Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ. 34:

σφόδρα δ̓ ἔγωγε θαυμάζω τί ἂν ἐποιήσαμεν, εἰ μὴ καὶ τοῦ βίου τὸ ἐλάχιστον παρὰ τῶν θεῶν μέτρον εἴχομεν, οἵπερ καὶ νῦν ὥσπερ εἰσ τὸν αἰῶνα παρασκευαζόμενοι πλέον ἄλλοσ ἄλλου φιλοτιμούμεθα ἔχειν. ὥσπερ οὖν εἴ τισ εἰδὼσ ὅτι ἢ δύ̓ ἢ τριῶν ἡμερῶν, ἐὰν πλεῖστοσ διαγένηται χρόνοσ, ἔχει πλοῦν, ἔπειτα δὲ ἐνιαυτοῦ σῖτα ἐμβάλοιτο, ἀνόητοσ δόξει, τὸν αὐτὸν τρόπον, εἴ τισ ἐπιστάμενοσ ὅτι πλείω τῶν ἑβδομήκοντα ἐτῶν οὐκ ἂν βιώσειεν, εἰσ ἔτη χίλια πορίζοιτο βίον οὐχ ὁμοίωσ ἂν εἰή μαινόμενοσ; ἔνιοι μὲν γὰρ τοσαῦτα παρασκευάζονται, ὡσ, εἴ γ̓ ἔπλεον, εὐθὺσ ἂν καταδῦναι τὴν ναῦν. καὶ νὴ Δία γε συμβαίνει μυρίοισ.