헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), speech 60)

Δ. Ἆρα διὰ ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα ἐνομίσθη σοφὸσ ἐν τοῖσ Ἕλλησιν Ἡσίοδοσ καὶ οὐδαμῶσ ἀνάξιοσ ἐκείνησ τῆσ δόξησ, ὡσ οὐκ ἀνθρωπίνῃ τέχνῃ τὰ ποιήματα ποιῶν τε καὶ ᾅδων, ἀλλὰ ταῖσ Μούσαισ ἐντυχὼν καὶ μαθητὴσ αὐτῶν ἐκείνων γενόμενοσ; ὅθεν ἐξ ἀνάγκησ ὅ,τι ἐπῄει αὐτῷ πάντα μουσικά τε καὶ σοφὰ ἐφθέγγετο καὶ οὐδὲν μάταιον, ὧν δῆλον ὅτι καὶ τοῦτο τὸ ἔποσ ἐστίν.

‐ Τὸ ποῖον; Δ. καὶ κεραμεὺσ κεραμεῖ κοτέει καὶ τέκτονι τέκτων. ‐ Πολλὰ μὲν καὶ ἄλλα φανήσεται τῶν Ἡσιόδου πεποιημένα καλῶσ περί τε ἀνθρώπων καὶ θεῶν σχεδόν τι καὶ περὶ μειζόνων πραγμάτων ἢ ὁποῖα τὰ λεχθέντα νῦν·

ἀτὰρ οὖν καὶ ταῦτα ἀπεφήνατο μάλ̓ ἀληθῶσ τε καὶ ἐμπείρωσ τῆσ ἀνθρωπίνησ φύσεωσ. ‐ Δ. Βούλει οὖν ἐπιμελέστερον σκοπῶμεν αὐτά; ‐ Καὶ πῶσ ἡμᾶσ ἀνέξονται τοσοῦτοσ ὄχλοσ περὶ τοιούτων διαλεγομένουσ; ‐ Δ. Τί δέ; οὐ σοφὰ καὶ περὶ σοφῶν ἥκουσιν ἀκουσόμενοι; ‐ Φαῖεν ἄν, ὥσ μοι δοκοῦσιν.

φέρε δή, δἰ ἄλλο τί φησι τούτουσ Ἡσίοδοσ εἶναι φθονεροὺσ καὶ δυσκόλωσ ἀλλήλοισ ἔχειν ἢ διότι ἧττον ἂν ἐργάζοιτο ἐκ τοῦ πράγματοσ ἕκαστοσ, ὅτου ἂν τύχῃ πράττων, πολλῶν ὄντων ὁμοίων; ‐ Δ. Ἀλλὰ μὴ τὸν Ἡσίοδον φαῦλον ἡγοῦνται καὶ ὀλίγου ἄξιον; ‐ Οὐδαμῶσ. ‐ Δ. Ἀλλὰ περὶ φθόνου καὶ ζηλοτυπίασ καὶ τίνεσ εἰσὶν οἱ πρὸσ ἀλλήλουσ οὕτωσ ἔχοντεσ καὶ ἐπὶ τίσιν οὐ χρήσιμον αὐτοῖσ ἀκροᾶσθαι; ‐ Πάντων μὲν οὖν χρησιμώτατον. ‐ Δ. Οὐκοῦν χρὴ ἤδη καὶ ἀποπειρᾶσθαι τῶν ἀνδρῶν. ‐ Διὰ τί γὰρ ἄλλο;

‐ Δ. Πότερον οὖν κεραμεῖ μὲν λυσιτελεῖ μηδένα ἄλλον εἶναι κεραμέα ἐν τῇ αὐτῇ πόλει τε καὶ κώμῃ, μαγείρῳ δὲ τοῦτο οὐ λυσιτελέσ, ὅπωσ ἐξῇ αὐτῷ ἀποδίδοσθαι ὁποῖ̓ ἂν ἔχῃ τὰ κρέα τοῖσ δεομένοισ, ἂν καὶ πάνυ λεπτὸν ἱερεῖον ἢ πρεσβύτερον τύχῃ πριάμενοσ; ‐ Δῆλον ὅτι καὶ μαγείρῳ.

‐ Δ. Τί δέ; βαφεῖ τὴν βαφικὴν ἐργάζεσθαι τέχνην οὐ μόνῳ αὐτῷ ἄμεινον ἢ μεθ̓ ἑτέρων ἀντιτέχνων, ἵνα ὁποιαοῦν ἀποδιδῶται τὰ βάμματα ταῖσ γυναιξίν; ἀγαπήσουσι γὰρ ὠνούμεναι κἂν ὀλίγῳ βελτίω ἢ ὁποῖα εἰώθασιν αὐταὶ βάπτειν ἐν τοῖσ ἀγροῖσ ὡσ ἔτυχε, καὶ οὐ ζητήσουσι δευσοποιὰ καὶ ἁλουργῆ. ‐ Πῶσ γὰρ ζητήσουσι; ‐ Δ.

Φέρε, πορνοβοσκῷ δὲ οὐ κερδαλεώτερόν τε καὶ ἄμεινον πρὸσ τὴν ἐμπολὴν μόνον ἔχειν τοῦτο τὸ ὄνειδοσ καὶ μόνον αὐτὸν ἀκούειν κακῶσ ἢ σὺν ἑτέροισ, ὁμοίωσ μὲν ἐν πόλει τρέφοντα καὶ ἀσκοῦντα τοιοῦτον θρέμμα, ὁμοίωσ δὲ εἰσ Πυλαίαν καὶ τὰσ ἄλλασ πανηγύρεισ πορευόμενον καὶ περιάγοντα; ‐ Καὶ πάνυ μοι δοκεῖ πορνοβοσκὸσ εὔξασθαι ἂν ἀνδρῶν ὁμοτέχνων πολλὴν ἐρημίαν. ‐ Δ. Ἆῤ οὖν καὶ περὶ πάντων ἁπλῶσ οὕτωσ ὑπελάμβανε τῶν τὰσ αὐτὰσ ἐργασίασ ἐργαζομένων, ὡσ βλαβεροὺσ ὄντασ ἀλλήλοισ καὶ ἐμποδὼν πρὸσ τὸν βίον;

‐ Περὶ πάντων, ὡσ τὸ εἰκόσ. ‐ Δ. Ἀλλ̓ οὐκ ἔπρεπεν οἶμαι καθ̓ ἕκαστον ἐπεξιέναι. καὶ γὰρ ἐπ̓ ἄλλοισ ἔθοσ ἐστὶν αὐτῷ περὶ ὅλου τοῦ πράγματοσ φράζειν ἐφ̓ ἑνὸσ ἢ δυοῖν· οἱο͂ν ὅταν φῇ μηδ̓ ἂν βοῦν ἀπολέσθαι τινὶ ἄνευ τῆσ τοῦ γείτονοσ πονηρίασ, οὐ δήπου φησὶν ὅτι βοῦν μὲν ἀπολέσαι ἂν γείτων πονηρὸσ ἢ ἄλλῳ συγγνοίη, πρόβατον δὲ οὔκ, ἂν δύνηται λαθεῖν, οὐδὲ αἶγα τῶν καλῶν, τῶν πολὺ ἀμελγομένων καὶ διδυμοτοκουσῶν· ἀλλὰ δῆλον ὅτι ὡσ πρὸσ συνιέντασ λέγει τοὺσ ἐντυγχάνοντασ τοῖσ ποιήμασιν. οὐκοῦν περὶ πάντων αὐτὸν ἑνὶ λόγῳ φῶμεν ἐν βραχεῖ λέγειν οὕτωσ τῶν ὁμοτέχνων, ὡσ οὔτε φιλούντων αὑτοὺσ οὔτε λυσιτελούντων ἀλλήλοισ;

‐ Πάνυ μὲν οὖν. ‐ Δ. Φέρε δὴ πρὸσ θεῶν, ἡ ναυτικὴ τέχνη ἐστίν, ἢ ἧττόν τι τῆσ κεραμευτικῆσ ἢ τῆσ μαγειρικῆσ τυγχάνοι ἂν τοῦδε τοῦ ὀνόματοσ; ‐ Οὐχ ἧττον ἴσωσ.

‐ Δ. Ἆῤ οὖν ἐν νηὶ μεγάλῃ πολλὰ ἱστία ἐχούσῃ καὶ φόρτον πολὺν καὶ ἀνθρώπων ἐπιβατῶν ὅμιλον εἷσ ναύτησ καλῶσ πράττοι ἄν, καὶ συμφέροι αὐτῷ μηδένα ἄλλον ἐν τῇ νηὶ πλεῖν μήτε μᾶλλον αὐτοῦ μήτε ἔλαττον ἐπιστάμενον τὰ ναυτικά· ἂν δὲ πολλοὶ ὦσιν, ἀσύμφοροι ἀλλήλοισ ἔσονται καὶ πρὸσ βλάβησ, καὶ διὰ τοῦτο ἐν νηὶ μισοῦσιν ἀλλήλουσ οἱ πλείονεσ ναῦται; ‐ Τοῦτο μὲν ἕτερον τὸ τῶν ναυτῶν.

ἀλλὰ κυβερνήτησ γε οἶμαι κυβερνήτην οὐκ ἂν ἥδοιτο ὁρῶν συμπλέοντα αὑτῷ. ‐ Δ. Πότερον ὅταν χειμὼν ἰσχυρὸσ ᾖ καὶ μὴ κατισχύῃ τοῖν πηδαλίοιν ἑκατέρου διὰ γῆρασ ἢ διὰ βίαν τῆσ θαλάττησ, οὐδὲ τότε φιλεῖ κυβερνήτην ἄλλον οὐδ̓ εὔχεται φαίνεσθαι τὸν διαδεξόμενον, οὐδ̓ ὅταν κατακοιμηθῆναι δέηται, πολλὰσ ἐφεξῆσ ἀγρυπνῶν νύκτασ καὶ ἡμέρασ, ἀλλὰ καὶ τότε ὁμοίωσ μισεῖ καὶ ζημίαν αὑτοῦ νενόμικεν, εἰ κυβερνήτησ ἐν τῇ νηὶ ἕτερόσ ἐστιν; ‐ Οὐκ ἂν ἴσωσ τότε μισοῖ·

πῶσ γὰρ; ἀλλ̓ ἡμεῖσ οὐ περὶ ναυτιλίασ οὐδὲ περὶ τῶν ἐν θαλάττῃ λέγομεν. ‐ Δ.

Εἰε͂ν· οὐκοῦν ὅ γε ἰατρὸσ ἐπὶ γῆσ ἰᾶται καὶ τέχνην οὐδὲν ἐλάττονα ἔχει τῶν τεκτόνων. ‐ Τί οὖν δὴ τοῦτο; ‐ Δ. Ἆρά γε δοκεῖ σοι βούλεσθαι μόνοσ ἂν εἶναι τὴν τέχνην ἐπιστάμενοσ ἐν πόλει τηλικαύτῃ τὸ μέγεθοσ, καὶ ταῦτα πολλῶν νοσούντων; ‐ Τί δὲ κωλύει βούλεσθαι μόνον εἶναι;

τοῖσ μὲν γὰρ ἄλλοισ ἴσωσ χεῖρον οὐ δυναμένοισ ὑφ̓ ἑνὸσ ἰατρεύεσθαι· τὸ δέ γε ἐκείνου τιμιώτερον οὕτωσ. οὐδὲ γὰρ εἰπεῖν ἔστιν ἡλίκων ἂν καὶ ὅσων μισθῶν τυγχάνοι μόνοσ ἐν τοσούτοισ νοσοῦσιν ἱκανὸσ ὢν ἰᾶσθαι. ‐ Δ. Ἀλλ̓ οὐ μαινόμενον ἰατρὸν λέγω σοι. ‐ Τί δέ;

μαινομένου σοι δοκεῖ τὸ ἐπιθυμεῖν σφόδρα τιμᾶσθαι καὶ πολλὰ χρήματα λαμβάνειν; ‐ Δ. Ὅταν γε αὐτὸσ ὑπὸ ληθάργου ἐχόμενοσ ἢ φρενίτιδι περιπεσὼν χαίρῃ, ὅτι οὐδένα ἔχει τὸν ἰασόμενον οὐδὲ τὸν δώσοντα μανδραγόραν πιεῖν ἢ ἄλλο φάρμακον ὑγιεινόν, ἵνα δὴ μόνοσ ἔχῃ τοὺσ ἐν τῇ πόλει μισθούσ τε καὶ τιμάσ. εἰ δὲ δὴ σὺν αὐτῷ καὶ τὰ παιδία νοσοῖ καὶ ἡ γυνὴ καὶ οἱ φίλοι πάντεσ ἐπισφαλῶσ, ἆρα καὶ τότε εὔχοιτ̓ ἂν μηθένα ἄλλον ἰατρὸν εὑρεθῆναι τὸν βοηθήσοντα· ἐὰν δὲ φανῇ τισ, κατὰ τὸν Ἡσίοδον κοτέειν μέλλει καὶ ἐχθρὸν ἡγεῖσθαι τὸν αὑτοῦ σωτῆρα καὶ τῶν φιλτάτων; φέρε, ἐὰν δὲ συμβῇ πρᾶγμα τοιοῦτον ὁποῖόν ποτε συνέτυχε περὶ τοὺσ Αἰγυπτίουσ ἰατρούσ·

ἐκεῖνοι γὰρ ἰώμενοι Δαρεῖον τὸν Πέρσην, ὡσ ἔτυχεν αὐτῷ πεσόντι ἀπὸ τοῦ ἵππου μεταχωρήσασ ὁ ἀστράγαλοσ, οὐχ οἱοῖ́ τε ἦσαν ἰᾶσθαι κατὰ τὴν αὑτῶν τέχνην, ἀλλ̓ εἰσ ἀγρυπνίασ τε καὶ ἀλγηδόνασ δεινὰσ ἐνέβαλον αὐτόν, ἕλκοντεσ καὶ βιαζόμενοι τὸ ἄρθρον. τούτουσ μὲν οὖν ἐκέλευσε φυλάττειν, ὅπωσ ἀποθάνοιεν στρεβλωθέντεσ. αὐτὸν ὑπὸ ἀμηχανίασ ἐκέλευσεν, εἴ τι ἔχοι, βοηθεῖν.

ἦν δὲ ἄρα Δημοκήδησ ὁ Κροτωνιάτησ, ὅσπερ ἄριστοσ ἐδόκει τῶν τότε ἐν τοῖσ Ἕλλησιν ἰατρῶν· ὃσ καὶ παραχρῆμα μὲν καθυπνῶσαι αὐτὸν ἐποίησεν, εἶτα καταπλάττων καὶ καταιονῶν καὶ τἄλλα ἐπιμεληθεὶσ ὀλίγων ἡμερῶν ὑγιῆ ἀπέδειξεν.

κελεύσαντοσ δὲ Δαρείου λαβεῖν ὅ,τι βούλεται, τοὺσ ἰατροὺσ παρῃτήσατο ἀφεῖναι αὐτόν. καὶ μέντοι ἀφείθησαν, ἐκείνου δεηθέντοσ. πότερον οὖν τότε ἐφθόνουν τῷ Δημοκήδει καὶ ἐχθρὸν ἡγοῦντο, ᾗ φησιν Ἡσίοδοσ ἐπὶ τῶν κεραμέων ἢ τεκτόνων, λυσιτελεῖν νομίζοντεσ αὑτοῖσ, εἰ μηδεὶσ ἄλλοσ ἰατρὸσ ἐφάνη βασιλέα ἰασάμενοσ, ἢ σφόδρα ἠγάπων καὶ χάριν ᾔδεσαν; ‐ Εἰκὸσ μὲν ἦν χάριν εἰδέναι.

‐ Δ. Καὶ μὴν θωρακοποιοί εἰσιν ἐν ταῖσ πόλεσι καὶ κρανοποιοὶ καὶ δορυξόοι καὶ ἕτεροι πλείουσ· εἰ οὖν τούτοισ λυσιτελεῖ ἕνα ἕκαστον ἐν ἑκάστῃ τῶν πόλεων εἶναι τῆσ τέχνησ δημιουργὸν μᾶλλον ἢ τοὺσ ἱκανούσ, ἡδέωσ ἔγωγ̓ ἂν πυθοίμην. δῆλον γὰρ ὡσ πολεμίων ἐπιόντων, καὶ μήτε τῶν τειχῶν ἑστηκότων μήτε ὡπλισμένων ἁπάντων, ἀναγκάζοιντ̓ ἂν ἄνοπλοι καὶ ἀτείχιστοι διακινδυνεύειν. ὥστε ἁλούσησ τῆσ πόλεωσ οὐκ ἂν ἴσωσ οὗτοί γε ἀποθάνοιεν, ληφθέντεσ δὲ καὶ δεθέντεσ προῖκα ἂν ἐργάζοιντο τοῖσ πολεμίοισ πρὸσ ἀνάγκην, ἀνθ̓ ὧν πρότερον θρυπτόμενοι πολλῆσ τιμῆσ ἀπεδίδοντο τούσ τε θώρακασ καὶ τὰ κράνη καὶ τὰ δόρατα, καὶ γνοῖεν ἂν ὅτι οὐκ ὀρθῶσ οὐδ̓ ἐπ̓ ἀγαθῷ ἐφθόνει καὶ ἐμήνιε διὰ τὴν τέχνην οὔτε χαλκεὺσ χαλκεῖ οὔτε τέκτονι τέκτων, οὐδὲ λῷόν τε καὶ ἄμεινον ἦν αὐτῷ μόνῳ ἢ σὺν ὀλίγοισ εἶναι τῆσ τέχνησ ἐργάτην.

ἀλλὰ δὴ τοῖσ μὲν ἄλλοισ σχεδὸν οὐκ ἀεὶ βέλτιον, ὅ φησι βούλεσθαι αὐτοὺσ Ἡσίοδοσ, μόνοισ δὲ τοῖσ κεραμεῦσι καὶ μαγείροισ τε καὶ βαφεῦσι καὶ πορνοβοσκοῖσ.

οὐκοῦν ἡ ζηλοτυπία καὶ ὁ φθόνοσ καὶ τὸ μηδένα ἄλλον ἐθέλειν πράττειν τὸ αὐτὸ ἔργον μαγειρικόν τε καὶ βαφικὸν καὶ κεραμευτικὸν καὶ μᾶλλον πορνοβοσκοῖσ προσῆκον ἤπερ ἰατροῖσ τε καὶ κυβερνήταισ ἢ ἄλλο τι σπουδαιότερον πράττουσιν. εἰε͂ν·

ἀλλ̓ εἰ κυβερνήταισ τε καὶ ἰατροῖσ καὶ οἷσ νῦν δὴ ἐλέγομεν οὐ βέλτιον ἐν σπάνει τῶν ὁμοτέχνων ζῆν, ἦπου τοῖσ γε φρονίμοισ καὶ σοφοῖσ ἀνδράσι λῷόν τε καὶ ἄμεινον ὁρᾶσθαι μόνοισ; ‐ Οὐδαμῶσ. ‐ Δ.

Ὅτι πρὸσ τῷ μεγαλόφρων τε εἶναι καὶ ἄλυποσ ὁ νοῦν ἔχων καὶ φιλάνθρωποσ καὶ τὴν ἀρετὴν ἐπίστασθαι συμφέρουσαν αὐτῷ τήν τε αὑτοῦ καὶ τὴν τῶν πέλασ καὶ μηδέποτε ἂν ὑπὲρ τούτων μηδένα μηδὲ τῶν φαυλοτέρων ἄλλον ἄλλῳ φθονεῖν, ἃ κοινὰ ὑπάρχει πᾶσιν ἀγαθά· πρὸσ τούτοισ πᾶσιν οὐδὲ τῶν ἄλλων, ἐφ̓ οἷσ ὅ τε φθόνοσ γίγνεται καὶ τὸ βασκαίνειν ἀλλήλοισ τοὺσ πολλοὺσ, οὔτε θαυμάζει τὸ παράπαν οὐδὲν οὔτε ἄξιον σπουδῆσ νενόμικεν, οἱο͂ν δὴ χθὲσ περὶ πλούτου ἐλέγομεν.

ὥστε οὐδ̓ ἂν φθονήσειεν οὐδενὶ χρυσοῦ ἢ ἀργύρου ἢ βοσκημάτων ἢ οἰκίασ ἢ ἄλλου τῶν τοιούτων, ὑπὲρ ὧν ἐλέγομεν·

ὥσ φησιν ἕτεροσ ποιητήσ, οὐχ αὑτοῦ γνώμην ἀποφαινόμενοσ, ἀλλὰ τὴν τῶν ἀνθρώπων ἐξηγούμενοσ δόξαν· οἷσίν τ̓ εὖ ζώουσι καὶ ἀφνειοὶ καλέονται· ὡσ μόνον καλουμένων αὐτῶν ἀφνειῶν, ἀλλ̓ οὐκ ὄντων κατ̓ ἀλήθειαν. εἰε͂ν·

οὐκοῦν χρημάτων μὲν κρείττων ὁ γενναῖοσ καὶ τέλειοσ ἀνὴρ ἡμῖν δοκεῖ· περὶ δὲ δόξησ τυχὸν ἐρίζοι ἂν καὶ φθονοῖ, οὓσ ἂν τιμωμένουσ μᾶλλον παρὰ τῷ πλήθει βλέπῃ καὶ μειζόνων ἐπαίνων τυγχάνοντασ; ἢ οὐκ ἀγνοεῖν φήσομεν ὡσ ἔστιν ἡ δόξα ὁ παρὰ τῶν πολλῶν ἔπαινοσ· εἰ δὲ τῶν πολλῶν, δῆλον ὅτι τῶν οὐκ εἰδότων; ‐ Οὐδαμῶσ τοῦτό γε εἰκὸσ αὐτὸν ἀγνοεῖν.

‐ Δ. Φέρε οὖν δοκεῖ σοι ἀγαθὸσ αὐλητὴσ ἥδεσθαι ἐπὶ τῇ τέχνῃ καὶ μέγα φρονεῖν ὑπὸ ἀμούσων καὶ ἀτέχνων ἐπαινούμενοσ, κἂν εἰ περιστάντεσ αὐτὸν παῖδεσ συφορβοὶ καὶ ποιμένεσ θαυμάζοιεν καὶ κροτοῖεν, ἐπαίρεσθαι ἐπ̓ αὐτῷ τούτῳ καὶ τοῦ παντὸσ ἄξιον ἡγεῖσθαι τὸν παῤ ἐκείνων ἔπαινον; ἀλλὰ μὴν ἐδήλωσεν ὁ Θηβαῖοσ αὐλητὴσ οὐδὲ τῷ θεάτρῳ πάνυ προσέχων τὸν νοῦν οὐδὲ τοῖσ κριταῖσ ἀπείροισ οὖσιν αὐλήσεωσ, καὶ ταῦτα περὶ ἄθλου καὶ νίκησ ἀγωνιζόμενοσ·

ὅμωσ οὐδὲ μικρὸν ἐκβῆναι τοῦ ῥυθμοῦ τοῦ πρέποντοσ ἐτόλμησεν, αὑτῷ δὲ καὶ ταῖσ Μούσαισ αὐλεῖν ἔφη.

τί οὖν;

οἰεί τὸν Ὀρφέα, τὸν τῆσ Μούσησ υἱόν, εἰ ἀληθὴσ ὁ κατ̓ αὐτὸν μῦθοσ, μᾶλλον ἂν χαίρειν τῶν ὀρνίθων καταπετομένων πρὸσ αὐτὸν ᾅδοντα καὶ τῶν θηρίων κηλουμένων ὑπὸ τῆσ φωνῆσ καὶ παρεστηκότων πρᾴωσ καὶ ἀθορύβωσ, ὁπότε ἄρξαιτο μελῳδεῖν, ἔτι δὲ τῶν δένδρων προσιόντων ἅμα τῷ καρπῷ τε καὶ ἄνθει, καὶ τῶν λίθων κινουμένων καὶ ξυνιόντων, ὥστε μεγάλα ἑρ́ματα ἀθροίζεσθαι πλησίον αὐτοῦ, μᾶλλον ἐπὶ τούτοισ γιγνομένοισ ὁρῶντα τέρπεσθαι καὶ μεγαλαυχεῖσθαι, νομίζοντα τῆσ μουσικῆσ ἥκειν ἐπ̓ ἄκρον, ἢ εἴπερ ἡ μήτηρ αὐτὸν ἡ Καλλιόπη κιθαρίζοντα ἐπῄνεσέ τε καὶ εἶπε καταψήσασα ἅμα τὴν κεφαλήν, ὡσ ἱκανῶσ ἔχοι μουσικῆσ καὶ σοφώτατοσ εἰή τὰ τῆσ τέχνησ; ἐγὼ μὲν γὰρ οἶμαι μᾶλλον ὑπὸ Φιλάμμωνοσ αὐτὸν ἐθέλειν ἐπαινεθῆναι περὶ μουσικὴν ἢ εἴ τισ ἦν τῶν τότε ἔμπειροσ κιθαρῳδίασ ἢ ξυμπάντων ἁπλῶσ τῶν θηρίων τε καὶ ὀρνέων·

ἀλλ̓ οὐδὲ τῶν κύκνων ἐπιβοώντων καὶ συμφθεγγομένων φροντίσαι ἂν οὐδέν, ὅτι οὐκ εἶχον τέχνην οὐδὲ ἐπιστήμην περὶ τὸ μελῳδεῖν. τί δέ; καὶ ὕπουλον, μακαρίζοιεν ὡσ Πουλυδάμαντα τὸν Θετταλὸν καὶ Γλαῦκον τὸν Καρύστιον ἡγούμενοι διαφέρειν εὐεξίᾳ;

ἀλλὰ εἰσ μὲν αὔλησιν καὶ κιθαρῳδίαν καὶ τὸ περιεῖναι παλαίοντα ἢ πυκτεύοντα τῶν ἄλλων ἁπάντων ὁ τῶν ἐπισταμένων ἔπαινοσ ἥδιστοσ τοῖσ εἰδόσι καὶ πλείστησ σπουδῆσ ἄξιοσ·

εἰσ δὲ φρόνησιν καὶ δικαιοσύνην καὶ ξύμπασαν ἀρετὴν ἱκανὸσ εὐφρᾶναι τὸν νοῦν ἔχοντα καὶ ἀποπληρῶσαι τὴν διάνοιαν ὁ τῶν ἠλιθίων καὶ τῶν ἐπιτυχόντων; ‐ Οὐδαμῶσ.

‐ Δ. Καὶ πότερον οἰεί τὸν ἔμπειρον τῆσ τεκτονικῆσ τέχνησ, εὐθύ τι ἐργάσασθαι βουλόμενον, ἑνὶ προσαρμόσαντα κανόνι καὶ μιᾷ στάθμῃ σταθμησάμενον ἥδιον ἔχειν καὶ πεποιθέναι περὶ τῆσ ὀρθότητοσ μᾶλλον ἢ πολλοῖσ τε καὶ ἀνωμάλοισ ξύλοισ ἀπευθύνοντα καὶ καταμετροῦντα; φέρε πρὸσ Διόσ, ἆρα ἀκήκοασ ζωγράφου χαρίεντοσ ἔργον, γραφήν τινα προθέντοσ εἰσ τὸ φανερὸν ἵππου θαυμαστήν τε καὶ ἀκριβῶσ ἔχουσαν; φασὶ γὰρ αὐτὸν κελεῦσαι παραφυλάττειν τὸν παῖδα τοὺσ ὁρῶντασ, εἰ ψέγοιεν ἢ ἐπαινοῖεν, καὶ μνημονεύσαντα ἀπαγγεῖλαι πρὸσ αὐτόν.

τῶν δὲ ἕκαστον ἄλλον ἄλλο τι λέγειν περὶ τῆσ γραφῆσ καὶ αἰτιᾶσθαι, τὸν μέν τινα οἶμαι τὴν κεφαλήν, τὸν δὲ τὰ ἰσχία, τὸν δὲ περὶ τῶν σκελῶν, ὡσ, εἰ τοιαῦτα ἐγεγόνει, πολὺ κάλλιον ἂν εἶχεν. ἀκούσαντα δὲ τὸν γραφέα τοῦ παιδόσ, ἐργασάμενον ἄλλην γραφὴν κατὰ τὴν τῶν πολλῶν δόξαν καὶ ἐπίνοιαν, κελεῦσαι θεῖναι παρὰ τὴν πρότερον.

εἶναι οὖν πολὺ τὸ διαφέρον· τὴν μὲν γὰρ ἀκριβέστατα ἔχειν, τὴν δὲ αἴσχιστα καὶ γελοιότατα καὶ πᾶσι μᾶλλον ἢ ἵππῳ ἐοικέναι. δῆλον οὖν ὡσ εἰ σφόδρα προσδεήσεται τοῦ παρὰ τῶν πολλῶν ἐπαίνου, τῆσ αὑτοῦ γνώμησ ἡγούμενοσ κυριώτερον τὸν ἐκείνων ψόγον τε καὶ ἔπαινον, οὕτωσ ἕκαστα πράξει καὶ προθυμήσεται τοιοῦτον παρέχειν ἑαυτὸν ὁποῖον ἀξιοῦσιν οἱ πολλοί.

τοὺσ δημιουργούσ, ὑπὸ τῆσ ἁπάντων ἐπινοίασ καὶ δημιουργίασ συγκείμενοσ·

καθάπερ ὁ μῦθόσ φησι τὴν Πανδώραν οὐχ ὑφ̓ ἑνὸσ τῶν θεῶν πεπλασμένην, ἀλλὰ κοινῇ ὑπὸ πάντων, ἄλλο ἄλλου δωρουμένου καὶ προστιθέντοσ, οὐδαμῶσ σοφὸν οὐδ̓ ἐπ̓ ἀγαθῷ πλάσμα γενόμενον, παντοδαπὸν δὲ καὶ ποικίλον τοῖσ λαβοῦσιν ἀποβῆναι κακόν.

ὅπου δὲ θεῶν ὄχλοσ καὶ δῆμοσ κοινῇ δημιουργῶν καὶ ἐργαζόμενοσ οὐχ οἱο͂́σ τε ἐγένετο καλῶσ τε καὶ ἀμέμπτωσ ἐργάσασθαι, τί ἂν φαίη τισ τὸν ὑπό γε ἀνθρωπίνησ δόξησ πλαττόμενον καὶ δημιουργούμενον βίον τε καὶ ἄνδρα; δῆλον οὖν ὡσ εἴ τισ ἔφυ τῷ ὄντι φρόνιμοσ, οὐδὲν ἂν προσέχοι τῷ λόγῳ τῶν πολλῶν οὐδὲ θεραπεύοι τὸν παῤ ἐκείνων ἔπαινον ἐξ ἅπαντοσ, ὥστε οὐδὲ μέγα οὐδὲ τίμιον οὐδὲ ἀγαθόν, ὡσ ἔποσ εἰπεῖν, τοῦτόν ποτε ἡγήσεται.

μὴ νομίζων δὲ ἀγαθὸν βασκαίνειν ἐπ̓ αὐτῷ τοῖσ ἔχουσιν ἀδύνατοσ. οὔκουν τοιοῦτοσ ἡμῖν ὁ γενναῖοσ καὶ σώφρων καὶ κεκολασμένοσ ἀνήρ, πλούτουσ τε καὶ ἐπαίνουσ καὶ στεφάνουσ Ὀλυμπικούσ τε καὶ Πυθικοὺσ καὶ γράμματα ἐν στήλαισ καὶ μαρτυρίασ ἐγγράφουσ δήμων καὶ βασιλέων διώκων, ὅπωσ ἂν ᾖ περίβλεπτοσ καὶ φανερόσ, ἀλλ̓ εὐσταλήσ τε καὶ ἄτυφοσ ὡσ οἱο͂́ν τε χωρῶν διὰ τοῦ βίου, ταπεινὸσ καὶ κεκολασμένοσ αὐτὸσ ὑφ̓ αὑτοῦ καὶ τῆσ αὑτοῦ διανοίασ, οὐθενὸσ ἔξωθεν κόσμου προσδεόμενοσ οὐδὲ ἐπιθέτου τιμῆσ οὐδὲ φαλάρων καὶ πτερῶν, ὥσπερ οἱ κακοὶ μισθοφόροι πτερὰ καὶ λόφουσ ἀναλαβόντεσ καὶ Γοργόνασ ἐπὶ τῶν ἀσπίδων καὶ τοῖσ δορατίοισ ψοφοῦντεσ ἔπειτα φεύγουσιν, εἰ μικρὸσ καταλάβοι κίνδυνοσ.

οἱούσ πολλοὺσ ἰδεῖν ἔστι τῶν οἰομένων εἶναι μακαρίων, ξεναγούσ τινασ καὶ δημαγωγοὺσ καὶ σοφιστάσ, ἐν θεάτροισ καὶ παρὰ τοῖσ μαθηταῖσ καὶ κατὰ σκηνὰσ ἐντὸσ στρατοπέδου μεγαλαυχουμένουσ, ὅταν τύχωσιν ὑποπιόντεσ τῆσ μεσημβρίασ, Τρώων ἀνθ̓ ἑκατόν τε διηκοσίων τε ἕκαστοσ στήσεσθαι·

προτροπάδην φεύγοντασ, ξύμπαντασ οὐ φαινομένουσ ἐκείνου ἀξίουσ.

ἀλλὰ μὴν οὐδ̓ ἡδονάσ τινασ σίτων ἢ ἀφροδισίων ἢ γυναικὸσ κάλλοσ ἢ παιδὸσ ὡρ́αν τεθαυμακὼσ καὶ τούτων ἐπιθυμῶν καὶ μεγάλα ἡγούμενοσ, εὐδαιμονίζοι ἂν τοὺσ τυγχάνοντασ αὐτῶν, σατράπασ καὶ δυνάστασ καὶ νὴ Δία βαναύσουσ τινὰσ καὶ οἰκότριβασ, πεπλουτηκότασ τοὺσ μὲν ἀπὸ τῆσ τέχνησ, τοὺσ δὲ τὰ τῶν δεσποτῶν ὑφαιρουμένουσ·

αὑτὸν δὲ οἰκτείροι τῆσ ἀπορίασ τε καὶ ἐρημίασ τούτων τῶν ἀγαθῶν καὶ ἡγοῖτο οὐ τῶν εὐτυχῶν· εὔχοιτ̓ ἂν ἀπολέσθαι αὐτούσ.

ἢ καὶ συγχωρήσωμεν τὸν γενναῖον ἄνδρα καὶ μεγαλόφρονα τὸ τῶν κυνῶν τε καὶ ἵππων καὶ ἄλλων θηρίων πεπονθέναι πάθοσ, ἃ οὐ δύναται κατέχειν ἑτέρων ἐμπιμπλαμένων τε καὶ ὀχευόντων, ἀλλὰ χαλεπαίνει καὶ ἀγανακτεῖ καὶ ὀργίζεται τοῖσ ἀπολαύουσι καὶ ἕτοιμα ἐπιπηδᾶν καὶ δάκνειν καὶ κυρίττειν καὶ πάντα τρόπον ἀλλήλοισ πολεμεῖν περὶ τῶν ἡδονῶν· κἀκεῖνον οὕτωσ ἔχειν φῶμεν, ὡσ ὁμολογοῦντα τούτων εἶναί τι σπουδαῖον καὶ τὸν Σαρδανάπαλλον ἡγούμενον ζηλωτόν, ὃσ ἔφη διατελέσαι τὸν βίον εὐωχούμενόσ τε καὶ ὑβρίζων μετὰ εὐνούχων καὶ γυναικῶν, καὶ διὰ τοῦτο ζηλοτυπεῖν αὐτὸν τὴν τῶν τράγων τε καὶ ὄνων εὐδαιμονίαν;

‐ Μὴ γὰρ οὐδὲ εὐσεβὲσ ᾖ τὰ τοιαῦτα περὶ τοῦ μετρίου καὶ πεπαιδευμένου διανοηθῆναί ποτε ἀνδρόσ.

‐ Δ. Οὐκοῦν εἰ μήτε διὰ δόξαν μήτε διὰ χρήματα μήτε δἰ ἡδονὰσ βρώσεων ἢ πόσεων ἢ μίξεων αὑτὸν ἢ ἄλλον οἰέται μακάριον μηδὲ ὅλωσ εἶναί τι τῶν τοιούτων περιμάχητον ἢ τίμιον, οὐκ ἂν διαφέροιτο περὶ αὐτῶν οὐδ̓ ἂν φθονήσειεν οὐδενὶ ἐκείνων, οὐ μᾶλλον ἢ τῆσ ψάμμου τῆσ ἐπὶ τοῖσ αἰγιαλοῖσ ἢ τῶν κυμάτων τοῦ ψόφου τε καὶ ἤχου τοῖσ πρὸσ τῇ θαλάττῃ οἰκοῦσιν· οὐδ̓ εἴ τῳ χρυσίον αὐτόματον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τὸν κόλπον ἐμπλήσειεν, ὥσπερ τῇ Δανάῃ δή ποτε λέγουσιν ἐν οἰκήματι χαλκῷ φυλαττομένῃ χρυσίον ἐξαίφνησ ἄνωθεν εἰσρυῆναι , οὐδὲ εἰ χειμάρρουσ αὐτῷ ποθεν ἐπέλθοι χρυσὸν πολὺν καὶ ἄθρουν καταφέρων, ὥσπερ ἰλύν·

καθάπερ οἶμαί φασι Κροίσῳ πρότερον τὸν Πακτωλὸν διὰ μέσων ἀφικνούμενον Σάρδεων ἕτοιμα χρήματα κομίζειν, πλείω φόρον τε καὶ δασμὸν ἢ ξύμπασα Φρυγία καὶ Λυδία καὶ Μαίονέσ τε καὶ Μυσοὶ καὶ ξύμπαντεσ οἱ νεμόμενοι τὴν ἐντὸσ Ἅλυοσ.

ὁπόσον βούλεται τοῦ χρυσοῦ.

καὶ τὸν εἰσελθόντα πάνυ ἀνδρείωσ ἐμφορήσασθαι τῆσ βασιλικῆσ δωρεᾶσ, χιτῶνά τε ποδήρη καταζωσάμενον καὶ τὸν κόλπον ἐμπλήσαντα γυναικεῖον καὶ βαθὺν καὶ τὰ ὑποδήματα ἐξεπίτηδεσ μεγάλα καὶ κοῖλα ὑποδησάμενον, τέλοσ δὲ τὴν κόμην διαπάσαντα καὶ τὰ γένεια τῷ ψήγματι καὶ τὸ στόμα ἐμπλήσαντα καὶ τὰσ γνάθουσ ἑκατέρασ μόλισ ἔξω βαδίζειν, ὥσπερ αὐλοῦντα τὴν τῆσ Σεμέλησ ὠδῖνα, γέλωτα καὶ θέαν Κροίσῳ παρέχοντα καὶ Λυδοῖσ. καὶ ἦν τότε Ἀλκμέων οὐδεμιᾶσ ἄξιοσ δραχμῆσ, ὡσ εἶχεν ἱστάμενοσ. οὔτε οὖν ἐπὶ τούτοισ, ὡσ ἔφην, ζηλοτυπήσειεν ἄν, οὔτε εἴ τινα βλέποι θαυμαζόμενόν τε καὶ ὑμνούμενον ὑπὸ ἀνθρώπων μυρίων ἢ δισμυρίων, εἰ δὲ βούλει, κροτούμενον καὶ ταινιούμενον, κορωνιῶντα καὶ γαυριῶντα, καθάπερ ἵππον ἐπὶ νίκῃ, παραπεμπόμενον ὑπὸ πλειόνων ἢ ὁπόσοι προπέμπουσι τοὺσ νυμφίουσ·

ποτε δἰ ἔνδειαν ἢ δἰ ἀτιμίαν οὐδὲ μεταβαλεῖ τὸν αὑτοῦ τρόπον, κόλαξ καὶ γόησ ἀντὶ γενναίου καὶ ἀληθοῦσ φανείσ.

καίτοι τί ποτε βούλονται τῶν μακαρίων τινὲσ θεραπεύεσθαι πρὸσ ἀνθρώπων ἐλευθέρων εἶναι φασκόντων καὶ τοὺσ καλουμένουσ φιλοσόφουσ ἐπὶ θύραισ αὑτῶν ὁρᾶσθαι ταπεινοὺσ καὶ ἀτίμουσ, καθάπερ ἡ Κίρκη ἐβούλετο τὴν οἴκησιν αὐτῆσ φυλάττεσθαι ὑπὸ λεόντων δειλῶν καὶ κατεπτηχότων; οὔκουν οὐδὲ ἐκεῖνοι λέοντεσ ὄντεσ ἐφύλαττον αὐτήν, ἀλλὰ δύστηνοι ἄνθρωποι καὶ ἀνόητοι, διεφθαρμένοι διὰ τρυφὴν καὶ ἀργίαν.

οὐκοῦν ὅταν ἴδῃ τισ τῶν φιλοσόφων τινὰ καλουμένων περὶ τὰσ αὐλὰσ καὶ πρόθυρα σαίνοντα καὶ ταπεινὸν ἐκείνων ἄξιον ἀναμνησθῆναι τῶν λεόντων, κυσὶν ὁμοίων πεινῶσι καὶ δειλοῖσ, ὠρυομένων ὀξύτατον, ἅτε ὑπὸ φαρμάκων διεφθαρμένων.

ἀλλὰ δή ἐστιν οὐκ οἶδ̓ ὁποῖόν τι ἡ τοιαύτη ἐπιθυμία. μυρίοι μὲν γάρ εἰσιν, οἵ ἑκόντεσ καὶ πάνυ προθύμωσ θεραπεύουσι τοὺσ πλουσίουσ καὶ δυνατοὺσ καὶ μεστὰ πάντα κολάκων ἐστὶ τῶν μετ̓ ἐμπειρίασ καὶ τέχνησ αὐτὸ πραττόντων. ὥστε οὐκ ἀπορίᾳ τοῦδε τοῦ χρήματοσ ζητοῦσι παρὰ τῶν οὐ πεφυκότων, ἀλλ̓ ἔστιν ὅμοιον τοῦτο ἑτέρῳ ἐπιχειρήματι τῶν σφόδρα ἀκολάστων, οἵ γυναικῶν ἀφθόνων οὐσῶν δἰ ὕβριν καὶ παρανομίαν ἐπιθυμοῦσιν ἐκ τῶν ἀνδρῶν γυναῖκασ σφίσι γενέσθαι καὶ λαβόντεσ παῖδασ ἐξέτεμον.

ὅθεν πολὺ κάκιον καὶ δυστυχέστερον γένοσ ἐγένετο, ἀσθενέστερον τοῦ γυναικείου καὶ θηλύτερον. ἀλλ̓ ὅ γε πρὸσ ἀλήθειαν ἀνδρεῖοσ καὶ μεγαλόφρων οὐκ ἄν ποτε πάθοι τοιοῦτον οὐδὲν οὐδ̓ ἂν πρόοιτο τὴν ἐλευθερίαν τὴν αὑτοῦ καὶ τὴν παρρησίαν τιμῆσ τινοσ ἀτίμου χάριν ἢ δυνάμεωσ ἢ χρημάτων, οὐδ̓ ἂν φθονοῖ τοῖσ μεταβαλλομένοισ τε καὶ μεταμφιεννυμένοισ ἐπὶ τοιαύταισ δωρεαῖσ, ἀλλ̓ ἡγοῖτ̓ ἂν ὁμοίουσ τοῖσ μεταβάλλουσιν ἐξ ἀνθρώπων εἰσ ὄφεισ ἢ ἄλλα θηρία·

ὀλοφυρόμενοσ καὶ ἐλεῶν, ὅταν ἐπὶ δώροισ, ὥσπερ οἱ παῖδεσ, ἀποκείρωνται, καὶ ταῦτα τὰσ πολιάσ·

οὐδὲ ἵππων οὐδὲ καμήλων τε καὶ οἰκημάτων, ὑγιὴσ μὲν ἐν λόγοισ, ὑγιὴσ δὲ ἐν ἔργοισ, ἀβλαβὴσ μὲν συνοδοιπόροσ ὅτῳ γένοιτο ἢ σύμπλουσ, ἀγαθὸσ δὲ σύμβολοσ θύουσι φανείσ, οὐ στάσιν ἐγείρων οὐδὲ πλεονεξίαν οὐδὲ ἐριδασ καὶ φθόνουσ καὶ αἰσχρὰ κέρδη, σωφροσύνησ δὲ ὑπομιμνήσκων καὶ δικαιοσύνησ καὶ ὁμόνοιαν αὔξων, ἀπληστίαν δὲ καὶ ἀναίδειαν καὶ μαλακίαν ἐξελαύνων ὅσον δυνατόν, πολὺ τῶν σπονδοφόρων καὶ τῶν κηρύκων τῶν ἐν τοῖσ πολέμοισ ἐκεχειρίασ κομιζόντων ἱερώτεροσ.

βούλεται μὲν οὖν καὶ προθυμεῖται καθ̓ ὅσον οἱο͂́σ τέ ἐστι βοηθεῖν ἅπασιν·

ἡττᾶται δ̓ ἑτέρων ἐνίοτε ἀνθρώπων καὶ ἐπιτηδευμάτων καὶ οὐδὲν ἢ μικρὸν ἰσχύει παντελῶσ. λοιπὸν δὲ τὴν αὑτοῦ διάνοιαν καθαίρει τῷ λόγῳ καὶ πειρᾶται παρέχειν ἀδούλευτον, πολὺ μᾶλλον περὶ τῆσ ἐλευθερίασ μαχόμενοσ ἡδοναῖσ τε καὶ δόξαισ καὶ ἀνθρώποισ ἅπασι μετ̓ ὀλίγων τῶν βουλομένων ἢ Λακεδαιμόνιοί ποτε τὰ στενὰ καταλαβόντεσ ἐμάχοντο πρὸσ ἅπαντασ τοὺσ ἐκ τῆσ Ἀσίασ, ὀλίγοι τὸν ἀριθμὸν ὄντεσ, τρεῖσ ἐφεξῆσ νύκτασ τε καὶ ἠμέρασ, μέχρι κυκλωθέντεσ δἰ ἑνὸσ ἀνδρὸσ προδοσίαν ἐν ταὐτῷ μένοντεσ κατεκόπησαν· οἳ τὴν Σπάρτην ἐνόμιζον ἐλευθέραν διαφυλάττειν ἀτείχιστον οὖσαν·

τὸ δὲ σῶμα ἀσκῶν καὶ συνεθίζων κατὰ τὴν ἑαυτοῦ δύναμιν πονεῖν, οὐκ ἐᾷ θρύπτεσθαι λουτροῖσ τε καὶ ἀλείμμασι καὶ μύροισ, μέχρι ἂν γένηται μαλακώτερον καὶ σαθρότερον, ὥσπερ κακὸν σκεῦοσ.

ταῦτα δὲ ὁρῶντεσ ἔνιοι δἰ εὐήθειαν αὐτὸν ἐπιτηδεύειν καὶ ἀφροσύνην φασί, τὸ πλουτεῖν ἐάσαντα καὶ τὸ τιμᾶσθαι καὶ τὸ διὰ παντὸσ ἥδεσθαι, καὶ καταφρονοῦσι καὶ μαίνεσθαι νομίζουσι καὶ ἀτιμάζουσιν. ὁ δὲ οὐκ ὀργίζεται πρὸσ αὐτοὺσ οὐδ̓ ἔχει χαλεπῶσ, ἀλλ̓ ἔστιν οἶμαι καὶ πατρὸσ εὐνούστεροσ ἑκάστῳ καὶ ἀδελφῶν καὶ φίλων, καὶ δὴ καὶ τοὺσ πολίτασ τοὺσ αὑτοῦ καὶ φίλουσ καὶ συγγενεῖσ αἰδούμενοσ μέν, οὐκ ἀποκρυπτόμενοσ δὲ νουθετεῖ τοσούτῳ μᾶλλον ὅσον τῶν ἄλλων οἰκειοτέρουσ τε καὶ ἀναγκαιοτέρουσ νενόμικεν, ὡσ οἱο͂́ν τε ἐπιτείνασ τοὺσ λόγουσ καὶ σφοδροτέραν τὴν νουθεσίαν καὶ παρακέλευσιν ποιούμενοσ, αὑτῷ τε κἀκείνοισ.

ὡσ οἱο͂́ν τε ἰσχύοντι καὶ ἀκμαίῳ.

τὸν γοῦν Ἡρακλέα φασίν, ἐπειδὴ οὐκ ἐδύνατο ἰάσασθαι τὸ σῶμα ὑπὸ νόσου δεινῆσ κατεχόμενον, τοὺσ υἱοὺσ καλέσαι πρώτουσ κελεύοντα ὑποπρῆσαι λαμπροτάτῳ πυρί· τῶν δὲ ὀκνούντων καὶ ἀποστρεφομένων, λοιδορεῖν αὐτοὺσ ὡσ μαλακούσ τε καὶ ἀναξίουσ αὑτοῦ καὶ τῇ μητρὶ μᾶλλον ἐοικότασ, λέγοντα, ὡσ ὁ ποιητήσ φησι, ποῖ μεταστρέφεσθ̓, ὦ κακοὶ καὶ ἀνάξιοι τῆσ ἐμῆσ σπορᾶσ, Αἰτωλίδοσ ἀγάλματα μητρόσ;

οὐκοῦν αὑτῷ πρώτῳ χρὴ καὶ τοῖσ φιλτάτοισ καὶ ἐγγυτάτω μετὰ πλείστησ παρρησίασ τε καὶ ἐλευθερίασ προσφέρεσθαι, μηδὲν ἀποκνοῦντα μηδὲ ὑφιέμενον ἐν τοῖσ λόγοισ.

πολὺ γὰρ χεῖρον διεφθαρμένου σώματοσ καὶ νοσοῦντοσ ψυχὴ διεφθαρμένη, μὰ Δία οὐχ ὑπὸ φαρμάκων χριστῶν ἢ ποτῶν οὐδὲ ὑπὸ ἰοῦ τινοσ διεσθίοντοσ, ἀλλ̓ ὑπό τε ἀγνοίασ καὶ πονηρίασ καὶ ὕβρεωσ καὶ φθόνου δὴ καὶ λύπησ καὶ μυρίων ἐπιθυμιῶν.

τοῦτο τὸ νόσημα καὶ τὸ πάθοσ χαλεπώτερον ἐκείνου καὶ πολὺ μείζονοσ καὶ λαμπροτέρου δεόμενον ἐμπρησμοῦ· ἐφ̓ ἣν ἰάσιν καὶ ἀπόλυσιν χρὴ παρακαλεῖν ἀπροφασίστωσ καὶ πατέρα καὶ υἱὸν καὶ ξυγγενῆ καὶ ἀλλότριον καὶ πολίτην καὶ ξένον.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, speech 60

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), speech 60)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION