Dio, Chrysostom, Orationes, ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ 17:

‐ Ο. Εὖ ἴσθι ὅτι ἐπὶ πάντασ τοὺσ ἐκείνου φίλουσ ἦλθε τὸ κακὸν καὶ πάντεσ ἀπολώλασιν, ὅστισ μὴ φυγεῖν ἠδυνήθη. οὕτω δὲ κἀγὼ τὴσ παροιχομένησ νυκτὸσ διαπλεύσασ μόνοσ δεῦρο ἐσώθην. σχεδὸν μὲν οὖν ἐν ὅσῃ ἔγωγε χρείᾳ καθέστηκασ αὐτόσ. εἰ δ̓ οὖν ἔχεισ τινὰ μηχανήν, ξυμπροθυμηθεὶσ ἡμῖν περὶ τὸν οἴκαδε ἀπόπλουν ἡμᾶσ τε εὖ πεποιηκὼσ ἔσῃ καὶ ἅμα ἄγγελον ἀποπέμψεισ πρὸσ τοὺσ σεαυτοῦ οἴκαδε τῶν σοὶ προσόντων κακῶν. ‐ Ἀλλ̓, ὦ δύστηνε, πρὸσ τοιοῦτον ἕτερον ἥκεισ ξύμμαχον, αὐτόν τε ἄπορον καὶ ἔρημον φίλων ἐπὶ τῆσδε τῆσ ἀκτῆσ ἐρριμμένον, γλίσχρωσ καὶ μόλισ ἀπὸ τῶνδε τῶν τόξων πορίζοντα καὶ τροφὴν καὶ ἐσθῆτα, ὡσ ὁρᾷσ. ἣ γὰρ ἦν ἡμῖν ἐσθὴσ πρότερον, ὑπὸ τοῦ χρόνου ἀνάλωται.