Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΑΠΙΣΤΙΑΣ. 9:

ὁ γοῦν ἐραστὴσ τὸν ἐρώμενον ἀποσφάττει διὰ τὸ λίαν φιλεῖν, ὡσ οἰέται, παροξυνθεὶσ ἐκ τῆσ τυχούσησ αἰτίασ. ἕτεροι δ̓ ἑαυτοὺσ ἀποκτιννύασιν, οἱ μὲν ἄκοντεσ δἰ ἀκρασίαν, οἱ δὲ ἑκόντεσ, μηδενὸσ ὄντοσ αὐτοῖσ ἀτόπου κατὰ τὸν βίον ἢ τῆσ ἐν αὐτοῖσ μοχθηρίασ. τὰσ μὲν γὰρ ἄλλασ βλάβασ τὰσ εἰσ ἑαυτὸν ἑκάστου δῆλον ὡσ οὐκ ἐπεξελθεῖν ἔστιν. ποία δὴ πίστισ πρὸσ τοὺσ τοιούτουσ ἢ τίσ ἀσφάλεια; ἢ πῶσ ἂν ἐμὲ ἀγαπήσειεν ὁ μηδ̓ αὑτὸν ἀγαπῶν; τὸ γὰρ πρὸσ τοὺσ Ἀθηναίουσ ῥηθέν, ὅτε ἐν ἐσχάτοισ ὄντεσ ἠξίουν τι περὶ Σάμου, καλῶσ ἂν οἶμαι λεχθείη πρὸσ τοὺσ φιλίαν ὑπερχομένουσ τῶν φαύλων·