Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΔΟΞΗΣ ΠΡΩΤΟΣ. 1:

Εἰσί τινεσ, οἳ τοὺσ μὲν φιλαργύρουσ ἢ φιλόψουσ ἢ οἰνόφλυγασ ἢ περὶ γυναῖκασ ἢ παῖδασ ἐπτοημένουσ ἀσώτουσ ἀποκαλοῦσι καὶ δυστυχεῖσ, καὶ τούτων ἕκαστον ἡγοῦνται τὸ μέγιστον ὄνειδοσ, τοὺσ δὲ φιλοτίμουσ καὶ φιλοδόξουσ τοὐναντίον ἐπαινοῦσιν, ὡσ λαμπρούσ· ὥστε καὶ αὐτὸσ ἕκαστοσ ὀψοφαγῶν μὲν ἢ πίνων ἢ ἐρῶν τινοσ αἰσχύνεται καὶ περιστέλλει τὴν ἀκρασίαν, δοξοκοπῶν δὲ καὶ φιλοτιμούμενοσ οὐδένα ἀνθρώπων βούλεται λανθάνειν, ἀλλὰ ἐν τῷ μέσῳ ταῦτα ποιεῖ. τῶν γὰρ πολλῶν ἕκαστοσ εὐφημεῖ τὴν τοιαύτην νόσον, λυσιτελεῖν ἡγούμενοσ αὑτῷ. καὶ δημοσίᾳ σχεδὸν αἱ πόλεισ ἅπασαι δελέατα ἐξευρήκασι παντοῖα τοῖσ ἀνοήτοισ, στεφάνουσ καὶ προεδρίασ καὶ κηρύγματα.