Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ. 3:

τοιγαροῦν ἱππεῖσ μὲν ἀγαθοὶ γίγνονται τινέσ, οἳ ἂν φιλοπονῶσιν αὐτὸ καὶ ἐκμελετῶσι, καὶ παλαῖσαι ἄλλοι ἄλλων ἱκανώτεροι καὶ πυκτεῦσαι καὶ δραμεῖν καὶ τἄλλα ἀγωνίσασθαι, καὶ τοῦ σπόρου μὴ διαμαρτεῖν, καὶ πλέοντεσ μὴ διαφθεῖραι τὴν ναῦν, καὶ τὰ κατὰ μουσικήν τινεσ ἐπίστανται βέλτιον ἑτέρων· ἀγαθὸν δὲ ἄνδρα καὶ φρόνιμον, καὶ αὐτὸ τοῦτο εἰδότα ὅστισ ἐστὶν ὁ χρηστὸσ ἀνὴρ καὶ νοῦν ἔχων, οὐδένα τούτων ἔστιν εὑρεῖν. αὐτίκα περὶ τὸ λέγειν ἐσπουδάκασι πολλοὶ τῶν ἐλευθέρων καὶ φιλοτίμων εἶναι δοκούντων, οἱ μὲν ὥστε ἐν δικαστηρίοισ ἀγωνίζεσθαι καὶ πρὸσ δῆμον λέγοντεσ, διὰ δὲ τοῦτο ἰσχύειν πλέον τῶν ἄλλων καὶ πράττειν ὅ,τι ἂν αὐτοὶ θέλωσιν, οἱ δὲ τῆσ δόξησ ἕνεκα τῆσ ἀπὸ τοῦ πράγματοσ, ὅπωσ δεινοὶ νομίζωνται.