헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΤΩΝ ΕΝ ΚΙΛΙΚΙΑΙ ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.)

ἀτόπωσ ἰών τε καὶ ἀπιὼν καὶ παριστάμενοσ, ἔνθα μηδὲν αὐτῷ πρᾶγμά ἐστιν, ἀλλ̓ ὡσ ἂν τύχῃ τε καὶ ὁρμήσῃ· βουλευτήρια μὲν καὶ θέατρα καὶ συλλόγουσ ἀτιμάσασ, ἐκκλησιάζων δὲ μόνοσ αὐτόσ·

καὶ θεωρῶν οὐκ ὀρχουμένουσ οὐδὲ ᾅδοντασ οὐδὲ πυκτεύοντασ οὐδὲ παλαίοντασ, ἀλλ̓ ὠνουμένουσ καὶ βαδίζοντασ καὶ λαλοῦντασ καὶ μαχομένουσ· ποτὲ μὲν τούτοισ ἅπασι προσέχων εὖ μάλα καὶ τερπόμενοσ πολὺ μᾶλλον ἢ παῖδεσ ἐν ἀγῶσι καὶ θεάτροισ, οὐ προκαταλαμβάνων οὐδὲ ἀγρυπνῶν οὐδὲ θλιβόμενοσ· ποτὲ δὲ αὖ μήτ̓ ἀκούων μηδενὸσ μήθ̓ ὁρῶν, ἀλλὰ μηδ̓ εἶναι νομίζων αὐτούσ, ἐννοῶν ὃ βούλεται καὶ πράττων ἀδεῶσ. ἐγὼ δὲ τοῦτο μὲν λαμπρὸν ἡγοῦμαι καὶ μακάριον, εἴ τισ ἐν οἰκέταισ ἐλεύθεροσ εἶναι δύναται καὶ ἐν ὑπηκόοισ αὐτόνομοσ· ὑπὲρ οὗ πολλὰ μὲν Λυδοὶ Φρυξί, πολλὰ δὲ Φρύγεσ Λυδοῖσ ἐπολέμησαν, πολλὰ δ̓ Ιὤνέσ τε καὶ Δωριεῖσ καὶ ξύμπαντα γένη, ἀνοήτῳ δὲ ψευδοῦσ αὐτονομίασ ἔρωτι οὐδεὶσ ἐγκεχείρηκεν τοῖσ αὐτὸσ αὑτοῦ χρῆσθαι νόμοισ, οἱ δὲ ξύμπαντεσ περὶ τῶν Σόλωνοσ καὶ Δράκοντοσ καὶ Νόμα καὶ Ζαλεύκου νόμων ἐρίζουσιν, ὅπωσ τούτοισ, ἀλλὰ μὴ τούτοισ ἕπωνται, μηδενὸσ αὖ μηδὲ ἐκείνων οἱᾶ ἐχρῆν θέντοσ.

Σόλωνα μέντοι καὶ αὐτὸν εἰρηκέναι φασὶν ὡσ αὑτῷ μὴ ἀρέσκοντα εἰσηγεῖτο Ἀθηναίοισ, ἀλλ̓ οἷσ αὐτοὺσ ὑπελάμβανε χρήσεσθαι.

δῆλον οὖν ὅτι πονηροὺσ ἔγραφε νόμουσ, εἴπερ τοὺσ ἀρέσοντασ πονηροῖσ ἔγραφεν·

ἀλλ̓ ὅμωσ καὶ αὐτὸσ τούτοισ ἐχρῆτο πονηροῖσ τε οὖσι καὶ οὐκ ἀρέσκουσιν αὐτῷ. δῆλον οὖν ὅτι τούτων μὲν οὐδενὶ μετῆν αὐτονομίασ, οὐδὲ ἐσπούδαζον οὐδὲ ἐπολέμουν, ὅπωσ ὦσιν ἐλεύθεροι· ἀλλὰ γὰρ ἄφθονόν τε καὶ πολλὴν δουλείαν ἐντὸσ τῶν τειχῶν ἐγκαθείρξαντεσ ἔπειτα ἐπάλξεσι καὶ πύργοισ καὶ βέλεσιν ἠμύνοντο, ὅπωσ μὴ εἰσίοι ἔξωθεν παῤ αὐτούσ, ὥσπερ εἴ τισ τῆσ νεὼσ διερρηγμένησ κλύδωνοσ ἔνδον ὄντοσ φυλάττοιτο καὶ πράγματα ἔχοι, μήποτε ἄνωθεν ὑπερβάλῃ. καθάπερ οὖν φασι τοὺσ Τρῶασ ὑπὲρ τῆσ Ἑλένησ πολιορκεῖσθαι καὶ ἀποθνῄσκειν οὐκ ἔνδον οὔσησ, ἀλλ̓ ἐν Αἰγύπτῳ, ταὐτὸ πάθοσ οὗτοι πεπόνθεσαν· οὔσησ παῤ αὐτοῖσ.

ἀλλ̓ ὅμωσ ἐκεῖνοί τε ἔλεγον πάντα πάσχειν ὑπὲρ τῶν νόμων, καὶ νῦν φασιν ἐν τούτοισ εἶναι τὴν δίκην, ὁπόσ̓ ἂν αὐτοὶ δυστυχεῖσ ὄντεσ συγγράφωσιν ἢ παῤ ἄλλων ὁμοίων παραλάβωσιν. νόμον δὲ τὸν ἀληθῆ καὶ κύριον καὶ φανερὸν οὔτε ὁρῶσιν οὔτε ἡγεμόνα ποιοῦνται τοῦ βίου.

τοιγαροῦν ὥσπερ ἐν μεσημβρίᾳ λάμποντοσ ἡλίου δᾷδασ ἰάσι καὶ δαλοὺσ ἀράμενοι, τὸ μὲν θεῖον φῶσ ἐάσαντεσ, καπνῷ δὲ ἑπόμενοι κἂν ἄρα μικρὸν αἴθυγμα δεικνύντι πυρόσ. ὁ μὲν οὖν τῆσ φύσεωσ νόμοσ ἀφεῖται καὶ ἐκλέλοιπε παῤ ὑμῖν, ὦ κακοδαίμονεσ· ἄξονασ δὲ καὶ γραμματεῖα καὶ στήλασ φυλάττετε καὶ ἀνωφελῆ στίγματα. καὶ τὸν μὲν τοῦ Διὸσ θεσμὸν πάλαι παρέβητε, τὸν δὲ τοῦ δεῖνοσ ἢ τὸν τοῦ δεῖνοσ ὅπωσ μηδεὶσ παραβήσεται σκοπεῖσθε.

καὶ τὴν ἀράν, ἣν Ἀθηναῖοι περὶ τῶν Σόλωνοσ ἔθεντο νόμων τοῖσ ἐπιχειροῦσι καταλύειν, ἀγνοεῖτε κυριωτέραν οὖσαν ἐπὶ τοῖσ ἐκείνου νόμοισ ̔πᾶσα γὰρ ἀνάγκη τὸν συνέχοντα τὸ πᾶν θεσμὸν ἀραῖον ὑπάρχειν̓ πλὴν παῖδασ καὶ γένοσ οὐκ ἐπέξεισιν, ὡσ ἐκεῖ, τῶν ἁμαρτανόντων, ἀλλ̓ ἕκαστοσ αὑτῷ γίγνεται τῆσ ἀτυχίασ αἴτιοσ. σῴζειν ὡσ ἂν οἱο͂́σ τε ᾖ καὶ τό γε καθ̓ αὑτὸν φυλάττειν οὐδέποτε ἂν μὴ φρονεῖν φαίην ἔγωγε.

πολὺ δὲ μᾶλλον ὑμᾶσ θαυμάζω καὶ ἐλεῶ τῆσ χαλεπῆσ καὶ παρανόμου δουλείασ, ἐν ᾗ ζεύξαντεσ αὑτοὺσ ἔχετε, οὐχ ἑνὶ δεσμῷ μόνον περιβαλόντεσ οὐδὲ δυσίν, ἀλλὰ μυρίοισ, ὑφ̓ ὦν ἄγχεσθε καὶ πιέζεσθε πολὺ μᾶλλον τῶν ἐν ἁλύσει τε καὶ κλοιῷ καὶ πέδαισ ἑλκομένων.

τοῖσ μὲν γὰρ ἔστι καὶ ἀφεθῆναι καὶ διακόψασι φυγεῖν, ὑμεῖσ δὲ ἀεὶ μᾶλλον κρατύνεσθε τὰ δεσμὰ καὶ πλείω καὶ ἰσχυρότερα ἀπεργάζεσθε.

καὶ μή, ὅτι οὐχ ὁρᾶτε αὐτά, ψευδῆ καὶ ἄπιστον ἡγεῖσθε τόνδε τὸν λόγον· σκοπεῖτε δὲ Ὁμήρου τοῦ καθ̓ ὑμᾶσ σοφωτάτου ποῖ̓ ἄττα δεσμὰ τὸν Ἄρη φησὶ κατασχεῖν, ὠκύτατόν περ ἐόντα θεῶν, οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν, ἠΰτ̓ ἀράχνια λεπτά, τά γ̓ οὔ κέ τισ οὐδὲ ἴδοιτο. μὴ οὖν οἰέσθε τὸν μὲν Ἄρη, θεὸν ὄντα καὶ ἰσχυρόν, οὕτωσ ὑπὸ λεπτῶν τε καὶ ἀοράτων πεδηθῆναι δεσμῶν, αὑτοὺσ δέ, πάντων θηρίων ἀσθενεστάτουσ ὄντασ, μὴ ἄν ποτε ἁλῶναι δεσμοῖσ ἀφανέσιν, ἀλλ̓ εἰ μὴ σιδήρου τε καὶ ὀρειχάλκου πεποιημένα εἰή.

τὰ μὲν οὖν σώματα ὑμῶν, οἱᾶ δὴ στερεὰ καὶ τὸ πλέον ἐκ γῆσ γεγονότα, τοιούτων δεῖται τῶν κρατησόντων· ψυχὴ δὲ ἀόρατόσ που καὶ λεπτὴ φύσει πῶσ οὐκ ἂν δεσμῶν τοιούτων τυγχάνοι κατὰ τὸν Ἥφαιστον αὐτὸν; ὑμεῖσ δὲ στερροὺσ καὶ ἀδαμαντίνουσ πεποίησθε πάσῃ μηχανῇ πλεξάμενοι, καὶ τὸν Δαίδαλον αὐτὸν ὑπερβεβλημένοι τῇ τέχνῃ τε καὶ σπουδῇ πρὸσ τὸ πᾶν ὑμῶν μέροσ τῆσ ψυχῆσ καταδεδέσθαι καὶ μηδὲν ἐλεύθερον εἶναι μηδὲ αὐτόνομον.

τί γὰρ ἦν ἡ Κνωσίων εἱρκτὴ καὶ τὸ τοῦ Λαβυρίνθου σκολιὸν πρὸσ τὴν σκολιότητα καὶ τὸ δυσεύρετον τῆσ ἀφροσύνησ;

τί δ̓ ἡ Σικελικὴ φρουρὰ τῶν Ἀττικῶν αἰχμαλώτων, οὓσ εἰσ πέτραν τινὰ ἐνέβαλον; τί δ̓ ὁ Λακώνων Κεάδασ καὶ τὸ παρὰ Πέρσαισ οἴκημα μεστὸν τέφρασ, ἢ νὴ Δία εἴ τινασ κόρασ χαλεποὶ πατέρεσ, ὡσ ὁ τῶν ποιητῶν λόγοσ, ̔χαλκέων περιβόλων̓ ἐφρούρησαν εἱ̔ρκταῖσ̓. οὐδ̓ ἐγὼ νήφειν ἐν τοῖσ λόγοισ ἔτι μοι δοκῶ τῶν ἀνθρωπίνων συμφορῶν μνησθεὶσ ἐπὶ πλέον καὶ τῆσ αἰσχρᾶσ καὶ δυσχεροῦσ δουλείασ, λείασ, ἣν δεδούλωσθε πάντεσ· ὅθεν οὐ νημάτων ἔστι λεπτῶν εὐπορήσαντασ ἐξελθεῖν βοηθείᾳ κόρησ ἄφρονοσ, ὥσπερ ἐκεῖνον Θησέα φασὶν ἐκ Κρήτησ σωθῆναι, αὐτῆσ οἶμαι τῆσ Ἀθηνᾶσ παρισταμένησ καὶ σῳζούσησ ἅμα.

εἰ γὰρ ἐθέλοιμι πάσασ εἰπεῖν τὰσ εἱρκτὰσ καὶ τὰ δεσμὰ τῶν ἀνοήτων τε καὶ ἀθλίων ἀνθρώπων οἷσ ἐγκλείσαντεσ αὑτοὺσ ἔχετε, μὴ σφόδρα ὑμῖν ἀπηνήσ τε καὶ φαῦλοσ δόξω ποιητήσ, ἐν οἰκείοισ τραγῳδῶν πάθεσιν.

οὐ γὰρ μόνον, ὡσ οἱ δόξαντεσ ὑμῖν κακοῦργοι πιέζονται, τραχήλου τε καὶ χειρῶν καὶ ποδῶν, ἀλλὰ καὶ γαστρὸσ καὶ τῶν ἄλλων μερῶν ἑκάστου ἰδίῳ δεσμῷ τε καὶ ἀνάγκῃ κατειλημμένοι εἰσὶ ποικίλῃ τε καὶ πολυτρόπωι· καί μοι δοκεῖ τισ ἂν ἰδὼν τῇ ὄψει τερφθῆναί τε καὶ σφόδρα ἄγασθαι τὴν ἐπίνοιαν.

πρώτη μὲν γὰρ οἶμαι πρὸσ ἕκαστον ἔστη δέσποινα χαλεπὴ μὲν ἄλλωσ καὶ δυσμενὴσ καὶ ἐπίβουλοσ, ἰδεῖν δὲ ἱλαρὰ καὶ μειδιῶσα πρὸσ ἅπαντασ ̔σαρδάνιον μάλα τοῖον̓ καὶ φέρει δεσμὰ κατὰ τὴν αὑτῆσ φύσιν εὐανθῆ καὶ μαλακὰ τὴν πρώτην, οἱοίσ εἰκόσ ἐστι καταδεῖσθαι βασιλεῖσ ἢ τυράννουσ καὶ πάντασ, ὅσοι μακαρίων παῖδεσ κέκληνται·

τούτων δὲ χαλεπώτερον οὐδὲν οὐδὲ μᾶλλον ἐμφύεται καὶ πιέζει. μετὰ δὲ ταύτην ἦλθεν ἑτέρα, κλοιόν τινα φέρουσα χρυσοῦν ἢ ἀργυροῦν.

τοῦτον δὲ περιθεῖσα ἕλκει μὲν ἰδιώτασ περὶ πᾶσαν γῆν καὶ θάλασσαν, ἕλκει δὲ βασιλεῖσ καθ̓ Ἡσίοδον, σύρει δὲ πόλεων στρατηγοὺσ ἐπὶ πύλασ, ὥστε ἀνοίγειν καὶ προδιδόναι. φησὶ δὲ κήδεσθαι τούτων, οὓσ ἂν ἀπολλύῃ, καὶ ποιεῖν εὐδαίμονασ· ὥσπερ Ἀστυάγην ποτὲ Κῦροσ ἐν χρυσαῖσ ἔδησε πέδαισ, ὡσ ἂν δῆλον ὅτι πάππου κηδόμενοσ. πολὺ δ̓ ἂν ἔργον εἰή διεξιέναι πάσασ τὰσ ἰδέασ τῶν δεσμῶν.

ἕνα δ̓ οὖν ἄξιον μὴ παρεῖναι τὸν παραδοξότατον αὐτῶν καὶ ποικιλώτατον, ὃν ἡ χαλεπωτάτη φέρει δέσποινα, χρυσῷ καὶ ἀργύρῳ καὶ παντοίοισ λίθοισ τε καὶ ψήφοισ καὶ ζῴων κέρασι καὶ ὀδοῦσι καὶ ὀστράκοισ, ἔτι δὲ ἁλουργέσι βαφαῖσ καὶ ἑτέροισ μυρίοισ τισὶν ὥσπερ ὁρ́μον πολυτελῆ καὶ θαυμαστὸν ἀσκήσασα καὶ πολλά τινα ἐν αὐτῷ σχήματά τε καὶ μορφὰσ μιμησαμένη, στεφάνουσ τε καὶ σκῆπτρα καὶ τιάρασ καὶ θρόνουσ ὑψηλούσ· καθάπερ οἱ περιττοὶ τεχνῖται κλίνασ τινὰσ ἢ θύρασ ἢ ὀροφὰσ οἰκιῶν κατασκευάζοντεσ ἕτεῤ ἄττα μηχανῶνται φαίνεσθαι, λέγω δὲ οἱο͂ν θυρῶν ἐξοχὰσ θηρίων κεφαλαῖσ ἀπεικάσαντεσ καὶ κιόνων ὁμοίωσ·

ἔτι δὲ καὶ ἦχοσ ἐν τούτῳ καὶ φωνὴ παντοία κρότων τε καὶ ποππυσμῶν .

πάλιν οὖν τοῦτον περιβάλλει δημαγωγοῖσ τε καὶ βασιλεῦσιν. ἀλλ̓ ὅπωσ μὴ πόρρω που αὐτοὶ φερώμεθα ὑπὸ τῆσ εἰκόνοσ, ὥσπερ ὄντωσ εἰδώλῳ τινὶ λόγου ἐπακολουθοῦντεσ, ὡσ Ὅμηροσ Ἀχιλλέα ἐποίησε τῷ τοῦ Ἀγήνοροσ ἑπόμενον μακρὰν ἀπελθεῖν· ἱκανῶσ ἔχει.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, ΤΩΝ ΕΝ ΚΙΛΙΚΙΑΙ ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΤΩΝ ΕΝ ΚΙΛΙΚΙΑΙ ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION