Dio, Chrysostom, Orationes, ΔΗΜΗΓΟΡΙΑ ΕΝ ΤΗΙ ΠΑΤΡΙΔΙ.

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΔΗΜΗΓΟΡΙΑ ΕΝ ΤΗΙ ΠΑΤΡΙΔΙ.)

Πρῶτον μέν, ὦ ἄνδρεσ, ὅταν ἀναστῶ, μὴ πάντωσ ἡγεῖσθε λόγων ἀκούσεσθαι θαυμαστῶν μηδὲ ἐπισήμων· λέγω δὲ οἱο͂ν πρὸσ ἡδονήν τινα ἢ κάλλοσ ἢ σοφίαν εἰργασμένων. ἴσωσ μὲν γὰρ οὐδὲ ἄλλωσ ἦμεν ἱκανοὶ πρὸσ τὸ τοιοῦτον, ἀλλὰ τύχῃ τινὶ τὸ πλῆθοσ καὶ τὰσ πόλεισ πάσασ ἐξηπατήσαμεν· εἰ δ̓ οὖν, ἀλλὰ νῦν πολλὴν ἀπορίαν καὶ λήθην εἰκὸσ ἡμῖν γεγονέναι τῶν τοιούτων λόγων. ὁποῖα γὰρ ἂν πράττῃ τισ καὶ ἐν ὁποίοισ ἂν ᾖ πράγμασιν, ἀνάγκη καὶ τοὺσ λόγουσ εἶναι παραπλησίουσ. ἡμεῖσ δὲ πολὺν ἤδη χρόνον σμικρὰ καὶ ἄδοξα πράττομεν·

καὶ τοῦτο ἴσωσ ἀναγκαῖόν ἐστιν.

ὡσ ἐγὼ πρότερον μὲν ἐθαύμαζον τῶν φιλοσόφων τοὺσ καταλιπόντασ μὲν τὰσ αὑτῶν πατρίδασ οὐδενὸσ ἀναγκάζοντοσ, παῤ ἄλλοισ δὲ ζῆν ἑλομένουσ, καὶ ταῦτα ἀποφαινομένουσ αὐτοὺσ ὅτι δεῖ τὴν πατρίδα τιμᾶν καὶ περὶ πλείστου ποιεῖσθαι καὶ ὅτι πράττειν τὰ κοινὰ καὶ πολιτεύεσθαι τῷ ἀνθρώπῳ κατὰ φύσιν ἐστίν. τὸν Ζήνωνα, τὸν Χρύσιππον, τὸν Κλεάνθην, ὧν οὐδεὶσ οἴκοι ἔμεινε ταῦτα λέγοντων.

οὐκ ἄρα ἐφρόνουν ἃ ἔλεγον;

πάντων μάλιστα, ὡσ ἐμοὶ δοκοῦσιν. ἀλλὰ καλὸν μὲν ἡγοῦντο καὶ τῷ ὄντι μακάριον καὶ πρέπον ἀνδράσι σοφοῖσ πρᾶγμα τῆσ ἑαυτοῦ πόλεωσ ἐπιμέλειαν· τὰσ δὲ ἐνούσασ δυσκολίασ καὶ τὰσ χαλεπότητασ ὑφεωρῶντο καὶ τῶν μὲν ἄγνοιαν, τῶν δὲ φθόνον, τῶν δὲ ἀγνωμοσύνην, εἰ μή τισ σοφὸσ ὢν ἅμα δύναιτο τὴν τοῦ Ἡρακλέουσ ἔχειν ἰσχὺν καὶ δύναμιν· τοῦτο δὲ ἀδύνατον ἡγοῦντο.

καίτοι τὸν Ἡρακλέα αὐτὸν ἀκούομεν τῆσ μὲν Αἰγύπτου κρατῆσαι καὶ τῆσ Λιβύησ, ἔτι δὲ τῶν περὶ τὸν Εὔξεινον Πόντον οἰκούντων καὶ Θρᾳκῶν καὶ Σκυθῶν, καὶ τὸ Ἴλιον ἑλεῖν μικρῷ στόλῳ παραβαλόντα καὶ πάντων ἄρξαντα τῶν ἐθνῶν τούτων καταστῆσαι βασιλέα αὑτόν· ὁπότε δὲ εἰσ Ἄργοσ ἀφίκοιτο, τὴν Αὐγέου κόπρον μεταφέρειν ἢ τοὺσ ὄφεισ θηρᾶν ἢ τὰσ ὄρνιθασ διώκειν, ἵνα μὴ ἐνοχλῶσι τοὺσ ἐν Στυμφάλῳ γεωργούσ, ἢ ἄλλα τοιαῦτα ποιεῖν φαῦλα καὶ ταπεινὰ προσταττόμενον· τελευταῖον δὲ εἰσ ᾅδου φασὶ πεμφθῆναι αὐτόν· οὕτω σφόδρα ἐπιεικῶσ αὐτῷ χρῆσθαι τὸν πολίτην.

τοὺσ δὲ Ἀργείουσ καὶ Θηβαίουσ ἐπαινεῖν μὲν καὶ ἀγαπᾶν τὸν Ἡρακλέα, περιορᾶν δὲ ὑβριζόμενον. ἅ μοι δοκεῖ διανοηθεὶσ Ὅμηροσ, οὐ μόνον ποιητὴσ ἀγαθὸσ ὤν, ἀλλὰ καὶ τῷ τρόπῳ φιλόσοφοσ, τὸν ἅπαντα ἀποδημεῖν χρόνον, ὥστε μηδένα γνῶναι τὴν πατρίδα αὐτοῦ, καὶ μᾶλλον, ὡσ ἐοίκεν, αἱρεῖσθαι πέντε καὶ εἴκοσι δραχμὰσ προσαιτῶν λαμβάνειν, καὶ ταῦτα ὡσ μαινόμενοσ, ἢ οἴκοι διάγειν.

τοιγαροῦν ἅπαντεσ ὕστερον ἠμφεσβήτησαν ὑπὲρ αὐτοῦ.

καὶ τὸ μὲν ἐκείνου ὄνομα παρὰ πᾶσιν Ἕλλησι καὶ βαρβάροισ γιγνώσκεται, τὴν δὲ Ιὄν οὐδὲ ἀκηκόασιν οἱ πολλοὶ σχεδόν, εἴπερ ἦν Ιἤτησ, καὶ τῆσ Χίου οὐ πολύσ ἐστι λόγοσ οὐδὲ Κολοφῶνοσ· καίτοι ποιητὴν οὐ χείρονα Ὁμήρου παρέχεται τὸν Ἀπόλλωνα. Πυθαγόρασ δὲ ἐκ Σάμου μὲν ἔφυγεν ἑκὼν τυραννουμένησ, παρὰ δὲ τοῖσ ἄλλοισ ἅπασιν ἀνθρώποισ, μάλιστα δὲ οἶμαι περὶ τὴν Ἰταλίαν ἐτιμᾶτο ὡσ θεόσ. τί οὖν; πάλαι τισ ἤδη κάθηται λέγων, σὺ πρὸσ Ὅμηρον καὶ Πυθαγόραν καὶ Ζήνωνα παραβάλλεισ αὑτόν;

Μὰ Δί̓ οὐκ ἔγωγε, πλὴν ὅτι πᾶσι τοῖσ φιλοσόφοισ ἔδοξε χαλεπὸσ ἐν τῇ πατρίδι ὁ βίοσ. ἐπεὶ τί οἰέσθε; οὐχὶ φιλεῖν τὰσ πατρίδασ; τὸν Ὅμηρον ὑπὲρ μὲν Ὀδυσσέωσ ὀδύρεσθαι καὶ φάσκειν αὐτὸν ἐθέλειν τὸν καπνὸν ἰδόντα τὸν ἐκ τῆσ Ἰθάκησ παραχρῆμα ἀποθανεῖν, αὐτὸν δὲ μὴ στέργειν τὴν αὑτοῦ πόλιν, ἀλλ̓ οὐ τὸν οἰκεῖον ἔρωτα καὶ τὴν ἐπιθυμίαν ὁμολογεῖν, ἣν εἶχε τῆσ πατρίδοσ, ἐπ̓ ὀνόματι τοῦ Ὀδυσσέωσ;

ὃσ δὲ πάντα τὸν χρόνον ἔμεινεν ἐν τῇ πατρίδι, πράττων ὅ,τι δοκοίη τοῖσ πολίταισ καὶ τοῖσ νόμοισ, εἰ μέν τι μέγα ὤνησε τοὺσ Ἀθηναίουσ, οὐκ ἔχω εἰπεῖν·

τὴν δὲ βλάβην ἐπίσταμαι τὴν γενομένην αὐτοῖσ. ἔτι γὰρ νῦν ὀνειδίζονται περὶ Σωκράτουσ, ὡσ οὔτε δικαίωσ οὔτε ὁσίωσ τῷ ἀνδρὶ προσενεχθέντεσ, καὶ πάντων αὐτοῖσ τῶν ὕστερον γενομένων κακῶν ταύτην φασὶ συμβῆναι τὴν αἰτίαν. ταῦτα μὲν ἀκηκόατε ἄλλωσ παρὰ ἀνθρώπου πλάνητοσ καὶ ἀδολέσχου.

ὃ δ̓ οὖν ἔφην, παραιτοῦμαι ὑμᾶσ μηδένα ἀπαιτεῖν ἐν τῷ παρόντι παῤ ἐμοῦ λόγον μεγαλόφρονα καὶ σοφόν, ἀλλ̓ ἰδιωτικὸν καὶ φαῦλον, ὁποῖα καὶ τὰ πράγματά ἐστιν. εὖ δ̓ ἴστε, ὥσπερ προειλόμην σιγᾶν, ἀφ̓ οὗ νῦν ἧκον, οὐκ ἂν ἐφθεγξάμην, εἰ μή τι ἀναγκαῖον συμβεβήκει.

ἐγὼ γὰρ ἡψάμην πράγματοσ, ὅ μοι πολλῶν τῷ ὄντι πραγμάτων αἴτιον γέγονε καὶ θαυμαστῆσ ἀηδίασ.

ὥστε πρότερον μὲν οὐκ ᾔδειν τὸ τῶν Θετταλῶν τί ποτέ ἐστι τὸ ἐφ̓ αὑτὰσ τὴν σελήνην κατάγειν, νῦν δὲ ἐπιμελῶσ ἔγνωκα. καὶ τὸν Ἀριστοτέλην ἐνίοτε ἐμακάριζον, ὅστισ Σταγειρίτησ ὤν ̔τὰ δὲ Στάγειρα κώμη τῆσ Ὀλυνθίασ ἦν̓ ἁλούσησ δὲ Ὀλύνθου συγγενόμενοσ Ἀλεξάνδρῳ καὶ Φιλίππῳ διεπράξατο οἰκισθῆναι πάλιν τὸ χωρίον, καὶ μόνον αὐτὸν ἔφασκον εὐτυχῆσαι τὴν εὐτυχίαν ταύτην, ὥστε τῆσ πατρίδοσ οἰκιστὴν γενέσθαι.

μεταξὺ δὲ πρῴην ἐνέτυχον ἐπιστολῇ τινι, ἐν ᾗ ἐστι μετανοῶν καὶ ὀδυρόμενοσ καὶ λέγων ὅτι τούτων τινὲσ καὶ τὸν βασιλέα καὶ τοὺσ ἀφικνουμένουσ σατράπασ διαφθείρουσιν, ὥστε μηδὲν ἀγαθὸν γενέσθαι μηδὲ ὅλωσ κατοικισθῆναι τὴν πόλιν. ὅπου δὲ καὶ τοῦτο ἐλύπει τινάσ, εἰ φυγάδεσ ὄντεσ καὶ ἀπόλιδεσ πατρίδα ἕξουσι καὶ πολιτεύσονται κατὰ νόμουσ ἐν ἐλευθερίᾳ, μᾶλλον δ̓ ᾑροῦντο διῳκίσθαι κατὰ κώμασ τοῖσ βαρβάροισ ὁμοίωσ ἢ σχῆμα πόλεωσ καὶ ὄνομα ἔχειν·

ἦπου προσήκει θαυμάζειν καὶ εἰ ἄλλο τι λυπεῖ τινασ; ὃ δ̓ οὖν Ἀριστοτέλησ ἐπιστέλλων γέγραφεν ὡσ τοῖσ πράγμασιν ἀπειρηκώσ· φησὶ γὰρ αἴρειν τοὺσ δακτύλουσ· τοὺσ Ἰδαίουσ κἀμὲ νομίζετε καὶ εἴ τινέσ εἰσιν ἕτεροι.

καὶ γὰρ δὴ πλεῖον ἴσχυσεν ἡ τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων κακοδαιμονία τῆσ τοῦ Ἀριστοτέλουσ σπουδῆσ, ὥστε οὐκ εἰάσαν προβῆναι τὸ κωμίον εἰσ ἀξίωμα πόλεωσ, καὶ νῦν ἔτι ἀοίκητόν ἐστιν. ἀλλ̓ ὅπωσ μὴ καὶ τοῦτό μου διαβάλῃ τισ, ὡσ ἐγὼ Στάγειρα καὶ κώμην καλῶ τὴν πόλιν ταύτην·

δύναμαι γὰρ ὀμόσασ εἰπεῖν μηδεμίαν ἄλλην πόλιν ἐμοὶ κρείττω πεφηνέναι, κἂν εἰ μόνον εἶχε τὸ χαλκεῖον τὸ τοῦ δεῖνοσ, ὃ ἐγὼ κατέλυσα ὁ τὰσ πόλεισ πορθῶν καὶ τὰσ νεκροπόλεισ. ἵνα δ̓ οὖν μὴ ἐπιλάθωμαι οὗ χάριν ἀνέστην, ἁμάρτημα ἴσωσ ἥμαρτον ἀνθρώπινον.

νῦν οὖν τίνα με βούλεσθε ὑποσχεῖν ζημίαν ἀντὶ τούτου τοῦ ἁμαρτήματοσ ἢ τί ποιεῖν; ἀξιῶ συμβούλουσ ὑμᾶσ γενέσθαι· πότερον καθελεῖν με τὸ ἔργον ταῖσ ἐμαυτοῦ δαπάναισ τὸ γεγονὸσ καὶ ποιῆσαι πάντα ὁποῖα ἦν πρότερον; ἀλλὰ ἴσωσ οὐ δυνήσομαι. ἢ τί πρὸσ θεῶν;

εἴπατέ μοι. τά γε τοιαῦτα ὁμοφρονοῦντασ, καὶ τὸν αὐτοκράτορα τοιαῦτα ἐπιστέλλοντα τύχῃ τινί, ὅτι βούλεται πάντα τρόπον αὔξεσθαι τὴν πόλιν ὑμῶν ἑ̓πιτρέψατε δὲ ἀναγνῶναι τὴν ἐπιστολήν, ἐπειδὴ τὴν τοῦ Ἀριστοτέλουσ μακρὸν ἦν καὶ περίεργον·

‐ ̓ ᾤμην καὶ παῤ ὑμῖν ταῦτα ἔσεσθαι, καὶ μηδένα λυπήσεσθαι τῆσ πόλεωσ κατασκευαζομένησ.

καὶ τοῦτό γε ἀπέβη τοιοῦτον· καὶ γὰρ ἔδοξεν ὑμῖν ταῦτα καὶ πολλάκισ συνεισεφέρετε αὐτοὶ καὶ προεθυμεῖσθε. τί οὖν βούλεσθε; ἐγὼ γὰρ ὄμνυμι τοὺσ θεοὺσ ὑμῖν ἅπαντασ, ἦ μὴν ἀντὶ τοῦ λυπεῖν ὑμᾶσ ἤ τινασ ὑμῶν ἢ δοκεῖν βαρὺσ οὐκ ἂν ἑλοίμην ἴδιά μοι γενέσθαι τὰ Δαρείου βασίλεια ἢ τὰ Κροίσου ἢ τὴν οἰκίαν τὴν πατρῴαν τὴν ἐμὴν χρυσῆν τῷ ὄντι, ἀλλὰ μὴ ὥσπερ ὀνόματι μόνον τὴν τοῦ Νέρωνοσ καλοῦσιν. οὐδὲ γὰρ ὄφελοσ οὐδὲν οἰκίασ χρυσῆσ, οὐ μᾶλλον ἢ χύτρασ χρυσῆσ ἢ τῆσ πλατάνου τῆσ ἐν Πέρσαισ.

πόλεωσ δὲ ὄφελοσ εὐπρεποῦσ γιγνομένησ, ἀέρα πλείονα λαμβανούσησ, εὐρυχωρίαν, τοῦ μὲν θέρουσ σκιάν, τοῦ δὲ χειμῶνοσ ἥλιον ὑπὸ στέγῃ, ἀντὶ φαύλων καὶ ταπεινῶν ἐρειπίων οἰκήματα ὑψηλὰ καὶ μεγάλησ πόλεωσ ἄξια·

ταπεινὰ καὶ ἀναυξῆ, φασὶν ἀεί ποτε μενεῖν τοιαῦτα, οὕτωσ ἔχῃ καὶ περὶ τὴν ἡμετέραν πόλιν.

ἀλλὰ τί μοι περὶ τούτων νῦν λέγειν;

καλῶσ μέ τισ ἀηδόνα ἔφη τῶν σοφιστῶν, λοιδορῆσαι βουλόμενοσ· διὰ τοῦτο, ἐμοὶ δοκεῖν, ὅτι καὶ τὴν ἀηδόνα γλώσσαργόν φασιν οἱ ποιηταί.

ἴσωσ δ̓ ἂν ὅμοιοσ εἰήν τοῖσ τέττιξι· καὶ γὰρ ἐκεῖνοι πρὸσ τὸν ἥλιον διψῶντεσ ᾅδουσιν ὑπὸ ἀνοίασ οὐδὲν ὠφελούμενοι. πλὴν τοσοῦτό γε μόνον, οὐκ ἄξιον ἴσωσ παραλιπεῖν περὶ τῶν μνημάτων καὶ τῶν ἱερῶν, ὅτι τοὺσ Ἀντιοχέασ οὐκ εἰκόσ ἐστιν οὐδενὸσ ἅψασθαι τοιούτου· πολὺ γὰρ ἐλάττω τόπον ἐποίουν τοῦ παῤ ἡμῖν, ὧν ἡ πόλισ ἓξ καὶ τριάκοντα σταδίων ἐστὶ τὸ μῆκοσ καὶ στοὰσ ἑκατέρωθεν πεποιήκασιν· οὐδὲ τοὺσ Ταρσεῖσ οὐδὲ νῦν Νικομηδεῖσ, οἳ ἐψηφίσαντο τὰ μνήματα μεταίρειν. ὁ δὲ Μακρῖνοσ, ὃν εὐεργέτην ἀνεγράψατε τῆσ πόλεωσ, τὸ Προυσίου τοῦ βασιλέωσ μνημεῖον μετήνεγκεν ἐκ τῆσ ἀγορᾶσ καὶ τὸν ἀνδριάντα.

οὐδεὶσ γάρ ἐστι παῤ ἐκείνοισ φιλόπολισ ἀνὴρ οὐδὲ ἐπιμελὴσ περὶ τοὺσ θεούσ· ἀλλὰ παρά γε ἡμῖν ἦσαν πολλοί. πλὴν ταῦτα μὲν ὅπωσ ποτὲ δοκεῖ. τί γὰρ ἐμοὶ τῆσ ἐνθάδε στοᾶσ; Λακεδαίμονι, τὰσ ἐν τῇ Ῥώμῃ τὰσ χρυσᾶσ, ἐν ταῖσ τῶν Ἀντιοχέων, τῶν Ταρσέων, μετὰ πλείονοσ τιμῆσ, ἢ μόνον ἕξοντά με καὶ περιπατήσοντα, τῶν δὲ ἄλλων οὐδένα πολιτῶν.

ἀλλ̓ οὔτε γυμνάσιον ἐν πόλει μόνοσ οὐδεὶσ ἔχει γυμναζόμενοσ οὔτε στοὰν οὔτε βαλανεῖον οὔτε ἄλλο τῶν δημοσίων οὐδέν. ἢ ἐγὼ τετύφωμαι καὶ ἀνόητόσ εἰμι; πλὴν ὅ γε ἠξίωσα, συμβουλεύσατέ μοι.

ὡσ ἐγὼ βουλόμενοσ ὑμῖν ἀρέσκειν πάντα τρόπον ἀπορῶν. νῦν γὰρ ἐὰν ἅπτωμαι τοῦ πράγματοσ καὶ σπουδάζω γίγνεσθαι τὸ ἔργον, τυραννεῖν μέ φασί τινεσ καὶ κατασκάπτειν τὴν πόλιν καὶ τὰ ἱερὰ πάντα. δῆλον γὰρ ὅτι ἐνέπρησα τὸν νεὼν τοῦ Διὸσ καὶ τοὺσ ἀνδριάντασ ἐκ τοῦ μυδῶνοσ ἐρρυσάμην, καὶ νῦν ἐν τῷ φανερωτάτῳ κεῖνται τῆσ πόλεωσ. ἐὰν δὲ τὴν ἡσυχίαν ἄγω, μὴ βουλόμενοσ μηδένα στένειν μηδὲ προσκρούειν μηδενί, βοᾶτε ὑμεῖσ, Γιγνέσθω τὸ ἔργον ἢ καθαιρείσθω τὸ γεγονόσ·

ὥσπερ ἐμοὶ τοῦτο προφέροντεσ καὶ ὀνειδίζοντεσ. τί οὖν βούλεσθέ με ποιεῖν;

ὃ γὰρ ἂν εἴπητε, τοῦτο ποιήσω καὶ περὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων οὐδὲν ἐρῶ, οὐδὲ ἂν ᾖ τισ ἔργον πεποιηκὼσ ὑπὲρ οὗ λόγον μὴ δέδωκεν, οὐδ̓ ἂν ἔτι ποιῶν καὶ χρήματα λαμβάνων ἀεὶ παρὰ τῶν κατ̓ ἔτοσ ἀρχόντων, ὥσπερ εἰσ τὸν ἄπληστον πίθον τάδε ληψόμενοσ, οὐδὲ ἂν ἄλλο τι γίγνηται· τί γὰρ ἐμοὶ τούτων; διὰ μὲν γὰρ τῆσ στοᾶσ οὐ διελεύσομαι, σαφῶσ ἴστε. ἀλλὰ πονεῖν καὶ προσιέναι καὶ παρακαλεῖν τὸν ἀνθύπατον, ὅπωσ πρᾴωσ καὶ πρὸσ δύναμιν εἰσπράττῃ τοὺσ ὑπεσχημένουσ; καὶ τοῦτο ἕτοιμοσ ποιεῖν οὐ μόνον, ἀλλὰ καὶ αὐτὸσ συμβάλλεσθαι μέροσ τῆσ ὑποσχέσεωσ, ὥστε κουφίζεσθαι τοὺσ ἄλλουσ. μόνον ἕν τι προστάξατε· εἰ δὲ μή, τὴν ἡσυχίαν ἕξω βοώντων ὑμῶν, μᾶλλον δὲ ἄπειμι.

οὐ γὰρ ὥσπερ ἡ ἀλώπηξ καταφαγοῦσα τὰ κρέα οὐκ ἐδύνατο ἐξελθεῖν ἐκ τῆσ δρυὸσ διὰ τὸ ἐμπλησθῆναι, κἀμοὶ ἐξελθεῖν διὰ τοῦτο χαλεπόν. πολὺ γὰρ γέγονα λεπτότεροσ ἢ ὅτε εἰσῆλθον. καὶ πρὸσ θεῶν μή μοι νομίζετε χαρίζεσθαι περὶ τῆσ στοᾶσ ἐπιβοῶντεσ.

ἐμοὶ γὰρ εἷσ ἀνήρ ἐστιν ὁ χαριζόμενοσ ἐν τῇ πόλει σχεδόν, ὡσ ἐγὼ ἀκούω, καὶ μάλιστα προνοῶν τῶν ἐμοὶ συμφερόντων· καὶ οὔτε φίλοσ οὔτε συγγενὴσ οὕτωσ οὐδεὶσ ἐμοῦ κήδεται. σκοπεῖτε δὲ εἰ δόξει καλῶσ ὑμῖν ὑπὲρ ἐμοῦ λογίζεσθαι καί με ἀγαπᾶν, ὃσ πρῶτον οἰέταί με δεῖν πολλὰ κινδυνεύσαντα καὶ πονήσαντα τὴν ἡσυχίαν ἐνθάδε ἄγειν καὶ τοῖσ ἐμαυτοῦ προσέχειν καὶ μήτε ἡγεμόνασ θεραπεύειν μήτε ἄλλην ἀσχολίαν μηδεμίαν ἔχειν· ἀπολέσαντα δὲ πάντα, ὅσα τῶν ἐμῶν εἶχε, δανεισάμενόν τε, ὥστε τὰ χωρία πρίασθαι, τοῦτο ἀποδοῦναι τὸ χρέοσ καὶ τὰ πρότερον ὀφειλόμενα, καὶ μὴ στοὰν οἰκοδομεῖν μηδὲ ἀναλίσκειν παρὰ δύναμιν·

ἔπειτα συνηθείασ οὔσησ μοι πρὸσ τὸν αὐτοκράτορα, ἴσωσ δὲ καὶ φιλίασ, καὶ πρὸσ ἄλλουσ πολλοὺσ τοὺσ δυνατωτάτουσ σχεδόν τι Ῥωμαίων, ἐκείνοισ συνεῖναι τιμώμενον καὶ θαυμαζόμενον·

εἰ δὲ ἄρα ἀποδημῶν ἥδομαι, τὰσ μεγίστασ πόλεισ ἐπιέναι μετὰ πολλοῦ ζήλου καὶ φιλοτιμίασ παραπεμπόμενον, χάριν εἰδότων μοι παῤ οὓσ ἂν ἀφίκωμαι καὶ δεομένων λέγειν καὶ συμβουλεύειν καὶ περὶ τὰσ ἐμὰσ θύρασ ἰόντων ἐξ ἑωθινοῦ, μηδὲν ἀναλώσαντα μηδὲ προστιθέντα, ὥστε θαυμάζειν ἅπαντασ καὶ τυχὸν ἂν εἰπεῖν τινασ, ὦ πόποι, ὡσ ὅδε πᾶσι φίλοσ καὶ τίμιόσ ἐστιν ἀνθρώποισ, ὅτεών κε πόλιν καὶ δῆμον ἵκηται·

ἀλλὰ μὴ δαπανᾶν μὲν ἐξ ὀλίγων ὑπαρχόντων, ἀσχολεῖσθαι δὲ ἀσχολίασ ἀνωφελεῖσ, τὸ δὲ σῶμα, θεραπείασ δεόμενον καὶ πολλῆσ προσοχῆσ, καταφθείρειν ἀμελοῦντα, τὴν δὲ ψυχὴν τοσοῦτον χρόνον ἐᾶν ἄγευστον φιλοσοφίασ καὶ τῶν τοιούτων μαθημάτων, πρὸσ δὲ τὸν δεῖνα ἐξετάζεσθαι ἢ τὸν δεῖνα καὶ κακῶσ ἀκούειν ἐνίοτε καὶ δάκνεσθαι.

πρὸσ θεῶν ὁ ταῦτα ὑπὲρ ἐμοῦ φροντίζων καὶ διαλεγόμενοσ οὐχ οὗτόσ ἐστιν ἀνθρώπων ἁπάντων εὐνούστατοσ ἐμοὶ καὶ μάλιστα ὑπ’ ἐμοῦ φιλεῖσθαι δίκαιοσ;

ὅταν δὲ ἀκούω λέγειν τινὰ ὡσ περὶ τυράννου, παράδοξον ἐμοὶ φαίνεται καὶ γελοῖον. ἐγὼ γὰρ ἐπίσταμαι τῶν τυράννων ἔργα τοιαῦτα, μοιχεύειν γυναῖκασ ἀλλοτρίασ καὶ διαφθείρειν παῖδασ, ἀνθρώπουσ ἐλευθέρουσ τύπτειν καὶ αἰκίζεσθαι πάντων ὁρώντων, τοὺσ δὲ καὶ στρεβλοῦν, οἱο͂ν εἰσ ζέοντα λέβητα καθιέντασ, ἄλλουσ δὲ καταπιττοῦντασ·

ὧν οὐδὲν ἐγὼ ποιῶ·

ἑτέραν δὲ γυναῖκα τύραννον Σεμίραμιν, ὅτι πρεσβυτέρα τὴν ἡλικίαν οὖσα καὶ μάχλοσ ἠνάγκαζε συγγίγνεσθαί τινασ ἑαυτῇ. τῶν δὲ τυράννων ἕνα ἀκήκοα ταῦτα ποιοῦντα, πρεσβύτην θρασύν. ὧν τί πρὸσ ἐμέ ἐστιν;

ἢ ὅτι τὴν οἰκίαν οἰκοδομῶ πολυτελῶσ; ἀλλ̓ οὐκ ἐῶ πίπτειν; ἢ ὅτι πορφύραν αὐτὸσ ἠμφίεσμαι; ἀλλ̓ οὐ φαῦλον τριβώνιον; ἀλλ̓ ὅτι κομῶ καὶ γένεια ἔχω; τοῦτο δ̓ ἴσωσ οὐ τυραννικόν ἐστιν, ἀλλὰ βασιλικόν. ἔφη δ̓ οὖν τισ ὅτι καὶ τὸ κακῶσ ἀκούειν καλῶσ ποιοῦντα καὶ τοῦτο βασιλικόν ἐστιν.

상위

Dio, Chrysostom (디오, 크리소토모스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION