσ ἠγάπων, ὦ ἄνδρεσ, ὥσπερ εἰκὸσ ἦν τὸν ἄνδρα τὸν ἐπιεικῆ καὶ οὐκ ἀνόητον τὸ φρονιμώτατον στέργειν τῆσ πατρίδοσ καὶ βεβαιότατον· τὸ δὲ ὑμῶν ἄλλουσ προτιμᾶν ὅμοιον ὥσπερ εἴ τισ φιλόπολισ εἶναι λέγων ταῖσ οἰκίαισ μὲν ἥδοιτο καὶ τοῖσ ἐργαστηρίοισ τοῖσ ἐν τῇ πόλει, τὴν δὲ ἀγορὰν καὶ τὸ πρυτανεῖον καὶ τὸ βουλευτήριον καὶ τὰ ἄλλα ἱερὰ ἀμελέστερον ὁρῴη, ἢ νὴ Δία εἴ τισ Λακεδαιμονίων τὸ μὲν πλῆθοσ ἐφίλει, τοὺσ δὲ βασιλέασ καὶ τοὺσ ἐφόρουσ καὶ τοὺσ γέροντασ ἠτίμαζε τοὺσ σωφροσύνῃ τῶν ἄλλων διαφέροντασ καὶ δἰ οὓσ ἅπασα ἡ πόλισ ἐσῴζετο. ὅπου καὶ παρὰ τοῖσ Ἀθηναίοισ, οἳ μάλιστα ἀνθρώπων ἐδημοκρατοῦντο καὶ πλεῖστον ἔνεμον τοῖσ πολλοῖσ καὶ δημοτικοῖσ, οὐδεὶσ πώποτε οὕτωσ ἐγένετο θρασὺσ δημαγωγόσ, οὐδὲ Ὑπέρβολοσ ἐκεῖνοσ ἢ Κλέων, ὥστε τὸν Ἄρειον πάγον ἢ τὴν βουλὴν τοὺσ ἑξακοσίουσ ἀτιμότερον τοῦ δήμου νομίζειν.

εἰ δὲ συνεχῶσ μέμνημαι Λακεδαιμονίων καὶ Ἀθηναίων, συγγνώμην ἐχέτωσαν οἱ πάνυ δριμεῖσ, ὅτι τῶν τοιούτων παραδειγμάτων ὑμᾶσ ἀξίουσ κρίνω, καὶ πρὸσ Ἕλληνασ, ὡσ οἶμαι, διαλεγόμενοσ οὐκ ἄλλων τινῶν μᾶλλον ἡγοῦμαι πρέπειν μνημονεύειν ἢ τῶν ἄκρωσ Ἑλλήνων. τῆσ δ̓ οὖν εὐνοίασ τῆσ πρὸσ ὑμᾶσ καὶ τῆσ πίστεωσ ἐκεῖνο ὑμῖν γιγνέσθω τεκμήριον, ὅτι μήτε ἑταιρείᾳ τινὶ πεποιθὼσ μήτε συνήθεισ ἐξ ὑμῶν ἔχων τινὰσ θαρρῶν εἰσέρχομαι πρὸσ ὑμᾶσ, καὶ νομίζω μηδενὸσ ἔλαττον ἂν ἔχειν, δῆλον ὅτι τῇ κοινῇ φιλίᾳ πεπιστευκὼσ καὶ τῇ πρὸσ ἅπαντασ εὐνοίᾳ, μή γε ἰσχυρὸσ ἢ φοβερὸσ εἶναι δοκῶν ἢ βουλόμενοσ ὡσ διὰ τοῦτο θεραπεύεσθαι.

εἰ δὲ ἠλέουν τοὺσ δημοτικούσ, ὅτε ἦσαν ἐλεεινοί, καὶ καθ̓ ὅσον οἱο͂́ν τε ἦν ἐπικουφίζειν ἐπειρώμην, οὐθέν ἐστι τοῦτο σημεῖον τοῦ πρὸσ ἐκείνουσ ἔχειν οἰκειότερον·

ἐπεὶ καὶ τοῦ σώματοσ ἀεὶ τὸ κάμνον θεραπεύομεν καὶ πλείονα ποιούμεθα πρόνοιαν ποδῶν ἢ ὀφθαλμῶν, ὅταν οἱ μὲν ἀλγῶσι καὶ πεπονθότεσ ὦσιν, οἱ δὲ ὑγιαίνωσιν.

εἰ δὲ εἶπον ἐλεεινοὺσ τοὺσ δημοτικούσ, μηδεὶσ ὑπολάβῃ λέγειν με ὡσ ἄδικα καὶ παράνομα ἔπασχον, ὁπότε καὶ τοὺσ ὑπὸ ἰατρῶν τεμνομένουσ ἢ καομένουσ, ἐπὶ σωτηρίᾳ πάσχοντασ ταῦτα, ἐλεοῦμεν, καὶ δακρύουσιν ἐπ̓ αὐτοῖσ καὶ μητέρεσ καὶ πατέρεσ, εἰδότεσ ὠφελουμένουσ.

ὃ δὲ ἔφην, ὅτι καὶ πρότερον ὑμᾶσ ἠγάπων πρὶν ἢ πεῖραν ἱκανὴν εἰληφέναι τῆσ διανοίασ, νῦν γε ὀμνύω τοὺσ θεοὺσ ὑμῖν ἅπαντασ, ἦ μὴν ἔγωγε τὴν βουλὴν οὐ μόνον ἀξίαν τιμῆσ κρίνω καὶ φιλίασ, ἀλλὰ καὶ θαυμάζω τὴν ἰσχὺν ὑμῶν καὶ τὴν ἀλήθειαν καὶ τὴν ἐλευθερίαν. καὶ τοῦτον ἔσχηκα τὸν τρόπον, ὥστε τῷ δήμῳ μὲν ἐκτετικέναι δοκεῖν κατὰ τὴν ἐμαυτοῦ δύναμιν, ὡσ πολίτησ, ὑμῖν δὲ ὀφείλειν καὶ μηδέποτε ἂν δυνηθῆναι τὴν ὑμετέραν εὔνοιαν ὑπερβαλέσθαι.

εἴποιμι πρὸσ ὑμᾶσ.

καὶ τὸν υἱὸν τοῦτον, εἰ νοῦν ἔχει καὶ σωφρονεῖ, νομίζω πάντα τὸν βίον ὑμῖν ἀναθήσειν καὶ θεραπεύσειν ὑμᾶσ οὐχ ἧττον ἐμοῦ. τίνοσ γενομένου, φήσει τισ, καὶ τίνα τῶν ἀνδρῶν πεῖραν εἰληφὼσ οὕτωσ ὑπερδιατείνῃ; ἴσωσ ἐπίπνοιά τισ μοι γέγονεν αὐτόματοσ καὶ φορὰ τῆσ ψυχῆσ τοιαύτη πρὸσ ὑμᾶσ·

ἐκεῖνο δ̓ οὖν ἐπίστασθε σαφῶσ ὅτι οὔτε δῆμον οὔτε βουλὴν οὔτε ἄνδρα σατράπην ἢ δυνάστην ἢ τύραννον στέργειν ἢ θεραπεύειν τοῖσ λόγοισ ἐγὼ δύναμαι, μὴ παῤ ἐμαυτῷ πρότερον αὐτὸν ἐπαινέσασ καὶ τὸ τῆσ ψυχῆσ ἦθοσ ἀποδεξάμενοσ.

ὑμᾶσ δὲ ὁρῶ σχεδὸν ὁσάκισ ὑμῶν γέγονε πεῖρα τῆσ διανοίασ μηδὲν πώποτε ἄδικον μηδὲ ἀμφίβολον μηδὲ ταπεινὸν μηδὲ εὐμετάβολον μηδὲ ἀναίσθητον ἢ θορύβων ἢ πραγμάτων ἐπιδεδειγμένουσ· ὥστε εἴποιμ̓ ἂν θαρρῶν, ἔχετε μὲν προστάτασ χρηστούσ, οὐδένα δὲ ἄξιον ἑαυτῶν, ἀλλ̓ οὐδὲ τῶν πρότερον τὸν ἐμὸν πατέρα ἢ πάππον οὐδὲ τοὺσ τῶν ἄλλων, πάντασ ἀγαθοὺσ καὶ τιμῆσ ἀξίουσ.

καὶ μηδείσ με νομίσῃ λέγειν ἐμαυτὸν εἰσποιοῦντα τῷ προΐστασθαι τῆσ βουλῆσ· ἐγὼ μὲν γὰρ ἄπειμι διὰ πολλὰσ αἰτίασ ̔καὶ πιστεύσατε ὡσ νῦν γοῦν ἀληθῶσ λέγὠ καὶ ἴσωσ οὐκ ἐμαυτοῦ χάριν ὠφελείασ ἢ τρυφῆσ τινοσ· ἣν δὲ εἶχον ἀποκρύψασθαι γνώμην οὐκ ἐδυνάμην. καὶ οὐκ ἔστι δέοσ μήποτε ἐγὼ δόξω κολακεύειν ὑμᾶσ, οὐ κολακεύσασ τὸν ἐχθρὸν τύραννον οὐδὲ ῥῆμα ἀγεννὲσ οὐδὲ ἀνελεύθερον εἰπών, ὅτε πολλοῖσ ἀγαπητὸν ἦν ζῆν ὁτιοῦν πράττουσι καὶ λέγουσιν.

ἀλλά μοι δοκεῖ μέγα καὶ θεῖον εἶναι τὸ γιγνόμενον παῤ ὑμῖν. ἰδίᾳ μὲν γὰρ ὁποῖοί ποτέ ἐστε, οὐ σφόδρα ἀκριβῶσ ἐπίσταμαι· νομίζω δὲ βελτίουσ τῶν πολλῶν. κοινῇ δέ, ὅταν συνέλθητε δεῦρο ἢ πάλιν εἰσ τὴν ἐκκλησίαν, οὐδὲν πώποτε οὔτε ταπεινὸν οὔτε ἀνελεύθερον οἶδα εἰπόντασ ἢ φρονήσαντασ ὑμᾶσ, οὐ παράκλησιν ἰσχύουσαν παῤ ὑμῖν, οὐχ ὑπόσχεσιν, οὐκ ἀπειλήν, εἴ τισ ἄρα τοιοῦτόσ ἐστιν, ὥστ̓ ἰσχύειν ἀπειλῶν. διὰ τί δὲ μὴ φῶ τὰ δοκοῦντα ἐμαυτῷ, καθάπερ δέον τὸν φιλόσοφον τὰ πονηρὰ μόνον ἐξελέγχειν, τὰ δὲ βελτίω παρακαλύπτεσθαι, ἢ τὴν ἀλήθειαν ἐπὶ μόνοισ τοῖσ κακοῖσ οὖσαν ὠφέλιμον, ἀλλ̓ οὐ καὶ ἐπὶ τοῖσ ἀγαθοῖσ οὐδὲν ἧττον, ὅτι εὔφημοσ; σὺ οὖν, φήσει τισ, ἐγκώμιον ἀναστὰσ ἠθέλησασ εἰπεῖν τῆσ βουλῆσ;

καὶ τί δεινόν, ἐὰν ἀληθὲσ ᾖ; τὸ δὲ ἐγκώμιον τοῦτο, ἐὰν φαίνησθε ἀνόμοιοι τοῖσ λεγομένοισ, οὐχ ὑμέτερόσ ἐστιν ἔπαινοσ, τοῦ δὲ εἰπόντοσ κατηγορία. ὅμωσ δὲ οὐκ ἂν ἐποιησάμην οὐδένα λόγον τοιοῦτον, εἰ μὴ σφόδρα ἤλγησα· ὥσπερ καὶ πρότερόν ποτε, ἀκούσασ ὅτι καθυφίεμαι τὸ ὑμέτερον, διὰ τοῦτο ἀπελογησάμην, οὐχ ὑπερορῶν ἀπολογεῖσθαι·

πόθεν;

οὐδὲ κρίνων ἐμαυτοῦ ταπεινότερον. νυστάζοντι μὲν γάρ, ὥσ φασι, δικαστῇ, καὶ νὴ Δία τυράννῳ κακοήθει καὶ πονηρῷ ταπεινὸν ἀπολογεῖσθαι· πολίταισ δὲ καὶ συγγενέσι καὶ φίλοισ, οὕσ τισ ἡγεῖται μετρίουσ, οὐ ταπεινόν, ἀλλ̓ εὔγνωμον καὶ δίκαιον. καὶ τότε οὖν ὀρθῶσ ἐποίησα καὶ νῦν πολλῷ μᾶλλον, ὅτε ὑμᾶσ σαφέστερον ἐπίσταμαι. πυνθάνομαι γὰρ ὥσ τινεσ ἔδοξαν καὶ λόγοσ ἐρρύη τοιοῦτοσ ὡσ ἐμὲ ἐμποδὼν γενόμενον τῷ συνάγεσθαι βουλήν·

ἐπεὶ καὶ τόδε ἤκουσα ὡσ πάντα ἁπλῶσ νομίζουσι τὰ τῆσ ἀρχῆσ γίγνεσθαι κατὰ τὴν ἐμὴν γνώμην. ἐγὼ δὲ ἐκεῖνο μὲν οὐκ ἀφαιροῦμαι τὸν υἱόν, τὸ μηδὲν ἄκοντοσ ἂν ἐμοῦ ποιῆσαι τῶν ἐφ̓ ἑαυτῷ μηδὲ ἄλλωσ ἂν ἢ στοχαζόμενον καὶ τῆσ ἐμῆσ γνώμησ· ὀμνύω δὲ μὴ προστάξαι μηδεπώποτε μηδέν, λέγω δὲ τῶν κοινῶν, τὸ δὲ συμβουλεύειν πατέρα ὄντα τὰ κρείττονα δοκοῦντα προστάγματοσ ἔχει τάξιν. καὶ διὰ τὴν ὑποψίαν ταύτην ἀπὸ χρόνου τινὸσ οὐδὲ ταῖσ βουλαῖσ παρετύγχανον.

τὸ γὰρ ἄρχειν αὐτὸν ἀξιώσαντα τῆσ πόλεωσ, ὡσ ἱκανὸν ὄντα βουλεύεσθαι ἤδη καὶ διοικεῖν τὰ κοινά, μεταξὺ δὲ ἔργῳ ποιεῖν ἰδιώτην καὶ τῆσ ἐξουσίασ τῆσ κατὰ τὸν νόμον ἄκυρον οὔτε ἄλλωσ ἐπιεικὲσ οὔτε ἴσωσ τοῖσ τηλικούτοισ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΕΝ ΒΟΥΛΗΙ.

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΕΝ ΒΟΥΛΗΙ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION