Dio, Chrysostom, Orationes, ΜΕΛΑΓΚΟΜΑΣ Α ΤΗΙ ΤΑΞΕΙ Β. 1:

Ἀλλ̓ ἐμοὶ, ὦ ἄνδρεσ, οὐδ̓ ὅτι εἴπω ἔπεισιν ὑπὸ λύπησ ἅμα καὶ ἐκπλήξεωσ τοῦ αἰφνιδίου πάθουσ. οὐ γὰρ μόνον διὰ τὴν ἀρχὴν ἣν ἔχω μᾶλλον ἑτέρου μοι τῶν πολιτῶν οἰκεῖον τὸ συμβεβηκόσ, ἀλλὰ καὶ ἰδίᾳ μοι φίλοσ ἦν Μελαγκόμασ ὑπὲρ ἅπαντασ, ὥσπερ καὶ ὑμῶν ἐπίστανται οἱ πλείουσ. καὶ ἔμοιγε ἄτοπον φαίνεται τὸ ἐπὶ τοῖσ τεθνεῶσιν ἔθοσ, ὅτι τοῖσ πλεῖστα λυπουμένοισ μάλιστα προσήκειν δοκεῖ τὸ ἐπ̓ αὐτοῖσ λέγειν. οἱ γὰρ σφοδρότατα ἀνιώμενοι ἀδύνατοι λέγειν ὑπ̓ αὐτοῦ τούτου εἰσίν. ἔτι δὲ καὶ ἡλικίασ ἐν τούτῳ εἰμί, ἐν ᾧ ἡ μὲν τοῦ λόγου δύναμισ ἧττον ἅπασιν ὑπάρχει, τὸ δὲ χαίρειν καὶ τὸ λυπεῖσθαι ἰσχυρότατον γίγνεται.