Dio, Chrysostom, Orationes, ΧΡΥΣΗΙΣ. 9:

ἔτι δὲ πῶσ παραχρῆμα μὲν ἁλούσησ οὔτε ἦλθεν οὔτε ἐμέμνητο περὶ λύτρων, ὅτε εἰκὸσ ἦν χαλεπώτερον φέρειν, χρόνῳ δὲ ὕστερον τῆσ μὲν λύπησ ἐλάττονοσ γεγενημένησ, συνηθείασ δὲ πρὸσ τὸν Ἀγαμέμνονα πλείονοσ; δεκάτῳ γὰρ ἔτει τῆσ πολιορκίασ ταῦτα συμβῆναί φησιν ὁ ποιητήσ, τὰ περὶ τὴν ἄφιξιν τοῦ ἱερέωσ καὶ τὴν κομιδὴν τῶν λύτρων. τὰσ δὲ περιοίκουσ πόλεισ καὶ τὰσ ἐλάττονασ εἰκὸσ ἦν εὐθὺσ ἁλῶναι κατ̓ ἀρχὰσ τοῦ πολέμου, ὧν ὑπῆρχεν ἡ Χρῦσα καὶ τὸ ἱερόν. ‐ Οὐκοῦν ὁ λόγοσ οὗτοσ πολλὴν ἀτοπίαν ἐπιδείκνυσι τῆσ Χρυσηίδοσ, τὸ πρότερον μὲν αἰχμάλωτον οὖσαν ἀνέχεσθαι, προσφάτωσ στερομένην τοῦ πατρὸσ καὶ τῆσ πατρίδοσ, διελθόντων δὲ δέκα ἐτῶν χαλεπῶσ φέρειν.