Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΗΣ. 12:

ἄδικον δὲ αὐτὸν ὄντα οὐ λυσιτελεῖ τῶν δικαίων παῤ ἄλλου τυγχάνειν οὐδὲ ἄφρονα καὶ ἀγνοοῦντα ἃ δεῖ ποιεῖν καὶ ὧν ἀπέχεσθαι, μετὰ νοῦν ἐφ̓ ἑκάστῳ πρὸσ ἕτερον ἰέναι. πρὸσ γὰρ τοῖσ ἄλλοισ ὁ μὲν ἀργυρίου δεόμενοσ ἢ ἱματίων ἢ οἰκίασ ἢ ἄλλου του ἐπίσταταί τε καὶ ζητεῖ παρὰ τῶν ἐχόντων λαβεῖν· ὁ δὲ νοῦν οὐκ ἔχων οὐδὲ αὐτὸ τοῦτο ἐπίσταται ὅτι οὐκ ἔχει νοῦν· ἀλλ̓ αὐτόσ φησιν ἱκανὸσ εἶναι καὶ ἰσχυρίζεται τῇ ἀφροσύνῃ, πάντα πράττων καὶ λέγων ἀφρόνωσ, καὶ οὔ φησιν ἄδικοσ εἶναι οὐδὲ ἀνόητοσ οὐδὲ ἀκόλαστοσ, ἀλλ̓ ὡσ οἱο͂́ν τε ἱκανῶσ περὶ ταῦτα ἔχειν, ὧν οὐδεμίαν πώποτε ἐπιμέλειαν ἐποιήσατο οὐδὲ ἔμαθεν οὐδὲν τούτων ἕνεκεν.