Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΚΑΛΛΟΥΣ. 26:

‐ Δ. Οὐκοῦν ἔτι μᾶλλον θαυμάσεισ, ἐπειδάν πύθῃ ὅτι οὗτοσ τοιοῦτοσ ὢν οὐδενὸσ ἐστιν. ‐ Πῶσ λέγεισ μηδενὸσ εἶναι αὐτόν; ‐ Δ. Οὕτωσ ὅπωσ σὺ ἐπύθου ὅτου ἐστίν. οἶμαι γὰρ ἐρωτᾶν σε ὅτου υἱόσ ἐστιν. ‐ Ἀλλ̓ ἦ τῶν Σπαρτῶν ἐστιν εἷσ; ‐ Δ. Πρέποι μὲν ἂν τῷ μεγέθει αὐτοῦ καὶ τῇ ἀνδρείᾳ, εἴ γε ἐπιεικεῖσ ἦσαν καὶ φιλάνθρωποι τὰσ φύσεισ, ὥσπερ ὅδε, ἀλλὰ μὴ παντελῶσ σκληροὶ καὶ ἄγριοι τῆσ γῆσ τὰ τέκνα· ἐπεὶ τό γε σῶμα οὐ φαύλωσ εἰκάζεισ Βοιωτίῳ μᾶλλον εἰκάζων αὐτὸ ἢ Λακωνικῷ τε καὶ Ἀττικῷ. ὅτι μὲν γὰρ Ἑλληνικὸν ἄκρωσ ἐστὶν οὐ δεῖ δήπου ἀμφιγνοῆσαι. ‐ τι γὰρ;