Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΡΟ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ ΕΝ ΤΗΙ ΠΑΤΡΙΔΙ. 1:

Ἐγὼ οὐχ οὕτωσ ἐκπέπληγμαι ἐφ̓ οἷσ ποιεῖτε, ὦ ἄνδρεσ, τοιούτοισ οὖσιν, ἀλλ̓ ἐπεὶ οὐδεμίαν αἰτίαν ὁρῶ τῆσ ὑμετέρασ ὀργῆσ πρὸσ ἐμέ, τοῦτό ἐστι τὸ εἰσ ἀπορίαν ἄγον. ὀργὴν μὲν γὰρ δικαίαν ἔστι παραιτήσασθαι ἀνθρώπων, μῖσοσ δὲ ἄδικον τίσ ἂν θεραπεύσαι; ἀξιῶ δὲ ὑμᾶσ ἀκοῦσαί μου λέγοντοσ οὐκ ἐμοῦ ἕνεκα μᾶλλον ἢ ὑμῶν αὐτῶν. εἰ μὲν γὰρ οὐδὲν ἀδικῶ, οὐδὲ ὑμεῖσ βούλεσθε δήπου ἀναιτίωσ μισεῖν τινα τῶν ὑμετέρων πολιτῶν· εἰ δὲ ἀδικῶ, κατ̓ ἐμοῦ ὁ λόγοσ ἔσται, οὐχ ὑπὲρ ἐμοῦ· καὶ οὕτωσ γε μείζω ὑμῖν ὑφέξω τιμωρίαν ἢ αὐτοὶ ζητεῖτε. τὸ γὰρ ἐξελεγχθῆναι πονηρὸν ὄντα τῷ παντὶ δεινότερον τοῦ λευσθῆναι ἢ καταφλεγῆναι.