헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΟΤΙ ΕΥΔΑΙΜΩΝ Ο ΣΟΦΟΣ.)

Δ. Πότερον δοκεῖ σοι εἶναι ἄνθρωποσ εὐδαίμων, εἰ δὲ μή, γεγονέναι ἢ ἔσεσθαι, ἢ ἀδύνατον ἡγῇ τὸ τοιοῦτον περὶ ἀνθρώπου, ὥσπερ εἴ τισ ἀθάνατον ἄνθρωπον λέγοι εἶναι; ἴσωσ γὰρ ἂν τὴν αὐτὴν ἔχοισ δόξαν Ὁμήρῳ καὶ ἄλλοισ συχνοῖσ τῶν ποιητῶν. ‐ Καὶ ποῦ ἀποφαίνεται περὶ τούτου Ὅμηροσ; ‐ Δ. Ὅπου πεποίηκε τὸν Δία λέγοντα αὐτόν, οὐκ ἄλλον τινὰ τῶν θεῶν, ὡσ οὐδέν φησιν ὀιζυρότερον εἶναι ἀνδρὸσ ἁπάντων τῶν ζῴων, ὅσσα τε γαῖαν ἔπι πνείει τε καὶ ἑρ́πει. οὐ δοκεῖ σοι τὴν ὀϊζὺν ἄντικρυσ κακοδαιμονίαν τινὰ λέγειν; ‐ Ἔμοιγε. ‐ Δ.

Έτεροσ δὲ ποιητὴσ οὐκ ἰδίᾳ οὕτωσ, ἀλλὰ κοινῇ πρὸσ θέατρον ἀγωνιζόμενοσ εἰσηγεῖται, τὸν φύντα θρηνεῖν εἰσ ὅσ̓ ἔρχεται κακά, τὸν δ̓ αὖ θανόντα καὶ πόνων πεπαυμένον χαίροντασ καὶ συνηδομένουσ οἰέται δεῖν ἐκπέμπειν. ‐ Ἔστι ταῦτα. ‐ Δ.

Οὔκουν ὀρθῶσ παρῄνεσεν. δεινὰ πεπόνθασι, καὶ ζῶντασ, ὅτι εἰσὶν ἐν κακοῖσ.

ὥστε ὡρ́α ἂν εἰή κατὰ τὸν ποιητὴν μηδέποτε παύσασθαι ὀδυρομένουσ πολὺ μᾶλλον τῶν ἀηδόνων. ἐκεῖναι μὲν γὰρ τοῦ ἦροσ λέγονται θρηνεῖν τὸν Ἴτυν·

τοὺσ δὲ ἀνθρώπουσ εἰκὸσ ἦν θρηνεῖν καὶ θέρουσ καὶ χειμῶνοσ. πόσῳ δὲ βέλτιον τοὺσ γενομένουσ ἐᾶν εὐθὺσ ἀπολέσθαι ὑπὸ τῶν κακῶν, ἀλλὰ μὴ σπαργάνοισ ἐνειλοῦντασ καὶ λούοντασ καὶ τιθηνουμένουσ τοσαύτην ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι ὅπωσ ἄθλιοι ἔσονται· ἐχθρῶν γάρ, οὐ φίλων οὐδὲ κηδομένων τὸ τοιοῦτο· καὶ νὴ Δία αὑτοὺσ πρώτουσ ἀπαλλάττειν τοῦ βίου; κινδυνεύουσι γὰρ κατὰ τὸν λόγον τοῦτον μόνοι φρόνιμοι γενέσθαι οἱ γενόμενοι ἐν Κόλχοισ ἐκ τῶν τοῦ δράκοντοσ ὀδόντων, οὓσ ἔσπειρεν Ιἄσων.

οὗτοι γάρ, ὅτε πρῶτον ᾔσθοντο γεγονότεσ, εὐθὺσ ἀλλήλουσ ἀνῄρουν, ἑώσ οὐδένα ἔλιπον, βοηθοῦντεσ ἀλλήλοισ δῆλον ὅτι καὶ διὰ φιλίαν τοῦτο πράττοντεσ, οὐ δἰ ἔχθραν. ‐ Ἀλλὰ οὗτόσ γε ὁ ποιητὴσ ληρεῖν ἔμοιγε φαίνεται.

τὸ δὲ τοῦ Ὁμήρου ταράττει με, ὅτι οὕτω σοφὸσ ὢν ὑπὲρ τῶν ἀνθρώπων ταύτην ἀπεφήνατο τὴν γνώμην.

‐ Δ. Καὶ τί ἄτοπον εἴρηκεν; οὐ γὰρ ὡσ ἅπαντεσ οἱ ἄνθρωποι ἄθλιοί εἰσί φησιν, ἀλλ̓ ὅτι οὐθέν ἐστι ζῷον ἀνθρώπου ἀθλιώτερον τοῦ γε ἀθλίου, ὥσπερ ἀμέλει καὶ ἡμεῖσ φαῖμεν ἄν. ἴσωσ γάρ τοι καὶ μόνοσ τῶν ἄλλων ὁ ἄνθρωποσ κακοδαίμων ἐστίν, ὥσπερ καὶ εὐδαίμων· ἐπεί τοι καὶ μόνοσ ἄφρων, ὥσπερ καὶ φρόνιμοσ. οὔτε γὰρ ἄδικοσ οὔτε ἀκόλαστοσ εἰή ἂν ἵπποσ ἢ σῦσ ἢ λέων, ὥσπερ οὐδὲ ἄμουσοσ οὐδὲ ἀγράμματοσ. ‐ Ἀλλὰ καλῶσ μοι δοκεῖσ διωρθῶσθαι τὸ τοῦ Ὁμήρου καὶ ἀποκρίνομαι ὅτι ἡγοῦμαι ἄνθρωπον εὐδαίμονα εἶναι.

‐ Δ. Ἆῤ οὗ ὁ δαίμων ἀγαθόσ ἐστι, τοῦτον εὐδαίμονα εἶναι φῄσ, οὗ δὲ μοχθηρόσ, κακοδαίμονα; ‐ Ἔγωγε. ‐ Δ. Δαίμονα δὲ ἄλλωσ ἀγαθὸν λέγεισ;

‐ Ἢ πῶσ γε; ‐ Δ. Ὥσπερ ἄνθρωπον, ἔτι δὲ μᾶλλον θεόν; ἢ τοὺσ θεούσ, εἴπερ νομίζεισ ἀγαθοὺσ εἶναι, οὐ δικαίουσ νομίζεισ καὶ φρονίμουσ καὶ σώφρονασ καὶ τὰσ ἄλλασ ἀρετὰσ ἔχοντασ, ἀλλὰ ἀδίκουσ καὶ ἀνοήτουσ καὶ ἀκολάστουσ; ‐ Οὐδαμῶσ ἔγωγε.

‐ Δ. Οὐκοῦν καὶ δαίμονα, εἴπερ τινὰ ἀγαθὸν ἡγῇ, δῆλον ὡσ δίκαιον ἡγῇ καὶ χρήσιμον καὶ φρόνιμον; ‐ Πῶσ γὰρ οὔ; ‐ Δ. Ἦ γὰρ ὃν κακόν τινα νομίζεισ, πονηρὸν οἰεί τὸν αὐτὸν εἶναι καὶ ἄδικον καὶ ἀνόητον; ‐ Ἀνάγκη πάντωσ. ‐ Δ.

Τί δαί; οὐ τῶν ἀνθρώπων ἕκαστον κατὰ τὸν αὑτοῦ δαίμονα βιοῦν, ὁποῖοσ ἂν ᾖ ποτε, ἀλλὰ καθ̓ ἕτερον; ‐ Οὐδαμῶσ καθ̓ ἕτερον. ‐ Δ. Οὐκοῦν τὸν τυχόντα ἀγαθοῦ δαίμονοσ ἡγῇ δικαίωσ ζῆν καὶ φρονίμωσ καὶ σωφρόνωσ; τοιοῦτον γὰρ ὁμολογεῖσ εἶναι τὸν δαίμονα αὐτοῦ. ‐ Πάνυ γε. ‐ Δ. Τὸν δὲ μοχθηροῦ δαίμονοσ πονηρῶσ καὶ ἀφρόνωσ καὶ ἀνοήτωσ καὶ ἀκολάστωσ; ‐ Φαίνεται ταῦτα συμβαίνειν ἐκ τῶν εἰρημένων νῦν. ‐ Δ. Ἆρα ὅστισ ἄνθρωποσ νοῦν ἔχων ἐστὶ καὶ δίκαιοσ καὶ σώφρων, οὗτοσ εὐδαίμων ἐστὶν ἀγαθῷ δαίμονι συνών· ὅστισ δὲ ἀσελγὴσ καὶ ἄφρων καὶ πανοῦργοσ, ἀνάγκη κακοδαίμονα φάσκειν ἐκεῖνον κακῷ δαίμονι συνεζευγμένον καὶ λατρεύοντα; ‐ Ἀληθέσ.

‐ Δ. Σοφὸν δὲ ἄλλον τινα καλεῖσ ἢ τὸν φρόνιμον ἄνθρωπον καὶ δίκαιον καὶ ὅσιον καὶ ἀνδρεῖον, φαῦλον δὲ τὸν ἄδικον καὶ ἀνόσιον καὶ δειλόν; ‐ Φημί. ‐ Δ. Μὴ τοίνυν ἔτι θαύμαζε τῶν λεγόντων, ὅτι μόνον καὶ πάντα φασὶ τὸν σοφὸν εὐδαίμονα εἶναι, τῶν δὲ φαύλων οὐδένα ὅντινα οὐ κακοδαίμονα· ἐπειδή γε καὶ σοὶ ταῦτα δοκεῖ.

‐ Τὰ μὲν ἄλλα δοκεῖσ μοι οὐ παρὰ δόξαν διειλέχθαι· ὅπωσ δὲ χρὴ δαιμόνιόν τι πονηρὸν ἡγεῖσθαι καὶ ἄδικον καὶ ἀνόητον οὐκ ἔχω εἰπεῖν. ἄλλωσ τε οὐ πρὸσ ὑμῶν τῶν φιλοσόφων ἐστίν, εἴπερ θεῖον τὸ δαιμόνιον ἡγεῖσθε, τοιοῦτον ὑπολαμβάνειν. ‐ Δ. Ἀλλ̓ ἐγὼ νῦν οὐ κατὰ τὴν ἐμαυτοῦ δόξαν διείλεγμαι τὰ πολλά, πλήν γε αὐτὸ τοῦτο ὅτι μοι δοκεῖ πᾶσ καὶ μόνοσ εὐδαίμων ὁ σοφόσ· τὰ δὲ ἄλλα κατὰ τὴν τῶν πολλῶν ἀνθρώπων, ὅπωσ μὴ δοκῶ βιάζεσθαι αὐτούσ. ἐπεὶ φέρε, εἰ ἡγεῖσθε τὸ δαιμόνιον θεῖον καὶ ἀγαθὸν καὶ μηδενὶ κακοῦ μηδενὸσ αἴτιον, πῶσ φατε γίγνεσθαι κακοδαίμονα ἄνθρωπον; ἢ ὅταν μὴ προσέχωσι μηδὲ πείθωνται τῷ δαιμονίῳ ἀγαθῷ ὄντι;

ὥσπερ εἰ νομίζοιμεν τοὺσ ἰατροὺσ ἅπαντασ ἀγαθοὺσ εἶναι τὰ τῆσ τέχνησ καὶ μηδένα αὐτῶν πονηρὸν ἰατρὸν μηδὲ βλαβερόν, τῶν δὲ καμνόντων κακῶσ τινασ πράττοντασ βλέποιμεν καὶ βλαπτομένουσ ἐν ταῖσ νόσοισ, δῆλον ὅτι τούτουσ ἂν φαῖμεν μὴ ἐθέλειν τὰ προσταττόμενα ποιεῖν, τοὺσ δὲ πειθομένουσ ἀνάγκη καλῶσ ἀπαλλάττειν·

καὶ τί ἂν γίγνεσθαι οὐκ ἂν θαυμάζοιμεν.

‐ Οὕτωσ ἔχει. ‐ Δ. Πότερον οὖν δοκοῦσί σοι οἱ ἐγκρατεῖσ καὶ σώφρονεσ καὶ νοῦν ἔχοντεσ, οὗτοι ἀπειθεῖν ἂν τοῖσ ἰατροῖσ τοῖσ ἐμπείροισ καὶ τὰ συμφέροντα προστάττουσιν, ἢ τοὐναντίον οἱ ἀνόητοι καὶ ἀκόλαστοι; ‐ Δῆλον ὅτι οἱ ἀκόλαστοι.

‐ Δ. Τί δέ; τῷ δαίμονι χρηστῷ ὄντι πείθεσθαι καὶ ζῆν κατ̓ ἐκεῖνον πότερον ἡγῇ τῶν σωφρόνων εἶναι καὶ νοῦν ἐχόντων ἢ τῶν πονηρῶν καὶ ἀνοήτων; ‐ Τῶν σωφρόνων. ‐ Δ.

Τὸ δέ γε μὴ πείθεσθαι μηδὲ προσέχειν ἀλλ̓ ἐναντίωσ τῷ θείῳ τε καὶ δαιμονίῳ πράττειν, τῶν κακῶν καὶ ἀγνωμόνων; ‐ Πῶσ δ̓ ἂν ἄλλωσ λέγοιμεν; ‐ Δ. Εἶναι δὲ τοὺσ πειθομένουσ τῷ δαιμονίῳ τοιούτῳ ὄντι εὐδαίμονασ, τοὺσ δὲ ἀπειθοῦντασ κακοδαίμονασ; ‐ Ἀνάγκη. ‐ Δ. Οὐκοῦν κἀνταῦθα συμβαίνει τὸν μὲν σοφὸν καὶ φρόνιμον εὐδαίμονα εἶναι πάντα, τὸν δὲ φαῦλον κακοδαίμονα, οὐχ ὡσ τοῦ δαιμονίου κακοῦ ὄντοσ, ἀλλ̓ ὡσ αὐτὸν οὐ προσέχοντα ἐκείνῳ χρηστῷ ὄντι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, ΟΤΙ ΕΥΔΑΙΜΩΝ Ο ΣΟΦΟΣ.

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΟΤΙ ΕΥΔΑΙΜΩΝ Ο ΣΟΦΟΣ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION