Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΑΠΙΣΤΙΑΣ. 4:

‐ Ἴσωσ ὀρδῶσ. ‐ Δ. Καὶ μὴν δῆλοσ ὁ ποιητὴσ οὐ πρὸσ τοὺσ ἐχθροὺσ ταῦτα ὑποτιθέμενοσ, ἀλλὰ πρὸσ τοὺσ νομιζομένουσ φίλουσ. οὐ γὰρ δὴ ὑφ̓ ὧν τισ μισούμενοσ ἐπίσταται, τούτοισ ἂν ἐξουσίαν δοίη καθ̓ αὑτοῦ. πῶσ ἂν οὖν διακελεύοιτο ἀπιστεῖν, οἷσ μηδεὶσ πιστεύει; φέρε τοίνυν κἀκεῖνο ἴδωμεν· ὑπὸ τίνων πλείουσ ἀπολώλασι, πότερον ὑπὸ τῶν ὁμολογουμένων ἐχθρῶν ἢ τοὐναντίον ὑπὸ τῶν προσποιουμένων εἶναι φίλων; ἐγὼ μὲν γὰρ ὁρῶ καὶ τῶν πόλεων τῶν ἁλουσῶν πλείονασ ὑπὸ τῶν προδοτῶν ἀπολομένασ ἢ ὑπὸ τῶν πολεμίων εἰλημμένασ κατὰ κράτοσ καὶ τῶν ἀνθρώπων πλείουσ τῷ παντὶ τοῖσ φίλοισ καὶ τοῖσ συνήθεσιν ἐγκαλοῦντασ τῶν αἰτιωμένων τοὺσ ἐχθροὺσ ἐπὶ ταῖσ συμφοραῖσ·