Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΟΜΗΡΟΥ. 2:

Ὁ μὲν Δημόκριτοσ περὶ Ὁμήρου φησὶν οὕτωσ· Ὅμηροσ φύσεωσ λαχὼν θεαζούσησ ἐπέων κόσμον ἐτεκτήνατο παντοίων· ὡσ οὐκ ἐνὸν ἄνευ θείασ καὶ δαιμονίασ φύσεωσ οὕτωσ καλὰ καὶ σοφὰ ἔπη ἐργάσασθαι. πολλοὶ δὲ καὶ ἄλλοι γεγράφασιν οἱ μὲν ἄντικρυσ ἐγκωμιάζοντεσ τὸν ποιητὴν ἅμα καὶ δηλοῦντεσ ἔνια τῶν ὑπ̓ αὐτοῦ λεγομένων, οἱ δὲ αὐτὸ τοῦτο τὴν διάνοιαν ἐξηγούμενοι, οὐ μόνον Ἀρίσταρχοσ καὶ Κράτησ καὶ ἕτεροι πλείουσ τῶν ὕστερον γραμματικῶν κληθέντων, πρότερον δὲ κριτικῶν. καὶ δὴ καὶ αὐτὸσ Ἀριστοτέλησ, ἀφ̓ οὗ φασι τὴν κριτικήν τε καὶ γραμματικὴν ἀρχὴν λαβεῖν, ἐν πολλοῖσ διαλόγοισ περὶ τοῦ ποιητοῦ διέξεισι, θαυμάζων αὐτὸν ὡσ τὸ πολὺ καὶ τιμῶν, ἔτι δὲ Ἡρακλείδησ ὁ Ποντικόσ.