Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΤΥΧΗΣ ΠΡΩΤΟΣ ΛΟΓΟΣ. 13:

ἔχει δ̓ οὐ κακῶσ οὐδὲ τὰ τῶν παλαιῶν αἰνίγματα περὶ αὐτήν. οὐδὲ γὰρ τὴν ἀρετὴν λέγει τισ εἶναι κακὴν οὐδὲ τὸ ἀγαθὸν κακόν. οἱ μὲν γὰρ ἐπὶ ξυροῦ ἔστησαν αὐτήν, οἱ δὲ ἐπὶ σφαίρασ, οἱ δὲ πηδάλιον ἔδωκαν κρατεῖν· οἱ δὲ τὰ κρείττω γράφοντεσ τὸ τῆσ Ἀμαλθείασ ἔδοσαν κέρασ πλῆρεσ καὶ βρύον ταῖσ ὡρ́αισ, ὃ ἐν μάχῃ Ἡρακλῆσ Ἀχελῴου ἀπέρρηξεν. τὸ μὲν οὖν ξυρὸν τὸ ἀπότομον τῆσ εὐτυχίασ μηνύει· ἡ δὲ σφαῖρα ὅτι εὔκολοσ ἡ μεταβολὴ αὐτῆσ ἐστιν· ἐν κινήσει γὰρ τυγχάνει πάντοτε ὂν τὸ θεῖον. τὸ δὲ πηδάλιον δηλοῖ ὅτι κυβερνᾷ τὸν τῶν ἀνθρώπων βίον ἡ τύχη. τὸ δὲ τῆσ Ἀμαλθείασ κέρασ μηνύει τὴν τῶν ἀγαθῶν δόσιν τε καὶ εὐδαιμονίαν. μὴ ὀνομάζωμεν οὖν κακήν τινα τύχην·