헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΠΕΡΙ ΑΠΙΣΤΙΑΣ.)

Δ. Ἐπίστασαί τινασ ἤδη βλαβέντασ ὑπὸ ἐχθρῶν; ‐ Πῶσ γὰρ οὔ; ‐ Δ. Τί δέ; ὑπὸ τῶν καλουμένων φίλων καὶ συνήθων ἢ καὶ ὑπὸ συγγενῶν τινων, ἐνίουσ δὲ καὶ ὑπὸ τῶν ἔγγιστα, ἀδελφῶν ἢ υἱῶν ἢ πατέρων; ‐ Ἔγωγε πολλούσ.

‐ Δ. Τίσ οὖν ἡ αἰτία, δἰ ἣν οὐ μόνον οἱ ἐχθροὶ τοὺσ ἐχθροὺσ ἀδικοῦσιν, ἀλλὰ καὶ οἱ λεγόμενοι φίλοι ἀλλήλουσ καὶ νὴ Δία πολλοὶ καὶ τῶν οὕτωσ ἀναγκαίων; ‐ Δῆλον ὡσ ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων, ὑφ̓ ἧσ ἕκαστοσ οἶμαι καὶ αὐτόσ ἐστιν αὑτῷ βλαβερόσ. ‐ Δ. Πάντασ ἄρα δεῖ ἐπ̓ ἴσησ φυλάττεσθαι καὶ μὴ πιστεύειν μηδὲν μᾶλλον, κἂν φίλοσ ἢ συνήθησ ἢ πρὸσ αἵματοσ εἶναι δοκῇ; ‐ Πάντασ, ὡσ ὁ λόγοσ οὗτόσ φησιν.

‐ Δ. Οὐκοῦν ὀρθῶσ ἔγραψεν ὁ τοῦτο γράψασ τὸ ἔποσ· νᾶφε καὶ μέμνασ̓ ἀπιστεῖν· ἄρθρα ταῦτα τᾶν φρενῶν; ‐ Ἴσωσ ὀρδῶσ.

‐ Δ. Καὶ μὴν δῆλοσ ὁ ποιητὴσ οὐ πρὸσ τοὺσ ἐχθροὺσ ταῦτα ὑποτιθέμενοσ, ἀλλὰ πρὸσ τοὺσ νομιζομένουσ φίλουσ. οὐ γὰρ δὴ ὑφ̓ ὧν τισ μισούμενοσ ἐπίσταται, τούτοισ ἂν ἐξουσίαν δοίη καθ̓ αὑτοῦ. πῶσ ἂν οὖν διακελεύοιτο ἀπιστεῖν, οἷσ μηδεὶσ πιστεύει; φέρε τοίνυν κἀκεῖνο ἴδωμεν· ὑπὸ τίνων πλείουσ ἀπολώλασι, πότερον ὑπὸ τῶν ὁμολογουμένων ἐχθρῶν ἢ τοὐναντίον ὑπὸ τῶν προσποιουμένων εἶναι φίλων; ἐγὼ μὲν γὰρ ὁρῶ καὶ τῶν πόλεων τῶν ἁλουσῶν πλείονασ ὑπὸ τῶν προδοτῶν ἀπολομένασ ἢ ὑπὸ τῶν πολεμίων εἰλημμένασ κατὰ κράτοσ καὶ τῶν ἀνθρώπων πλείουσ τῷ παντὶ τοῖσ φίλοισ καὶ τοῖσ συνήθεσιν ἐγκαλοῦντασ τῶν αἰτιωμένων τοὺσ ἐχθροὺσ ἐπὶ ταῖσ συμφοραῖσ· ἔτι δὲ πρὸσ μὲν τοὺσ πολεμίουσ ἅπασι τείχη καὶ φρούρια κατεσκευασμένα καὶ τούτων ἐνίοτε πολλῶν ἐτῶν μηδεμίαν χρείαν γενομένην·

πρὸσ δὲ τοὺσ συμπολιτευομένουσ καὶ τῶν αὐτῶν κοινωνοῦντασ· ἱερῶν καὶ θυσιῶν καὶ γάμων καὶ φυλέτασ ὄντασ ἀλλήλων καὶ δημότασ καὶ συγγενεῖσ τὰ δικαστήρια καὶ τοὺσ νόμουσ καὶ τὰ ἀρχεῖα. καὶ ταῦτα οὐδέποτε ἠρεμεῖ. μεσταὶ γοῦν αἱ πόλεισ αἰεὶ κατηγορούντων, ἀπολογουμένων, δικαζόντων, δικαζομένων, καὶ οὐδὲ ἐν ταῖσ ἱερομηνίαισ ἢ ταῖσ σπονδαῖσ ἀλλήλων ἀπέχεσθαι δύνανται. τίθενται γοῦν ἑτέρουσ νόμουσ ὑπὲρ τῶν ἀδικημάτων τῶν ἐν ταῖσ ἑορταῖσ καὶ τούτουσ ἱεροὺσ καλοῦσιν, ὥσπερ τὸ ὄνομα ὠφελοῦν.

ὁ γὰρ τῆσ κακίασ πόλεμοσ διηνεκὴσ ἅπασι πρὸσ ἅπαντασ, ἄσπονδοσ ὢν καὶ ἀκήρυκτοσ· μάλιστα δὲ οὗτοσ συνέστηκε τοῖσ ἐγγὺσ πρὸσ ἀλλήλουσ.

τὸν μὲν οὖν ἐν εἰρήνῃ βουλόμενον βιοῦν καὶ μετ̓ ἀσφαλείασ τινὸσ εὐλαβεῖσθαι δεῖ τὴν πρὸσ ἀνθρώπουσ κοινωνίαν καὶ τὴν φύσιν ἐπίστασθαι τῶν πολλῶν ἑτοίμην οὖσαν πρὸσ τὸ μεταδοῦναι κακίασ τινόσ, καὶ μηδὲ ἂν μυριάκισ λέγῃ φίλοσ εἶναι πιστεύειν.

οἰ γάρ ἐστι παῤ αὐτοῖσ βέβαιον οὐθὲν οὐδὲ ἀληθέσ· ἀλλ̓ ὃν ἂν ἁπάντων προτιμῶσιν ἤδη καὶ τοῦ ζῆν, ἐὰν οὕτω τύχῃ, μετὰ μικρὸν ἔχθιστον νομίζουσι καὶ οὐδὲ τοῦ σώματοσ ἀπέχονται πολλάκισ. ὁ γοῦν ἐραστὴσ τὸν ἐρώμενον ἀποσφάττει διὰ τὸ λίαν φιλεῖν, ὡσ οἰέται, παροξυνθεὶσ ἐκ τῆσ τυχούσησ αἰτίασ.

ἕτεροι δ̓ ἑαυτοὺσ ἀποκτιννύασιν, οἱ μὲν ἄκοντεσ δἰ ἀκρασίαν, οἱ δὲ ἑκόντεσ, μηδενὸσ ὄντοσ αὐτοῖσ ἀτόπου κατὰ τὸν βίον ἢ τῆσ ἐν αὐτοῖσ μοχθηρίασ. τὰσ μὲν γὰρ ἄλλασ βλάβασ τὰσ εἰσ ἑαυτὸν ἑκάστου δῆλον ὡσ οὐκ ἐπεξελθεῖν ἔστιν. ποία δὴ πίστισ πρὸσ τοὺσ τοιούτουσ ἢ τίσ ἀσφάλεια; ἢ πῶσ ἂν ἐμὲ ἀγαπήσειεν ὁ μηδ̓ αὑτὸν ἀγαπῶν; τὸ γὰρ πρὸσ τοὺσ Ἀθηναίουσ ῥηθέν, ὅτε ἐν ἐσχάτοισ ὄντεσ ἠξίουν τι περὶ Σάμου, καλῶσ ἂν οἶμαι λεχθείη πρὸσ τοὺσ φιλίαν ὑπερχομένουσ τῶν φαύλων· ἢ ξένον ἢ τέκνον ἢ ἀδελφόν;

τί οὖν, ὅταν τισ φιλοφρονῆται καὶ καθ̓ ἱερῶν ὀμνύῃ καὶ μόνον οὐ κατατέμνειν αὑτὸν ᾖ πρόθυμοσ;

ἀκούειν μὲν ἤδη τούτων ἐξ ἀνάγκησ καὶ νὴ Δία ἴσωσ κατανεύειν· εἰδέναι μέντοι σαφῶσ ὅτι μηδὲν αὐτῶν ἐστιν ἰσχυρόν. Ἠλέκτρα τὸν Ὀρέστην δακρύοντα ὁρῶσα καὶ προσαγόμενον αὐτήν, τότε μὲν ᾤετο ἄνεσίν τινα αὐτῷ γεγονέναι, τοῦ μέντοι παντάπασι πιστεύειν πολὺ ἀπεῖχεν. οἴμοι, κασίγνητ̓, ὄμμα σὸν ταράσσεται, ταχὺσ δὲ μετέθου.

τὴν θάλασσαν οὕτωσ ἠρεμοῦσαν πολλάκισ ἰδεῖν ἔστιν, ὥστ̓ οἶμαι καὶ τὸν δειλότατον καταφρονῆσαι.

τί οὖν; διὰ τοῦτο πιστεύειν δεῖ καὶ μήτε ἀγκύρασ ἔχοντα μήτε πηδάλιον μήτε τἄλλα τὰ πρὸσ τὴν σωτηρίαν ἀνάγεσθαί ποτε; ὄψει γάρ, ἂν οὕτω τύχῃ, μετ̓ ὀλίγον κατερείσαντοσ ἀνέμου κλύδωνα ἰσχυρὸν καὶ κύματα τροφόεντα, πελώρια ἶσα ὄρεσσι, κυρτὰ φαληριόωντα· καὶ τὸν νῦν σοι φαινόμενον πρᾷον καὶ πολλὴν ἐνδεικνύμενον εὔνοιαν καὶ σπουδὴν τῆσ τυχούσησ αἰτίασ καταλαβούσησ ἄγριον εὑρήσεισ καὶ χαλεπὸν καὶ πᾶν ὁτιοῦν κακὸν ἕτοιμον ἐργάσασθαι. πόσα δοκεῖσ τὴν Μήδειαν εὔξασθαι τοῖσ θεοῖσ ὑπὲρ τῶν τέκνων ἢ ποσάκισ ἀγωνιᾶσαι νοσούντων ἢ ποσάκισ ἀντ̓ ἐκείνων αὐτὴν ἂν ἑλέσθαι τελευτᾶν;

μὴ τοίνυν πίστευε τοῖσ εὐνοεῖν φάσκουσι καὶ μηδέποτε ἂν ἐγκαταλιπεῖν τὴν πρὸσ σὲ φιλίαν. ἀλλ̓ ὅμωσ αὐτόχειρ αὐτῶν ἐγένετο. νὴ Δία, ἐρεῖ τισ, ὀργιζομένη καὶ ζηλοτυποῦσα. τοὺσ πολλοὺσ δὲ οὐκ ἂν οἰεί ζηλοτυπῆσαι; τί δέ; φθονῆσαι; τί δέ; ἐλπίσαι; σχεδὸν γὰρ αἰεὶ καὶ συνεχῶσ ἐν τούτοισ εἰσίν. ὥσπερ γὰρ αἱ τὸν ἄνεμον σημαίνουσαι ταινίαι κατὰ τὴν στάσιν αἰεὶ τοῦ πνεύματοσ αἰωροῦνται, νυνὶ μὲν οὕτωσ, πάλιν δὲ ἐπὶ θάτερα, τὸν αὐτὸν τρόπον ἡ τῶν φαύλων διάνοια πρὸσ πᾶσαν φορὰν οὕτωσ ἔχει.

τοῖσ δούλοισ οὐδεὶσ πιστεύει συντιθεμένοισ διὰ τὸ μὴ κυρίουσ ἑαυτῶν εἶναι·

πολὺ μᾶλλον οὐ χρὴ προσέχειν ταῖσ τῶν τοιούτων ὁμολογίαισ. τῷ παντὶ γὰρ πλεῖον ἀπέχουσι τῆσ ἐλευθερίασ . τοῖσ νεωτέροισ τοσούτων ἐτῶν νόμοσ οὐκ ἐᾷ συμβάλλειν ὡσ ἀπίστοισ οὖσιν, οὐδὲ γυναικὶ παῤ Ἀθηναίοισ συναλλάσσειν πλὴν ἄχρι μεδίμνου κριθῶν, διὰ τὸ τῆσ γνώμησ ἀσθενέσ. τῶν μέντοι πάνυ νέων οὐθὲν διαφέρουσιν οἱ φαῦλοι, μᾶλλον δὲ οὐδὲ τῶν παιδαρίων, πλὴν τῷ δύνασθαι καὶ τῇ πανουργίᾳ· διὸ μᾶλλον αὐτοῖσ άπιστεῖν ἐκείνων προσήκει. μακάριον γὰρ ἂν ἦν, εἰ καθάπερ παῖδα καὶ μειράκιον καὶ νεανίσκον καὶ πρεσβύτην χρόνοσ ποιεῖ, καὶ φρόνιμον οὕτωσ ἐποίει καὶ δίκαιον καὶ πιστόν.

καὶ μὴν τῶν γυναικῶν τῶν φαύλων οὐδέν εἰσι βελτίουσ οἱ ἄνδρεσ οἱ μοχθηροί. κατὰ γὰρ τὸ σῶμα διαφέρουσιν, οὐ κατὰ τὴν διάνοιαν. καθάπερ οὖν οὐδὲν ἐκείνασ ἐᾷ προσίεσθαι τῶν πλείονοσ ἀξίων ὁ νόμοσ, ἀλλ̓ ὡρ́ισται μέχρι τίνοσ προσήκει· τὸν αὐτὸν οἶμαι τρόπον καὶ τοῖσ πολλοῖσ μέχρι τῶν ἐλαχίστων κοινωνητέον· πράξεων δὲ μειζόνων ἢ λόγων ἀναγκαίων ἢ τῆσ ἀσφαλείασ τῆσ περὶ τὸν βίον οὐδέποτε. καὶ γὰρ εἴ ποτε ἀπέχονται τοῦ κακῶσ ποιεῖν δἰ ἣν δήποτ̓ αἰτίαν, ὥσπερ τὰ θηρία πολλάκισ ἠρεμεῖ κοιμώμενα ἢ ἐμπεπλησμένα, τὴν μέντοι φύσιν οὐκ ἀποβέβληκε τὴν αὑτῶν, παραπλησίωσ δὴ κἀκεῖνοι χρόνον τινὰ οὐκ ἔβλαψαν, ἔπειτα συμβάσησ προφάσεωσ καὶ τὸν τόκον, φασί, καὶ τὸ κεφάλαιον τῆσ πονηρίασ ἐκτίνουσιν.

ὁ Λάκων, ἐν ὁμιλίαισ τινῶν συντιθεμένων αὐτῷ καὶ ἀξιούντων παῤ αὐτῶν λαμβάνειν ἣν ἂν προαιρῆται πίστιν ὑπὲρ τῆσ φιλίασ, μίαν ἔφη πίστιν εἶναι τὸ ἐὰν θέλωσιν ἀδικῆσαι μὴ δύνασθαι, τὰσ δὲ λοιπὰσ πάσασ εὐήθεισ καὶ τελέωσ ἀσθενεῖσ.

ταύτην μόνην παρὰ τῶν πολλῶν τὴν πίστιν δεῖ λαμβάνειν, ἑτέραν δὲ οὐδεμίαν.

ἡ γὰρ ἐκ τῶν λόγων καὶ τῆσ συνηθείασ καὶ τῶν ὁρ́κων καὶ τοῦ γένουσ καταγέλαστοσ. ὁ Ἀτρεὺσ ἀδελφὸσ ἦν τοῦ Θυέστου καὶ τῶν παιδαρίων, ἃ κατέκοψεν, θεῖοσ· ὁ Ἐτεοκλῆσ καὶ ὁ Πολυνείκησ οὐ μόνον ἀδελφοὶ κατὰ τὸν νόμον, ἀλλὰ καὶ ἐξ υἱοῦ καὶ μητρὸσ γεγονότεσ τῶν ξυγγενεστάτων· ὥστ̓, εἴπερ ὠφέλει τι τὸ γένοσ, οὗτοι μάλιστα ἁπάντων ἀλλήλουσ ὤφειλον ἀγαπᾶν· ἀλλ̓ ὁ πιστευθεὶσ πρῶτον τὸν πιστεύσαντα ἐξέβαλε καὶ τῆσ πατρίδοσ ἀπεστέρει καὶ μετὰ ταῦτα ἀλλήλουσ ἀπέκτειναν. ὁ Θησεὺσ τὸν Ἱππόλυτον, πατὴρ ὢν καὶ Ποσειδῶνοσ υἱόσ, διαβολαῖσ πεισθεὶσ ἀπέκτεινε καταρασάμενοσ.

ὁ Πρίαμοσ πρότερον εὐδαιμονίᾳ διαφέρων καὶ τοσούτων ἐθνῶν καὶ τηλικούτου τόπου βασιλεύων, ὅσσον Λέσβοσ ἄνω Μάκαροσ ἕδοσ ἐντὸσ ἐέργει καὶ Φρυγίη καθύπερθε καὶ Ἑλλήσποντοσ ἀπείρων διὰ τὸν υἱὸν καὶ τὴν ἀκρασίαν τὴν ἐκείνου πάντων ἀθλιώτατοσ ἐγένετο. καὶ οὗτοι μὲν ἐπίσημοι.

πόλει τῶν ἀφανῶν καὶ δημοτικῶν Ἀτρέων καὶ Θυεστῶν, τῶν μὲν καὶ ἀποκτιννύντων κρύφα, τῶν δὲ εἰσ ἄλλα ἐπιβουλευόντων;

Αἐρόπασ μέν γε καὶ Κλυταιμνήστρασ καὶ Σθενεβοίασ οὐδὲ εἰπεῖν ἔστιν ὅσαι.

ἀλλὰ τὰ μὲν τοῦ γένουσ καὶ τῆσ οἰκειότητοσ τοιαῦτα, τὰ δὲ τῶν ὁρ́κων ποῖα; ὁ Πάνδαροσ ὤμοσε τῷ Μενελάῳ, ὥσπερ καὶ οἱ λοιποὶ Τρῶεσ, ἀλλ̓ οὐδὲν ἧττον ἔτρωσεν αὐτόν. Τισσαφέρνησ οὐκ ὤμοσε τοῖσ περὶ Κλέαρχον; τί δέ; ὁ βασιλεὺσ οὐχὶ καὶ τοὺσ βασιλείουσ θεοὺσ καὶ τὴν δεξιὰν ἀπέστειλε; Φίλιπποσ δὲ ὁ Μακεδὼν οὐ διετέλει καθάπερ ἄλλο τι τῶν εἰσ τὸν πόλεμον εὐχρήστων καὶ τὴν ἐπιορκίαν παρεσκευασμένοσ καὶ δυσὶ τούτοισ τὰσ πόλεισ αἱρῶν, τῷ τε παρασπονδεῖν καὶ τῷ τοὺσ προδώσοντασ παρασκευάζειν; τῷ παντὶ πρὸσ ἐκεῖνον τὸν τρόπον οἰκειότερον ἔχων· τοῖσ μὲν γὰρ προδόταισ ἀργύριον ἦν ἀνάγκη διδόναι, τοῖσ θεοῖσ δὲ περὶ ὁρ́κων οὐθὲν ἐτέλει. τὸν δὲ Λύσανδρον τὸν Λακεδαιμόνιον γνώμην ἀποφαίνεσθαι λέγουσιν ὅτι τοὺσ μὲν παῖδασ ἀστραγάλοισ καὶ σφαίραισ ἐξαπατᾶν δεῖ, τοὺσ δὲ ἄνδρασ ὁρ́κοισ καὶ ῥήμασιν.

ἡ κερδαλῆ δὲ ἀλώπηξ ἑτέρα τίσ ἐστι παρὰ Ἀρχιλόχῳ; τὸν δὲ τοῦ Γλαύκου χρησμὸν οὐκ οἰεί πρότερον δεδωκέναι τοὺσ πλείστουσ τῶν ἀνθρώπων, ὀμνύειν ἐπεὶ θάνατόσ γε καὶ εὐόρκον μένει ἄνδρα.

Γλαύκων ἢ Πανδάρων μεσταὶ μὲν ἀγοραὶ ἀνθρώπων, μεσταὶ δὲ ἀγυιαί.

διὸ μήτε τὸν Ἀπόλλωνα μήτε τὴν Ἀθηνᾶν σύμβουλον τῆσ ἐπιορκίασ λαμβάνουσιν. ,ἀλλ̓ ἡ συνήθεια τοῖσ ἀνθρώποισ μέγα δίκαιον τοῦ μηθὲν ἀδικεῖν καὶ σπονδαὶ καὶ τράπεζαἰ.

τὸν Εὔρυτον ἀπέκτεινεν ὁ παῤ αὐτῷ ξενισθείσ, σχέτλιοσ, οὐδὲ θεῶν ὄπιν ᾐδέσατ̓ οὐδὲ τράπεζαν, τὴν ἣν οἱ παρέθηκεν· ἔπειτα δὲ πέφνε καὶ αὐτόν. καίτοι θεὸσ ἔδοξεν οὗτοσ ὁ τὴν τῶν θεῶν ὄπιν οὐκ αἰδεσάμενοσ οὐδὲ τὴν τράπεζαν καὶ τέρπεται ἐν θαλίῃ, κατέχων καλλίσφυρον Ἥβην. τὸν Ἀρχίλοχον οὐδὲν ὤνησαν οἱ ἅλεσ καὶ ἡ τράπεζα πρὸσ τὴν ὁμολογίαν τῶν γάμων, ὥσ φησιν αὐτόσ.

ὁ Λυκάων ἀνόητοσ εἰσ τὸν Ἀχιλλέα δεύτερον ἐμπεσών, δέον αὐτὸν ἢ μάχεσθαι προθύμωσ ἢ φεύγειν τάχιον, πὰρ γὰρ σοὶ πρώτῳ, φησί, πασάμην Δημήτεροσ ἀκτήν. τοιγαροῦν πρότερον, ὁπότε οὐδέπω μετειλήφει τῆσ παῤ αὐτῷ τροφῆσ, εἰσ Λῆμνον ἀπεμποληθεὶσ ἐσώθη· τότε δὲ ληφθεὶσ ἀπεσφάγη.

τοσοῦτον αὐτὸν ὤνησεν ἡ Δημήτηρ. τὰσ νήττασ καὶ τὰσ πέρδικασ οὐ πρότερον θηρεύομεν, πρὶν ἂν φάγωσι παῤ ἡμῶν. ὁ δὲ Αἴγισθοσ τὸν Ἀγαμέμνονα δειπνίσσασ ὥσ τίσ τε κατέκτανε βοῦν ἐπὶ φάτνῃ. καὶ ὑπὸ μὲν τῶν Τρώων οὐδὲν ἔπαθεν ἐν δέκα ἔτεσιν, οἷσ ἐπολέμει καὶ οὐδεπώποτε αὐτοῖσ συνέστιοσ ἐγένετο· εἰσ δὲ τὴν οἰκίαν ἐλθὼν διὰ τοσούτου χρόνου, θύσασ τοῖσ θεοῖσ, καὶ τὴν αὑτοῦ τράπεζαν παραθέμενοσ, ὑπὸ τῆσ ἰδίασ γυναικὸσ οὕτωσ ὠμῶσ ἀνῃρέθη.

καὶ μετὰ ταῦτα κάτω περιτυχὼν τῷ Ὀδυσσεῖ μέμφεται Κλυταιμνήστραν·

μηδὲ γὰρ τοὺσ ὀφθαλμοὺσ αὐτοῦ τελευτῶντοσ συγκλεῖσαι· πρὸσ δὲ τούτοισ παρακελεύεται μηδέποτε πιστεύειν γυναικί, μηδέ οἱ ἐκφάσθαι πυκινὸν ἔποσ. καίτοι ἡ Κλυταιμνήστρα οὐχ ὅτι γυνὴ ἦν ταῦτα διέθηκεν αὐτόν, ἀλλ̓ ὅτι πονηρά·

καὶ οὐδὲν μᾶλλον οὐ χρὴ γυναικὶ ἤπιον εἶναι ἢ ἀνδρί. ἀλλ̓ οἶμαι τῶν περιπεσόντων ἕκαστοσ, ὑφ̓ οὗ πέπονθε κακῶσ, ἐκεῖνο μάλιστα ὑφορᾶται καὶ προλέγει φυλάττεσθαι τοῖσ ἄλλοισ, ὁ μὲν ὑπὸ ἔχεωσ πληγεὶσ ἔχιν, ὁ δὲ ὑπὸ σκορπίου σκορπίον· ὅν δ̓ ἂν κύων δάκῃ, ὄψει βακτηρίαν ἀεὶ περιφέροντα, τὸ αὐτὸ δὴ τοῦτο καὶ πρὸσ ἀνθρώπουσ πεπόνθασιν οἱ πολλοί.

τῷ μὲν ἐκ γυναικόσ τι συνέβη δεινόν· οὗτοσ δὴ κέκραγεν· ὦ Ζεῦ, τί δὴ κίβδηλον ἀνθρώποισ κακὸν γυναῖκασ εἰσ φῶσ ἡλίου κατῴκισασ; ἄλλον ὑποδεχθεὶσ ξένοσ ἐλύπησεν, ὡσ Ἀλέξανδροσ τὰ τοῦ Μενελάου κτήματα καὶ τὴν γυναῖκα ὑφελόμενοσ. ὁ τοιοῦτοσ πρὸσ τοὺσ ξένουσ διαβέβληται, πρὸσ ἀδελφὸν ἕτεροσ, ἄλλοσ πρὸσ υἱόν. τὸ δὲ πρᾶγμα οὐ τοιοῦτόν ἐστιν ‐ οὐ γὰρ ὁ ἀδελφὸσ οὐδὲ ὁ συγγενὴσ οὐδὲ ὁ ξένοσ πέφυκεν ἀδικεῖν, ἀλλ̓ ὁ μοχθηρὸσ ἄνθρωποσ· τοῦτο δὲ μικροῦ δεῖν ἐν πᾶσίν ἐστιν ‐ ἀλλ̓ εἰ νοῦν ἔχεισ, πάντασ εὐλαβοῦ.

ὃ γάρ τισ ἐπὶ τῆσ τύχησ εἶπε, πολὺ μᾶλλον ἂν ἐπ̓ ἀνθρώπων τοῦτο ῥηθείη, τὸ μηδένα εἰδέναι περὶ μηδενόσ, εἰ μέχρι τῆσ αὔριον διαμενεῖ τοιοῦτοσ. ξένοσ· εὐλαβοῦ. μέτριοσ εἶναί φησι· μᾶλλον εὐλαβοῦ. τοῦτο ἀκίνητον ὑπαρχέτω. ,νὴ Δί̓, ἀλλ̓ ἐπιδείκνυται δεξιοῦ τινοσ εὔνοιαν; ̓ οὐκοῦν ἀποδέχου τοῦτον, τοῖσ θεοῖσ εἰδὼσ χάριν, εἰ βούλει δέ, κἀκείνῳ· πρὸσ δὲ τὸ μέλλον φυλάττεσθαι χρὴ αὐτόν. τὰσ γοῦν πρὸσ αὑτοὺσ παραβαίνουσι συνθήκασ καὶ συμβουλεύουσιν αὑτοῖσ ἕτερα, καὶ ἄλλα συμφέρειν νομίζοντεσ ἄλλα πράττουσιν.

ὅθεν ὅταν τισ ἐκ τοῦ πιστεύειν περιπέσῃ τινὶ τῶν δυσκόλων, γελοῖόσ ἐστιν αἰτιώμενοσ ἐκεῖνον, ἑαυτὸν δέον, καὶ θεοὺσ ἐνίοτε ἐπιβοώμενοσ, ὑπ̓ ἀνδρὸσ ἀπατηθεὶσ φίλου καὶ συνήθουσ.

οἱ δὲ θεοὶ καταγελῶσιν, εἰδότεσ ὅτι ἑαυτὸν ἐξηπάτησεν ἐπ̓ ἄλλῳ ποιησάμενοσ. οἱ προσπταίοντεσ ἐν ταῖσ ὁδοῖσ ἢ νὴ Δία ἐμπεσόντεσ εἰσ πηλὸν ἢ βόθρον οὐκ ὀργίζονται τοῖσ λίθοισ ἢ τῷ πηλῷ· τελέωσ γὰρ ἂν ἦσαν ἀπόπληκτοι, δέον αὑτοὺσ αἰτιᾶσθαι καὶ τὸ μὴ προσέχειν.

τί οὖν;

φήσει τισ, δεῖ θηρίου βίον προαιρεῖσθαι καὶ ζῆν ἔρημον; οὐ θηρίου, ἀλλ̓ ἀνδρὸσ φρονίμου καὶ ζῆν ἀσφαλῶσ ἐπισταμένου. πολὺ γὰρ ἀσφαλεστέρα καὶ κρείττων ἡ ἐρημία τῆσ πρὸσ ἀνθρώπουσ κοινωνίασ, ἐὰν ἀδεῶσ γίγνηται καὶ χωρὶσ κοινῶν προσοχῆσ. ὥσπερ οἶμαι τοῖσ πλέουσι τὸ πέλαγοσ συμφέρει μᾶλλον τῆσ γῆσ, εἰ μή τισ ἐν εὐδίᾳ πλέοι καὶ σαφῶσ εἰδὼσ τοὺσ τόπουσ· ἐν μὲν γὰρ τῷ πελάγει σπάνιον εἴ που διεφθάρη ναῦσ, πρὸσ δὲ ταῖσ ἀκταῖσ καὶ περὶ τὰσ ἄκρασ ἰδεῖν ἔστι τὰ ναυάγια. τοιγαροῦν, ὅταν χειμὼν καταλάβῃ, τῶν μὲν ἀπείρων ἕκαστοσ ἐπιθυμεῖ τῆσ γῆσ, ὁ δὲ κυβερνήτησ ὡσ πορρωτάτω φεύγει.

καίτοι λιμένασ μὲν εὑρ́οι τισ ἂν ἀκλύστουσ, οἷσ ἔνεστι πιστεύσαντασ ἀσφαλῶσ ὁρμεῖν, ἡλίκον ἄν ποτε ἀρθῇ τὸ πνεῦμα· τῶν δὲ ἀνθρώπων οἱ μετριώτατοι τοῖσ θερινοῖσ ὁρ́μοισ ἐοίκασιν, οἵτινεσ πρὸσ τὸ παρὸν σκέπουσι· κἀκείνων γὰρ ἕκαστοσ πρὸσ ἕν τι τῶν κατὰ τὸν βίον ἐπιεικήσ, οὐ μέντοι καὶ πρὸσ τἄλλα ὑπάρχει. χρημάτων μὲν γὰρ ἕνεκεν οὐδέν σε ἀδικήσειεν ἄν· ἔστω γὰρ εἶναί τινα τοιοῦτον· ἀλλὰ τάχ̓ ἂν ὀργῆσ ἢ φιλοτιμίασ καταλαβούσησ οὐκ ἂν ἐπιγνοίησ αὐτὸν ἀσάλευτον καὶ πιστόν·

ἄλλοσ ὑπὸ μηδενὸσ πάθουσ κινούμενον, ἐφ̓ ᾧ τισ ἂν πιστεῦσαι βεβαίωσ δύναιτο. οὐκοῦν τοῖσ γε τοιούτοισ ὅσον ὑπὸ ἀνάγκησ καὶ τελέωσ ὀλίγον δεῖ χρῆσθαι, τὸ πλέον αὐτὸν ἐγρηγορότα καὶ φυλάττοντα, ὡσ τοὺσ Ἀχαιοὺσ τὸν Ἕκτορά φησιν ὁ ποιητήσ·

καὶ καλυφθέντασ αὐτῇ φεύγειν καὶ φυλάττεσθαι τὴν τῶν ἀνθρώπων κακίαν καὶ τὰσ τέχνασ καὶ τὰσ ἐπιβουλάσ, αἷσ εἰώθασι χρῆσθαι.

καθόλου δὲ θαυμαστόν, εἰ τὸ μὲν φαγεῖν ἀπὸ τῆσ αὐτῆσ τραπέζησ ἐμποδὼν ἔσται τῇ πονηρίᾳ καὶ νὴ Δία τὸ πιεῖν ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ κρατῆροσ καὶ τὸν αὐτὸν λύχνον ὁρᾶν·

τὸ δὲ τὸν ἥλιον βλέπειν τὸν αὐτὸν καὶ ἀπὸ τῆσ αὐτῆσ τρέφεσθαι γῆσ οὐδεὶσ ὑπολογίζεται τῶν πονηρῶν· ἀλλὰ τὸ μὲν πανδοκεῖον ἢ νὴ Δία οἶκοσ ἕτεροσ ἐκ λίθων καὶ ξύλων ᾠκοδομημένοσ συγκίρνησιν ἀνθρώπουσ καὶ δύναται συνάγειν εἰσ φιλίαν, ὥσπερ Ὀδυσσεὺσ ἀξιοῖ· αἰδεῖσθαι δὲ μέλαθρον· ὑπωρόφιοι δέ τοί εἰμεν. τῶν ἐν τῇ πολεμίᾳ γεγονυῖαν, ἤπερ αὐτούσ.

ὁ δὲ σύμπασ οὐρανόσ, ὑφ̓ ᾧ πάντεσ ἐσμὲν ἀρχῆθεν, οὐδὲν ὠφελεῖ πρὸσ ὁμόνοιαν οὐδὲ ἡ τῶν ὅλων κοινωνία θείων οὖσα καὶ μεγάλων, ἀλλὰ τοὐναντίον ἡ τῶν μικρῶν καὶ οὐδενὸσ ἀξίων. καὶ ὁ μὲν ἴδιοσ ἑκάστῳ πατήρ, πολλάκισ οὐδενὸσ ἄξιοσ πρεσβύτησ, μέγα δίκαιον, ὥστε μὴ ἐπιβουλεύειν ἀλλήλοισ τοὺσ ἐκ τοῦ αὐτοῦ γένουσ·

ὁ δὲ κοινὸσ ἁπάντων ,ἀνδρῶν τε θεῶν τἐ, ἐξ οὗ πάντεσ γεγόναμεν, οὐ κατὰ Λάχητα ὢν οὐδὲ κατὰ Σίμωνα, οὐ δύναται κατασχεῖν οὐδὲ κωλῦσαι τὴν ἀδικίαν τῶν ἀνθρώπων. καὶ μὴν ὅτι γε τοῖσ λόγοισ οὐκ ἂν πιστεύοι τισ τοῖσ ὑπὲρ τῆσ φιλίασ, τοῦτο γὰρ λοιπόν ἐστι, φανερὸν δήπου. γελοῖον γὰρ ἀργύριον μὲν δανείζοντα τοῖσ πέλασ μὴ ῥᾳδίωσ ἄν τινα πιστεῦσαι λόγῳ μόνῳ, ἀλλὰ μαρτύρων δεῖσθαι καὶ γραμμάτων καὶ πολλοὺσ καὶ ταῦτα παραβαίνειν.

τί οὖν; φησίν, οὐκ ἤδη τινὲσ ἐγένοντο φίλοι τῶν πρότερον; οἱο͂ν πᾶσ ἂν λέγοι τοὺσ θρυλουμένουσ τούτουσ, Ὀρέστην καὶ Πυλάδην καὶ Θησέα καὶ Πειρίθουν καὶ Ἀχιλλέα καὶ Πάτροκλον; εἰ δ̓ οὖν τισ συγχωρήσειεν ἀληθῆ τὴν δόξαν εἶναι ταύτην, δῆλον ὡσ τρεῖσ ἂν εἰε͂ν φιλίαι γεγονυῖαι ἐν τοσούτῳ χρόνῳ, ἐν ὅσῳ πλεονάκισ ἂν εἴποι τὸν ἥλιον ἐκλελοιπέναι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΑΠΙΣΤΙΑΣ.

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΠΕΡΙ ΑΠΙΣΤΙΑΣ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION