헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΠΕΡΙ ΔΟΞΗΣ ΠΡΩΤΟΣ.)

Εἰσί τινεσ, οἳ τοὺσ μὲν φιλαργύρουσ ἢ φιλόψουσ ἢ οἰνόφλυγασ ἢ περὶ γυναῖκασ ἢ παῖδασ ἐπτοημένουσ ἀσώτουσ ἀποκαλοῦσι καὶ δυστυχεῖσ, καὶ τούτων ἕκαστον ἡγοῦνται τὸ μέγιστον ὄνειδοσ, τοὺσ δὲ φιλοτίμουσ καὶ φιλοδόξουσ τοὐναντίον ἐπαινοῦσιν, ὡσ λαμπρούσ· ὥστε καὶ αὐτὸσ ἕκαστοσ ὀψοφαγῶν μὲν ἢ πίνων ἢ ἐρῶν τινοσ αἰσχύνεται καὶ περιστέλλει τὴν ἀκρασίαν, δοξοκοπῶν δὲ καὶ φιλοτιμούμενοσ οὐδένα ἀνθρώπων βούλεται λανθάνειν, ἀλλὰ ἐν τῷ μέσῳ ταῦτα ποιεῖ. τῶν γὰρ πολλῶν ἕκαστοσ εὐφημεῖ τὴν τοιαύτην νόσον, λυσιτελεῖν ἡγούμενοσ αὑτῷ. καὶ δημοσίᾳ σχεδὸν αἱ πόλεισ ἅπασαι δελέατα ἐξευρήκασι παντοῖα τοῖσ ἀνοήτοισ, στεφάνουσ καὶ προεδρίασ καὶ κηρύγματα. τοιγαροῦν ἤδη τινὰσ τούτων ἐπιθυμοῦντασ ἀθλίουσ καὶ πένητασ ἀπέδειξαν, οὐδὲν ὀρέγοντεσ μέγα οὐδὲ οὐδὲ θαυμαστόν, ἀλλ̓ ἐνίουσ ἀπὸ θαλλοῦ περιάγοντεσ, ὥσπερ τὰ πρόβατα, ἢ στέφανόν τινα ἢ ταινίαν ἐπιβάλλοντεσ.

οὐκοῦν ὁ τοιοῦτοσ, ἐξὸν αὐτῷ μυρίουσ, εἰ ἐθέλοι, στεφάνουσ προῖκα ἔχειν, οὐ μόνον ἐλαίασ ἢ δρυόσ, ἀλλὰ καὶ κιττοῦ καὶ μυρρίνησ, πολλάκισ τὴν οἰκίαν ἀπέδοτο καὶ τὰ χωρία, καὶ μετὰ ταῦτα περιέρχεται πεινῶν καὶ φαῦλον τριβώνιον ἔχων. ,ἀλλὰ κηρύττεται, φησίν, ὑπὸ τῶν πολιτῶν. ̓ ὥσπερ ἀπολωλὸσ ἀνδράποδον. οὐκοῦν εἰκότωσ χρῶνται πρὸσ τὰσ χειροτονίασ τῷ τῆσ ἐλαίασ θαλλῷ διὰ τὸ φύσει πικρὸν ὑπάρχειν.

τοὺσ δοξοκόπουσ ἐκβάλλουσιν ἐκ τῶν ἀγορῶν οἱ δῆμοι κραυγῇ καὶ ψόφῳ, καθάπερ οἶμαι τοὺσ ψᾶρασ οἱ γεωργοί.

κἀκεῖνοι μὲν μεθίστανται πρὸσ ὀλίγον· τοῖσ δὲ οὐκ ἔστιν εἰσ οὐδὲν ἔτι τῶν ἰδίων ἐπάνοδοσ, ἀλλὰ περιίασι μικρὸν ὕστερον πτωχοί, καὶ οὐδεὶσ ἂν προσαγορεύσειεν ἰδὼν ἔτι τῶν πρότερον διαρρηγνυμένων. τοσαύτη δ̓ ἐστὶν ἡ τοῦ τύφου δύναμισ ὥστε παρὰ μὲν τῶν βαφέων ἀγοράσεισ δυοῖν μνῶν ἢ τριῶν καλὴν πορφύραν·

δημοσίᾳ δ̓ εἰ ἐθέλοισ, πολλῶν πάνυ ταλάντων ὤνιοσ. καὶ τὰσ μὲν ἐκ τῆσ ἀγορᾶσ ταινίασ ὀλίγων δραχμῶν, τὰσ δὲ ἐκ τῆσ ἐκκλησίασ πολλάκισ ἁπάσησ τῆσ οὐσίασ. καὶ τοὺσ μὲν ἐπὶ τῆσ ἀγορᾶσ κηρυττομένουσ ἀθλίουσ πάντεσ νομίζουσι, τοὺσ δ̓ ἐν τῷ θεάτρῳ μακαρίουσ· καὶ τούτουσ μὲν κηρύττεσθαί φασιν, ἐκείνουσ δὲ ἀποκηρύττεσθαι, δῆλον ὅτι παρὰ μίαν συλλαβὴν γιγνομένησ τῆσ διαφορᾶσ. οὕτω δὲ πάνυ τῶν ἀνθρώπων κατεφρόνησαν οἱ πρότερον καὶ τὴν εὐήθειαν αὐτῶν συνεῖδον ὥστε ὑπὲρ τῶν μεγίστων πόνων καὶ πληγῶν φύλλα προύθεσαν. ἀλλ̓ ὅμωσ εἰσὶν οἱ χάριν τούτων ἀποθνῄσκειν αἱρούμενοι.

τῶν δὲ αἰγῶν οὐκ ἂν οὐδεμία κατακρημνίσειεν αὑτὴν κοτίνου χάριν, καὶ ταῦτα παρούσησ ἐτέρασ νομῆσ. καίτοι ταῖσ μὲν αἰξὶν οὐκ ἀηδὴσ ὁ κότινοσ, ἄνθρωποσ δὲ οὐκ ἂν φάγοι. καὶ τὴν μὲν ἐξ Ἰσθμοῦ πίτυν, οὐδὲν οὖσαν τῶν ἄλλων χλωροτέραν, μετὰ πολλοῦ πόνου καὶ κακῶν ἀναιροῦνται, πολλάκισ ἀργύριον πολὺ διδόντεσ· καὶ ταῦτα τοῦ φυτοῦ μηδεμίαν ὠφέλειαν ἔχοντοσ· οὔτε γὰρ σκιὰν ποιεῖν οὔτε καρπὸν φέρειν δύναται τό τε φύλλον δριμὺ καὶ καπνῶδεσ·

τῆσ δ̓ ἐκ Μεγάρων πίτυοσ οὐδεὶσ ἐπιστρέφεται. κἂν μὲν ἕτερόσ τισ μὴ κατεαγὼσ τὴν κεφαλὴν διαδήσηται, καταγελᾶται· τοῖσ δὲ βασιλεῦσι πρέπειν δοκεῖ καὶ πολλαὶ μυριάδεσ τεθνήκασιν ὑπὲρ τούτου τοῦ ῥάκουσ. ὅτι μὲν γὰρ διὰ χρυσοῦν πρόβατον ἀνάστατον συνέβη γενέσθαι τηλικαύτην οἰκίαν τὴν Πέλοποσ οἱ τραγῳδοί φασιν.

καὶ κατεκόπη μὲν τὰ τοῦ Θυέστου τέκνα, τῇ Πελοπίᾳ δὲ ὁ πατὴρ ἐμίχθη καὶ τὸν Αἴγισθον ἔσπειρεν· οὗτοσ δ̓ ἀπέκτεινε μὲν μετὰ τῆσ Κλυταιμνήστρασ τὸν Ἀγαμέμνονα τὸν ποιμένα τῶν Ἀχαιῶν, κἀκείνην Ὀρέστησ ὁ υἱόσ, καὶ τοῦτο ποιήσασ εὐθὺσ ἐμαίνετο.

τούτοισ δὲ οὐκ ἄξιον ἀπιστεῖν, ἃ γέγραπται μὲν οὐχ ὑπὸ τῶν τυχόντων ἀνδρῶν, Εὐριπίδου καὶ Σοφοκλέουσ, λέγεται δὲ ἐν μέσοισ τοῖσ θεάτροισ· ἔτι δὲ ἰδεῖν ἔστιν ἑτέραν οἰκίαν συντριβεῖσαν πλουσιωτέραν ἐκείνησ διὰ γλῶτταν καὶ νὴ Δία ἑτέραν κινδυνεύουσαν. τοιούτων δὲ τῶν κατὰ τὴν δόξαν ὄντων καὶ μυρίων ἄλλων ἀτοπωτέρων πῶσ οὐχὶ τῷ παντὶ δυσχερέστεροσ ὁ πρὸσ ταύτην κεχηνὼσ τοῦ πρὸσ ἄλλ̓ ὁτιοῦν ἐπτοημένου;

