헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΣ.)

Ὅτε τὸ πρῶτον ἐπεδήμησα τῇ πόλει τῇ ὑμετέρᾳ, ἀφ̓ οὗ δέκα ἔτη σχεδόν, καὶ τῶν λόγων μετέδωκα τῷ δήμῳ καὶ τοῖσ τέλεσι τοῖσ ὑμετέροισ, ἔδοξα ἐπιτήδειοσ εἶναι ὑμῖν οὕτω σφόδρα ὡσ οὐδὲ Ἀρίων ὁ Μηθυμναῖοσ. Ἀρίονοσ μέν γε τύπον οὐκ ἐποιήσασθε.

ὅταν δὲ ὑμᾶσ λέγω, τοὺσ προγόνουσ λέγω τοὺσ ὑμετέρουσ καὶ Περίανδρον τὸν Κυψέλου τὸν σοφόν, ἐφ̓ οὗ Ἀρίων ἐγένετο, καὶ διθύραμβον πρῶτοσ ἀνθρώπων ἐποίησε καὶ ὠνόμασε καὶ ἐδίδαξεν ἐν Κορίνθῳ. μεγάλων, ὧν ἔτυχεν εἰργασμένοσ περὶ Τάραντα καὶ τοὺσ ἐκεῖσε Ἕλληνασ, μέλλων εἰσ τὴν θάλατταν ὑπὸ τῶν πορθμέων ἐκπεσεῖν δἰ αὐτά που ταῦτα τὰ χρήματα, παρῃτήσατο αὐτοὺσ πρὸ τῆσ ἐκβολῆσ ᾆσαι, ὥσπερ φασὶ τοὺσ κύκνουσ μέλλοντασ ἀποθνῄσκειν καὶ προορωμένουσ τὸν θάνατον ἐμβιβάζειν τὴν ψυχὴν οἱο͂ν εἰσ ὄχημα τὸ μέλοσ.

ὁ μὲν δὴ ᾖδε·

καὶ γὰρ ἦν νηνεμία καὶ σιγὴ κατὰ θάλατταν· καὶ τὸ μέλοσ ᾔσθοντο δελφῖνεσ, αἰσθανόμενοι δὲ περὶ ναῦν ἦσαν. παυσαμένου δὲ τοῦ Ἀρίονοσ καὶ τῶν πορθμέων οὐδὲν μαλακὸν ἐνδιδόντων, ὁ μὲν ἔρριψεν ἑαυτὸν εἰσ τὸν πόντον, δελφὶσ δ̓ ὑπελθὼν ἐξεκόμισε τὸν ᾠδὸν ἐπὶ Ταίναρον ὡσ εἶχε σὺν τῇ σκευῇ. Ἀρίων μὲν οὖν τοῦτον τὸν τρόπον σωθεὶσ καὶ φθάσασ τοὺσ πορθμέασ ἐν Κορίνθῳ ἦν, αὐτὰ δὴ ταῦτα διηγούμενοσ τῷ Περιάνδρῳ. ἐπικαταγομένων δὲ τῶν πορθμέων καὶ τοῦ πράγματοσ ἀχθέντοσ εἰσ ἔλεγχον, οἱ μὲν ἀπέθνῃσκον, Ἀρίων δέ οὑ̓ γὰρ Περίανδροσ, ἀλλ̓ Ἀρίων̓ ποιησάμενοσ μίμημα χαλκοῦν οὐ μέγα ἀνέθηκεν ἐπὶ Ταινάρου, αὑτὸν ἐπὶ τοῦ εὐεργέτου καθήμενον. ἐγένετο δὲ ὑπὸ τὸν αὐτὸν τοῦτον χρόνον καὶ Σόλων μὲν ἐν Κορίνθῳ, φεύγων τὴν Πεισιστράτου τυραννίδα, οὐ φεύγων δὲ τὴν Περιάνδρου.

οὐ γὰρ ἦν ὅμοιον·

ὁ μὲν καταλύσασ τὴν δημοκρατίαν ἐτυράννευε τῶν Ἀθηναίων, Περίανδροσ δὲ παρὰ τοῦ πατρὸσ διαδεξάμενοσ τὴν βασιλείαν, ὃν οἱ μὲν Ἕλληνεσ τύραννον ἐκάλουν, οἱ δὲ θεοὶ βασιλέα. ἢ γὰρ οὐχ οὕτωσ ὁ χρησμὸσ ἔχει; Κύψελοσ Ηἐτίδησ, βασιλεὺσ κλειτοῖο Κορίνθου, αὐτὸσ καὶ παῖδεσ.

ὧν εἷσ αὐτὸσ ὁ Περίανδροσ ὁ τῷ πατρὶ ἐκδεξάμενοσ.

οὕτω δὴ Περίανδροσ, ὑπὸ μὲν τοῦ θεοῦ βασιλεύσ, ὑπὸ δὲ τῶν Ἑλλήνων ἀνηγορεύθη σοφόσ· οὗ μεῖζον ὄνομα οὐδεὶσ πώποτε βασιλεὺσ ἢ τύραννοσ ἐκτήσατο· ἀλλ̓ οὐδ̓ Ἀντίοχοσ ὁ θεὸσ ἐπικληθεὶσ οὐδὲ Μιθριδάτησ ὁ Διόνυσοσ. ηὔξατο δ̓ ἂν καὶ Πιττακὸσ ὁ Μυτιληναῖοσ ἅμα ἄμφω κεκλῆσθαι καὶ τύραννοσ καὶ σοφόσ· νυνὶ δὲ περιεχόμενοσ τοῦ δευτέρου ὀνόματοσ ἀπεσκευάσατο τὴν τυραννίδα. Περίανδροσ σοφὸσ μὲν ἦν μετ̓ ὀλίγων, τύραννοσ δὲ μετὰ πολλῶν· ἀμφότερα δὲ καὶ τύραννοσ καὶ σοφὸσ μόνοσ.

παρὰ τοῦτον ὁ Σόλων ἐλθὼν καὶ τυχὼν τῶν κοινῶν· κοινὰ γὰρ τὰ φίλων· ἀλλ̓ ὅμωσ ἀνδριάντοσ οὐκ ἔτυχεν, οὐ δήπου καταφρονῶν ἀνδριάντοσ, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐν Σαλαμῖνι χαλκοῦσ ἑστάναι μέγα ποιούμενοσ· πόθεν γε δὴ οὐχὶ ἐν Κορίνθῳ, ἐν τῷ περιπάτῳ τῆσ Ἑλλάδοσ; ἧκε δὲ καὶ Ἡρόδοτοσ ὁ λογοποιὸσ ὡσ ὑμᾶσ λόγουσ φέρων Ἑλληνικοὺσ ἄλλουσ τε καὶ Κορινθίουσ οὐδέπω ψευδεῖσ, ἀνθ̓ ὧν ἠξίου παρὰ τῆσ πόλεωσ μισθὸν ἄρνυσθαι. διαμαρτὼν δὲ τούτου· οὐ γὰρ ἠξίουν οἱ ὑμέτεροι πρόγονοι δόξαν ἀγοράζειν· μετεσκεύασεν ἐκεῖνα ἃ πάντεσ ἐπιστάμεθα, τὰ περὶ τὴν Σαλαμῖνα καὶ τὸν Ἀδείμαντον. ἡμᾶσ δὲ δὶσ ἐπιδημήσαντασ οὕτωσ ἀσμένωσ ἐπείδετε ὥστε μάλιστα μὲν ἐπειρᾶσθε κατέχειν, ὁρῶντεσ δὲ ἀδύνατον ὄν, ἀλλά γε τὴν εἰκὼ τοῦ σώματοσ ἐποιήσασθε καὶ ταύτην φέροντεσ ἀνεθήκατε εἰσ τὰ βιβλία, εἰσ προεδρίαν, οὗ μάλιστ̓ ἂν ᾤεσθε τοὺσ νέουσ προκαλέσασθαι τῶν αὐτῶν ἡμῖν ἐπιτηδευμάτων ἔχεσθαι.

ὡσ ἕνα τῶν πολλῶν καὶ κατ̓ ἐνιαυτὸν καταιρόντων εἰσ Κεγχρεὰσ ἔμπορον ἢ θεωρὸν ἢ πρεσβευτὴν ἢ διερχόμενον, ἀλλ̓ ὡσ μόλισ διὰ μακρῶν χρόνων ἀγαπητὸν ἐπιφαινόμενον, οὕτωσ ἐτιμήσατε.

τιμὴ δ̓ ἠΰτ̓ ὄνειροσ ἀποπταμένη πεπότηται.

ὥστε ἐμὲ ἐν ἀπόρῳ καθεστάναι καὶ πρὸσ ἐμαυτὸν καὶ νὴ Δία ἤδη πρὸσ ἕτερον, πότεῤ ὡσ ἀληθῶσ οὐκ ἔβλεπον οὐδὲ ὕπαρ, ἀλλὰ ὄναρ ἦν τὰ γιγνόμενα, ἢ τὰ μὲν ἦν ταῦτα ταῖσ πάσαισ ἀκριβείαισ, σπουδή τε τοῦ πλήθουσ καὶ κρίσισ τῆσ βουλῆσ, ὁ δ̓ ἀνδριὰσ τῶν Δαιδάλου ποιημάτων ἔτυχεν ὢν καὶ λαθὼν ἡμᾶσ ἀπέδρα. ἀλλ̓ ἀφ̓ οὗ Δαίδαλοσ ἐτελεύτησεν, οὐδεὶσ εἰσ ταύτην τὴν ἡμέραν ἐξίκετο τῆσ τέχνησ μέχρι τοῦ καὶ δρασμὸν ἐμποιεῖν τῷ χαλκῷ·

ἀλλὰ διαβεβηκότασ μὲν εὖ καὶ καλῶσ ποιοῦσι, τοὺσ δὲ καὶ ἐφ̓ ἵππων ὀχουμένουσ· μένουσι μέντοι οὗτοι πάντεσ κατὰ σχῆμα καὶ χώραν, κἂν μή τισ αὐτοὺσ μετακινήσῃ, τό γε ἐπ̓ αὐτοῖσ εἶναι χαλκὸσ ἄδραστοσ, ἂν καὶ πτερὰ ἔχῃ, ὥσπερ καὶ ὁ τοῦ Πυθαγόρου Περσεύσ. ἵνα δὲ καὶ τῆσ ἀρχαίασ τέχνησ ᾖ τῆσ Δαιδαλείου, τί παθὼν ἂν ὑμῶν ἀπηλλάγη τῆσ πόλεωσ, ὑπὲρ ἧσ τοὺσ δύο θεούσ φασιν ἐρίσαι, Ποσειδῶνα καὶ τὸν Ἥλιον, τὸν μὲν τοῦ πυρὸσ κύριον, τὸν δὲ τοῦ ὕδατοσ; ἐρίσαντε δὲ καὶ τὴν δίαιταν ἐπιτρέψαντε τρίτῳ θεῷ πρεσβυτέρῳ, οὗ πλεῖσται μὲν κεφαλαί, πλεῖσται δέ τε χεῖρεσ, τούτῳ τὴν δίαιταν ἐπιτρέψαντεσ ἀμφότεροι τήνδε τὴν πόλιν καὶ τὴν χώραν ἔχουσιν·

οὔτι που μικρὸν οὐδ̓ ἀμυδρὸν σημεῖον τῆσ πρὸσ τὰσ ἄλλασ ὑπεροχῆσ. αἱ μὲν γὰρ ἄλλαι λήξεισ τε καὶ κτήσεισ τῶν θεῶν κατὰ μόνασ εἰσίν· Ἄργοσ μὲν Ἥρασ, Ἀθηνᾶσ δὲ Ἀθῆναι·

καὶ αὐτῶν γε τούτων τῶν θεῶν Ῥόδοσ μὲν Ἠλίου, Ὀγχηστὸσ δὲ Ποσειδῶνοσ, Κόρινθοσ δὲ ἑκατέρων. εἰκάσαισ ἂν αἰνιττομένου τοῦ μύθου τὸ τῆσ γῆσ ἐν μέσῳ δύο πελαγῶν ὑπὸ τοῦ ἡλίου ἐξαίρετον . τὸ μὲν οὖν τοῦ μύθου τε καὶ τοῦ λόγου, τῇδέ πῃ συνᾴδοντα, τρίτην ἐπὶ δισσοῖσ μάρτυσι τὴν θεσπιῳδὸν Σίβυλλαν παρακαλεῖ· τρανῆ δὲ ἐκ θεοῦ φωνὴν λαχοῦσα ᾅδει μάλα μέγα·

μητρὸσ ἐμῆσ Λαμίασ γενέτωρ, προύθηκεν ἀγῶνα πρῶτοσ ἅμ̓ Ηἐλίῳ, τιμὰσ δ̓ ἠνέγκατο μοῦνοσ.

καὶ γάρ τοι καὶ ἀγῶνα πρῶτον ἐνταυθοῖ τεθῆναί φασιν ὑπὸ τῶν δύο θεῶν, καὶ νικῆσαι Κάστορα μὲν στάδιον, Κάλαϊν δὲ δίαυλον·

καὶ γὰρ Κάλαΐν φασι δραμεῖν, ἀπεχόμενον τοῦ πέτεσθαι. δεῖ δὲ καὶ τοὺσ ἄλλουσ, ἐπείπερ ἠρξάμεθα, ἀθλοφόρουσ τε λεχθῆναι καὶ νικηφόρουσ. Ὀρφεὺσ κιθάρᾳ, Ἡρακλῆσ πάμμαχον, πυγμὴν Πολυδεύκησ, πάλην Πηλεύσ, δίσκον Τελαμών, ἐνόπλιον Θησεύσ. ἐτέθη δὲ καὶ ἵππων ἀγών, καὶ ἐνίκα κέλητι μὲν Φαέθων, τεθρίππῳ δὲ Νηλεύσ. ἐγένετο δὲ καὶ νεῶν ἅμιλλα, καὶ Ἀργὼ ἐνίκα, καὶ μετὰ ταῦτα οὐκ ἔπλευσεν, ἀλλὰ αὐτὴν ἀνέθηκεν ὁ Ιἄσων ἐνταῦθα τῷ Ποσειδῶνι, καὶ τὸ ἐπίγραμμα ἐπέγραψεν, ὃ λέγουσιν Ὀρφέωσ εἶναι· Ἀργὼ τὸ σκάφοσ εἰμί, θεῷ δ̓ ἀνέθηκεν Ιἄσων, Ἴσθμια καὶ Νεμέοισ στεψάμενον πίτυσιν.

ὅπου δὲ θεοὶ ἀγωνοθετοῦσιν, ἡμίθεοι δὲ νικῶσι καὶ νικῶνται, ἀναπαύεται δὲ Ἀργώ, τίνα τούτου τόπον καλλίω ἐξευρεῖν ἐδύνατο αὐτὸσ ὁ Δαίδαλοσ πτεροῖσ πετόμενοσ, οὐχ ὅτι γε δὴ τὸ Δαιδάλου ποίημα; ἀλλ̓ οὔτε ἀπέδρα οὔτε ἐπεχείρησεν οὔθ̓ ὅλωσ ἐμέλλησε·

καταλείπεται τοίνυν αὐτοὺσ τοὺσ Κορινθίουσ ἐκβαλεῖν αὐτὸν μήτε κρίσεωσ προτεθείσησ μήθ̓ ὅλωσ αἰτίαν ἔχοντασ ἐπενεγκεῖν. καὶ τοῦτο ἐπείσθη τισ κατὰ Κορινθίων; ὧν οἱ πρόγονοι διὰ πάντων Ἑλλήνων μάλιστα δὴ δικαιοσύνην ἐπήσκησαν.

ἢ γὰρ οὐχ οὗτοί εἰσιν οἱ τὰσ τυραννίδασ ἐν ταῖσ πόλεσι καταλύοντεσ καὶ τὰσ δημοκρατίασ καθιστάντεσ καὶ τὰσ Ἀθήνασ ἀπὸ τῶν τυράννων ἐλευθερώσαντεσ, πρότερον μὲν ἀπὸ Ἱππίου, ὕστερον δὲ ἀπὸ Κλεομένουσ, καὶ μετὰ ταῦτα ὡσ αὐτοὶ Ἀθηναῖοι πρᾶγμα ποιεῖν ἐπεχείρουν Ἱππίου καὶ Ἰσαγόρου καὶ τυραννίδα τῆσ Ἑλλάδοσ καθίστασθαι, πρῶτοι μὲν αἰσθόμενοι, μάλιστα δὲ ἀλγήσαντεσ, ἡγεμόνεσ δὲ τοῖσ ἄλλοισ τῆσ ἐλευθερίασ καταστάντεσ, καὶ ταύτην τὴν διάνοιαν οὐ μόνον ἐπὶ τῶν Ἀθηναίων, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῶν Λακεδαιμονίων διαφυλάξαντεσ;

καὶ γὰρ Λακεδαιμονίοισ ὑπὲρ τῶν κοινῶν δικαίων τῆσ Ἑλλάδοσ μετὰ τῆσ Θηβαίων καὶ Ἠλείων πόλεωσ ἀντέβησαν·

ᾧ καὶ διέδειξαν οὐ φιλολάκωνεσ ὄντεσ, ἀλλ̓ ἁπλῶσ φιλέλληνεσ καὶ φιλοδίκαιοι καὶ φιλελεύθεροι καὶ μισοπόνηροι καὶ μισοτύραννοι.

μισοβάρβαροι μὲν γὰρ οὕτωσ ἦσαν, ὥστε εἰσ Θερμοπύλασ τετρακοσίουσ σφῶν αὐτῶν ἀπέστειλαν, ὅτεπερ καὶ Λακεδαιμόνιοι τριακοσίουσ.

ἐν Σαλαμῖνι δὲ ἠρίστευσαν καὶ τῆσ νίκησ αἴτιοι κατέστησαν. Ἡροδότῳ γὰρ οὐ προσέχω, ἀλλὰ τῷ τάφῳ καὶ τῷ Σιμωνίδῃ, ὃσ ἐπέγραψεν ἐπὶ τοῖσ νεκροῖσ τῶν Κορινθίων τεθαμμένοισ ἐν Σαλαμῖνι· ὦ ξεῖν̓, εὐύδρόν ποτ̓ ἐναίομεν ἄστυ Κορίνθου, νῦν δ̓ ἄμμ̓ Αἰάντοσ νᾶσοσ ἔχει Σαλαμίσ. ῥεῖα δὲ Φοινίσσασ νῆασ καὶ Πέρσασ ἑλόντεσ καὶ Μήδουσ ἱερὰν Ἑλλάδ̓ ἱδρυσάμεθα. ἔστι δὲ καὶ ἕτερον ἐπίγραμμα Σιμωνίδῃ εἰσ αὐτὸν τὸν στρατηγὸν ἐξαίρετον·

Ἑλλὰσ ἐλευθερίασ ἀμφέθετο στέφανον.

ἠλευθέρωσαν δὲ καὶ τὴν Σικελίαν ἀπὸ τῶν βαρβάρων, καὶ τὰσ Συρακούσασ δὲ ἀπὸ τῶν τυράννων.

ἦν δ̓ ἰδεῖν Διονύσιον ἐν Κορίνθῳ, θέαμα κάλλιστον, οὐδενὸσ κύριον· ἀλλ̓ ὅμωσ οὐδὲ τοῦτον οὐδεὶσ ἠδίκει οὐδὲ ἐξέβαλλεν οὐδ̓ ἐξήλαυνε . τὸ δ̓ ἀνάθημα τῆσ πόλεωσ τίσ ἀνέτρεψεν;

οὐ μὲν οὖν στρόβιλοσ ἢ πρηστὴρ ἢ σκηπτὸσ ἐμπεσών σείων καὶ κεραυνὸν ἰθύνων. εἰ δ̓ ἔστι τισ κρίσισ ἀνδριάντοσ, οἱάν φασὶν ἐν Συρακούσαισ γενέσθαι ‐ ὃν δὲ τρόπον οὐκ ὀκνήσω ἐπεμβαλόμενοσ διηγήσασθαι· καὶ τὴν Ἰταλίαν κατοικοῦντασ ὁ χαλκὸσ ἐπιλελοίπει καὶ τὸ νόμισμα·

ἐψηφίσαντο οὖν τοὺσ τῶν τυράννων ἀνδριάντασ οἱ̔ δὲ πολλοὶ ἦσαν παῤ αὐτοῖσ χαλκοῦ πεποιημένοἰ συγκόψαι κρίσιν γε αὐτοῖσ ποιήσαντεσ, ὅστισ ἄξιοσ αὐτῶν καταχωνευθῆναι καὶ ὅστισ οὔ·

καὶ περιγίγνεται τῇ δίκῃ, ἵνα καὶ τοῦτο ἀκούσητε, Γέλων ὁ Δεινομένουσ· πρεσβυτέρου τῶν τὸ σχῆμα τοῦ Διονύσου περικειμένων ‐ εἰ δὲ γένοιτο καὶ παῤ ὑμῖν ψήφισμά τι τοιοῦτον, ἀνδριάντων εὐθύνασ εἶναι ‐ μᾶλλον δ̓ εἰ θέλετε καθάπερ ἐψηφισμένον γε τοῦτο καὶ ἀγῶνοσ ἐνεστηκότοσ, δότε μοι, δότε τοὺσ λόγουσ ὑπὲρ αὐτοῦ πρὸσ ὑμᾶσ οἱο͂ν ἐν δικαστηρίῳ ποιήσασθαι.

ἄνδρεσ δικασταί, ἅπαντά φασι δεῖν προσδοκᾶν ἐν τῷ μακρῷ χρόνῳ·

οὗτοσ δ̓ ἐν τῷ βραχεῖ κινδυνεύει τεθῆναι μὲν ὡσ ἄριστοσ Ἑλλήνων, ἐκπεσεῖν δ̓ ὡσ πονηρότατοσ. ὅτι μὲν οὖν καλῶσ καὶ δικαίωσ καὶ συμφερόντωσ τῇ πόλει τῇ ὑμετέρᾳ καὶ πᾶσι τοῖσ Ἕλλησιν ἐστάθη, πολλὰ ἔχων εἰπεῖν ἓν ὑμῖν βούλομαι διηγήσασθαι γενόμενον ἐν ταῖσ αὐταῖσ Συρακούσαισ.

καὶ γὰρ οἰκεῖον τὸ παράδειγμα· καὶ δίκαιον ἴσωσ ἐστίν, ὥσπερ ἐκεῖνοι τιμῶσι τὴν μητρόπολιν, οὕτω καὶ ὑμᾶσ τὰ τῆσ ἀποικίασ τῆσ ὑμετέρασ ἔργα, ἃ ἂν καλῶσ ἔχῃ, μιμεῖσθαι. τόνων καὶ τῶν ἐκείνῃ Δωριέων, τῶν τε ἄλλων καὶ τῶν τὴν Ἰταλίαν κατοικούντων, ὡσ εὖ τὸν ἄνδρα καὶ φιλοκάλωσ ἀμειψάμενοι ὑπὲρ τοῦ γένουσ τοῦ Δωρικοῦ, οὗ τὴν φωνὴν ἐπησκήκει ἄχρι τοῦ καὶ λέγειν δυνατὸσ εἶναι.

εἰ δέ τισ οὐ Λευκανὸσ ὤν, ἀλλὰ Ῥωμαῖοσ, οὐδὲ τοῦ πλήθουσ, ἀλλὰ τῶν ἱπποτρόφων, οὐδὲ τὴν φωνὴν μόνον ἀλλὰ καὶ τὴν γνώμην καὶ τὴν δίαιταν καὶ τὸ σχῆμα τῶν Ἑλλήνων ἐζηλωκώσ, καὶ ταῦθ̓ οὕτωσ ἐγκρατῶσ καὶ περιφανῶσ, ὡσ οὔτε τῶν πρὸ αὑτοῦ Ῥωμαίων οὔτε τῶν καθ̓ αὑτὸν Ἑλλήνων εἱ̓ρήσεται γάῤ οὐδὲ εἷσ·

περιῇ ἓν ἀντὶ πάντων Ἕλληνι δοκεῖν τε καὶ εἶναι ‐ εἶτα τοῦτον οὐκ ἐχρῆν παῤ ὑμῖν ἑστάναι χαλκοῦν;

καὶ κατὰ πόλιν γε·

παῤ ὑμῖν μέν, ὅτι Ῥωμαῖοσ ὢν ἀφηλληνίσθη, ὥσπερ ἡ πατρὶσ ἡ ὑμετέρα, παρὰ Ἀθηναίοισ δέ, ὅτι ἀττικίζει τῇ φωνῇ, παρὰ Λακεδαιμονίοισ δέ, ὅτι φιλογυμναστεῖ, παρὰ πᾶσι δέ, ὅτι φιλοσοφεῖ καὶ πολλοὺσ μὲν ἤδη τῶν Ἑλλήνων ἐπῆρε συμφιλοσοφῆσαι αὐτῷ, οὐκ ὀλίγουσ δὲ καὶ τῶν βαρβάρων ἐπεσπάσατο. ἐπ̓ αὐτὸ γὰρ τοῦτο καὶ ἐδόκει ὑπὸ τῶν θεῶν οἱο͂ν ἐξεπίτηδεσ κατεσκευάσθαι, Ἕλλησι μέν, ἵνα ἔχωσιν οἱ ἐπιχώριοι τῆσ Ἑλλάδοσ παράδειγμα ὡσ οὐδὲν τὸ παιδευθῆναι τοῦ φῦναι πρὸσ τὸ δοκεῖν διαφέρει·

Ῥωμαίοισ δέ, ἵνα μηδ̓ οἱ τὸ ἴδιον ἀξίωμα περιβεβλημένοι τὸ παιδεύεσθαι πρὸσ τὸ ἀξίωμα παρορῶσι· Κελτοῖσ δέ, ἵνα μηδὲ τῶν βαρβάρων μηδεὶσ ἀπογιγνώσκῃ τῆσ Ἑλληνικῆσ παιδείασ, βλέπων εἰσ τοῦτον.

λέγων δοκῶ προάγειν ἐμαυτὸν εἰσ ἀπέχθειαν̓, ἔστι δ̓ οὐχ ὅμοιον ὑπὲρ ἀναστάσεωσ εἰκόνοσ βουλεύεσθαι καὶ καθαιρέσεωσ.

διὰ τί;

ὅτι ἕκαστοσ τούτων τῶν παῤ ὑμῖν ἀνακειμένων, εἴτε βελτίων εἴτε χείρων ἐστίν, ἤδη τὰ τῆσ ὁσίασ περίκειται, καὶ χρὴ τὴν πόλιν αὐτοῦ προεστάναι ὡσ ἀναθήματοσ. πολλὰ ἄν τισ ἔχοι εἰπεῖν ὑπὲρ τοῦ μὴ δεῖν Γοργίαν τὸν σοφιστὴν ἐν Δελφοῖσ ἑστάναι, καὶ ταῦτα μετέωρον καὶ χρυσοῦν. Γοργίαν λέγω; ὅπου γε καὶ Φρύνην τὴν Θεσπιακὴν ἔστιν ἰδεῖν, ἐπὶ κίονοσ κἀκείνην ὡσ Γοργίαν. ἀλλὰ τὸ μὲν εὐθὺσ ἐνστῆναι νόμιμον ἴσωσ καὶ πολιτικόν, τὸ δ̓ ὕστερον ἐλθόντασ τῆσ ἀναθέσεωσ ἀναλύειν πειρᾶσθαι τὰ δεδογμένα, Ἄπολλον, βαρύ·

καὶ οὐδεὶσ ἂν ἠνέσχετο τῶν Ἀμφικτυόνων.

καὶ γὰρ εἰ μὴ δέον ἐστάθησαν, τὸ σταθῆναι προλαβόντεσ δέον ἑστήκασιν, ἐξ οὗ προειλήφασιν. ὥσπερ γὰρ τῶν εἰσ ἐνιαυτὸν αἱρουμένων κἂν ἀνάξιοσ ᾖ τισ ἀρχῆσ, τὸν γοῦν ἐνιαυτὸν ἐκεῖνον εἰσ ὃν ᾑρέθη ἄρχων διατελεῖ, οὕτω δὲ καὶ τοῖσ ἀνδριᾶσι κύριον εἶναι δεῖ τὸν χρόνον, ἐφ̓ ὃν ἐστάθησαν· ἔστι δὲ οὗτοσ πᾶσ ὁ λοιπὸσ χρόνοσ.

ἢ τί διοίσετε τῶν τοὺσ πηλίνουσ πλαττόντων; τί δὲ καλὸν ἕξετε λέγειν πρὸσ τοὺσ ἀπαιτοῦντασ ὑμᾶσ τὸν λόγον τοῦ τὰσ μὲν τιμὰσ εἶναι παῤ ὑμῖν θνητάσ, τὰσ δὲ ἀτιμίασ ἀθανάτουσ; εἰ τοίνυν οὐδὲν αἰσχρὸν τοῦτό ἐστι, καίπερ ὂν δεινόν, οὐ κομιδῇ τετυφωμένησ πολιτείασ ἀνδριάντεσ ἐπέτειοι, ὥσπερ οἱ καρποί; οὓσ γὰρ οὐχ ἵν̓ εὐθὺσ ἐκλείπωσιν, ἀλλ̓ ὅπωσ πλεῖστον χρόνον παραμείνωσι, χαλκοῦσ ἵστατε, τούτουσ ἀποφαίνετε καὶ τῶν κηρίνων μαλακωτέρουσ. ἢ νὴ Δί̓ ὅτι ὀφθῆναι πονηροὺσ ὕστερον συνέβη;

εἰ μὲν ὕστερον γεγόνασιν, οὐκ ἀφίησι τὴν πόλιν τῆσ αἰτίασ· ἀλλὰ τῶν παρῳχηκότων ὑμεῖσ δίδοτε τὰσ τιμάσ.

εἰ δὲ πρότερον ὢν τοιοῦτοσ ὕστερον κατωπτεύθη, ποτέρωσ ἂν οἰέσθε μᾶλλον παρὰ τοῖσ Ἕλλησιν εὐδοκιμῆσαι καὶ ποτέρωσ ἂν τοὺσ εὖ βουλομένουσ ὑμᾶσ ποιεῖν προκαλέσασθαι, τὴν κρίσιν ἀνάδικον ποιήσαντεσ ἢ τοῖσ ἅπαξ δεδογμένοισ ἐμμείναντεσ; ἐγὼ μὲν οὕτωσ ἡγοῦμαι.

τὸ μὲν γὰρ ἠτυχηκότων, τὸ δὲ βεβαίων ἐστὶν ἀνθρώπων. οὔπω λέγω τὸ μέγιστον, ὅτι οὐκ ἐκ διαβολῆσ, ἀλλ̓ ἐκ καταδίκησ, μηδ̓ ἐκ τῆσ τυχούσησ αἰτίασ, ἀλλ̓ ἐκ τῆσ μεγίστησ δεῖ τὴν τηλικαύτην, ἂν ἄρα δέῃ, τιμὴν ἀνατραπῆναι.

διαβολῆσ μὲν γὰρ ἕνεκα κἂν Σωκράτησ εἰή τῶν νέων διαφθορεὺσ καὶ πάντων τῶν ἐν ἀνθρώποισ νομιζομένων ἀνατροπεύσ, ἀπὸ τῶν θεῶν ἀρχόμενοσ. τίνασ γὰρ οὗτοι οὐ διαβεβλήκασιν οἱ πάντα διαβάλλοντεσ; οὐ Σωκράτην; οὐ Πυθαγόραν; οὐ Πλάτωνα; οὐκ αὐτὸν τὸν Δία καὶ τὸν Ποσειδῶ καὶ τὸν Ἀπόλλω καὶ τοὺσ ἄλλουσ θεούσ; ἅπτονται δὲ καὶ τῶν θηλειῶν θεῶν, ὧν εἰκὸσ ἦν ἔτι μᾶλλον ἢ τῶν ἀρρένων ἐντρέπεσθαι.

νῦν ἀκούετε γὰρ ἃ λέγουσι τὴν Δήμητρα καὶ τὴν Ἀφροδίτην καὶ τὴν Εὥ· ἀπέχονται δ̓ οὐδὲ τῆσ Ἀθηνᾶσ οὐδὲ τῆσ Ἀρτέμιδοσ·

ἀλλὰ τὴν μὲν ἀπογυμνοῦσι τῷ Ἀκταίωνι, τὴν δὲ καὶ συνάγουσι τῷ Ἡφαίστῳ καὶ ποιοῦσι τὴν παρθένον μικροῦ μητέρα. ταῦτ̓ οὖν ἐπιστάμενοι θαυμάζετε, εἰ καὶ κατὰ τούτου τισ ψόγοσ διεδόθη, ὃν ἐκφυγεῖν μὲν οὐδενὶ τῶν πάντων ὑπῆρξε τῶν ἐν δόξῃ βεβιωκότων, τὴν δὲ ἀφορμὴν ἔλαβεν ἐκ τῆσ περὶ τοὺσ λόγουσ εἴτ̓ ἐπαφροδισίαν αὐτὴν εἴθ̓ ὅ, τι δήποτε χρὴ καλεῖν τοῦτο ὃ καὶ ὑμεῖσ σὺν γυναιξὶ καὶ τέκνοισ ἀπεδέξασθε; οὐ σκέψεσθε;

οὐκ ἀναμνησθήσεσθε πρὸσ ἑαυτούσ, εἴ τι τοιοῦτον αὐτῷ παῤ ὑμῖν πέπρακται; οἰκεῖτε τῶν οὐσῶν τε καὶ γεγενημένων ἐπαφροδιτοτάτην, ἀλλ̓ ὅμωσ οὐδὲν ἠκούσατε, θαρρῶν δ̓ ἂν εἴποιμι ὅτι μηδὲ ἄλλοσ τισ Ἑλλήνων.

εἶτα τὸν ἐπὶ τῆσ Ἑλλάδοσ ἐν πλείονι ἀδείᾳ καὶ συγγνώμῃ κοσμίωσ βεβιωκότα, τοῦτον ἐπὶ τῆσ Ῥώμησ παῤ αὐτὸν τὸν ἄρχοντα καὶ τοὺσ νόμουσ ἡγεῖσθε μεταβεβλῆσθαι;

ἀλλὰ τοῦτό γε παραπλήσιόν ἐστιν, ὥσπερ ἂν εἴ τισ τὸν ἀθλητὴν φαίη καθ̓ αὑτὸν μὲν εὐτακτεῖν, ἐν δὲ τῷ σταδίῳ καὶ παρὰ τὸν ἀγωνοθέτην πλημμελεῖν. παρρησίαν δὲ ἄγω διπλῆν, ἑνὸσ μὲν ἕνεκα τοῦ συνειδότοσ, ἑτέρου δὲ τοῦ ἀγωνοθέτου.

πεπιστευκότοσ μὲν γὰρ ἦν τιμωρίαν παρὰ τοῦ ἡμαρτηκότοσ λαβεῖν, ἀκούσαντοσ δὲ μηνῖσαι· ὅπερ ἐκεῖνοσ ἐποίησεν. ὑμεῖσ δ̓ ἐπακολουθήσαντεσ ἀνθρώποισ ‐ οὐδὲν δὲ αὐτοὺσ ἐρῶ ὡσ ἀμυνόμενοσ· πλὴν ὅτι δικαιότερον ἦν ἐκείνουσ ὑμῖν ἀκολουθεῖν ἢ ὑμᾶσ ἐκείνοισ.

ὑμεῖσ γάρ ἐστε νῦν τὸ δὴ λεγόμενον πρῷρα καὶ πρύμνα τῆσ Ἑλλάδοσ, ὄλβιοι μὲν καὶ ἀφνειοὶ καὶ τὰ τοιαῦτα τῶν ὀνομάτων ἐκ παλαιῶν χρόνων ὑπὸ τῶν ποιητῶν καὶ τῶν θεῶν ὀνομαζόμενοι, ὅτε καὶ τῶν ἄλλων τισὶν ὑπῆρχε καὶ πλουτεῖν καὶ δύνασθαι·

νῦν δ̓ ἀφ̓ οὗ προλέλοιπεν ὁ πλοῦτοσ Ὀρχομενόν τε καὶ Δελφοὺσ ἐλέῳ μὲν ὑμῶν δύνανται διαφέρειν, ζήλῳ δὲ οὐδὲ εἷσ. καὶ ταῦτα μὲν ὑπὲρ τῆσ πόλεωσ, ἣν οὐ δεῖ παρὰ τοῖσ Ἕλλησιν αἰσχύνην ὀφλεῖν, ὅταν τὸν ὑφ̓ ὑμῶν ἐκπεπτωκότα πάντεσ ἄσμενοι καταδέχωνται οὐ μόνον, ἀλλὰ καὶ καλῶσι καὶ διαπρεσβεύωνται καὶ τιμαῖσ ταῖσ τε ἄλλαισ γεραίρωσι καὶ δὴ καὶ τῇ τῶν εἰκόνων ἀναθέσει.

ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ καὶ τῆσ εἰκόνοσ νῦν ἐρῶ λόγον, ὃν εἶπεν Ἀναξαγόρασ υἱὸν ἀποβεβληκώσ, Ηἴδειν θνητὸν γεγεννηκώσ. ̔ ἀλλ̓ οὖν ᾔδειν ὅτι τούτων τῶν ἀνδριάντων ἕκαστοσ ἀνατίθεται μὲν ὡσ αἰώνιοσ ἐσόμενοσ, φθείρεται δὲ ἄλλοσ κατ̓ ἄλλην εἱμαρμένην, κοινοτάτην μὲν καὶ δικαιοτάτην καὶ πᾶσι πράγμασι προκειμένην τὴν τοῦ χρόνου· ὁ δὲ ποιητὴσ ἄλλωσ ἐκόμπαζεν ὁ τοῦτο τὸ ἐπίγραμμα ποιήσασ, ὅ φασιν ἐπὶ τῷ Μίδα σήματι γεγράφθαι·

χαλκῆ παρθένοσ εἰμί. ἔστ̓ ἂν ὕδωρ τε νάῃ καὶ δένδρεα μακρὰ τεθήλῃ, αὐτοῦ τῇδε μένουσα πολυκλαύτῳ ἐπὶ τύμβῳ ἀγγελέω παριοῦσι Μίδασ ὅτι τῇδε τέθαπται.

ἀλλ̓ ὦ παρθένε αὐτάγγελε, τοῦ μὲν ποιητοῦ ἀκούομεν, σὲ δὲ ζητοῦντεσ οὐχ εὑρ́ομεν οὐδὲ τὸ σῆμα τὸ Μίδου.

ὕδατα δὲ ἐκεῖνα καὶ δένδρα ἔτι μὲν νάει τε καὶ θάλλει, χρόνῳ δὲ καὶ ταῦτα μετὰ τῶν ἄλλων ἐοίκεν ἐπιλείψειν, ὡσ Μίδασ, ὡσ παρθένοσ. ἀνδρὶ μὲν Ἱππαίμων ὄνομ̓ ἦν, ἵππῳ δὲ Πόδαργοσ, καὶ κυνὶ Λήθαργοσ καὶ θεράποντι Βάβησ. τίσ οὖν οἶδεν Ἑλλήνων οὐχ ὅτι τὸν ἵππον, ἀλλ̓ αὐτὸν τὸν Ἱππαίμονα; δοκῶ μὲν οὐδὲ Μαγνήτων, ὅθεν ἦν Ἰππαίμων. μὲν οὖν φροῦδοσ ἐξ ἀνθρώπων αὐτῷ Βάβητι καὶ Ποδάργῳ.

ἕτεροι δὲ ἑστᾶσι καὶ γιγνώσκονται, τὴν δὲ ἐπιγραφὴν ἔχουσιν ἑτέρων, καὶ τὸ γιγνόμενόν ἐστιν οἱο͂ν ἐν τοῖσ μέλεσιν ἀντίσπαστον τὸ μὲν ἐπίγραμμα ῥωμαΐζει, καὶ τρόπον τινὰ ἀντιδιδάσκουσιν οἱ ποιηταί· τρόπον μὲν Ἑλλήνων ἔχουσι, τύχασ δὲ Ῥωμαίων.

ἐθεασάμην καὶ τὸν Ἀλκιβιάδην τὸν καλὸν τὸν Κλεινίου, οὐκ οἶδ̓ ὅπου, πλὴν ἐθεασάμην ἐν καλῷ τῆσ Ἑλλάδοσ ἐπιγραφὴν ἔχοντα Χαλκοπώγωνοσ, ἕτερον δὲ περικεκομμένον τὼ χεῖρε, ὃσ ἐλέγετο τῆσ Πολυκλέουσ τέχνησ εἶναι· ὁρ́αμα δεινόν, ὦ Γῆ καὶ Ἥλιε, Ἀλκιβιάδησ πεπηρωμένοσ. οἶδα δ̓ ἐγὼ καὶ Ἁρμόδιον καὶ Ἀριστογείτονα δουλεύσαντασ ἐν Πέρσαισ, καὶ Δημητρίου τοῦ Φαληρέωσ πεντακοσίουσ ἀνδριάντασ καὶ χιλίουσ ὑπὸ Ἀθηναίων μιᾷ καὶ τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ πάντασ καθῃρημένουσ.

ἐτόλμησαν δὲ καὶ Φιλίππου τοῦ βασιλέωσ ἀμίδασ κατασκεδάσαι. Ἀθηναῖοι μὲν οὖν τῆσ εἰκόνοσ οὖρον κατέχεον, ἐκεῖνοσ δὲ τῆσ πόλεωσ αἷμα καὶ τέφραν καὶ κονίαν.

καὶ γὰρ ἦν νεμεσητὸν τὸν αὐτὸν ἄνδρα νῦν μὲν ἐν θεοῖσ λέγειν, νῦν δ̓ οὐδ̓ ἐν ἀνθρώποισ. εἶτα ἐγὼ ταῦτα ἐπιστάμενοσ ὅτι οἱ ἄνθρωποι οὐδὲ τῶν θεῶν φείδονται, ἀνδριάντοσ ὑμῖν φροντίσαι δοκῶ;

καὶ τοὺσ μὲν ἄλλουσ σιγήσειν μοι δοκῶ, ἀλλὰ τὸν Ἴσθμιον, τὸν ἀγωνοθέτην τὸν ὑμέτερον, Μόμμιοσ ἐκ βάθρων ἀνασπάσασ ἀνέθηκε τῷ Διί, φεῦ τῆσ ἀμαθίασ, τὸν ἀδελφὸν ὡσ ἀνάθημα, ἄνθρωποσ ἀπαίδευτοσ καὶ μηδενὸσ τῶν καλῶν πεπειραμένοσ. ὃσ Φίλιππον μὲν τὸν Ἀμύντου, ὃν ἐκ Θεσπιῶν ἔλαβεν, ἐπέγραψε Δία καὶ τοὺσ ἐκ Φενεοῦ νεανίσκουσ τὸν μὲν Νέστορα, τὸν δὲ Πρίαμον.

ὁ δὲ δῆμοσ ὁ τῶν Ῥωμαίων τοὺσ ἐξ ἐκείνου ὁρᾶν ᾤοντο, ὁρῶν Ἀρκάδασ ἐκ Φενεοῦ. ταῦτα μὲν οὖν ἔξεστι καὶ γελᾶν.

σπουδῇ δέ μοι ἐπελήλυθεν Ἀγησίλαον τὸν βασιλέα τῶν Λακεδαιμονίων τῆσ γνώμησ μακαρίσαι, ὅστισ οὔποτε ἠξίωσεν οὔτε πλαστὰν οὔτε μιμηλὰν τοῦ σώματοσ ποιήσασθαι, οὐχ ὅτι χωλὸσ ἦν, ὥσ φασι, καὶ μικρόσ, ̔τί γὰρ ἐκώλυε μέγαν εἶναι τὸν ἀνδριάντα; τί γὰρ ἀρτίπουν, ὥσπερ τὸν Εὐφράνοροσ Ἥφαιστον; τὰσ ἀνθρωπίνασ τύχασ ἐκτείνειν μηδὲ κινδυνεύειν περὶ τῷ σώματι κατὰ λίθον καὶ χαλκόν.

εἴθε γὰρ εἰή καὶ τοῦ σώματοσ ἀπηλλάχθαι. χαιρέτω δ̓ ὁ Δαίδαλοσ καὶ τὰ Δαιδάλου μιμηλὰ τεχνήματα·

ἄδην Προμηθέωσ, ἄδην πηλοῦ. καίτοι καὶ τὸ σῶμα τῶν γενναίων φασὶν ἀλλότριον εἶναι ,ἐπειὴ μάλα πολλὰ μεταξὺ ̔σώματόσ τε καὶ ψυχῆσ. ὁ μὲν γὰρ οὐκ ἔστιν οὐδὲ φροντίζει τοῦ σώματοσ κάμνοντοσ. ἐμαίνετο Καμβύσησ ὡσ Ἄμασιν τὸν Αἰγυπτίων βασιλέα τὸν νεκρὸν αὐτοῦ κεντῶν τε καὶ μαστιγῶν. μὲν αὑτοῦ νεκρὸν ἀποκρύψαι, ἄλλον δ̓ ἀντ̓ αὐτοῦ ὑποβαλεῖν, καὶ τοῦτον εἶναι τὸν Καμβύσῃ περιπεσόντα.

ἀλλ̓, ὦ Αἰγύπτιοί τε καὶ Καμβύση, εἴτε ἄλλοσ τισ ἦν ὁ ταῦτα παθὼν εἴτε αὐτὸσ Ἄμασισ ἦν, τύποσ ἦν ἄναιμοσ, ἄσαρκοσ, ἄψυχοσ.

τοῦτον, εἴ σοι φίλον, ἕλκε καὶ σπάραττε καὶ κέντρου, Ἄμασιν δὲ οἰ κατείληφασ.

ἕτεροσ δέ τισ ζῶν, ἐμπνέων, αἰσθανόμενοσ, Πτίσσε πτίσσ̓, ἔφη, τὸν Ἀναξάρχου θύλακον· Ἀνάξαρχον γὰρ οὐ πτίσσεισ. οὗτοσ γὰρ ἁνὴρ ἐμπεσὼν μὲν εἰσ ὅλμον, τυπτόμενοσ δὲ τοῖσ ὑπέροισ, αὐτὸσ οὐκ ἔφη πτίσσεσθαι, ἀλλὰ τῶν αὑτοῦ ὅπερ ἔτυχε περικείμενοσ· ὥσπερ φασὶ Περσῶν τοὺσ ὁμοτίμουσ λαμβάνειν πληγάσ, ἀντὶ τοῦ σώματοσ τὸν κάνδυν. Πέρσαι μὲν οὖν ἐπὶ τούτῳ δυσφοροῦσιν·

Ἕλλην δ̓ ἀνὴρ παρεῖχε τύπτειν τὸ σῶμα ὡσ κάνδυν · ἡμεῖσ δ̓ οὐ παρέχωμεν τὸν ἀνδριάντα χωνεύειν, κἂν αἰσθάνηται; νῦν δ̓ ὁ μὲν κρείσσων αἰσθήσεωσ, ἐγὼ δὲ κατὰ τὴν Εὐριπίδου Λαοδάμειαν οὐκ ἂν προδοίην καίπερ ἄψυχον φίλον.

βούλομαι οὖν αὐτὸν ὡσ αἰσθανόμενον παραμυθήσασθαι. ὦ λόγων ἐμῶν σιγηλὸν εἴδωλον, οὐ φαίνῃ; οὐδὲ γὰρ ὁ πρὸ σοῦ Ἀριστέησ· ὧδε γὰρ ἔσχε κἀκείνῳ, ὡσ ἐμοὶ εἰκάσθη, ἀναστῆναι μὲν αὐτὸν ὑπὸ τῶν Προκοννησίων, ἀφανισθῆναι δὲ ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν· λόγον δ̓ ὑπὸ τῶν αὐτῶν τούτων διαδοθῆναι, ὡσ οὔτε ζῶν οὔτε τεθνεὼσ φαίνοιτο Ἀριστέησ. ἀλλὰ καὶ τότε καὶ νῦν καὶ πρὸσ ἅπαντα τὸν χρόνον ἔζη Ἀριστέησ.

μνάσεσθαί τινά φαμι καὶ ἕτερον ἀμμέων.

πάνυ γὰρ καλῶσ εἶπεν ἡ Σαπφώ· καὶ πολὺ κάλλιον Ἡσίοδοσ, φήμη δ̓ οὔτισ πάμπαν ἀπόλλυται, ἥντινα λαοὶ πολλοὶ φημίξωσι· θεόσ νύ τίσ ἐστι καὶ αὐτή. ἐγώ σε ἀναστήσω παρὰ τῇ θεῷ, ὅθεν οὐδείσ σε μὴ καθέλῃ, οὐ σεισμόσ, οὐκ ἄνεμοσ, οὐ νιφετόσ, οὐκ ὄμβροσ, οὐ φθόνοσ, οὐκ ἐχθρόσ, ἀλλὰ καὶ νῦν σε καταλαμβάνω ἑστηκότα. λάθα μὲν γὰρ ἤδη τινὰσ καὶ ἑτέρουσ ἔσφηλε καὶ ἐψεύσατο, γνώμη δ̓ ἀνδρῶν ἀγαθῶν οὐδένα, ᾗ κατ̓ ἄνδρα μοι ὀρθὸσ ἕστηκασ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΣ.

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΣ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION