Dio, Chrysostom, Orationes, ΜΕΛΑΓΚΟΜΑΣ Α ΤΗΙ ΤΑΞΕΙ Β.

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΜΕΛΑΓΚΟΜΑΣ Α ΤΗΙ ΤΑΞΕΙ Β.)

Ἀλλ̓ ἐμοὶ, ὦ ἄνδρεσ, οὐδ̓ ὅτι εἴπω ἔπεισιν ὑπὸ λύπησ ἅμα καὶ ἐκπλήξεωσ τοῦ αἰφνιδίου πάθουσ. οὐ γὰρ μόνον διὰ τὴν ἀρχὴν ἣν ἔχω μᾶλλον ἑτέρου μοι τῶν πολιτῶν οἰκεῖον τὸ συμβεβηκόσ, ἀλλὰ καὶ ἰδίᾳ μοι φίλοσ ἦν Μελαγκόμασ ὑπὲρ ἅπαντασ, ὥσπερ καὶ ὑμῶν ἐπίστανται οἱ πλείουσ. καὶ ἔμοιγε ἄτοπον φαίνεται τὸ ἐπὶ τοῖσ τεθνεῶσιν ἔθοσ, ὅτι τοῖσ πλεῖστα λυπουμένοισ μάλιστα προσήκειν δοκεῖ τὸ ἐπ̓ αὐτοῖσ λέγειν. οἱ γὰρ σφοδρότατα ἀνιώμενοι ἀδύνατοι λέγειν ὑπ̓ αὐτοῦ τούτου εἰσίν. ἔτι δὲ καὶ ἡλικίασ ἐν τούτῳ εἰμί, ἐν ᾧ ἡ μὲν τοῦ λόγου δύναμισ ἧττον ἅπασιν ὑπάρχει, τὸ δὲ χαίρειν καὶ τὸ λυπεῖσθαι ἰσχυρότατον γίγνεται. ἀλλ̓ ἐπειδὴ τιμιώτεροσ μὲν στρατηγοῦ ἔπαινοσ ἐπὶ στρατιώτῃ ἀγαθῷ τελευτήσαντι, τιμιώτεροσ δὲ παντὸσ ἄρχοντοσ ἢ ἰδιώτου, κἀμοὶ λεκτέον τῆσ ἀρχῆσ ἕνεκεν ὡσ ἂν δύνωμαι.

πρέποι δ̓ ἂν τῇ ἐκείνου ἀρετῇ καὶ τῇ ἐμῇ νεότητι μηδὲν μακρὸν ἀπαιτεῖν μηδὲ ἀκριβῆ μᾶλλον ἢ γενναῖον τὸν ἔπαινον.

Πρῶτον μὲν οὖν εὐγενείασ ἀληθοῦσ ἔτυχεν. οὐ γὰρ εἴ τῳ πλουσίων συνέβη τυχεῖν προγόνων, οὐ μὴν οὐδ̓ εἰ βασιλέων, τὰ δὲ ἄλλα φαύλων, ὅδε ἂν εἰή καλῶσ γεγονώσ, ἀλλ̓ οἱ φύντεσ ἐξ ἀγαθῶν, ὥσπερ ὅδε. ὁ γὰρ πατὴρ αὐτοῦ τῶν κατ̓ αὐτὸν διήνεγκε τοῖσ καλλίστοισ, εὐψυχίᾳ καὶ ῥώμῃ.

δηλοῦσι δὲ αἱ νῖκαι ἃσ ἐνίκησε καὶ Ὀλυμπίασι καὶ ἐν τοῖσ ἄλλοισ ἀγῶσιν. αὐτὸσ δὲ ἔφυ κάλλιστοσ ἀνθρώπων, οὐ τῶν νῦν μόνον, ἀλλ̓, ὡσ ἔνεστιν εἰκάζειν ἐκ τῆσ ὑπερβολῆσ, καὶ ἁπάντων ἁπλῶσ τῶν ἐξ ἅπαντοσ τοῦ χρόνου ὠνομασμένων ἐπὶ κάλλει, ὅσοι θνητοὶ ἐγένοντο. οἱ μὲν γὰρ πολλοὶ τῶν νενομισμένων καλῶν, μέρη τινὰ τοῦ σώματοσ εὐπρεπῆ ἔχοντεσ, ἔπειτα δὲ ἔδοξαν καλοί, τῆσ ὄψεωσ ἀεὶ τὰ ἥδιστα βουλομένησ ὁρᾶν, τῶν δὲ ἡττόνων ἀμελούσησ.

οἱ δέ τινεσ φύσει μὲν εὐειδοῦσ σώματοσ οὐκ ἔτυχον, ὡρ́α δὲ αὐτοῖσ ἐπῆλθεν·

ἀνθούσησ ἀεὶ τῆσ ἀκμῆσ ἐν ἅπασι καὶ ζῴοισ καὶ φυτοῖσ.

τοιούτουσ μὲν οὖν μυρίουσ ἂν εὑρ́οι τισ τοὺσ αὐτοὺσ ὁτὲ μὲν καλοὺσ δοκοῦντασ, ὁτὲ δὲ αἰσχρούσ, καὶ τοῖσ μὲν σφόδρα ἀρέσκοντασ, παῤ ἑτέροισ δὲ οὐδενὸσ λόγου τυγχάνοντασ. ὁλόκληρον δὲ καὶ ἀληθινὸν κάλλοσ θαυμαστὸν εἴ τῳ ὑπῆρξεν ὥσπερ τῷδε.

ἐν ἅπαντι μὲν γὰρ τῷ σώματι ἐκέκτητο αὐτό, ἀεὶ δὲ ὁμοίωσ, καὶ πρὸ ἥβησ καὶ ὕστερον· καὶ οὐκ ἄν ποτε ἐπὶ τοσοῦτον τοῦ χρόνου προῆλθεν, οὐδὲ εἰ πάνυ μακροῦ γήρωσ ἔτυχεν, ὥστε ἀμαυρῶσαι τὸ εἶδοσ. τεκμήριον δὲ τῆσ ὑπερβολῆσ· οὐ γὰρ ἐν ἰδιώταισ ἐξεταζόμενοσ διέφερεν οὐδὲ ὑπὸ ὀλίγων θεωρούμενοσ ὑπὸ τούτων ἐθαυμάζετο, ἀλλὰ μὴν ἀεὶ δήπου ἐν τοῖσ ἁπάντων καλλίστοισ, ἅμα τοῖσ ἀθληταῖσ ὤν.

οἱ γὰρ μέγιστοι καὶ εὐειδέστατοι καὶ πλείστησ ἐπιμελείασ τῶν σωμάτων τυγχάνοντεσ οἵδε εἰσίν. ἑωράθη δὲ μικροῦ δεῖν ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων. οὔτε γὰρ πόλισ οὐδεμία τῶν ἐνδόξων οὔτε ἔθνοσ οὐδέν, ἔνθα μὴ ἀφίκετο· καὶ παρὰ πᾶσιν ὁμοίωσ τὴν αὐτὴν εἶχε δόξαν, ὡσ οὐδένα ἰδοῦσι καλλίονα. ὁ δὲ ὑπὸ πλείστων μὲν θαυμασθείσ, ἐν δὲ τοῖσ καλλίστοισ μόνοσ ἔχων τὴν ὑπὲρ τοῦ κάλλουσ φήμην δῆλον ὡσ θείασ τινὸσ μορφῆσ ἔτυχεν. ἐγὼ οὖν πρῶτον εὐδαιμονίζω τοῦ κάλλουσ αὐτόν, ὃ δὴ τῶν ἀνθρωπίνων ἐστὶν ἀγαθῶν ἀριδηλότατον, καὶ ἥδιστον μὲν θεοῖσ, ἥδιστον δὲ ἀνθρώποισ, ἀλυπότατον δὲ τῷ ἔχοντι καὶ ἐπιγνωσθῆναι ῥᾷστον.

τὰ μὲν γὰρ ἄλλα ἀγαθὰ κἂν λάθοι τινὶ προσόντα, καὶ ἀνδρεία καὶ σωφροσύνη καὶ φρόνησισ, εἰ μὴ τύχοι ἔργου τινὸσ ἀποδεικνύντοσ·

τὸ δὲ κάλλοσ οὐχ οἱο͂́ν τε λανθάνειν. ἅμα γὰρ τῷ ἔχοντι φαίνεται· εἴποι δ̓ ἄν τισ ὅτι καὶ πρότερον· οὕτωσ ὀξεῖαν αἴσθησιν αὑτοῦ παρέχει. ἔτι δὲ τοῖσ μὲν ἄλλοισ ἀγαθοῖσ οἱ πλεῖστοι φθονοῦσι καὶ δυσμενεῖσ γίγνονται· τὸ δὲ κάλλοσ τοὺσ αἰσθανομένουσ αὐτοῦ φίλουσ ποιεῖται καὶ οὐδένα ἐχθρὸν ἐᾷ γίγνεσθαι. εἰ δέ τίσ φησι κάλλουσ με ποιεῖσθαι ἐγκώμια, ἀλλ̓ οὐχὶ τοῦ ἀνδρόσ, οὐκ ἂν ὀρθῶσ αἰτιῷτο.

αὐτίκα γὰρ ἔπαινοσ ἀνδρὸσ ἂν λέγοιτο, ἐπειδὰν τὴν ἀνδρείαν αὐτοῦ ἐπεξίωμεν. ὅπου μὲν γὰρ ἀμφίλογον τὸ εἶναί τινα τοιοῦτον, τότε ἀποδεικνύναι χρή· ὅπου δὲ γιγνώσκεται, τὴν φύσιν ἐπαινεῖν τοῦ προσόντοσ ἀγαθοῦ τινι. ὁ γὰρ τοῦδε ἔπαινοσ ἅμα ἂν εἰή καὶ τοῦ ἔχοντοσ αὐτό. μάλιστα δ̓ ἄν τισ θαυμάσειε Μελαγκόμαν, ὅτι μορφῇ τοιοῦτοσ ὢν τῇ ἀνδρείᾳ διήνεγκεν. δοκεῖ γὰρ ἔμοιγε τῇ ψυχῇ φιλονικῆσαι πρὸσ τὸ σῶμα καὶ σπουδάσαι ὅπωσ ἂν διὰ ταύτην ἐνδοξότεροσ γένηται.

γνοὺσ οὖν τῶν πρὸσ ἀνδρείαν ἔργων κάλλιστον ἅμα καὶ ἐπιπονώτατον τὴν ἄθλησιν, ἐπὶ ταύτην ἦλθεν. τῶν μὲν γὰρ πολεμικῶν ὅ τε καιρὸσ οὐκ ἦν ἥ τε ἄσκησισ ἐλαψροτέρα. φαίην δ̓ ἂν ἔγωγε καὶ ἀρετῆσ ἥττονοσ εἶναι.

μόνησ γὰρ εὐψυχίασ ἐπίδειξισ ἐν τοῖσ πολεμικοῖσ, ἡ δὲ ἄθλησισ ἅμα μὲν ἀνδρείαν, ἅμα δὲ ἰσχύν, ἅμα δὲ σωφροσύνην ἐμποιεῖ. καὶ τοίνυν τῆσ ἀθλήσεωσ εἵλετο οὐ τὸ ῥᾷστον, ἀλλὰ τὸ χαλεπώτατον· πυγμὴν γὰρ ἤσκησεν.