τὸν φίλοψον εἷσ ἰχθὺσ ἀποπίμπλησι καὶ οὐδεὶσ ἂν αὐτὸν κωλύσειεν ἥδεσθαι τῶν ἐχθρῶν· ὁμοίωσ ὁ πρὸσ παῖδασ ἀθλίωσ ἔχων, ἐὰν εἰσ ὡραῖον ἐμπέσῃ, τοῦτον ἕνα ὄντα θεραπεύει, καὶ πολλάκισ μικροῦ κατειργάσατο. τὸν οἰνόφλυγα ἓν Θάσιον κατέπλησε, καὶ πιὼν Ἐνδυμίωνοσ ἥδιον καθεύδει·

τῷ δοξοκόπῳ δὲ οὐκ ἂν εἷσ ἐπαινῶν ἐξαρκέσειεν, ἀλλ̓ οὐδὲ χίλιοι πολλάκισ. ὅτι μὲν γὰρ ῥᾷόν ἐστι μεταχειρίσασθαι τὸ χαλεπώτατον μειράκιον τοῦ μετριωτάτου δήμου τίσ οὐκ ἂν φήσειεν;

ὅσῳ μέντοι προχωρεῖ τὸ τῆσ δόξησ ἐπὶ πλέον, τοσούτῳ μᾶλλον οὐκ ἔστιν ὕπνου λαχεῖν· ἀλλ̓ ὥσπερ οἱ φρενιτίζοντεσ, ἀεὶ μετέωροσ οὗτοσ καὶ νύκτωρ καὶ μεθ̓ ἡμέραν. ̔νὴ Δί̓, ἀλλ̓ ἐκείνουσ ἰδεῖν ἔστιν περὶ τὸν οἶνον καὶ τὰσ ἑταίρασ καὶ τὰ ὀπτανεῖἀ τῷ τοιούτῳ δὲ οὐκ ἀνάγκη πολὺ μὲν ὄψον ἀγοράζειν, πολὺν δὲ οἶνον; αὐλητὰσ δὲ καὶ μίμουσ καὶ κιθαριστὰσ καὶ θαυματοποιοὺσ συνακτέον, ἔτι δὲ πύκτασ καὶ παγκρατιαστὰσ καὶ παλαιστὰσ καὶ δρομεῖσ καὶ τὸ τοιοῦτον ἔθνοσ, εἴ γε μὴ μέλλει φαύλωσ μηδὲ ἀγεννῶσ ἑστιάσειν τὸ πλῆθοσ. τοιοῦτοσ μὲν γὰρ οὐδεὶσ πώποτε τῶν ὀψοφάγων γέγονεν, ὅστισ ἐπεθύμησε λέοντοσ ἀγρίου ἢ ταύρων ἑκατόν·

οἱ δὲ τοῖσ πολλοῖσ ἀρέσκειν ἐθέλοντεσ οὐ μόνον τούτων ἐπιθυμοῦσιν, ἀλλ̓ ὅσων οὐδὲ εἰπεῖν ἔστιν. οὐ γὰρ ὀλίγοισ λίνοισ, φασίν, ἢ δυσὶν ἢ τρισὶν ἑταίραισ οὐδὲ δέκα Λεσβίσι θηρεύεται δόξα καὶ δῆμοσ ὅλοσ εἰσ πειθὼ καὶ φιλίαν ἄγεται, μυρίων ἀντιπραττόντων·

καὶ φιλοχορευτὴν καὶ φιλοπότην καὶ ὀψοφάγον εἶναι καὶ πάντα δὴ τὰ τοιαῦτα μὴ ὡσ ἕνα ἄνδρα, ἀλλὰ μυρίουσ ἢ δὶσ μυρίουσ ἢ δεκάκισ, ἡλίκησ ἄν ποτε ἐραστὴσ ᾖ πόλεωσ.

ἀεὶ δ̓ ἂν παρὰ τῷ τοιούτῳ καταλάβοισ αὐλῶν συρίγγων τ̓ ἐνοπὴν ὅμαδόν τ̓ ἀνθρώπων.

παρὰ δὲ πλήθουσι τράπεζαι σίτου καὶ κρειῶν, μέθυ δ̓ ἐκ κρητήρων οἰνοχόοι φορέουσι. κνισῆεν δέ τε δῶμα περιστεναχίζεται αὐλῇ ἤματα, νύκτασ δ̓ αὖτε παῤ αἰδοίῃσ ἀλόχοισιν οὐδέποθ̓ εὕδουσιν, οὐδ̓ ἂν πάνυ πολλοὺσ ὑποστορέσωνται τάπητασ. ὥστε τούσ γε φιλόπαιδασ καὶ σφόδρα οἶμαι μακαρίζειν αὑτοὺσ τοῖσ φιλοδόξοισ παραβάλλοντασ, ὅταν αὐτοὶ μὲν ὄρτυγασ ζητῶσιν ἢ ἀλεκτρυόνα ἢ ἀηδόνιον, τοῖσ δὲ ὁρῶσιν ἀνάγκην οὖσαν Ἀμοιβέα ἢ Πῶλον ζητεῖν ἢ τῶν Ὀλυμπίασι νενικηκότων τινὰ πέντε μισθοῦσθαι ταλάντων.

καὶ αὐτοὶ μὲν ἕνα τὸν παιδαγωγὸν ἢ τὸν ἀκόλουθον ἐγάστρισαν· οἱ δὲ ἂν μὴ τοὐλάχιστον ἑκατὸν τῆσ ἡμέρασ πολυτελῶσ ἑστιάσωσιν οὐδὲν αὐτοῖσ ὄφελοσ. τοῖσ μὲν οὖν κάμνουσιν ἡσυχίασ προνοοῦσιν οἱ θεραπεύοντεσ, ὅπωσ καθεύδωσι· τοῖσ δὲ δοξοκόποισ, ὅταν ἡσυχίασ τυγχάνωσι, τότε μάλιστα ὕπνοσ οὐκ ἔπεισιν.

οἱ μὲν οὖν χρημάτων ἢ γένουσ ἐπιτυχόντεσ ἢ τινοσ τῶν τοιούτων ἢ σώματοσ εὐτονίασ ἢ λαλιὰν γοῦν περιποιησάμενοι, καθάπερ ἐπτερωμένοι μόνον οὐ κατ̓ ἄστρων φέρονται, δημαγωγοί τε καὶ ξεναγοὶ καὶ σοφισταὶ λεγόμενοι, δήμουσ καὶ σατράπασ καὶ μαθητὰσ θηρεύοντεσ·

τῶν δὲ ἄλλων ἕκαστοσ τῶν μηδεμίαν χορηγίαν ἐχόντων, ὑπὸ δὲ τῆσ αὐτῆσ νόσου κρατουμένων, περιέρχεται πρὸσ ἕτερον ζῶν καὶ τί περὶ αὐτοῦ λέγει τισ φροντίζων, κἂν μὲν εὐφημήσῃ τισ, ὡσ οἰέται, μακάριοσ καὶ φαιδρόσ, εἰ δὲ μή, ταπεινόσ τε καὶ κατηφὴσ καὶ τοιοῦτον αὑτὸν εἶναι νομίζων ὁποῖον ἂν εἴπῃ τισ.

καὶ δίαιταν μὲν ἢ δίκην ἂν ἔχῃ πρόσ τινα, οὐκ ἀξιοῖ τὸν διαιτητὴν ἢ τὸν δικαστὴν τοῖσ τυχοῦσι προσέχειν μάρτυσιν, αὐτὸσ δ̓ ὑπὲρ ἑαυτοῦ πάντασ ἀξιόχρεωσ ἡγεῖται. τί δὴ κακοδαιμονέστερον ἀνθρώπων ἐπ̓ ἄλλοισ κειμένων καὶ τὸν ἀπαντῶντα κύριον ἐχόντων, πρὸσ ὃν ἀεὶ βλέπειν ἀνάγκη καὶ σκοπεῖν τὸ πρόσωπον ἑκάστου, καθάπερ τοῖσ οἰκέταισ τὸ τῶν δεσποτῶν;

πᾶσα μὲν οὖν ἐστι δουλεία χαλεπή· διάφοροι ̔λέγω δὲ πρεσβύτησ ἀνελεύθεροσ καὶ τούτου παῖδεσ νεανίσκοι πίνειν καὶ σπαθᾶν θέλοντεσ̓ τίσ οὐκ ἂν τῶν ἄλλων οἰκετῶν ὁμολογήσειεν ἀθλιωτέρουσ, ὅταν τοσούτουσ δέῃ θεραπεύειν, καὶ τούτων ἕκαστον ἄλλο τι βουλόμενον καὶ προστάττοντα;

εἰ δέ τισ δημόσιοσ οἰκέτησ εἰή, πρεσβυτῶν νεανίσκων, πενήτων, πλουσίων, ἀσώτων, φιλαργύρων, ποῖόσ τισ ἂν ὁ τοιοῦτοσ εἰή;

οἶμαι δὲ, εἴ τισ ἐν τοιαύτῃ πόλει χρήματα ἔχων ἠναγκάζετο βιοῦν, ἐν ᾗ πᾶσιν ἐξῆν ἁρπάζειν τὰ τοῦ πέλασ καὶ μηδεὶσ νόμοσ ἐκώλυε, παραχρῆμα ἂν ἀπέστη τῶν χρημάτων, εἰ καὶ φιλαργυρίᾳ τοὺσ πώποτε ὑπερβεβλήκει. τοῦτο δὴ νῦν ἐπὶ τῆσ δόξησ ἐστίν. ἐφεῖται γὰρ εἰσ ταύτην τῷ βουλομένῳ τινὰ βλάπτειν καὶ πολίτῃ καὶ ξένῳ καὶ μετοίκῳ. τοῖσ ἀτίμοισ ἀβίωτοσ εὐλόγωσ ὁ βίοσ φαίνεται, καὶ πολλοὶ μᾶλλον αἱροῦνται θάνατον ἢ ζῆν τὴν ἐπιτιμίαν ἀποβαλόντεσ, ὅτι τῷ ἐθελήσαντι τύπτειν ἔξεστι καὶ κόλασισ οὐκ ἔστιν οὐδεμία τοῦ προπηλακίζοντοσ.

οὐκοῦν τὸν δοξοκόπον ἅπασιν ἔξεστι τύπτειν τῷ παντὶ χαλεπωτέρασ πληγὰσ τῶν εἰσ τὸ σῶμα καίτοι τοὺσ μὲν ἀτίμουσ οὐκ ἂν εὑρ́οι τισ ῥᾳδίωσ ὑπό τινοσ τοῦτο πάσχοντασ· τὸ γὰρ νεμεσητὸν οἱ πολλοὶ καὶ τὸν φθόνον εὐλαβοῦνται καὶ τὸ τελευταῖον ἐκ τῶν ἀσθενεστέρων αὐτοῖσ οὐδείσ ἐστι κίνδυνοσ.

οὐδεὶσ οὕτωσ, ὅστισ οὐκ ἂν ἰσχύσαι ῥῆμα εἰπεῖν.

τοιγαροῦν μέτριόσ τισ τῶν ἀρχαίων συνεχῶσ τινοσ αὐτῷ προσφέροντοσ τοιούτουσ λόγουσ, Εἰ μὴ παύσῃ κακῶσ ἀκούων ὑπὲρ ἐμοῦ, κἀγώ, φησιν, ὑπὲρ σοῦ κακῶσ ἀκούσομαι. βέλτιον δὲ ἴσωσ ἦν μηδὲ εἰ λέγει τὴν ἀρχὴν προσποιεῖσθαι.

τὸν οἰκέτην πολλάκισ ἀνειμένον καὶ παίζοντα ὁ δεσπότησ περιπεσὼν κλαίειν ἐποίησε· τὸν δὲ τῆσ δόξησ ἥττονα ὁ βουλόμενοσ ἑνὶ ῥήματι συνέστειλεν. εἴ τισ ἐπῳδὰσ ἠπίστατο τοιαύτασ παρὰ τῆσ Μηδείασ μαθὼν ἢ παρὰ τῶν Θετταλῶν, ὥστε φθεγγόμενοσ τῶν ἀνθρώπων οὓσ ἤθελε ποιεῖν κλαίειν καὶ ὀδυνᾶσθαι μηδενὸσ κακοῦ παρόντοσ, οὐκ ἂν ἐδόκει τυραννὶσ εἶναι ἡ τούτου δύναμισ; πρὸσ οὖν τὸν ἐπὶ δόξῃ κεχαυνωμένον οὐκ ἔστιν οὐδεὶσ ὃσ οὐκ ἔχει ταύτην τὴν ἰσχύν. δύο γὰρ ἢ τρία ῥήματα εἰπὼν εἰσ συμφορὰν καὶ λύπην ἐνέβαλεν. καὶ μὴν εἴ γέ τισ οὕτωσ ἐκ δαιμονίου τινὸσ ἔχοι τὸ σῶμα, ὥστε ἄν τισ αὐτῷ καταράσηται, παραχρῆμα πυρέττειν ἢ τὴν κεφαλὴν ἀλγεῖν, οὗτοσ ἂν ἀθλιώτεροσ ὑπῆρχε τῶν τρισαθλίων·

εἰ δέ τισ οὕτωσ ἀσθενῶσ ἔχει τὴν διάνοιαν, ὥστε εἴ τισ ἐλοιδόρησεν αὐτόν, ἐξίστασθαι παραχρῆμα τὴν ψυχήν, πῶσ οὐχὶ τῷ τοιούτῳ φευκτὸσ ὁ βίοσ; εἰ δέ τισ κρίνοιτο καθ̓ ἑκάστην ἡμέραν περὶ ὅτου δήποτε, ἢ περὶ τοῦ ζῆν ἢ περὶ τῶν χρημάτων, ἆῤ οὐχὶ τῷ παντὶ βέλτιον ἐᾶσαι τοῦτο καὶ μηκέτι τὸ λοιπὸν κινδυνεύειν, εἰ μὲν περὶ χρημάτων, τὰ χρήματα, εἰ δὲ περὶ τοῦ ζῆν, τὸν βίον; τί οὖν;

ὁ περὶ τῆσ δόξησ ἀγὼν οὐκ ἀεὶ τοῖσ ἀνοήτοισ ἐνέστηκεν, οὐ μόνον ἅπαξ τῆσ ἡμέρασ, ἀλλὰ πολλάκισ, οὐδὲ ἐφ̓ ὡρισμένοισ δικασταῖσ, ἀλλὰ πᾶσιν ἁπλῶσ, καὶ τούτοισ ἀνωμότοισ καὶ μήτε μαρτύρων ἐπιστρεφομένοισ μήτε τεκμηρίων; μήτε γὰρ εἰδότεσ μήτε ἀκούοντεσ μήτε λαχόντεσ δικάζουσι, καὶ οὐδὲν αὐτοῖσ διαφέρει πίνουσιν ἤ λουομένοισ τὴν ψῆφον φέρειν·

καὶ τὸ πάντων δεινότατον· ὃν γὰρ ἂν ἀπολύσῃ τήμερον, αὔριον καταδικάζει. οὐκοῦν ἀνάγκη τὸν ὑπὸ τῆσ νόσου ταύτησ ἐχόμενον ὑπεύθυνον περιέρχεσθαι καὶ προσέχειν ἑκάστῳ καὶ δεδοικέναι μή τινα ἑκὼν ἢ ἄκων λυπήσῃ, μάλιστα τῶν ἑτοίμων τινὰ καὶ τῶν εὐτραπέλων.

εἰ γὰρ καὶ σμικρόν, οἱᾶ πολλὰ συμβαίνει, προσκρούσασ τινὶ τύχοι, εὐθὺσ ἐσπάθησε ῥῆμα χαλεπόν· καὶ τοῦτο εἰπών, ἐὰν μὲν ἀποτύχῃ πωσ, οὐδὲν ἧττον ἐτάραξεν· ἐὰν δ̓ ἐπιτύχῃ τοῦ καιρίου, παραχρῆμα ἀνῄρηκεν. πολλοὶ μὲν γὰρ οὕτωσ ἔχουσιν ὥστε ὑπὸ παντὸσ διατρέπεσθαι καὶ διαρρεῖν. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ἐνίοτε ἄλλα ἐπ̓ ἄλλοισ μᾶλλον ἰσχύει· καθάπερ οἶμαι τῶν παιδαρίων ἕκαστον ἰδιότροπόν τινα μορμὼ δέδοικε καὶ ταύτην συνείθισται φοβεῖσθαι ̔τὰ μὲν γὰρ φύσει δειλὰ πᾶν ὅ,τι ἂν δείξῃ τισ ὡσ φοβερὸν βοᾷ̓ πλὴν ἐπί γε τούτων τῶν μειζόνων ἤδη τινά ἐστι πρόσ τινασ.

τὸν πτωχὸν τὸν ἀλαζόνα καὶ θέλοντα φαίνεσθαι Κροῖσον ἐξίστησιν ὁ Ἶροσ· καὶ οὐδὲ τὴν Ὀδύσσειαν ἀναγιγνώσκει διὰ τὸ ἦλθε δ̓ ἐπὶ πτωχὸσ πανδήμιοσ, ὃσ κατὰ ἄστυ πτωχεύεσκ̓ Ἰθάκησ· τὸν ἐκ δούλων ὁ Κέκροψ, τὸν εὐτελῆ τὴν ὄψιν καὶ καλὸν εἶναι βουλόμενον ὁ Θερσίτησ.

ἐὰν μὲν γὰρ εἰσ λίχνον ἢ φιλάργυρον σκώψῃσ ἢ κίναιδον ἢ καθόλου πονηρὸν τὸν ἐπὶ τῇ σωφροσύνῃ κομῶντα καὶ τὴν ἀρετὴν ἐπιγεγραμμένον, ὅλον ἀπολώλεκασ.

ὁ Περσεὺσ τὴν κεφαλὴν τῆσ Γοργόνοσ περιφέρων καὶ ταύτην τοῖσ ἐχθροῖσ δεικνὺσ ἐποίει λίθουσ· οἱ πολλοὶ δὲ ὑφ̓ ἑνὸσ ῥήματοσ, ἐὰν ἀκούσωσι, λίθοι γεγόνασι· αὐτό.

καίτοι φέρε, εἰ καὶ τῶν ὀρνέων τὰσ φωνὰσ συνίεμεν, τῶν κοράκων ἢ κολοιῶν καὶ τῶν ἄλλων ζῴων, οἱο͂ν βατράχων ἢ τεττίγων, δῆλον ὅτι καὶ ταῖσ τούτων φωναῖσ ἂν προσείχομεν, τί λέγει περὶ ἡμῶν ὁ κολοιὸσ ὁ πετόμενοσ ἢ τί φησιν ἡ κίττα καὶ τίνα ἔχει δόξαν. οὐκοῦν εὐτύχημα τὸ μὴ ξυνιέναι.

πόσοι δὴ τῶν ἀνθρώπων τῶν βατράχων εἰσὶν ἀφρονέστεροι καὶ τῶν κολοιῶν; ἀλλ̓ ὅμωσ κινεῖ τὰ παρὰ τούτων ἡμᾶσ καὶ πάνυ κακῶσ διατίθησιν. οὐ μὴν ὅ γ̓ ἀφεὶσ ἐλεύθερον ἑαυτὸν ἐπιστρέφεται τῆσ τῶν πολλῶν φλυαρίασ, ἀλλὰ τῆσ μὲν ἐκείνων ἀδολεσχίασ καταγελᾷ, πάλαι δὴ πρὸσ ἅπαντασ εἰρηκώσ, οὐκ ἀλέγω, ὡσεί με γυνὴ βάλοι ἢ πάϊσ ἄφρων·

κωφὸν γὰρ βέλοσ ἀνδρὸσ ἀνάλκιδοσ οὐτιδανοῖο.

τὸν Ἡρακλέα τὸν τοῦ Διὸσ πόσουσ οἰεί βλασφημεῖν, τοὺσ μὲν ὡσ κλῶπα, τοὺσ δὲ ὡσ βίαιον, τοὺσ δὲ καὶ μοιχὸν λέγειν ἢ τεκνοκτόνον; ἀλλ̓ ὅμωσ οὐδὲν αὐτῷ τούτων ἔμελεν οὐδὲ ἦν ἴσωσ τισ ὁ ταῦτα φανερῶσ λέγων, ἐπεὶ παραχρῆμα ἄν ὑπέσχε τὴν δίκην. εἰ μὴ τῶν ἄλλων καταφρονῆσαι πείσεισ σαυτόν, οὐδέποτε παύσῃ κακοδαιμονῶν, ἀλλ̓ ἀεὶ βίον ἄθλιον ζήσεισ καὶ χαλεπόν, πᾶσιν ὑποκείμενοσ τοῖσ βουλομένοισ λυπεῖν, καὶ τοῦτο δὴ τὸ τοῦ λόγου, λαγὼ βίον ζῶν.

ἀλλ̓ ἐκεῖνοι μὲν τοὺσ κύνασ καὶ τὰ δίκτυα καὶ τοὺσ ἀετοὺσ δεδοίκασι· σὺ δὲ τοὺσ λόγουσ ἐπτηχὼσ καὶ τρέμων περιελεύσῃ, μηδεμίαν φυλακὴν φυλάξασθαι δυνάμενοσ, μηδ̓ ἂν ὁτιοῦν πράττῃσ, μηδ̓ ἄν ὅπωσ βούλῃ διάγῃσ. ἀλλ̓ ἐὰν μὲν ἐμβάλλῃσ συνεχῶσ εἰσ τὴν ἀγοράν, ἀγοραῖοσ ἀκούσῃ καὶ συκοφάντησ· ἐὰν δὲ τοὐναντίον φυλάττῃ τὸ τοιοῦτον καὶ μᾶλλον ᾖσ κατ̓ οἰκίαν καὶ πρὸσ τοῖσ ἑαυτοῦ, δειλὸσ καὶ ἰδιώτησ καὶ τὸ μηδέν·

ἐὰν προνοῇ, εὐήθησ καὶ μαλακόσ· ἐὰν ἐπ̓ ἐργασίασ ᾖσ τινοσ, βάναυσοσ·

ἐὰν σχολάζων περιπατῇσ, ἀργόσ· ἐὰν ἐσθῆτα μαλακωτέραν ἀναλάβῃσ, ἀλαζὼν καὶ τρυφερόσ· ἐὰν ἀνυπόδητοσ ἐν τριβωνίῳ, μαίνεσθαί σε φήσουσιν. Σωκράτην διαφθείρειν τοὺσ νέουσ ἔφασαν, εἰσ τὸ θεῖον ἀσεβεῖν·

καὶ οὐκ εἶπον ταῦτα μόνον· ἧττον γὰρ ἂν ἦν δεινὸν· ἀλλὰ καὶ ἀπέκτειναν αὐτόν, ἀνυποδησίασ δίκην λαμβάνοντεσ. Ἀριστείδην ἐξωστράκισαν Ἀθηναῖοι, καίτοι πεπεισμένοι σαφῶσ ὅτι δίκαιοσ ἦν. τί οὖν δεῖ δόξησ ἐπιθυμεῖν, ἧσ καὶ ἐὰν τύχῃ, πολλάκισ οὐκ ἐπ̓ ἀγαθῷ ἀπώνατο; τῷ Βίωνι δοκεῖ μὴ δυνατὸν εἶναι τοῖσ πολλοῖσ ἀρέσκειν, εἰ μὴ πλακοῦντα γενόμενον ἢ Θάσιον· εὐήθωσ, ἐμοὶ δοκεῖν. πολλάκισ γὰρ οὐδὲ ἐν δείπνῳ δέκα ἀνθρώπων ὁ πλακοῦσ ἤρεσε πᾶσιν, ἀλλ̓ ὁ μὲν ἑώλον εἶναί φησιν, ὁ δὲ θερμόν, ὁ δὲ λίαν γλυκύν· εἰ μὴ νὴ Δία Βίων φησὶν ὅτι καὶ θερμὸν πλακοῦντα καὶ ἑώλον δεῖ γενέσθαι . καθόλου δὲ οὐ τοιοῦτόν ἐστι τὸ πρᾶγμα· πόθεν; ἀλλὰ καὶ μύρον δεῖ καὶ αὐλητρίδα γενέσθαι καὶ μειράκιον ὡραῖον καὶ Φίλιππον τὸν γελωτοποιόν.

λείπεται δὲ ἓν ἴσωσ, ὃ δεήσει γενέσθαι τὸν θέλοντα ἀρέσαι τοῖσ πολλοῖσ, ἀργύριον. οὔκουν, κἂν ἀργύριον γένηταί τισ, εὐθὺσ ἤρεσεν· ἀλλὰ δεῖ ῥάττεσθαι καὶ δάκνεσθαι. τί οὖν ἔτι διώκεισ, ὦ κακόδαιμον, πρᾶγμα ἀκίχητον; μύρον οὔτε στέφανοσ οὔτε οἶνοσ σὺ γένοιό ποτ̓ ἂν οὔτ̓ ἀργύριον.

τῶν πλουσίων ἕκαστοσ ἐοίκε τῷ νομίσματι.

καὶ γὰρ τοῦτο ἐπαινεῖ μὲν οὐδείσ, χρῆται δὲ ἕκαστοσ τῶν λαβόντων· ἔπειτα ὑπὸ τῶν χρωμένων ἐκτρίβεται καὶ τελευταῖον ἐν τοῖσ ἀδοκίμοισ ἐγένετο. κἀκεῖνοσ εἰσ τοὺσ πένητασ παρηγγυήθη καὶ τοὺσ ἀδοκίμουσ, καὶ οὐδεὶσ ἔτι τὸν τοιοῦτον προσίεται τῶν πρότερον τεθαυμακότων, ἀλλ̓ οὐδὲ στρέψασ ἀπορρίπτει. ταῖσ τῶν τραγῳδῶν Ἐρινύσιν ἐοίκεν ἡ δόξα·

τὸ μὲν γὰρ φαινόμενον αὐτῆσ λαμπρὸν ὅμοιον τῇ λαμπάδι, τὴν δὲ μάστιγα τοῖσ κρότοισ τισ ἂν οἶμαι καὶ τῇ βοῇ τῶν πολλῶν προσεικάσειε, τοῖσ δὲ ὄφεσι τοὺσ ἐνίοτε συρίττοντασ. πολλάκισ οὖν ἐν ἡσυχίᾳ τινὰ ὄντα καὶ μηδὲν ἔχοντα κακὸν ἁρπάσασα καὶ τῇ μάστιγι ψοφήσασα ἐξέβαλεν εἰσ πανήγυρίν τινα ἤ θέατρον.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΕΡΙ ΔΟΞΗΣ ΠΡΩΤΟΣ.

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΠΕΡΙ ΔΟΞΗΣ ΠΡΩΤΟΣ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION