헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΝΕΣΤΩΡ.)

Διὰ τί ποτε δοκεῖ ὑμῖν Νέστοροσ Ὅμηροσ ποιῆσαι τάδε τὰ ἔπη πρὸσ Ἀγαμέμνονα καὶ Ἀχιλλέα, παραμυθούμενον αὐτοὺσ καὶ διδάσκοντα μὴ διαφέρεσθαι ἀλλήλοισ· ἤδη γάρ ποτ̓ ἐγὼ καὶ ἀρείοσιν ἠέπερ ὑμῖν ἀνδράσιν ὡμίλησα, καὶ οὔποτέ μ̓ οἵ γ̓ ἀθέριζον. οὐ γάρ πω τοίουσ ἴδον ἀνέρασ οὐδὲ ἴδωμαι, οἱο͂ν Πειρίθοόν τε Δρύαντά τε ποιμένα λαῶν, Καινέα τ̓ Ἐξάδιόν τε καὶ ἀντίθεον Πολύφημον, Θησέα τ̓ Αἰγείδην ἐπιείκελον ἀθανάτοισι. κάρτιστοι δὴ κεῖνοι ἐπιχθονίων τράφεν ἀνδρῶν· καὶ μέν μευ βουλέων ξύνιον πείθοντό τε μύθῳ. ἀλλὰ πίθεσθε καὶ ὔμμεσ, ἐπεὶ πείθεσθαι ἄμεινον. ἆρα μὴ ἀλαζόνα πεποίηκε τὸν Νέστορα λέγοντα περὶ τοῦ Πειρίθου καὶ Δρύαντοσ καὶ τῶν ἄλλων ὅτι θαυμαστοί τε φύσει ὄντεσ καὶ πολὺ κρείττουσ ἐκείνων προσεδέοντο τῆσ αὐτοῦ διανοίασ, καὶ ἧκε μετάπεμπτοσ εἰσ Θετταλίαν ἐκ Πύλου δεομένων ξυνεῖναι καὶ διαλέγεσθαι αὐτῷ;

ἔτι γὰρ εἰπὼν ὅτι κράτιστοι ἀνθρώπων ἦσαν, ὡσ μέγα τι μαρτυρεῖν ἐοίκεν αὐτοῖσ τὸ ξυνιέναι τῆσ αὑτοῦ γνώμησ καὶ πείθεσθαι τοῖσ λόγοισ. ἢ τοῦτο μὲν σχεδὸν οὗ ἕνεκά φαμεν· πᾶσι τοῖσ ὀρθῶσ λέγουσιν οὐδέποτε οὐδεὶσ ἀπειθεῖ τῶν ξυνιέντων· ἀλλ̓ ἔστιν ἡ ἀπείθεια ταὐτὸν ἀξυνεσίᾳ;

φέρε δὴ καὶ τἄλλα σκεψώμεθα, πότερον ὀρθῶσ εἴρηκεν ἢ δἰ ἀλαζονείαν. οὐκοῦν οἱ ἀνόητοι πάντεσ καταφρονοῦσι τῶν ἀδόξων ἀνθρώπων καὶ οὐδὲν προσέχουσι τούτοισ, οὐδ̓ ἂν τύχωσι τὰ ἄριστα συμβουλεύοντεσ·

οὓσ δ̓ ἂν ἴδωσι τιμωμένουσ ὑπὸ τοῦ πλήθουσ ἢ τῶν μέγιστα δυναμένων, οὐκ ἀπαξιοῦσι πείθεσθαι αὐτοῖσ. ἑνὸσ μὲν οὖν τούτου χάριν ὁ Νέστωρ συνίστησιν αὑτόν, ὅτι πολλοὺσ καὶ δυνατοὺσ πρότερον ἠδυνήθη πεῖσαι καὶ ὅτι ἐκεῖνοι κατὰ τὴν αὐτῶν ἀφροσύνην καὶ ἀναισθησίαν ἀπειθήσουσιν, ἂν ἀπειθῶσιν, οὐχ ὡσ ἀδυνάτου ὄντοσ αὐτοῦ συμβουλεῦσαι περὶ τῶν μεγίστων. ὥσπερ οὖν εἰ λοιδορῶν αὑτὸν καὶ λέγων ὅτι μηδέποτε μηδεὶσ ἠξίωσεν αὐτῷ συμβουλεύσασθαι περὶ μηδενὸσ ἔμελλε προτρέπειν τὸν Ἀγαμέμνονα καὶ τὸν Ἀχιλλέα πείθεσθαι τοῖσ λόγοισ, οὐκ ἂν ὤκνησε λοιδορεῖν·

οὕτωσ εἰ τὸν ἔπαινον ᾤετο παρορμήσειν πρὸσ τοῦτο, εἰκότωσ ἐπῄνει. ἢ οὐκ ἀνοήτου ἀνθρώπου ἐστὶν αἰσχύνεσθαι αὑτὸν ἐπαινεῖν μέλλοντα τὰ μέγιστα ὀνήσειν; προσείη.

καθάπερ οὖν ὅταν ἰατρὸσ βουλόμενοσ τεμεῖν τινα ἢ καῦσαι παρασχεῖν αὑτὸν ἢ πιεῖν φάρμακον ἀηδέσ, δειλὸν εἰδὼσ τὸν ἄνθρωπον καὶ ἀνόητον, ἑτέρων μνημονεύῃ τῶν ὑφ̓ αὑτοῦ σωθέντων διὰ τὸ πεισθέντασ ὑπομεῖναι τὴν θεραπείαν, οὐδείσ φησιν ἀλαζονεύεσθαι τὸν ταῦτα λέγοντα· δοκεῖ μοι δικαίωσ ἂν μηδὲ ὁ Νέστωρ αἰτίαν ἔχειν ἀλαζονείασ.

ἓν μὲν δὴ τοῦτο ὑπῆρχεν ὄφελοσ ἐκ τῶν λόγων·

ἕτερον δέ· τὸν Ἀγαμέμνονα καὶ τὸν Ἀχιλλέα ἠπίστατο οὐκ ἄλλωσ ἁμαρτάνοντασ ἢ δἰ ὕβριν· ὑβρίζειν δὲ ἡγεῖτο τοὺσ ἀνθρώπουσ τότε μάλιστα σχεδόν, ἐπειδὰν καταφρονῶσι τῶν ἄλλων καὶ νομίζωσι πολὺ χείρουσ αὑτῶν, ἐπαιρόμενοι διὰ δόξαν ἢ δύναμιν, καὶ τὸν Ἀχιλλέα καὶ τὸν Ἀγαμέμνονα ἐγίγνωσκε διὰ τοῦτο ἐπαιρομένουσ καὶ στασιάζοντασ ὑπὸ μεγαλαυχίασ ἑκάτερον. ὁ μὲν γὰρ ᾤετο, Πηλέωσ καὶ Θέτιδοσ υἱὸσ ὢν καὶ τῶν τότε ἀνθρώπων διαφέρων ἐν τῷ μάχεσθαι, προσήκειν αὑτῷ μηδενὸσ ἁπλῶσ ὑπακούειν μηδὲ κρείττονα νομίζειν αὑτοῦ μηδένα·

τῷ δὲ Ἀγαμέμνονι τῆσ ὕβρεωσ αἴτιον ὑπῆρχεν ἡ δύναμισ ἡ τῆσ βασιλείασ καὶ τὸ μόνον ἄρχειν τῶν Ἑλλήνων πάντων. ὑπὸ δὴ τούτων ὁρῶν αὐτοὺσ διεφθαρμένουσ καὶ μὴ δυναμένουσ ὁμονοεῖν ἀλλήλοισ, ἀλλὰ τὰσ ψυχὰσ οἰδοῦντασ, ὡσ ὕστερόν φησιν ὁ Ἀχιλλεύσ, ἀλλά μοι οἰδάνεται κραδίη ·

ἐβούλετο ταπεινῶσαι καὶ τοῦ φρονήματοσ, εἰ δύναιτο, καθελεῖν· ὥσπερ οἱ τὰ οἰδοῦντα νύξαντεσ ἢ πιέσαντεσ. διὰ τοῦτο ἐμέμνητο ἀνδρῶν ἐνδόξων καὶ δυνατῶν, ἔτι δὲ οἶμαι πρότερον γεγονότων, εἰδὼσ ἐκείνοισ μᾶλλον συνεπομένην τὴν δόξαν. καὶ μέντοι γε οὐκ ἐπ̓ αὐτοῖσ ἐποιήσατο τίνα γνώμην ἕξουσι περὶ τῶν ἀνδρῶν, ἀλλ̓ αὐτὸσ ἀποφαίνεται ἄντικρυσ ὡσ πολὺ κρείττονασ ἐκείνων ὄντασ, εἰ δύναιντο ὀλίγον ὑφεῖναι τοῦ τύφου καὶ τῆσ μανίασ.

ἆρα εἰκῇ δοκεῖ ὑμῖν Ὅμηροσ περιθεῖναι τοὺσ λόγουσ τούτουσ Νέστορι, ὅν φησι δεινότατον εἶναι ἀνθρώπων καὶ τὴν δύναμιν αὐτοῦ τῶν λόγων προσεικάζει τῇ φύσει τοῦ μέλιτοσ, ὃ τοῖσ μὲν ὑγιαίνουσιν ἥδιστον καὶ γλυκύτατον ἁπάντων, τοῖσ δὲ νοσοῦσι καὶ πυρέττουσιν, ὥσ φασιν, ἀηδέστατον καὶ τὰ ἡλκωμένα καὶ πεπονθότα καθαίρειν καὶ δάκνειν πέφυκεν. καὶ γὰρ ὁ τοῦ Νέστοροσ λόγοσ, τοῖσ ἄλλοισ γλυκὺσ φαινόμενοσ, πικρὸσ ἔδοξε τῷ Ἀχιλλεῖ καὶ τῷ Ἀγαμέμνονι, νοσοῦσι καὶ διεφθαρμένοισ ὑπὸ τῆσ ὀργῆσ, ὥστε οὐκ ἐπείσθησαν αὐτῷ διὰ τὴν ἄνοιαν.

οὐκοῦν οὐδὲ τοῦτο εἶπε μάτην Ὅμηροσ, οὐδέ, ὥσπερ οἰόνταί τινεσ, ἀπὸ τύχησ. περὶ μὲν οὖν τούτων ἐῶμεν. ὁμιλῶν διηγῆται πρὸσ αὐτοὺσ ὅτι καὶ πρότερον ἄλλοισ ὁμιλήσασ πολὺ κρείττοσι, δήμοισ ἢ βασιλεῦσιν ἢ τυράννοισ, οὐκ ἀπέτυχεν αὐτῶν, ἀλλ̓ ἔσχεν ὑπακούοντασ καὶ πειθομένουσ, εἰ δίκαιόσ ἐστιν ἀλαζὼν δοκεῖν, ὡσ διὰ τοῦτο μεμνημένοσ ἐκείνων τῶν λόγων, ἵνα θαυμάζοιτο καὶ δοκοίη μακάριοσ, ἢ μᾶλλον ἵνα πειθομένουσ ἔχοι τοὺσ ἀκούοντασ, μιμούμενοσ τὴν τοῦ Νέστοροσ διδασκαλίαν.

καὶ γὰρ ἄτοπον, εἰ Σωκράτησ μὲν τοὺσ ἐν Λυκείῳ ῥηθέντασ λόγουσ ὀλίγον μεταβὰσ ἀπήγγελλε τοῖσ ἐν Ἀκαδημίᾳ, καὶ τοὺσ ἐν Ἀκαδημίᾳ πάλιν εἰσ τὸ Λύκειον ἐλθὼν οὐκ ὤκνει διαλέγεσθαι, καὶ τοσοῦτοσ ἤδη χρόνοσ ἐστὶν ἐξ οὗ τὰσ αὐτὰσ διδάσκουσι τραγῳδίασ καὶ κωμῳδίασ·

ἡμεῖσ δὲ ἄτοπον δόξομεν ποιεῖν, ἐπειδὴ βούλεσθε ἀκροᾶσθαι λόγων τινῶν, τοὺσ ῥηθέντασ πρὸσ τὸν αὐτοκράτορα νῦν ἀπαγγέλλοντεσ, ὡσ οὐ διαφέρον εἰδέναι πότερον ὠφέλιμοι καὶ χρήσιμοι καὶ ὑμῖν καὶ τοῖσ ἄλλοισ ἀνθρώποισ ἅπασιν ἐκεῖνοι ἢ φαῦλοι καὶ ἀνωφελεῖσ.

εὖ γὰρ ἴστε ὅτι τοῖσ μὲν ἰδιώταισ οἱ λεγόμενοι λόγοι πρὸσ αὐτοὺσ ἐκείνουσ τείνουσι καὶ ὀλίγουσ τῶν ἄλλων· οἱ δὲ πρὸσ τοὺσ βασιλέασ ταῖσ δημοσίαισ ἐοίκασιν εὐχαῖσ ἢ κατάραισ.

ὅθεν ἐγὼ τὸν Πέρσην οὔτε τἄλλα νομίζω φρόνιμον οὔτε ὅτι τοὺσ τυχόντασ ἀνθρώπουσ πανταχῇ διέπεμπεν, ὦτα βασιλέωσ καλουμένουσ, καὶ πάντα ἐκείνοισ ἀκούειν ἐπέτρεπε, δέον φυλάττεσθαι τὰ βασιλέωσ ὦτα πολὺ μᾶλλον τῆσ χρυσῆσ πλατάνου, μή τι δυσχερὲσ ἀκούσῃ καὶ βλαβερόν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, ΝΕΣΤΩΡ.

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΝΕΣΤΩΡ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION