Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΥΡΑΝΝΙΔΟΣ. 1:

Καὶ μὴν εἴ τισ ἑνὸσ ἀνδρὸσ οὐχ οἱο͂́σ τε ἄρχειν ἐστί, καὶ τούτου σφόδρα ἐγγὺσ ὄντοσ, ᾧ δὴ ξύνεστιν, οὐδὲ αὖ μίαν ψυχὴν κατευθύνειν τὴν αὑτοῦ, πῶσ ἂν δύναιτο βασιλεύειν μυριάδων ἀναριθμήτων πανταχοῦ διεσπαρμένων, ὥσπερ σύ , καὶ πολλῶν γε οἰκούντων ἐπὶ πέρασι γῆσ, ὧν οὐδὲ ἑώρακε τοὺσ πλείστουσ οὐδ̓ ἂν ἴδοι ποτὲ οὐδὲ τῆσ φωνῆσ ξυνήσει; ὅμοιον γὰρ ὥσπερ εἴ τισ λέγοι τὸν οὕτωσ ἀδύνατον τὴν ὄψιν ὡσ μηδὲ τὰ ἐν ποσὶν ὁρᾶν, ἀλλὰ προσδεόμενον χειραγωγοῦ, τοῦτον ἐφικεῖσθαι βλέποντα μέχρι τῶν πλεῖστον ἀπεχόντων, ὥσπερ οἱ πόρρωθεν ὁρῶντεσ ἐκ τοῦ πελάγουσ τά τε ὄρη καὶ τὰσ νήσουσ, ἢ τὸν οὐ δυνάμενον φθέγγεσθαι τοῖσ παρεστῶσιν ἱκανὸν ὅλοισ δήμοισ καὶ στρατοπέδοισ εἰσ ἐπήκοον φθέγγεσθαι.