헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΠΕΡΙ ΤΥΧΗΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ.)

Τὰ γιγνόμενα παρὰ τῶν ἀνθρώπων εἰσ τὴν τύχην ἐγκλήματα μέγιστα ἂν ἔγωγε θείην ὑπὲρ αὐτῆσ ἐγκώμια. τὰσ γοῦν ἀδήλουσ τῶν πραγμάτων μεταβολὰσ εἰσ ταύτην ἀναφέρουσι, καὶ οἷσ ἀπὸ γνώμησ ἐπιχειρήσαντεσ διήμαρτον, τούτων ἀφῃρῆσθαι νομίζουσιν ὑπὸ τῆσ τύχησ, ὡσ πάντα περιποιεῖν, εἰ θελήσαι, δυναμένησ. ἀκούσαισ δ̓ ἂν αἰτιωμένων αὐτὴν καὶ γεωργῶν καὶ ἐμπόρων καὶ πλουσίων ἐπὶ τοῖσ χρήμασι καὶ καλῶν ἐπὶ τοῖσ σώμασι καὶ Πανθείασ ἐπὶ τῷ ἀνδρὶ καὶ Κροίσου ἐπὶ τῷ παιδὶ καὶ Ἀστυάγουσ ἡττηθέντοσ καὶ Πολυκράτουσ ἑαλωκότοσ. καὶ Πέρσαι δὲ ἐμέμφοντο τὴν τύχην μετὰ τὴν Κύρου σφαγὴν καὶ Μακεδόνεσ μετὰ τὴν Ἀλεξάνδρου τελευτήν. ἤδη δέ τινα καὶ τῶν ἰδίων παθῶν τῇ τύχῃ προφέρουσιν, ἡ Μήδεια τὸν ἔρωτα, ὁ Μίδασ τὴν εὐχήν, ἡ Φαίδρα τὴν διαβολήν, ὁ Ἀλκμαίων, ὅτι ἐπλανᾶτο, ὁ Ὀρέστησ, ὅτι ἐμαίνετο. ἐρῶ δὲ ὑμῖν τινα καὶ Κύπριον λόγον, εἰ βούλεσθε.

ἤνεγκεν ὁ παλαιὸσ βίοσ καὶ ἐνδόξουσ γυναῖκασ, Ῥοδογούνην πολεμικήν, Σεμίραμιν βασιλικήν, Σαπφὼ μουσικήν, Τιμάνδραν καλήν· οὕτω καὶ ἐν Κύπρῳ Δημώνασσα ἐγένετο, πολιτική τε ὁμοῦ γυνὴ καὶ νομοθετική. τρεῖσ ἔθηκεν αὕτη τοῖσ Κυπρίοισ νόμουσ· τὴν μοιχευθεῖσαν κειραμένην πορνεύεσθαι·

θυγάτηρ αὐτῆσ ἐμοιχεύθη καὶ τὴν κόμην ἀπεκείρατο κατὰ τὸν νόμον καὶ ἐπορνεύετο. τὸν αὑτὸν ἀποκτείναντα ἄταφον ῥίπτεσθαι· δεύτεροσ οὗτοσ Δημωνάσσησ νόμοσ· τρίτοσ ὥστε μὴ ἀποκτεῖναι βοῦν ἀρότριον. δὲ αὐτῇ παίδων ἀρρένων ὄντων, ὁ μὲν ἐπὶ τῷ βοῦν ἀποκτεῖναι ἀπέθανε·

τὸν δὲ αὑτὸν ἀποκτείναντα οὐκ ἔθαψεν.

ἡ δὲ τέωσ μὲν ἐκαρτέρει καὶ ἄπαισ οὖσα καὶ νομοθετοῦσα, ἰδοῦσα δὲ βοῦν ἐπὶ μόσχῳ ἀπολλυμένῳ μυκωμένην καὶ τὴν ἑαυτῆσ ἐν ἄλλῳ συμφορὰν γνωρίσασα, τήξασα χαλκὸν εἰσ αὐτὸν ἥλατο. καὶ ἦν ἐκεῖ πύργοσ ἀρχαῖοσ ἀνδριάντα χάλκεον ἔχων, χαλκῷ ἐντετηκότα καὶ πρὸσ ἀσφάλειαν τοῦ ἱδρύματοσ καὶ πρὸσ μίμημα τοῦ διηγήματοσ· ἐπιγραφὴ δὲ ἐπί τινοσ στήλησ πλησίον, σοφὴ μὲν ἤμην, ἀλλὰ πάντ̓ οὐκ εὐτυχήσ.

φέρε οὖν μὴ ἐρήμην ἡ τύχη ἁλισκέσθω μηδὲ φοβώμεθα τὸν τῶν κατηγορούντων θόρυβον.

ἴσωσ γὰρ ἄν τι ἡμῖν πρὸσ τὸ εἰπεῖν εὖ καὶ αὐτὴ συλλάβοι. δοκοῦσιν οἱ τεχνῖται τῷ τρόπῳ τῆσ κατασκευῆσ τὴν δύναμιν αὐτῆσ δεδηλωκέναι. πρῶτον μὲν γὰρ ἕστηκεν ἑτοίμη πρὸσ τὰ ἔργα, εἶτα τῇ μὲν δεξιᾷ χειρὶ πηδάλιον κατέχει, καί, ὡσ ἂν εἴποι τισ, ναυτίλλεται. τί δὲ ἄρα τοῦτο ἦν; πότερον ὡσ μάλιστα τῶν πλεόντων τῆσ τύχησ δεομένων, ἢ διότι τὸν βίον ἡμῶν ὥσ τινα μεγάλην ναῦν κυβερνᾷ καὶ πάντασ σῴζει τοὺσ ἐμπλέοντασ; Ἀσσυρίουσ μέχρι τῆσ Σαρδαναπάλλου τρυφῆσ, Μήδουσ μέχρι τῆσ Κύρου τροφῆσ, Πέρσασ μέχρι τῆσ διαβάσεωσ, Ἀθηναίουσ μέχρι τῆσ ἁλώσεωσ, Κροῖσον μέχρι Σόλωνοσ; ἦν Οἰδίπουσ τὸ πρῶτον εὐτυχὴσ ἀνήρ.

ἡ τύχη γὰρ αὐτῷ τὸ μηδὲν παθεῖν παραποιησαμένη τὸ ἀγνοεῖν ἔδωκεν, ὅπερ ὅμοιον ἦν τῷ μὴ παθεῖν.

εἶτα ἅμα τῆσ εὐτυχίασ ἐπαύσατο καὶ τοῦ γιγνώσκειν ἤρξατο. ἐγὼ δὲ καὶ τὴν ἐκείνου πήρωσιν εὐτυχίαν καλῶ. Τέλλοσ μὲν γὰρ βλεπέτω τοὺσ παῖδασ καὶ Κυδίππη καὶ Αἰόλοσ καὶ εἴ τισ ἄλλοσ ἦν πατὴρ εὐτυχήσ· Οἰδίπουσ δὲ ἐκ τῆσ πηρώσεωσ ἀναβλέψασ αἰσχρὰ κερδανεῖ θεάματα. τῇ δὲ ἑτέρᾳ τῶν χειρῶν ἡ θεὸσ καρποὺσ ἑτοίμουσ κατέχει συνειλεγμένουσ, μηνύουσα τὸ πλῆθοσ τῶν ἀγαθῶν, ἅπερ αὐτὴ δίδωσιν.

τοῦτο ἦν ἄρα καὶ χρυσοῦν γένοσ καὶ νῆσοι μακάρων τινέσ, αὐτομάτασ ἔχουσαι τροφάσ, καὶ Ἡρακλέουσ κέρασ καὶ Κυκλώπων βίοσ. ὅτι τοῖσ πονήσασι τὸν βίον ἐπὶ τῆσ δεξιᾶσ χειρὸσ δεδήλωκεν, ὡσ αὐτομάτη λοιπὸν ἡ τῶν ἀγαθῶν ἀφθονία παραγίγνεται. Τάνταλοσ δὲ ἄρα ἐπὶ γήρωσ ἀργὸσ ἦν·

διὰ τοῦτο ἄρα μέχρι τῶν χειλῶν ηὐδαιμόνει καὶ τοῖσ ὀφθαλμοῖσ μόνον ηὐτύχει· τὰ πάντα δὲ ἐκεῖνα ἁρπασθέντα οἴχεται καὶ λίμνη καὶ καρποὶ καὶ τροφὴ καὶ ποτὸν ὑπὸ τῆσ τύχησ, οὕτω γ̓ ὡσ ὑπὸ πνεύματοσ. ὠνόμασται δὲ ἡ τύχη καὶ πολλοῖσ τισιν ἐν ἀνθρώποισ ὀνόμασι, τὸ μὲν ἴσον αὐτῆσ νέμεσισ, τὸ δὲ ἄδηλον ἐλπίσ, τὸ δὲ ἀναγκαῖον μοῖρα, τὸ δὲ δίκαιον θέμισ, πολυώνυμόσ τισ ὡσ ἀληθῶσ θεὸσ καὶ πολύτροποσ.

ταύτῃ ἐπέθεσαν καὶ γεωργοὶ Δήμητροσ ὄνομα καὶ ποιμένεσ Πανὸσ καὶ ναῦται Λευκοθέασ καὶ κυβερνῆται Διοσκόρων. ῥεῖα δ̓ ἀρίζηλον μινύθει καὶ ἄδηλον ἀέξει, ῥεῖα δέ τ̓ ἰθύνει σκολιὸν καὶ ἀγήνορα κάρφει. τοῦτο ἄρα ἦν ὁ Ζεύσ, κατέχων μὲν ἐπὶ τῆσ δεξιᾶσ τὸ ὅπλον, ἐπὶ δὲ τῆσ ἀριστερᾶσ τὸ σκῆπτρον, ὅτι τοῖσ πολεμικοῖσ τῶν ἀνθρώπων καὶ βασιλείαν δίδωσιν.

εἶτα Εὐριπίδησ τὸν ναύτην μέμφεται ,ἀωρὶ πόντου κύματ̓ εὐρέοσ περῶντα·

̓ καὶ διὰ τῶν ἑξῆσ ἐπιτιμᾷ λέγων ὅτι ,σμικραῖσ ἐπιτρέπουσιν αὑτοὺσ ἐλπίσιν. ̓ ὦ παῖ Μνησαρχίδου, ποιητὴσ μὲν ἦσθα, σοφὸσ δὲ οὐδαμῶσ.

οὔτε γὰρ πίττῃ τὴν ψυχὴν οὔτε σχοινίοισ ἐπιτρέπουσιν οὔτε τριδάκτυλον αὐτοὺσ σῴζει ξύλον πεύκινον, ἀλλ̓ ἐπέτρεψαν βεβαίῳ καὶ μεγάλῳ πράγματι τῇ τύχῃ. ἀσθενὲσ μὲν πλοῦτοσ, ἂν τύχη μὴ παρῇ, ἀβέβαιον δὲ φιλία, μὴ συλλαμβανούσησ τύχησ. αὕτη σῴζει καὶ τὸν νοσοῦντα ἐν τῷ τέλει καὶ τὸν νηχόμενον ἐν τῇ θαλάσσῃ καὶ τὸν Ἀγαμέμνονα ἐπὶ τῶν χιλίων νεῶν καὶ τὸν Ὀδυσσέα ἐπὶ τῆσ σχεδίασ φερόμενον. τί δέδοικασ, ὦ δειλέ;

τὸ μῆκοσ τῆσ θαλάττησ φοβῇ; ὄψεται μέν σε ὁ Ποσειδῶν καὶ παρακαλέσει τοὺσ ἀνέμουσ καὶ τὴν τρίαιναν λήψεται καὶ πάσασ ὀροθυνεῖ τὰσ ἀέλλασ, οὐκ ἀποκτενεῖ δὲ σέ. ἡ τύχη γὰρ οὐ βούλεται. οὕτωσ νῦν κακὰ πολλὰ παθὼν ἀλόω κατὰ πόντον, εἰσόκεν ἀνθρώποισι διοτρεφέεσσι μιγείησ.

θεοῦ λόγοσ ὑπὸ τύχησ νενικημένου.

αὕτη καὶ τὸ τῶν ὑμετέρων προγόνων ἀρχαῖον γένοσ, τῶν αὐτοχθόνων καὶ πρώτων Ἀθηναίων, μητέρα μὲν τὴν γῆν αὐχοῦντασ, τροφὸν δὲ τὴν Δήμητρα, ἐπώνυμον δὲ καὶ σύμμαχον τὴν Ἀθηνᾶν, τὸ μὲν πρῶτον τῶν Ἀθηνῶν εἰσ Εὔβοιαν ἐξήγαγεν· ὡσ δ̓ ἐκεῖ μένοντασ αὐτοὺσ οὔτε ἡ θάλασσα τέρπειν οὔτε ἡ γῆ τρέφειν ἐδύνατο, καὶ οὐδὲ τὸ αἰσχρὸν ἔφερον τοῦ πράγματοσ, ἀντ̓ ἠπειρωτῶν νησιῶται γενόμενοι, δεύτερον ἡ τύχη κρεῖσσον ἐβουλεύσατο.

σεμνὴ μὲν γὰρ Εὔβοια ὡσ ἀληθῶσ·

ἀλλὰ τίσ ὑμῶν φέρειν ἠδύνατο γῆν τραχεῖαν κατοικῶν καὶ θαλάσσῃ στενῇ παροικῶν καὶ πολλὰσ ἀνεχόμενοσ τῶν πραγμάτων μεταβολάσ, τῶν ἐν τῷ ῥεύματι γιγνομένων πλείονασ; νῦν Βοιωτοὺσ ἔδει φέρειν καὶ τὴν Θηβαίων ἀναισθησίαν, εἶτα Ἀθηναίουσ, οὐκέτι ὡσ παισὶν ὑμῖν, ἀλλ̓ ὡσ δούλοισ χρωμένουσ. διὰ τοῦτο ἀγαγοῦσα ἐνθάδε ἵδρυσε, τῇ ἑτέρᾳ μὲν τῶν χειρῶν μηχανωμένη τε τὸν πλοῦν καὶ κατιθύνουσα, τῇ δὲ τοὺσ καρποὺσ ἀφθόνωσ διδοῦσά τε καὶ δωρουμένη.

τὴν μὲν οὖν τῶν λοιπῶν γνώμην εἰκάσαι χαλεπόν ἐστιν. ἐγὼ δέ, ὦ τύχη·

πρὸσ σὲ γὰρ δικαίωσ ἂν ἴσωσ ῥηθείη ὁ λόγοσ· εἴ μέ τισ ὑψηλὸν ἄρασ ἄγοι μετέωρον ἐπί τινων ἢ Πηγάσου νώτων ἢ Πέλοποσ ἁρμάτων ὑποτείνων τὴν γῆν ἅπασαν καὶ τὰσ πόλεισ, οὐκ ἂν τὴν Λυδῶν ἑλοίμην τρυφὴν οὔτ̓ εὐτέλειαν τὴν Ἀττικὴν οὔτε Κρότωνα· πένονται γάρ·

οὔτε Σύβαριν, ὅτι οὐ πονοῦσιν, οὔτε Σκύθασ, ὅτι οὐ γεωργοῦσιν, οὔτε Αἰγυπτίουσ, ὅτι ἄλλοισ γεωργοῦσιν· καὶ Λιβύην, ὅθι τ̓ ἄρνεσ ἄφαρ κεραοὶ τελέθουσιν·

εὐτυχία ποιμένων.

οὐ Θήβασ Αἰγυπτίασ, αἵθ̓ ἑκατόμπυλοί εἰσι, διηκόσιοι δ̓ ἀν̓ ἑκάστην ἀνέρεσ ἐξοιχνεῦσι σὺν ἵπποισιν καὶ ὄχεσφιν· ἱπποκόμων βίοσ καὶ πυλωρῶν. Δήλῳ δή ποτε τοῖον Ἀπόλλωνοσ παρὰ βωμῷ φοίνικοσ νέον ἔρνοσ ἀνερχόμενον ἐνόησα. οὐκ ἀρκεῖ μοι βωμὸσ θύειν οὐκ ἔχοντι, οὐκ ἀρκεῖ μοι φυτὰ τρέφειν με μὴ δυνάμενα. τρηχεῖ̓, ἀλλ̓ ἀγαθὴ κουροτρόφοσ· οὔτε τραχεῖα αὕτη καὶ κουροτρόφοσ. δέσποιν̓ ἁπασῶν πότνἰ Ἀθηναίων πόλι·

μὴ λέγε, ἄνθρωπε. οὐκέτ̓ εἰσὶν ἐκεῖνοι δεσπόται. ὡσ καὶ καλόν σου φαίνεται τὸ νεώριον. ἀλλὰ μεθ̓ Ἑλλήσποντον καὶ Λύσανδρον αἰσχρόν. ‐ καλὸσ δ̓ ὁ Πειραεύσ·

ἔτι γὰρ μετὰ τῶν τειχῶν αὐτὸν βλέπεισ· ἄλση δὲ τίσ πω τοιάδ̓ ἔσχ̓ ἄλλη πόλισ; εἶχε μέν, δῃωθεῖσα δὲ ὡσ ἐπὶ συμφοραῖσ γυνή ἀπεκείρατο. καὶ τοὐρανοῦ γ̓, ὥσ φασιν, ἐστὶν ἐν καλῷ. καὶ πῶσ, οἵ γε λοιμώττουσι καὶ νοσοῦσι καὶ πλέον αὐτῶν ἀπόλλυται μέροσ ὑπὸ τῶν ἀέρων ἢ τῶν πολεμίων; καὶ μή τισ ἀχθέσθω, διότι οὕτωσ τῶν πατέρων ἐμνημόνευσα.

τῶν μὲν γὰρ πρωτείων οὐκ ἂν ἄλλωσ τύχοιμεν μὴ τοῖσ πρώτοισ ἁμιλλώμενοι. ἀλλὰ καὶ παλαιόσ τισ στρατιώτησ ὡσ γεγονὼσ τοῦ πατρὸσ κρείσσων ἐσεμνύνετο, καὶ οὐδὲ Ἀθηναίοισ αἰσχρὸν πατράσιν οὖσιν ὑπὸ τῶν παίδων ἡττωμένοισ. τῆσ γὰρ ὑμετέρασ μεθέξουσιν ἀρετῆσ κατὰ τὴν αὑτῶν ἐλαττούμενοι. πῶσ οὖν οὐκ ἂν εἰδείητε τούτων ἁπάντων τῇ τύχῃ τὴν χάριν καὶ τοῦ γένουσ, ὅτι Ἕλληνεσ, καὶ τῆσ μεταβολῆσ, ὅτι ἐκ πενήτων εὐδαίμονεσ; Σωκράτησ γοῦν ἐπὶ πολλοῖσ αὑτὸν ἐμακάριζε, καὶ ὅτι ζῷον λογικὸν καὶ ὅτι Ἀθηναῖοσ.

Διογένησ δὲ ὁ κύων ἀγροίκωσ καὶ τέλεον οὐ πολιτικῶσ ηὔχει κατὰ τῆσ τύχησ, ὡσ πολλὰ μὲν βέλη ἐφιείσησ αὐτῷ ὡσ σκοπῷ, τυχεῖν δὲ μὴ δυναμένησ.

οὐ φέρω θρασυνόμενον οὕτω φιλόσοφον.

μὴ καταψεύδου τῆσ τύχησ· οὐ τοξεύει γάρ σε, ὅτι οὐ βούλεται· θελούσῃ δὲ τῇ τύχῃ πανταχοῦ ῥᾴδιον. καὶ τὰ μὲν σύντομα ἐκεῖνα οὐ λέγω, τὰ Λακωνικά, τοὺσ δουλεύοντασ Πέρσαισ καὶ τὸν ἐν Κορίνθῳ Διονύσιον καὶ τὴν Σωκράτουσ καταδίκην καὶ τὴν Ξενοφῶντοσ φυγὴν καὶ τὸν Φερεκύδουσ θάνατον καὶ τὴν δυσδαιμονίαν τὴν Ἀναξάρχου· ἀλλ̓ αὐτοῦ τούτου τοῦ χαλεποῦ σκοποῦ πόσοισ ἔτυχε τοξεύμασιν; φυγάδα σε ἐποίησεν, εἰσ Ἀθήνασ ἤγαγεν, Ἀντισθένει προυξένησεν, εἰσ Κρήτην ἐπώλησεν. εἰ δέ σοι τὸν τῦφον βακτηρία καὶ πήρα περιτίθησι καὶ λεπτὸσ καὶ ἀφελὴσ βίοσ, ἴσθι καὶ τούτων τῇ τύχῃ τὴν χάριν·

κατὰ τύχην γὰρ φιλοσοφεῖσ.

ἦν δὲ καὶ Τιμόθεοσ Ἀθηναίων στρατηγόσ, ὃσ πάντα εὐτύχει καὶ σκωπτόμενοσ οὐκ ἠνείχετο, καί ποτέ τι καὶ κατὰ τῆσ τύχησ ἐθρασύνετο καὶ πάλιν δυστυχεῖν ἤρξατο. τίσ ἄν ποτε ἤλπισεν Ἰνδῶν ἄρξειν κουρέα, Λυδῶν βασιλεύσειν ποιμένα, τῆσ Ἀσίασ ἡγεμονεύσειν γυναῖκα; ὅτι τὸν Ἡρακλέα ἀποκτενεῖ χιτὼν καὶ γυνή, ὅτι τὸν Ἀλέξανδρον δοῦλοσ καὶ κύλιξ; ἔχει γὰρ ἐν αὑτῇ πλεῖστον ἀεὶ τὸ βασιλικόν, καὶ τοὺσ παρὰ φύσιν δ̓ ἐπαιρομένουσ καθαιρεῖ. πολλὰ γοῦν Ἀλέξανδροσ τολμηρὰ ἔπρασσεν. οὐκ ἔφερεν υἱὸσ Φιλίππου λεγόμενοσ, τοῦ Διὸσ κατεψεύδετο, τῶν Διοσκόρων κατεφρόνει, τὸν Διόνυσον ἐλοιδόρει, καίτοι γε ἀφθόνωσ οὕτωσ αὐτοῦ τοῖσ δώροισ χρώμενοσ·

δὲ καὶ Κλεῖτον τὸν σοφεν καὶ Φιλώταν τὸν καλὸν καὶ τὸν γέροντα Παρμενίωνα καὶ τὸν διδάσκαλον Καλλισθένην καὶ Αριστοτέλην ἐμέλλησε καὶ Ἀντίπατρον ἐβουλεύσατο.

τοιγαροῦν ζῶντα αὐτὸν ὁμολογεῖν ἠνάγκασεν ὅτι ἄνθρωποσ ἦν.

τρωθεὶσ γοῦν πρὸσ τοὺσ φίλουσ, Ἀλλὰ τοῦτό γε οὐκ ἰχώρ ἐστιν, ἔφη, τὸ ῥέον, ἀλλὰ αἷμα ἀληθινόν. ἀποθνῄσκων δὲ καὶ πάνυ ὡμολόγησε μεγάλην τινὰ οὖσαν καὶ ἀνίκητον ὡσ ἀληθῶσ τὴν τύχην. ἐκεῖνοσ γοῦν ὁ ἐκφυγὼν καὶ τὸ Θηβαίων ὁπλιτικὸν καὶ τὸ Θεσσαλῶν ἱππικὸν καὶ τοὺσ ἀκοντιστὰσ Αἰτωλοὺσ καὶ τοὺσ μαχαιροφόρουσ Θρᾷκασ καὶ τοὺσ μαχίμουσ Πέρσασ καὶ τὸ τῶν ἀμάχων Μήδων γένοσ καὶ ὄρη μεγάλα καὶ ποταμοὺσ καὶ κρημνοὺσ ἀνυπερβάτουσ καὶ Δαρεῖον καὶ Πῶρον καὶ πολλὰ ἄλλα ἐθνῶν καὶ βασιλέων ὀνόματα, ἐν Βαβυλῶνι ἄνευ μάχησ καὶ τραυμάτων ὁ στρατιώτησ ἔθνῃσκε.

τί δὲ δεῖ λέγειν τοὺσ διαδεξαμένουσ τὴν βασιλείαν ἢ τοὺσ ἐπ̓ ἐκείνοισ γενομένουσ καὶ τὰ ἀλαζονικὰ αὐτῶν ὀνόματα, κεραυνοὺσ καὶ πολιορκητὰσ καὶ ἀετοὺσ καὶ θεούσ;

ὧν τὸν μὲν ὁ θάνατοσ ἤλεγξεν· ὁ δὲ ὑψηλοτέραν εὑρ͂ε τὴν τύχην, καίτοι πεζὴν δοκῶν· ὁ δὲ πολιορκητὴσ Δημήτριοσ αἰχμάλωτοσ γενόμενοσ ἐξ οἴνου καὶ μέθησ ἀτίμωσ ἀπέθανεν, ὑπὸ τῆσ τύχησ πολιορκούμενοσ. τί οὖν οἱ τύραννοι μέγα φρονοῦσιν ἐπὶ τοῖσ τείχεσι; τί δὲ Ἀμφίων ᾅδει; τί δὲ Δηιόκησ πονεῖ; τί δὲ Σεμίραμισ οἰκοδομεῖ; τί δὲ ὁ Ἀπόλλων μισθαρνεῖ; τί δὲ μετὰ τοῦ λέοντοσ Μήλησ τὸ τεῖχοσ περιέρχεται;

κρατήσει γὰρ Μήδων Κῦροσ καὶ Βαβυλωνίων Ζώπυροσ καὶ Σάρδεων Μάρδοσ καὶ Τροίασ ὁ ἵπποσ. μεγάλη γὰρ ῥοπή, μᾶλλον δὲ τὸ ὅλον, εἶπέ τισ, ἡ τύχη.

αὕτη καὶ Πίνδαρον εὑρ͂εν ἐκκείμενον ἐν Βοιωτίᾳ καὶ Τήλεφον ἐν Ἀρκαδίᾳ καὶ τοὺσ βασιλεῖσ Ῥωμαίων ἐν Ἰταλίᾳ· καὶ τῷ μὲν ἔπεμψε μελίττασ, τοῖσ δὲ ποιμένασ, Τηλέφῳ δὲ ἔλαφον, Κύρῳ δὲ ἢ κύνα ἢ γυναῖκα. Εὐμένησ ἦν ἁμαξέωσ υἱόσ, ἀλλ̓ ὅμωσ βασιλεὺσ ἐγένετο, Ἡρακλῆσ Ἀλεξάνδρου παῖσ, ἀλλ̓ οὐκ ἐβασίλευσεν· ἄταφοσ γοῦν Ὀλυμπιάδι ἐκομίσθη, καὶ πενθήσασα αὐτὸν καὶ αὐτὴ ἐτελεύτησεν ἡ μήτηρ τοῦ θεοῦ.

Δαρείου δὲ ἡ μήτηρ καὶ Ἀλέξανδρον προσεκύνησε καὶ τὸ ἀτιμότερον Ἡφαιστίωνα. τί δὲ ὁ Λιβύων βασιλεύσ;

οὐ πεντακοσίασ μὲν πόλεισ Ῥωμαίων ἐπόρθησεν; ἐπάρασ δὲ τὸν χιτῶνα τὸν αὑτοῦ τοῖσ πολίταισ ἔδειξε Ῥωμαϊκῶν σφραγίδων ἀνάπλεων, ὧν ἑκάστην εἶχεν ἀπὸ πολεμίων σκῦλον ὑπ̓ αὐτοῦ πεφονευμένων; ταῦτα δὲ πάντα δράσασ ἀτίμωσ ἀπέθανε, μάτην πολλὰ φιλονικήσασ πρὸσ τὴν τύχην.

διόπερ μοι δοκοῦσιν οἱ ἄνθρωποι τὰ μεγάλα πάντα τῶν πραγμάτων ἐπιτρέπειν τῇ τύχῃ, κληρωτὰσ τὰσ ἀρχὰσ καὶ στρατηγίασ ποιούμενοι·

καὶ ἀδελφοὶ κτῆσιν αὑτῶν οὕτωσ διανέμονται. ἔδει δὲ ἄρα καὶ τὸν Πολυνείκην, εἴπερ καλῶσ ἐβουλεύετο, κλήρῳ πρὸσ τὸν ἀδελφὸν περὶ τῆσ βασιλείασ λαχεῖν· νυνὶ δὲ αὐτόσ τε ἀπέθανε καὶ τὸν ἀδελφὸν προσαπώλεσεν, ἡλικίᾳ τὸ πρᾶγμα ἐπιτρέψασ, οὐ τύχῃ. κλήρῳ νῦν πεπάλαχθε διαμπερέσ, ὅσ κε λάχῃσιν.

οὗτοσ γάρ δὴ ὀνήσει ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιούσ· καὶ ὤνησε λαχών· ὁ δὲ Ἕκτωρ ἡττήθη γνώμῃ πιστεύσασ, οὐ τύχῃ. δοιοὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται ἐν Διὸσ οὔδει. θησαυροὶ μὲν εἰσ ἀνθρώπουσ οὗτοι παρὰ θεοῖσ· πένητι καὶ πλουσίῳ καὶ πρεσβύτῃ καὶ νέῳ.

Κροίσῳ δίδωσι χρυσόν, Κανδαύλῃ γυναῖκα, Πηλεῖ ξίφοσ, Νέστορι ἀσπίδα, Πτερέλᾳ κόμην χρυσῆν, Νίσῳ πλόκαμον πορφυροῦν, Ἀλκιβιάδῃ κάλλοσ, Σωκράτει φρόνησιν, Ἀριστείδῃ δικαιοσύνην, Λακεδαιμονίοισ γῆν, Ἀθηναίοισ θάλατταν. εἶτα ἐν μέρει τούτων μὲν ἀφείλετο, ἄλλοισ δὲ ἔδωκεν.

καὶ οὐδέν μοι δοκεῖ ὁ βίοσ τῶν ἀνθρώπων πομπῆσ διαφέρειν ἐν ταῖσ ἡμερησίαισ μεταβολαῖσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΤΥΧΗΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ.

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΠΕΡΙ ΤΥΧΗΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION