Dio, Chrysostom, Orationes, ΜΕΛΑΓΚΟΜΑΣ Β ΤΗΙ ΤΑΞΕΙ Α. 20:

ἡδονὰσ δὲ τίσ μείζονασ ἥσθη, ὅστισ φιλοτιμότατοσ ὢν ἀεὶ ἐνίκα καὶ θαυμαζόμενοσ ᾐσθάνετο; καί μοι δοκοῦσι σφόδρα αὐτὸν ἀγαπῆσαι οἱ θεοὶ καὶ μάλιστα τῇ τελευτῇ τιμῆσαι, ὡσ ἂν μηδενὸσ πειραθείη τῶν χαλεπῶν. ἀνάγκη γὰρ αὐτῷ ἦν προβαίνοντι ἀντὶ μὲν καλλίστου αἰσχροτέρῳ γίγνεσθαι, ἀντὶ δὲ ἰσχυροτάτου ἀσθενεστέρῳ, ἴσωσ δὲ καὶ λειφθῆναί του. ὅστισ δὲ τοῖσ μεγίστοισ ἀγαθοῖσ συναπέρχεται τὰ ἄριστα πράξασ, οὗτοσ εὐδαιμονέστατα τελευτᾷ. εὑρ́οι δ̓ ἄν τισ καὶ τῶν παλαιῶν τοὺσ θεοφιλεῖσ ὠκυμόρουσ. Τίνασ, ἔφη, τούτουσ λέγεισ; Τὸν Ἀχιλλέα, εἶπον, καὶ Πάτροκλον καὶ Ἕκτορα καὶ Μέμνονα καὶ Σαρπηδόνα.