Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΚΑΛΛΟΥΣ. 3:

εἰ οὕτωσ οἴχεται δὴ κάλλοσ ἐξ ἀνθρώπων. ‐ Δ. Τό γε ἀνδρεῖον, ὦ βέλτιστε· τὸ μέντοι γυναικεῖον ἴσωσ πλεονάζει. ἀνὴρ δὲ καλὸσ σπάνιον μὲν εἰ γίγνεται νῦν, καὶ γενόμενοσ τοὺσ πλείστουσ λανθάνει, πολλῷ μᾶλλον ἢ οἱ καλοὶ ἵπποι τοὺσ ὀρεωκόμουσ. εἰ δ̓ ἄρα καὶ ἅψαιντο τῶν τοιούτων, μεθ̓ ὕβρεωσ καὶ πρὸσ οὐδὲν ἀγαθόν· ὥστε μοι δοκοῦσι καὶ οἱ γενόμενοι ταχὺ λήγειν καὶ ἀφανίζεσθαι. οὐ γὰρ μόνον ἡ ἀρετὴ ἐπαίνῳ αὔξεται, ἀλλὰ καὶ τὸ κάλλοσ ὑπὸ τῶν τιμώντων αὐτὸ καὶ σεβομένων· ἀμελούμενον δὲ καὶ οὐδενὸσ εἰσ αὐτὸ βλέποντοσ ἢ πονηρῶν βλεπόντων σβέννυται, ὥσπερ τὰ κάτοπτρα.