χαλεπὸν μὲν οὖν καὶ τοῦ ἐλαχίστου ἔργου ἐπ̓ ἄκρον ἐλθεῖν, μήτι γε ἐν τῷ μεγίστῳ καὶ δυσχερεστάτῳ πάντασ ὑπερβαλέσθαι, ὥσπερ ὅδε. καὶ τὸ μὲν τοὺσ στεφάνουσ αὐτοῦ καθ̓ ἕκαστον ἐπεξιέναι καὶ τοὺσ ἀγῶνασ, ἐν οἷσ ἐνίκησε, πρὸσ εἰδότασ ὑμᾶσ περιττόν, ἄλλωσ τε καὶ ἑτέρουσ ἂν εἴποι τισ τῶν αὐτῶν τυχόντασ. ὃ δὲ μηδενὶ ὑπῆρξεν, ἐπίστασθε μὲν ὁμοίωσ, δἰ αὐτὸ μέντοι τοῦτο ῥητέον ̔τοῖσ γὰρ μὴ εἰδόσιν οὐδὲ πιστεῦσαι ῥᾴδιον̓ ὅτι τοσούτοισ ἀνταγωνισταῖσ χρησάμενοσ καὶ οὕτωσ ἀγαθοῖσ ὑπ̓ οὐδενὸσ ἡττήθη, αὐτὸσ δὲ ἀεὶ πάντασ ἐνίκα.

καίτοι οὔτε στρατηγὸν εὑρ́οι τισ ἂν ἐν παντὶ τῷ χρόνῳ ἀήττητον οὔτε ἀριστέα πολεμικόν, ὃσ οὐκ ἤδη ποτὲ καὶ ἔφυγεν ἐκ μάχησ.

οὐδὲ γὰρ ὅτι ταχέωσ ἐτελεύτησε, διὰ τοῦτο φαίη τισ ἂν ἀήττητον διαγενέσθαι. πολὺ γὰρ πλείστουσ ἀγῶνασ ἠγωνίσατο· ἐν δὲ τῇ πείρᾳ τὸ σφάλλεσθαι, οὐκ ἐν τῷ μήκει τοῦ χρόνου. ἔτι δὲ καὶ τόδε ἄν τισ αὐτοῦ κατεπλάγη, τὸ μήτε παιόμενον αὐτὸν μήτε παίοντα νικᾶν·

τοσοῦτο τῇ ῥώμῃ περιῆν καὶ τῷ δύνασθαι πονεῖν. πολλάκισ γὰρ δἰ ὅλησ τῆσ ἡμέρασ ἠγωνίσατο ἐν τῇ σφοδροτάτῃ ὡρ́ᾳ τοῦ ἔτουσ, καὶ δυνάμενοσ θᾶττον ἂν περιγενέσθαι παίων οὐκ ἐβούλετο, νομίζων τὸ μὲν πληγῇ νικῆσαι καὶ τοῦ φαυλοτάτου ἔσθ̓ ὅτε εἶναι τὸν βέλτιστον, εἰ τύχοι· τὴν δὲ ἀληθεστάτην νίκην, ὅταν ἄτρωτον ἀναγκάσῃ τὸν ἀντίπαλον ἀπειπεῖν.

οὐ γὰρ τοῦ τραύματοσ, ἀλλ̓ ἑαυτοῦ ἡττῆσθαι. καὶ τὸ ὅλῳ τινὰ τῷ σώματι ἀπειπεῖν, ἀλλὰ μὴ τῷ πληγέντι μέρει, λαμπρόν. τὸν δὲ ἐπειγόμενον ὡσ οἱο͂́ν τε τάχιστα νικῆσαι καὶ παίοντα καὶ συμπλεκόμενον αὐτὸν ἡττῆσθαι τοῦ καύματοσ καὶ τοῦ χρόνου. εἰ δέ τισ οὐ ταύτῃ ὑπολαμβάνει, ἐννοείτω ὅτι σύεσ καὶ ἔλαφοι, μέχρι μὲν αὐτοῖσ ἡ ἰσχὺσ πάρεστιν, οὔτε ἀνθρώποισ οὔτε κυσὶν ὁμόσε χωροῦσιν·

ὅταν δὲ ἡττηθῇ καὶ κάμῃ, τηνικάδε συμπλέκεται, καὶ μᾶλλον ἐθέλει τιτρώσκεσθαι καὶ ἀποθνῄσκειν ἢ πονεῖν ἔτι διωκόμενα. ὁμοίωσ δὲ καὶ ἄνδρεσ ἐν πολέμῳ, καίτοι εἰδότεσ ὅτι μᾶλλον ἂν παίοιντο φεύγοντεσ ἢ μένοντεσ, διὰ τὸ μὴ βούλεσθαι πλείω χρόνον κάμνειν ἀπίασι παραδόντεσ αὑτοὺσ τοῖσ ὄπισθεν παίειν. οὕτω τό γε τραυμάτων καταφρονεῖν οὐκ ἀνδρείασ ἐστίν, ἀλλὰ τοὐναντίον. οἶμαι δὴ ἐν ταὐτῷ πάντα εἰρῆσθαι καὶ περὶ ἀνδρείασ καὶ περὶ εὐψυχίασ καὶ περὶ ἐγκρατείασ καὶ περὶ σωφροσύνησ.

εἰ μὴ γὰρ ἐγκρατήσ τε καὶ σώφρων ἦν, οὐκ ἂν οἶμαι τοσοῦτο τῇ ῥώμῃ ὑπερέσχεν οὐδὲ εἰ φύσει ἰσχυρότατοσ ὑπῆρχεν.

καὶ ἔγωγε οὐκ ἂν ὀκνήσαιμι εἰπεῖν ὅτι καὶ τῶν παλαιῶν ἡρώων, οὓσ ἅπαντεσ ὑμνοῦσιν, οὐδενὸσ ἐλάττονα ἀρετὴν εἶχεν, οὔτε τῶν ἐν Τροίᾳ πολεμησάντων οὔτε τῶν ὕστερον ἐν τῇ Ἑλλάδι τοὺσ βαρβάρουσ ἀμυναμένων.

καὶ εἴ γε τότε ἐγένετο, ἅπερ ἐκεῖνοι ἔπραξεν ἄν.

καὶ καθόλου δὲ ἔγωγε τοῦτο τῆσ ἐν τοῖσ πολέμοισ ἀρετῆσ προκρίνω, ὅτι πρῶτον μὲν οἱ ἐνθάδε ἄριστοι κἀκεῖ διαφέροιεν ἄν· ὁ γὰρ ἰσχυρότεροσ τῷ σώματι καὶ πλείω χρόνον πονεῖν δυνάμενοσ, οὗτοσ οἶμαι καὶ ἄνευ ὅπλων καὶ σὺν ὅπλοισ κρείττων ἐστίν· ἔπειτα οὐχ ὅμοιον πρὸσ ἰδιώτασ ἀγωνίζεσθαι καὶ τῷ παντὶ φαυλοτέρουσ ἢ ἐξ ἁπάσησ τῆσ οἰκουμένησ τοὺσ κρατίστουσ ἔχειν ἀντιπάλουσ. κἀκεῖ μὲν ἅπαξ ὁ κρατήσασ τὸν ἀνταγωνιστὴν ἀπέκτεινεν, ὥστε μὴ αὖθισ ἔχειν τὸν αὐτὸν ἀντίπαλον· ἐνθάδε δὲ ἡ νίκη περὶ τῆσ ἡμέρασ ἐκείνησ ἐστίν, ἔπειτα καὶ τοὺσ ἡττωμένουσ ὁμοίωσ ὁ νικῶν ἀνταγωνιστὰσ ἔχει καὶ τῶν ἄλλων τὸν βουλόμενον. ἔτι δὲ ἐνθάδε μὲν ὁ κρείττων τοῦ ἥττονοσ περίεστιν·

οὐδενὶ γὰρ ἄλλῳ ἢ τῇ εὐψυχίᾳ καὶ ἰσχύϊ δεῖ κρατεῖν· ἐν δὲ τοῖσ πολέμοισ ἡ τοῦ σιδήρου δύναμισ, πολὺ κρείττων οὖσα τῆσ ἀνθρωπίνησ φύσεωσ, οὐκ ἐᾷ τὴν τῶν σωμάτων ἀρετὴν ἐξετάζεσθαι, πολλάκισ δὲ πρὸσ τῶν χειρόνων γίγνεται.

ὅσα δὲ αὖ περὶ ἀθλήσεωσ, καὶ περὶ τοῦ ἀθλητοῦ εἴρηκα ἀποδειχθέντοσ γε ὅτι ἄριστόσ ἐστι τῶν ἐν τῷ ἔργῳ. ἴσωσ δὲ κἀμοὶ καὶ τοῖσ παροῦσι προσήκων ὁ λόγοσ, ὥστε τοῦτο ἄριστον ἀποφαίνειν. ὅτῳ ἄρα ὑπῆρξε μὲν κάλλοσ σώματοσ, ὑπῆρξε δὲ ἀνδρεία καὶ εὐψυχία, ἔτι δὲ σωφροσύνη καὶ τὸ ἀήττητον γενέσθαι, τίνα ἂν τοῦδε τοῦ ἀνδρὸσ εὐδαιμονέστερόν τισ φήσειεν; καίτοι αὐτῷ τούτῳ παραγενέσθαι χαλεπωτάτω ἐστὸν ἀνδρεία καὶ σωφροσύνη·

κάλλοσ γὰρ ἀνθρώπουσ μάλιστα δὴ χαυνοῖ καὶ ἀναπείθει τρυφᾶν, ὡσ ἂν δόξησ μὲν ἑτέρασ οὐ δεομένουσ, ὅταν τισ περιβόητοσ ᾖ τὸ εἶδοσ, ἡδίονοσ δ̓ οὔσησ τῆσ ῥᾳθυμίασ. μὲν διὰ τὸ παῖσ ἀφανισθῆναι ἐξ ἀνθρώπων οὐδὲν δοκεῖ πρᾶξαι λαμπρόν·

περὶ δὲ Ἀδώνιδοσ ἢ Ιἀσίωνοσ ἢ τῶν ὁμοίων, ὅσοι περιττῆσ δόξησ ἐπὶ τῷ εἴδει ἔτυχον, οὐδὲν ὅτι μὴ περὶ τοῦ κάλλουσ ἀκούομεν.

μόνουσ δὲ ἂν εἴποι τισ ἀνδρείουσ τῶν ἄγαν καλῶν Θησέα καὶ Ἀχιλλέα, καὶ τούτοισ οὐ πάνυ ἡ σωφροσύνη ὑπῆρξεν. οὐ γὰρ ἂν αὐτῶν ὁ μὲν Ἑλένην πρὸσ βίαν ἡρ́πασεν, ὁ δ̓ ἐστασίαζεν ἐπὶ Τροίασ ὧν ἕνεκεν ἐστασίαζεν. Ἱππολύτῳ δὲ σωφροσύνη μὲν ὑπῆρξεν, ἀνδρεία δὲ ἄδηλον εἰ παρῆν· οὐ γὰρ ἀληθὲσ τεκμήριον κυνηγεσία. ἀλλ̓ ὃσ δὴ πάντα τὰ ἐν ἀνθρώποισ ἀγαθὰ ἐκτήσατο, ἄξιοσ ἂν εἰή καὶ τῆσ τελευτῆσ εὐδαιμονίζεσθαι.

εἰ μὲν γὰρ ὁ πλεῖστοσ ἀνθρώποισ χρόνοσ ἄριστοσ ἦν, ταύτῃ ἄν τισ αὐτὸν ὠλοφύρατο· νῦν δέ, ὀλίγου τοῦ παντὸσ ἀνθρώποισ βίου δεδομένου, πλείστουσ ἂν εὑρ́οι τισ, οἷσ πολὺ ἄμεινον εἶχεν, εἰ θᾶττον ἐτελεύτησαν· τοσαῦται συμφοραὶ καταλαμβάνουσιν. ἔτι δὲ τῶν παλαιῶν τοὺσ ἐξοχωτάτουσ ἀκούομεν οὐδένα αὐτῶν ἐπὶ πολὺ ἐλθόντα τοῦ βίου, Πάτροκλόν τε καὶ Ἀντίλοχον, ἔτι δὲ Σαρπηδόνα καὶ Μέμνονα καὶ Ἀχιλλέα καὶ Ἱππόλυτον·

τούσ τε Βοιωτοὺσ Ὦτον καὶ Ἐφιάλτην, οὓσ μεγίστουσ καὶ καλλίστουσ γενέσθαι φησὶν Ὅμηροσ μετὰ Ὠρίωνα, αὐτόν τε ἐκεῖνον. ἀλλ̓ οἵδε μὲν δἰ ἀφροσύνην ἀπώλοντο·

τοὺσ δὲ ἄλλουσ, οὓσ εἷπον, θεῶν παῖδασ καὶ ἀπογόνουσ εἶπον. οὐκ ἂν οὖν οἱ θεοὶ τοῖσ ἑαυτῶν παισὶ καὶ οὓσ μάλιστα ἐφίλουν ταχεῖαν ἐποίησαν τὴν τελευτήν, εἰ μὴ ἀγαθὸν τοῖσ ἀνθρώποισ τοῦτο ἐτίθεντο. ταῦτα οὖν, ὦ ἄνδρεσ, λογιζομένουσ ὑμᾶσ ἐκεῖνόν τε ὡσ μακάριον νομίζειν χρὴ καὶ αὐτοὺσ μηδὲν ἧττον διὰ τοῦτο ἐφίεσθαι τῶν πόνων καὶ τῆσ φιλοτιμίασ ὡσ, εἴ τινι συμπέσοι τελευτῆσαι ταχύτερον, ἀνόνητοσ ἐσόμενοσ τῶν ἀγαθῶν τινοσ·

ὁ γὰρ εὐκλεοῦσ δόξησ τυχὼν μεστὸσ ἄπεισι τῶν ἀγαθῶν· ἀλλὰ καὶ γυμνάζεσθε προθύμωσ καὶ πονεῖτε, οἱ μὲν νεώτεροι νομίζοντεσ αὑτοῖσ ἀπολελεῖφθαι τὴν ἐκείνου χώραν, οἱ δὲ πρεσβύτεροι τῶν ἰδίων ἔργων ἀξίωσ.

καὶ φρονεῖτε δὲ ἐπ̓ αὐτοῖσ ὅσον χρὴ ἄνδρασ πρὸσ ἔπαινον καὶ δόξαν ἀγαθὴν βιοῦντασ καὶ τῆσ ἀρετῆσ ὄντασ ἀσκητάσ. τὸν δὲ ἀποιχόμενον μνήμῃ τιμᾶτε, μὴ δάκρυσιν· οὐ γὰρ πρέποι ἂν ἥδε ἡ τιμὴ γενναίοισ ὑπὸ γενναίων, οὐδ̓ ἂν Ὅμηρον ἐπαινέσαιμι, ὅτι φησὶ δεύεσθαι τάσ τε ψαμάθουσ καὶ τὰ ὅπλα τοῖσ δάκρυσι τῶν Ἀχαιῶν.

ἀλλὰ ἐκεῖνοσ μὲν ποιητικῇ μᾶλλον ἠκολούθησεν ἡδονῇ, θρήνων ὑπερβολὰσ ἐπιδειξάμενοσ, ὑμεῖσ δὲ ἐγκρατῶσ φέρετε.

상위

Dio, Chrysostom (디오, 크리소토모스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION