Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΔΟΞΗΣ ΠΡΩΤΟΣ. 6:

τοσαύτη δ̓ ἐστὶν ἡ τοῦ τύφου δύναμισ ὥστε παρὰ μὲν τῶν βαφέων ἀγοράσεισ δυοῖν μνῶν ἢ τριῶν καλὴν πορφύραν· δημοσίᾳ δ̓ εἰ ἐθέλοισ, πολλῶν πάνυ ταλάντων ὤνιοσ. καὶ τὰσ μὲν ἐκ τῆσ ἀγορᾶσ ταινίασ ὀλίγων δραχμῶν, τὰσ δὲ ἐκ τῆσ ἐκκλησίασ πολλάκισ ἁπάσησ τῆσ οὐσίασ. καὶ τοὺσ μὲν ἐπὶ τῆσ ἀγορᾶσ κηρυττομένουσ ἀθλίουσ πάντεσ νομίζουσι, τοὺσ δ̓ ἐν τῷ θεάτρῳ μακαρίουσ· καὶ τούτουσ μὲν κηρύττεσθαί φασιν, ἐκείνουσ δὲ ἀποκηρύττεσθαι, δῆλον ὅτι παρὰ μίαν συλλαβὴν γιγνομένησ τῆσ διαφορᾶσ. οὕτω δὲ πάνυ τῶν ἀνθρώπων κατεφρόνησαν οἱ πρότερον καὶ τὴν εὐήθειαν αὐτῶν συνεῖδον ὥστε ὑπὲρ τῶν μεγίστων πόνων καὶ πληγῶν φύλλα προύθεσαν.