Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΠΛΟΥΤΟΥ. 11:

πλὴν ὅτι λίθουσ μικροὺσ καὶ ἀσθενεῖσ καὶ νὴ Δία θηρίων ὀστᾶ διδόντεσ λαμβάνουσιν ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἀντὶ χρηστῶν ἄχρηστα ἀντικαταλλαττόμενοι. μάλιστα δὲ θαυμάζω πολλάκισ ἐννοῶν ὅτι Μῆδοι μὲν τὰ Σύρων λαβόντεσ ἠγάπων καὶ ἔχαιρον, Πέρσαι δὲ τὰ Μήδων, Μακεδόνεσ δὲ τὰ Περσῶν, καὶ τότε ᾤοντο εὐτυχεῖσ γεγονέναι καὶ πράττειν ἄμεινον, ὅτε εἶχον τὰ τῶν ἀθλίων καὶ δυστυχούντων κτήματα. ταῦτα δὲ οὐκ ἄλλωσ ἔγωγε ληρῶν εἶπον, ἀλλ̓ ὅτι τῶν τοιούτων, ὑπὲρ ὧν ἔχουσι τὴν πᾶσαν σπουδὴν καὶ ἐφ̓ οἷσ θαυμάζουσιν οἱ πολλοὶ τοὺσ κεκτημένουσ, οὐδέν ἐστιν ὄφελοσ, ἀλλ̓ οὐδεμιᾶσ ἄξια δραχμῆσ τὰ σύμπαντα· οὐδ̓ ἂν γένοιντο ἄνθρωποί ποτε εὐδαίμονεσ ἀνόητοι καὶ ἄφρονεσ, οὐδ̓ ἂν τὸν ἐν Σούσοισ παράδεισον οἰκήσωσιν, ὃσ ἦν, ὥσ φασι, μετέωροσ ἅπασ.