Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΟΜΗΡΟΥ. 16:

οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὸν βίον ἐπαινέσαι τισ ἂν τοῦ ἀνδρὸσ πολὺ μᾶλλον τῆσ ποιήσεωσ. τὸ γὰρ ἐν πενίᾳ διαγενέσθαι καὶ ἀλώμενον καὶ τοσοῦτον ἀπὸ τῶν ποιημάτων πορίζοντα ὅσον ἀποζῆν θαυμαστῆσ ἀνδρείασ καὶ μεγαλοφροσύνησ· ἔτι δὲ τὸ μηδαμοῦ γεγραφέναι τὸ αὑτοῦ ὄνομα, ἀλλὰ μηδὲ ἐν τῇ ποιήσει αὑτοῦ μνησθῆναι, καίτοι τῶν ἄλλων ἁπάντων, ὁπόσοι τινὰ ἔδοξαν ἔχειν δύναμιν ἢ περὶ ποίησιν ἢ καταλογάδην συγγράφοντεσ, καὶ πρῶτον καὶ τελευταῖον τὸ ἑαυτῶν ὄνομα γραφόντων, πολλῶν δὲ καὶ ἐν αὐτοῖσ τοῖσ λόγοισ τε καὶ ποιήμασιν, ὥσπερ Ἑκαταῖόσ τε καὶ Ἡρόδοτοσ καὶ Θουκυδίδησ, οὗτοσ μὲν οὐχ ἅπαξ μόνον ἐν ἀρχῇ τῆσ ἱστορίασ, ἀλλὰ πολλάκισ διαμαρτυρόμενοσ καθ̓ ἕκαστον χειμῶνα καὶ θέροσ ὅτι ταῦτα ξυνέγραψε Θουκυδίδησ.