Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ. 11:

τοὺσ μέντοι φιλοσόφουσ ὑπονοοῦσιν, ὡσ καταφρονοῦντασ αὐτῶν καὶ καταγιγνώσκοντασ πολλὴν ἀμαθίαν καὶ δυστυχίαν, καὶ ὅτι φανερῶσ μὲν οὐ καταγελῶσιν, ἰδίᾳ δὲ παῤ αὑτοῖσ οὕτωσ ἔχουσιν, ὡσ πάντασ ἀθλίουσ ὄντασ τοὺσ ἀπαιδεύτουσ, ἀρξαμένουσ ἀπὸ τῶν πλουσίων δὴ καὶ μακαρίων δοκούντων, οὓσ αὐτοὶ ζηλοῦσι καὶ σμικρὸν διαφέρειν οἰόνται τῶν θεῶν εὐδαιμονίασ ἕνεκεν· καὶ ὅτι ἀτιμάζουσι καὶ διαγελῶσι τοὺσ πολυτελῶσ ἐσθίοντάσ τε καὶ πίνοντασ καὶ καθεύδειν μαλακῶσ βουλομένουσ καὶ μετὰ γυναικῶν ἑκάστοτε ὡραίων καὶ παίδων ἀναπαύεσθαι καὶ πολλὰ χρήματα ἔχειν καὶ θαυμάζεσθαι ὑπὸ τοῦ πολλοῦ ὄχλου καὶ περιβλέπεσθαι· ὧν οὐδὲν ἡγοῦνται μεῖζον οὐδὲ κάλλιον.