Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ. 4:

ἢ εἴ τισ συχνὴν οὐσίαν κεκτημένοσ ἕνεκα τοῦ διαφυγεῖν τὰσ λειτουργίασ ἀπέλθοι ἐκ τῆσ πόλεωσ; ἢ εἴ τισ ἰᾶσθαι τοὺσ νοσοῦντασ ἱκανὸσ ὤν, καὶ φίλων δὴ καὶ ἐπιτηδείων αὐτῷ καμνόντων, ὅπωσ μὴ κακοπαθῇ καὶ πράγματα ἔχῃ τούτουσ θεραπεύων, ἀπολίποι τε αὐτοὺσ καὶ ἀποδημήσειεν εἰσ ἕτερον τόπον; ἢ εἴ τισ ἄλλοσ, ἐν πόλει δέον ἐξετάζεσθαι καὶ αὐτόν, ἄρχειν καὶ ἀρχαῖσ ὑπηρετεῖν καὶ φυλακάσ τινασ φυλάττειν ἀγρυπνῶν μὴ βούλοιτο, ἀλλ̓ ὅπωσ τούτων ἀπηλλαγμένοσ ἁπάντων ἔσται καὶ μηδὲ εἷσ αὐτὸν ἐξελέγξει μηδὲ κωλύσει πίνοντα καὶ καθεύδοντα καὶ ῥᾳθυμοῦντα, ἑτέρωσε ἀποχωροῖ ποι, ἆρα τούτουσ ἀναχωρεῖν ῥητέον;