헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΠΡΟΣ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΣ ΠΕΡΙ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΤΗΣ)

ΠΡΟΣ ΝΙΚΑΕΙΣ. Ὅταν ἐκλογίσωμαι τὰσ αἰτίασ, ἄνδρεσ Νικομηδεῖσ, δἰ ἃσ ἐποιήσασθέ με πολίτην·

οὐ γὰρ πλοῦτον ὄντα ὁρῶ μοι μέγαν, ὥστε νομίζειν ὅτι διὰ χρήματα ἐσπουδάσθην ὑφ̓ ὑμῶν, οὐδὲ πρὸσ τὸ θεραπεύειν τοὺσ ὄχλουσ ἐπιτηδείωσ ἔχοντι ἐμαυτῷ σύνοιδα· οὔκουν οὐδὲ εἰσ τοῦτό μου χρῄζειν δοκεῖτε, τὸ ταῖσ ὁρμαῖσ ὑμῶν ἁπάσαισ ὑπηρετεῖν ἑτοίμωσ ἐμέ· ἀλλὰ μὴν οὐδὲ συμποτικόσ εἰμί τισ οὐδὲ κοινὸσ ἐν ταῖσ τοιαύταισ συνουσίαισ, ὥστε ἀπό γε τούτου παρέχειν τοῖσ πλήθεσιν ἡδονήν· εἰ δὲ μὴ διαμαρτάνω μήτε τῆσ ὑμετέρασ περὶ ἐμαυτοῦ προαιρέσεωσ, ὅσα τε ὑμῖν δύναμαι χρήσιμοσ εἶναι, ταῦτα ἐπίσταμαι· τὸ λοιπόν ἐστιν, δἰ ὃ πολίτησ ἐγὼ γεγένημαι παῤ ὑμῖν , οὐδὲν ἄλλο ἢ τὸ συμβουλεύειν ἐμέ τι περὶ τῶν κοινῇ συμφερόντων ἴσωσ μᾶλλον ἑτέρων καὶ βούλεσθαι καὶ δύνασθαι. τοῦτο δὲ εἰ μὲν οὐκ ἔστι τοιοῦτον, ὑμεῖσ τε τῆσ περὶ ἐμὲ σπουδῆσ διημάρτετε ἐγώ τε ἐοίκα μάτην ὑπακούσασ ὑμῖν ἐπ̓ ἐλπίδι τοῦ γενήσεσθαι τῇ πόλει χρήσιμοσ, οὐ ποιουμένων μου χρείαν ὑμῶν, εἰσ ἣν μόνον ἐπιτήδειόσ εἰμι.

εἰ δὲ πάσαισ μὲν ταῖσ πόλεσι, μᾶλλον δὲ ταῖσ μεγάλαισ, δεῖ μὲν καὶ τῶν πλουσίων, ἵνα καὶ χορηγῶσι καὶ φιλοτιμῶνται ταυτὶ τὰ νενομισμένα δαπανήματα, δεῖ δὲ καὶ κολάκων ἀνδρῶν, ἵνα δημαγωγοῦσιν αὐτοῖσ ἥδωνται·

δεῖ δὲ καὶ συμβούλων, ἵνα σῴζωνται ταῖσ πολιτείαισ, κἀγὼ καθ̓ ὅσον μοι δυνατὸν οὐκ ὀκνήσω περὶ τῶν μεγίστων συμβουλεύων ὠφελεῖν τὴν πόλιν. ἔστι μὲν οὖν καὶ ἄλλα τινὰ παῤ ὑμῖν ἐπαναρθώσεωσ ἄξια καὶ κατὰ μέροσ αὐτῶν ποιήσομαι τὴν θεραπείαν, ἂν τἀληθῆ λέγων πιστευθῶ περὶ τῶν μειζόνων.

τί δὲ παθὼν ἢ τί βουλόμενοσ οὐχ ὑπὲρ τῶν μικροτέρων συμβουλεύω πρότερον, οὐδὲ ἐν ἐκείνοισ ἀποπειρῶμαι τοῦ δήμου τῆσ εὐπειθείασ, ἀλλ̓ εὐθὺσ ἀξιῶ κινδυνεύειν περὶ τοῦ μεγίστου συμβουλεύων πράγματοσ; ὅτι πολλῷ μοι δοκεῖ ῥᾷον εἶναι πεῖσαι περὶ τῶν μεγίστων ἢ τῶν μικροτέρων καὶ φαύλων.

ἐστιν αὐτῷ σῴζεσθαι, περὶ τούτων οὐκ ἐθελήσασ πεισθῆναι δῆλόσ ἐστιν ὑπὲρ τῶν μικροτέρων οὐδὲ ἀκουσόμενοσ.

ὅτι μὲν οὖν, ἐὰν ὑπομείνητε τὴν συμβουλίαν, πεισθήσεσθέ μοι περὶ ὧν συμβουλεύων πάρειμι, καὶ δὴ σφόδρα θαρρῶ.

τὸ δὲ δύσκολον τοῦτ̓ ἔστι, τὸ μήτε φορτικὴν ὑμᾶσ ἡγήσασθαι τὴν ἀκρόασιν τὴν περὶ τοῦ πράγματοσ μήτε περιττὴν μήτε ἄκαιρον. ἵνα οὖν μοι μὴ ταῦτα προαπαντήσῃ παῤ ὑμῶν, Τί δὲ συμβουλεύεισ σὺ περὶ ὧν ἡμεῖσ τὴν ἀρχὴν οὐδὲ βουλευόμεθα; Τί δὲ σεαυτῷ λόγου μεταδίδωσ, οὗ σοὶ μὴ μετέδομεν ἡμεῖσ; Διὰ τί δὲ τοσούτων πεπολιτευμένων παῤ ἡμῖν ἀνδρῶν ἐπιχωρίων, εἰσποιητῶν, ῥητόρων, φιλοσόφων, γερόντων, νέων, οὐδέποτε οὐδεὶσ ἐτόλμησεν ἡμῖν συμβουλεῦσαι ταύτην τὴν συμβουλίαν; αἴτημα θέλω ποιήσασθαι τοῦτο αὐτὸ παῤ ὑμῶν, ἄνδρεσ Νικομηδεῖσ, καὶ χαρίσασθέ μοι καὶ ὑπομείνατε, ἀκοῦσαι λόγου περιττοῦ καὶ ἀκαίρου καὶ μὴ πείσοντοσ ὑμᾶσ.

καὶ οὐδὲ μεγάλην εἶναι νομίζω τὴν δωρεάν· εἴτε γὰρ πεισθήσεσθε, ἄξιόν ἐστιν ἀκοῦσαι τοῦ τὰ λυσιτελῆ λέγοντοσ· εἴτε ἐφ̓ ὑμῖν ἀπόκειται τὸ πεισθῆναι, τί τοῦτο δύσκολόν ἐστιν, ἀνδρὶ φίλῳ λόγου μεταδοῦναι βουλομένῳ μάτην εἰπεῖν. καὶ τί δὴ τοῦτό ἐστιν, ὑπὲρ οὗ μέλλω μὲν συμβουλεύειν, ὀνομάσαι δὲ αὐτὸ ὀκνῶ; οὔτε ἐν ταῖσ οἰκίαισ οὔτε ἐν ταῖσ συγγενείαισ οὔτε ἐν ταῖσ φιλίαισ οὔτε ἐν ταῖσ πόλεσιν οὔτε ἐν τοῖσ ἔθνεσιν.

ὑπὲρ γὰρ ὁμονοίασ ἐρῶν ἔρχομαι, καλοῦ μὲν ὀνόματοσ, καλοῦ δὲ πράγματοσ, ἄν δ̓ εὐθὺσ προσθῶ περὶ τῆσ πρὸσ τίνασ ὁμονοίασ, τοῦτο δέδοικα, μὴ τὴν μὲν ὁμόνοιαν αὐτὴν ἐφ̓ ἑαυτῆσ καλὴν εἶναι πιστεύσητε, τὸ δὲ πρὸσ τούτουσ ὁμονοεῖν τοὺσ ἀνθρώπουσ, οἷσ ὁμονοεῖν φημι δεῖν ὑμᾶσ, ἀδύνατον εἶναι νομίσητε.

τοῦτο γάρ ἐστιν, ὃ μέχρι νῦν εἰσ τὴν ἔχθραν καθίστησιν ὑμᾶσ τὴν πρὸσ ἀλλήλουσ καὶ οὐκ ἐᾷ γενέσθαι τὴν φιλίαν, τὸ πεπεῖσθαι δίχα λόγου μὴ δυνατὴν εἶναι ταῖσ πόλεσι τὴν ὁμόνοιαν.

μὴ θορυβήσητε δὲ ἀρχομένῳ πάλιν, ἀλλ̓ ὑπομείνατε. φημὶ δεῖν ὑμᾶσ, ἄνδρεσ Νικομηδεῖσ, ὁμονοῆσαι πρὸσ Νικαεῖσ·

ἀκούσατε δὲ καὶ μὴ χαλεπήνητε μηδέπω, πρὶν ἂν εἴπω τὰσ αἰτίασ. οὐδὲ γὰρ ὁ νοσῶν πρὸσ τὸν ἰατρὸν ὀργίζεται διατάττοντα τὴν θεραπείαν, ἀλλ̓ ἀκούει μὲν ἀηδῶσ αὐτοῦ λέγοντοσ, ὅτι αὐτὸν καὶ τμηθῆναι δεῖ καὶ καυθῆναι, πείθεται δὲ ὅμωσ· περὶ γὰρ σωτηρίασ ὁ κίνδυνόσ ἐστι. καίτοι τί τοῦτο εἶπον; καὶ χωρὶσ οὗ ζῆν οὐδεὶσ ἂν ἐθελήσειεν εὖ φρονῶν.

βούλομαι δὲ διελεῖν τὸν λόγον καὶ τὸ πρῶτον ὑπὲρ αὐτῆσ εἰπεῖν τῆσ ὁμονοίασ τῆσ καθόλου, ποδαπόν τέ ἐστι καὶ τίνων αἴτιον, ἐξ ἐναντίασ τὴν στάσιν καὶ τὴν ἔχθραν διακρίνασ τὴν φιλίαν· εἶτα ἑ̓́σται γάρ ἀκόλουθον τῆσ ὁμονοίασ ἀποδειχθείσησ ὠφελίμου τοῖσ ἀνθρώποισ ἅπασιν̓ ἀποδεῖξαι ταύτην τὴν ὁμόνοιαν τῶν πόλεων τούτων καὶ ἀναγκαιοτάτην οὖσαν ὑμῖν καὶ λυσιτελεστάτην.

οὐκ ἀποστήσομαι δὲ εἰπεῖν οὐδ̓ ὅπωσ ἂν μεῖναι γενομένη δύναιτο· πολλοῖσ ἐνοχλοῦν.

εὔχομαι δὲ τοῖσ θεοῖσ πᾶσι καὶ τοῖσ ὑμετέροισ καὶ τοῖσ ἐκείνων, εἰ ταῦτα εὐνοίᾳ τῇ πρὸσ μόνουσ ὑμᾶσ ἐγὼ νῦν λέγω καὶ μηδεμίαν οἰκείαν θηρώμενοσ δόξαν ἤ λυσιτέλειαν ἐκ τῆσ καταλλαγῆσ τῆσ ὑμετέρασ, καὶ πρὸ πάντων εἰ μέλλει λυσιτελήσειν τῇ πόλει, δοῦναι μὲν ἐμοὶ τοὺσ ἀξίουσ τοῦ πράγματοσ εἰπεῖν λόγουσ, παρασχεῖν δὲ ὑμᾶσ ἐμοὶ πεισθῆναι τὰ συμφέροντα βουλομένουσ. ὁμόνοιαν τοίνυν πάντεσ μὲν ἐπῄνεσαν ἀεὶ καὶ λέγοντεσ καὶ γράφοντεσ, καὶ μεστὰ τῶν ἐγκωμίων αὐτῆσ ἐστι καὶ τὰ ποιήματα καὶ τὰ τῶν φιλοσόφων συγγράμματα, καὶ ὅσοι τὰσ ἱστορίασ ἐξέδοσαν ἐπὶ παραδείγματι αὐτῶν τῶν ἔργων ἀπέδειξαν αὐτὴν μέγιστον οὖσαν τῶν ἀνθρωπείων ἀγαθῶν, καὶ πολλοὶ τολμήσαντεσ ἤδη τῶν σοφιστῶν παραδόξουσ εἰπεῖν λόγουσ μόνον τοῦτον οὐκ ἐπενοήθησαν ἐξενεγκεῖν, ὡσ οὐ καλὸν ἡ ὁμόνοια καὶ σωτήριόν ἐστιν·

τοῖσ τε νῦν βουλομένοισ αὐτὴν ἐγκωμιάζειν ἄφθονοσ ἡ τῶν λόγων ὕλη, καὶ ἀεὶ καὶ πλείω καὶ κρείττω περὶ αὐτῆσ ἐξέσται λέγειν.

εἴτε γὰρ ὑπὲρ γενέσεωσ αὐτῆσ πολυπραγμονεῖν ἐθέλοι τισ, ἀνάγκη τὴν ἀρχὴν αὐτῆσ ἐπανάγειν ἐπὶ τὰ μέγιστα τῶν θείων πραγμάτων.

ἡ γὰρ αὐτὴ καὶ φιλία ἐστὶ καὶ καταλλαγὴ καὶ συγγένεια, καὶ ταῦτα πάντα περιείληφεν. καὶ τὰ στοιχεῖα δὲ τί ἄλλο ἢ ὁμόνοια ἑνοῖ; καὶ δἰ οὗ σῴζεται πάντα τὰ μέγιστα, τοῦτό ἐστι, καὶ δἰ οὗ πάντα ἀπόλλυται, τοὐναντίον. εἰ μὲν οὖν μὴ θνητὸν ἦμεν οἱ ἄνθρωποι γένοσ μηδ̓ ἔδει πολλὰ εἶναι τὰ φθείροντα ἡμᾶσ, οὐκ ἂν ἦν οὐδὲ ἐν τοῖσ ἀνθρωπίνοισ ἡ στάσισ, ὥσπερ οὐδὲ ἐν τοῖσ θείοισ ἔνεστιν. ᾧ δὲ μόνῳ τῆσ εὐδαιμονίασ ἀπολειπόμεθα τῆσ θείασ καὶ τῆσ ἀφθάρτου διαμονῆσ ἐκείνων, τοῦτό ἐστιν, ὅτι μὴ πάντεσ ὁμονοίασ αἰσθανόμεθα, ἀλλ̓ εἰσὶν οἱ καὶ τὴν ἐναντίαν αὐτῇ φιλοῦντεσ, τὴν στάσιν, ἧσ μέρη καὶ ὑπουργήματα πόλεμοι καὶ μάχαι, καὶ ταῦτα ἐν τοῖσ δήμοισ ἀναστρέφεται καὶ τοῖσ ἔθνεσιν, ὥσπερ ἐν τοῖσ σώμασιν αἱ νόσοι.

καὶ γὰρ τὴν ὑγείαν ἐπιστάμενοι μέγιστον οὖσαν τῶν ἀνθρωπίνων ἀγαθῶν ὅμωσ αὐτῇ πολλάκισ αὐτοὶ καθ̓ αὑτῶν ἐπιβουλεύομεν, οἱ μὲν ἡδοναῖσ πεισθέντεσ, οἱ δὲ πόνουσ φεύγοντεσ ὑγιεινοὺσ καὶ διαίτασ σώφρονασ.

εἰ δὲ μὴ τοῦτο τοῖσ μεγίστοισ τῶν κακῶν ὑπῆρχε βοήθημα, ἡ παραυτίκα ἡδονή, δύναμιν ἂν οὐδ̓ ὅλωσ εἶχε βλάπτειν· νῦν δὲ αὐτοῖσ ἔδωκεν ἡ φύσισ, ὥστε ἐξαπατᾶν δύνασθαι καὶ τέρπειν τοὺσ ἀδικουμένουσ.

καὶ ἐπί γε ᾧ τισ ἂν καὶ μάλιστα φθονήσειεν αὐτοῖσ, ἐκεῖνό ἐστιν ὅτι λυπεῖ τοὺσ ἀνθρώπουσ ὁποῖά ἐστιν ἐπισταμένουσ.

εἰ μὲν οὖν τισ ἐρωτήσειεν ἕνα ἄνδρα ἢ πολλοὺσ ὁμοῦ περὶ τῶν ὀνομάτων αἰτῶν, ἐν ποίῳ δὴ μέρει τὰ τοιαῦτα κατατάττεται, πόλεμοι καὶ στάσεισ καὶ νόσοι καὶ τὰ τούτοισ ὁμότροπα, οὐδὲν ἂν μελλήσασ ἀποκρίναιτο ὅτι ταῦτα ἐν τοῖσ κακοῖσ τάττεται καὶ οὕτωσ ὡσ ἔχει καὶ νενόμισται καὶ καλεῖται κακά.

τὰ δ̓ ἐναντία τούτοισ, εἰρήνη καὶ ὁμόνοια καὶ ὑγεία, καὶ ταῦτα οὐδεὶσ ἂν ἀντείποι μὴ οὐχὶ ἀγαθὰ καὶ εἶναι καὶ λέγεσθαι. φανερᾶσ δὲ οὕτωσ οὔσησ τῆσ μάχησ τῶν κακῶν καὶ τῶν ἀγαθῶν, ὅμωσ εἰσί τινεσ, μᾶλλον δὲ πολλοί, οἵτινεσ τῶν κακῶν τοῖσ ὁμολογουμένοισ χαίρομεν.

καὶ περὶ δὲ τῆσ νεὼσ πάντεσ οἱ πλέοντεσ ἐπιστάμενοι διότι μία αὕτη ἐστὶ σωτηρία, τὸ τοὺσ ναύτασ ὁμονοεῖν καὶ τῷ κυβερνήτῃ πείθεσθαι, γενομένησ δὲ στάσεωσ ἐν αὐτῇ καὶ ἀπειθείασ διότι καὶ τὰ δεξιὰ πολλάκισ τῶν πνευμάτων εἰσ ἐναντίον τῇ νηὶ περιίσταται καὶ τῶν λιμένων ἀποτυγχάνουσιν ἐγγὺσ ὄντων, ὅμωσ στασιάζουσιν ἔστιν ὅτε ὑπὸ ἀφροσύνησ , καὶ τοῦτο ἀπόλλυσιν αὐτοὺσ ἐπισταμένουσ τοῦ ὀλέθρου τὴν αἰτίαν. καὶ τῶν οἴκων δὲ τῆσ σωτηρίασ οὔσησ ἔν τε τῇ τῶν δεσποτῶν ὁμοφροσύνῃ καὶ ἐν τῇ τῶν οἰκετῶν πειθαρχίᾳ, πολλοὺσ ὅμωσ οἴκουσ ἀπώλεσεν ἥ τε δεσποτικὴ στάσισ καὶ ἡ κακοδουλία.

τῷ μὲν γὰρ ἁρ́ματι ποία καταλείπεται σωτηρία τῶν ἵππων συνθεῖν μὴ θελόντων; ἐπειδὰν γὰρ ἄρξωνται διαστάντεσ ἀφέλκειν ἄλλοσ ἀλλαχῇ, πᾶσα ἀνάγκη κινδυνεύειν τὸν ἡνίοχον. ὁ δὲ γάμοσ ὁ ἀγαθὸσ τί ἄλλο ἐστὶν ἢ ὁμόνοια ἀνδρὸσ πρὸσ γυναῖκα; καὶ ὁ κακὸσ γάμοσ τί ἄλλο ἐστὶν ἤ ἡ τούτων διχόνοια;

καὶ τέκνων δὲ τίσ ὠφέλεια γονεῦσιν, ὅταν ὑπὸ ἀφροσύνησ ἄρξηται στασιάζειν πρὸσ αὐτούσ; ἡ δὲ ἀδελφότησ τί ἄλλο ἐστὶν ἢ ἀδελφῶν ὁμόνοια; ἡ δὲ φιλία τί ἄλλο ἢ φίλων ὁμόνοια;

καὶ ταῦτα πάντα οὐ μόνον ἀγαθά ἐστι καὶ καλά, ἀλλὰ καὶ ἥδιστα· τὰ δὲ ἐναντία τούτοισ οὐ κακὰ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἀηδῆ·

καὶ ὅμωσ αὐτὰ πολλάκισ ἀντὶ τῶν ἡδίστων ἀγαθῶν προαιρούμεθα. τοὺσ μὲν οὖν πολέμουσ ἤδη τινὲσ ἀντὶ τῆσ εἰρήνησ ἐπανείλοντο μεγάλων ὄντων τῶν διαφόρων, οὐχ ὡσ τὸ μάχεσθαι κρεῖττον ὂν ἢ ἥδιον καὶ δικαιότερον τοῦ τὴν εἰρήνην ἄγειν, ἀλλ̓ οἱ μὲν ὑπὲρ βασιλείασ, οἱ δὲ ὑπὲρ ἐλευθερίασ, οἱ δὲ γῆν κτώμενοι μὴ ἔχοντεσ, οἱ δὲ θάλατταν περιποιούμενοι· καὶ τηλικούτων ὅμωσ τῶν ἄθλων κειμένων ἐν τῷ μέσῳ πολλοὶ κατέθεντο τὸν πόλεμον ὡσ οὐκ ἂν ὄντα οὐδὲ ἀντὶ τῶν μεγίστων αἱρεθῆναί σφισιν ἄξιον. τὸ δὲ καὶ χωρὶσ ὑποθέσεωσ πολεμεῖν καὶ μάχεσθαι τί ἄλλο ἢ μανία παντελήσ ἐστι καὶ διὰ ταύτην κακῶν ἐπιθυμία;

πρὸσ ταῦτά ἐστιν ἀεί.

πολλοὶ δὲ καί τινεσ ἡμῶν καὶ τοῖσ ἀνθρώποισ ὡσ θηρίοισ χρώμενοι χαίρουσι τῇ πρὸσ τὸ ὁμόφυλον γιγνομένῃ μάχῃ. καὶ οὐδὲ τῶν σημείων αἰσθανόμεθα τῶν θείων, ὅσα διδάσκοντεσ ἡμᾶσ ὁμονοεῖν αὑτοῖσ ἐπεφήμισαν. καὶ γὰρ κήρυκέσ τινεσ ἐκ τῶν θεῶν εἶναι λέγονται, καὶ διὰ τοῦτο καὶ παῤ ἡμῖν εἰρήνη μὲν ἐπικηρύσσεται, πόλεμοι δὲ ὡσ ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀκήρυκτοι γίγνονται.

καὶ γυμνοὶ πρεσβεύουσιν εἰσ ὡπλισμένουσ ὑπὲρ εἰρήνησ καὶ ἀδικῆσαι οὐκ ἔξεστιν αὐτῶν οὐδένα, ὡσ τῶν θεῶν ἅπαντασ τοὺσ ὑπὲρ φιλίασ ἀγγέλουσ. καὶ ὅταν συνερχομένων εἰσ μάχην στρατῶν ἢ διοσημία φανῇ αἰφνίδιοσ ἢ τῆσ γῆσ γένηται σεισμόσ, ἀποστρέφονται εὐθὺσ οἱ ἄνθρωποι καὶ ἀποχωροῦσιν ἀπ̓ ἀλλήλων, ὡσ τῶν θεῶν οὐ βουλομένων αὐτοὺσ μάχεσθαι. πολέμου δὲ σημεῖον οὐδὲν θεῖόν ἐστιν ὑπειλημμένον.

καὶ ὅσα δὲ ἥδιστά τε τοῖσ ἀνθρώποισ2καὶ εὐδαιμονίασ σύμβολα, ταῦτα πάντα ποιοῦμεν, ἐπειδὰν εἰρήνη γένηται, καὶ στεφανούμεθα καὶ θύομεν καὶ ἑορτάζομεν· τὰ δὲ ἐναντία πάντα ἐν τοῖσ πολέμοισ, ὥσπερ ἐν τοῖσ πένθεσι, καὶ συγκλειόμεθα ἔσω πυλῶν καὶ δεδοίκαμεν πάντα καὶ ἀπελπίζομεν ἑαυτούσ· καὶ αἱ γυναῖκεσ τότε ὑπὲρ τῶν ἀνδρῶν κλαίουσι καὶ οἱ παῖδεσ ὑπὲρ τῶν πατέρων ὡσ ἐπὶ τοῖσ μεγίστοισ κακοῖσ.

ἐπειδὰν μὲν οὖν λοιμὸσ ἢ σεισμὸσ γένηται, τοῖσ θεοῖσ ἐγκαλοῦμεν, ὡσ κακῶν παρέχουσιν τοῖσ ἀνθρώποισ αἰτίασ, καὶ οὔ φαμεν αὐτοὺσ εἶναι δικαίουσ οὐδὲ φιλανθρώπουσ, οὐδὲ ἂν τὰ μάλιστα ἡμῖν ἡμαρτηκόσιν ἐπιτιμῶσι σὺν τῇ δίκῃ· τοσοῦτον μῖσόσ ἐστι πρὸσ τὰ αὐτόματα τῶν κακῶν.

πόλεμον δέ, ὅστισ οὐχ ἧττον ἀπόλλυσιν ἢ σεισμόσ, αὐτοὶ προαιρούμεθα καὶ τοῖσ αἰτίοισ τούτων ἀνθρώποισ οὐκ ἐγκαλοῦμεν οὐδέν, ὥσπερ ὑπὲρ ἐκείνων τοῖσ θεοῖσ, ἀλλὰ τούτουσ εἶναι καὶ φιλοδήμουσ δοκοῦμεν καὶ λεγόντων ἥδιστα ἀκούομεν αὐτῶν καὶ συμβουλεύουσι πειθόμεθα, καὶ πάσασ αὐτοῖσ παρέχομεν ἀντὶ τῶν κακῶν οὐκ ἀμοιβάσ· ἀμοιβαὶ γὰρ ἐξ ἴσων ἄν ἐγίγνοντο πρὸσ αὐτοὺσ κακῶν· ἀλλὰ χάριτασ καὶ τιμὰσ καὶ ἐπαίνουσ· ὥστε σφόδρα ἂν εἰε͂ν ἀνόητοι τῶν ἐπὶ τοῖσ κακοῖσ ἔτι χάριν εἰδότων φειδόμενοι. τὸ μὲν οὖν πρῶτον, ἄνδρεσ Νικομηδεῖσ, τὰσ αἰτίασ τῆσ στάσεωσ ἴδωμεν.

εἰ μὲν γὰρ τηλικαῦτά ἐστιν, ὥστ̓ ἄξιον εἶναι πολεμεῖν πόλεμον οὐ σύντομον, οἱο͂σ ἄν τοῖσ ὅπλοισ ἐγίγνετο καὶ παρηγορίαν εἶχε τὸ τάχοσ τῆσ διακρίσεωσ, ἀλλὰ μακρὸν καὶ ἄπαυστον, ὥστε αὐτὸν ὑπολείπεσθαι καὶ τοῖσ παισὶ καὶ τοῖσ ἐκγόνοισ καὶ μηδέποτε σχεῖν ἐλπίδα καταλλαγῆσ· ἀγωνιζώμεθα καὶ στασιάζωμεν καὶ πράγματα παρέχωμεν ἀλλήλοισ, ὅσα ἔνεστι παρέχειν, ἀχθόμενοι διότι μὴ καὶ πλείω δυνάμεθα.

εἰ δὲ μάλιστα μὲν οὐδέν ἐστι τὸ ἆθλον τούτου τοῦ κακοῦ, τὰ δὲ δοκοῦντα εἶναι καὶ μικρά ἐστι καὶ φαῦλα καὶ οὐδ̓ ἰδιώτασ ὑπὲρ αὐτῶν στασιάζειν ἄξιόν ἐστιν, οὐχ ὅπωσ πόλεισ τηλικαύτασ· μὴ πάσχωμεν ὅμοιόν τι τοῖσ ἄφροσι τῶν παίδων, οἵτινεσ αἰδούμενοι μὴ δοκῶσι μάτην ὀργίζεσθαι τοῖσ πατράσιν ἢ ταῖσ μητράσιν οὐ βούλονται καταλλάττεσθαι ῥᾳδίωσ. ὑπὲρ μὲν οὖν γῆσ ἢ θαλάττησ οὐδὲ μαχόμεθα, ἀλλὰ θαλάττησ μὲν οὐδ̓ ἀντιποιοῦνται πρὸσ ὑμᾶσ οἱ Νικαεῖσ, ἀλλ̓ ἡδέωσ, ὥστε μηδεμίαν παρέχειν μάχην, διακέκρινται.

καὶ μὴν οὐδὲ ὑπὲρ προσόδων ἀγωνιζόμεθα, ἀλλὰ ἑκάστοισ ἀπόχρη τὰ οἰκεῖα·

καὶ ταῦτα δὲ τυγχάνει διωρισμένα, καὶ μήν γε καὶ τἄλλα πάντα, ὥσπερ ἐν εἰρήνῃ καὶ φιλίᾳ. καὶ καρπῶν εἰσιν ἀντιδόσεισ καὶ γάμων ἐπιμιξίαι καὶ ἀπ̓ αὐτῶν καὶ συγγένειαι πολλαί τινεσ ἤδη γεγενημέναι· καὶ προξενίασ δὲ ἔχομεν καὶ φιλίασ ἰδιωτικάσ. θεούσ τε τοὺσ αὐτοὺσ νομίζετε καὶ τὰσ ἑορτὰσ τὰσ πλείστασ ὁμοίωσ ἄγετε. καὶ μὴν οὐδὲ ὑπὲρ τῶν ἐθῶν οὐκ ἔστιν οὐδεμία ὑμῖν μάχη. τούτων δὲ ἁπάντων οὐκ ἔχθρασ παρεχόντων αἰτίαν, ἀλλὰ τοὐναντίον φιλίασ καὶ ὁμονοίασ, μαχόμεθα. κἄν τισ ὑμᾶσ ἐπιστὰσ ἔρηται, Τί δὲ ὑμᾶσ οἱ Νικαεῖσ ἀδικοῦσιν;

οὐδὲν εἰπεῖν ἕξετε.

κἂν ἐκείνων πύθηται πάλιν, Τί δὲ οἱ Νικομηδεῖσ ἀδικοῦσιν ὑμᾶσ; οὐδὲ αὐτοὶ λέγειν ἕξουσιν οὐδὲ ἕν. ἀλλὰ ἆθλόν ἐστιν ἐστιν ἐν τῷ μέσῳ κείμενον, ὑπὲρ οὗ διαφέρεσθε. καὶ τί τοῦτό ἐστιν; ἃ μέν γε καὶ ὀνομάσαι ἄξιον καὶ ὁμολογῆσαι καὶ περὶ ὧν ἂν καὶ συγγνοίη τισ τοῖσ ἀγωνιζομένοισ, τούτων οὐδέν ἐστι, τὰ δὲ ὄντα οὐδὲ εἰπεῖν οὐδὲ ὁμολογῆσαι καλῶσ ἔχει· τοιαῦτά ἐστιν, οὕτω σμικρά, οὕτωσ τὰ τυχόντα, ἐφ̓ οἷσ οἱ μὲν ἀνόητοι φιλοτιμηθεῖεν ἂν ἴσωσ, εὖ δὲ φρονῶν ἂν οὐδεὶσ. οἱ γὰρ παρακαλοῦντεσ ὑμᾶσ ἐπὶ τὴν στάσιν· δἰ ἃσ δὲ αἰτίασ οὐκ ἐμὸν ἴσωσ ἐξελέγχειν·

ἀλλ̓ οἵ γε χαίροντεσ αὐτῇ τοῦτο μόνον λαλοῦσιν· Ὑπὲρ πρωτείων ἀγωνιζόμεθα. τούτουσ οὖν αὐτοὺσ ἐρήσομαι πάλιν ἐγώ· Τίνων πρωτείων; καὶ πότερον ἔργῳ καὶ πράγματι δοθησομένων ἢ περὶ ὀνόματοσ αὐτὸ μόνον ἐστὶν ὑμῖν ἡ μάχη; καὶ πρότερον γὰρ δήποτε ἀκούω τὸ αὐτὸ τοῦτο γενέσθαι στάσεωσ Ἑλληνικῆσ αἴτιον, καὶ πολεμῆσαι περὶ τῶν πρωτείων τοὺσ Ἀθηναίουσ καὶ τοὺσ Λακεδαιμονίουσ. καὶ διότι μὲν οὐδὲ ἐκείνοισ ἐλυσιτέλησεν ἡ στάσισ καὶ ὁ πόλεμοσ, ἀλλὰ πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγωνιζόμενοι περὶ τῶν πρωτείων ἀπώλεσαν αὐτὰ ἀμφότεροι, καὶ ὑμεῖσ ἅπαντεσ ἐκεῖνα ἴστε καὶ ἴσωσ κἀγὼ μικρὸν ὕστερον ὑπὲρ αὐτῶν ἐρῶ.

τί δέ; τοῦτο ὡσ ὅμοιον ἐκείνῳ προβαλλόμενοι λέγουσιν; λαμβάνειν παρὰ τῶν νησιωτῶν ἐπολέμουν, καὶ περὶ τοῦ δικάζειν οἴκοι τὰσ ἁπάντων δίκασ ἠγωνίζοντο, καὶ καθόλου περὶ βασιλείασ ὁ πόλεμοσ ἦν ταῖσ πόλεσιν ἐκείναισ.

ἡμεῖσ δὲ ἂν ἀπολάβωμεν τὸ πρωτεῖον ἀμαχεὶ παραδόντων αὐτὸ τῶν Νικαέων, πότερα ληψόμεθα τοὺσ φόρουσ, οὓσ νῦν ἐκεῖνοι λαμβάνουσιν;

ἢ τὰσ πόλεισ τὰσ συντελούσασ εἰσ τὸ παῤ ἐκείνοισ δικαστήριον ἐνταυθοῖ καλέσομεν; ἢ πέμψομεν αὐτοῖσ ἁρμοστάσ; ἢ δεκάτασ τὰσ παρὰ τῶν Βιθυνῶν ἐκείνοισ ἔλαττον παρέξομεν; ἢ τί ἔσται; καὶ τί ἡμῖν γενήσεται πλέον; ἐγὼ γὰρ ὑπὲρ ἁπάντων νομίζω τοὺσ ἀνθρώπουσ τῶν πραττομένων οὐχὶ μάτην οὐδὲ εἰκῇ σπουδάζειν, ἀλλ̓ ἀεὶ γίγνεσθαι τὸν ἀγῶνα ἀντί τινοσ. ὁ μὲν γὰρ πολεμῶν ἢ περὶ ἐλευθερίασ ἀγωνίζεται, καταδουλουμένων αὐτὸν ἄλλων, ἢ περὶ ἀρχῆσ, αὐτὸσ ἑτέρουσ καταδουλούμενοσ.

ὁ δὲ πλέων τὴν θάλατταν οὐκ ἄλην εἰκῇ διατίθεται· κινδυνεύει γὰρ ἤτοι γε ὁδοῦ χάριν ἢ ἐμπορίασ. ἵνα δὲ μὴ πάντα φέρω τὰ παραδείγματα, ἁπλῶσ καὶ πράττομεν ἅπαντα οἱ ἄνθρωποι τέλουσ ἕνεκεν ἀγαθοῦ καὶ φεύγομεν τὰσ ἐναντίασ πράξεισ τέλουσ ἕνεκεν κακοῦ.

τὸ δὲ χωρὶσ αἰτίασ σπουδάζειν ἢ πονεῖν, τοῦτ̓ ἔστιν ὃ τοῖσ ἀνοήτοισ προσήκει μόνοισ. εἰ μὲν οὖν τισ σπουδὴν ἔχοι καλεῖσθαι βασιλεὺσ ἰδιώτησ ὤν, καὶ τοῦτο ἄριστα ἐπιστάμενοσ αὐτὸσ ὑπὲρ αὑτοῦ, τοὐναντίον οὗτοσ ἢ δοκεῖ γέλωτα ὀφλήσει, χρώμενοσ ὀνόματι ψευδεῖ δίχα πράγματοσ.

καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων δὲ ὁμοίωσ ἁπάντων, κἂν αὐλητήσ τισ ἐθέλῃ δοκεῖν, αὐλεῖν οὐκ ἐπιστάμενοσ, κἂν μουσικὸσ οὐδὲν ὑπὲρ μουσικῆσ εἰδώσ, κἂν κιθαριστὴσ οὐδὲ ἅψασθαι τῆσ λύρασ ἐπιστημόνωσ δυνάμενοσ. τοὺσ μὲν οὖν τοιούτουσ οὐδὲν κωλύσει καὶ μαινομένουσ δοκεῖν, ἡμεῖσ δὲ οἰόμεθα, ἐὰν ἐπιγραφῶμέν που πρῶτοι, τὸ πρωτεῖον ἕξειν;

ποῖον, ἄνδρεσ Νικομηδεῖσ, πρωτεῖον;

καὶ γὰρ δεύτερον ὑμᾶσ ἐρήσομαι καὶ τρίτον· οὗ τί τὸ ὄφελόσ ἐστιν; οὗ τί τὸ ἔργον; ἀφ̓ οὗ πότερον πλουσιώτεροι γενησόμεθα ἢ μείζονεσ ἢ δυνατώτεροι; τὸ κενοδοξεῖν ἀνόητον μὲν εἶναι καὶ ἐπὶ τῶν ἰδιωτῶν νενόμισται, καὶ μάλιστα τούτων καταγελῶμεν καὶ διαπτύομεν καὶ τελευτῶντεσ ἐλεοῦμεν τοὺσ οὐκ ἐπισταμένουσ τίνι διαφέρει δόξα ψευδὴσ ἀληθοῦσ· καὶ τῶν πεπαιδευμένων οὐδεὶσ οὕτωσ ἔχει πρὸσ αὐτὴν ·

ταῖσ δὲ πόλεσι φῇ τισ κοινῇ προσήκειν ὅσα μηδὲ τῶν ἰδιωτῶν τοῖσ γενναίοισ καὶ πεπαιδευμένοισ; καθόλου δ̓ εἴ τισ ὑμᾶσ ἔροιτο, Ἄνδρεσ Νικομηδεῖσ, τί βούλεσθε, πότερον εἶναι πρῶτοι ταῖσ ἀληθείαισ ἢ καλεῖσθαι μὴ ὄντεσ;

ὁμολογήσαιτε ἂν δήπουθεν εἶναι πρῶτοι μᾶλλον ἐθέλειν ἢ καλεῖσθαι μάτην. οὐ γὰρ τὰ ὀνόματα δύναμιν ἔχει τὴν τῶν πραγμάτων· ὅσα δὲ ταῖσ ἀληθείαισ ἐστὶ τοιαῦτα, οὕτω καὶ ἐξ ἀνάγκησ ὀνομάζεται. πειρᾶσθε τοίνυν πρωτεύειν τῶν πόλεων τὸ μὲν πρῶτον ἐκ τῆσ ἐπιμελείασ τῆσ περὶ αὐτάσ·

τοῦτο μὲν γάρ, καθὸ μητρόπολίσ ἐστε, ἐξαίρετόν ἐστιν ἔργον ὑμέτερον· εἶτα τῷ παρέχειν αὑτοὺσ δικαίουσ ἅπασι καὶ μετρίουσ καὶ μὴ πλεονεκτεῖν ἐν μηδενὶ μηδὲ βιάζεσθαι. τῶν ἐλαττόνων πρὸσ τοὺσ μείζονασ ὑπόπτωσ διακειμένων, ὡσ ἐξ ἅπαντοσ πλεονεκτεῖσθαι μελλόντων, ὅταν δὲ καὶ ἔργῳ τοῦτο γίγνηται, δικαιότερον τῆσ ἀπεχθείασ παροξυνομένησ.

ἔξεστι δὲ ὑμῖν εὐεργετεῖν τὰσ πόλεισ καὶ πλέον καὶ μεῖζον ἢ ἐκείνοισ, τὸ μὲν πρῶτον καὶ μάλιστα διὰ τὴν θάλατταν, ἐξ ἧσ ἁπάντων μὲν καὶ τῶν νῦν κομιζομένων ̔δεῖ δὲ δημοσίᾳ χαρίζεσθαι τὴν πόλιν, οὐκ ἰδίᾳ τινάσ̓ τὰ δὲ καὶ διακλέπτοντεσ αὐτοί, τὰ δ̓ αἰτούμενοι παῤ ἕκαστα·

καὶ ἀντιλέγετε μὲν οὐδέποτε τοῖσ αἰτήσασιν ὑμεῖσ, αὐτὸ δὲ ὅμωσ φορτικόν ἐστι τὸ τὴν τῆσ αἰτήσεωσ ἀνάγκην ἔχειν.

εἰ δὲ καὶ τούτων ἁπάντων μεταλαμβάνειν ἐπιτρέψετε τοῖσ δήμοισ τοῖσ καθ̓ ἑκάστην ἡμέραν αἰτουμένοισ τὸ πρὸσ τὴν χρείαν ἐπεῖγον, πῶσ οὐκ εἰκόσ ἐστι μείζουσ ὑμᾶσ ἔσεσθαι παῤ αὐτοῖσ, εὐεργετοῦντασ αὐτούσ; καὶ ἅμα καὶ μεγάλην ποιήσετε τὴν ὁμόνοιαν διὰ πάντων ἐλευσομένην. πειρᾶσθε δὲ καὶ τοῖσ ἡγεμόσιν αἰδῶ παρέχειν, ἀεὶ τοῦτο φανερὸν καθιστάντεσ ὅτι μὴ ἀπόχρη ὑμῖν καλῶσ διοικεῖσθαι μόνοισ, ἀλλὰ παντὸσ ἐπιμελεῖσθε τοῦ τῶν Βιθυνῶν γένουσ καὶ οὐδὲν ἧττον δυσχεραίνετε τοῖσ εἰσ τοὺσ ἄλλουσ ἀδικήμασιν ἢ τοῖσ εἰσ αὑτούσ·

κἄν τινεσ καταφύγωσιν ἐφ̓ ὑμᾶσ δεόμενοι βοηθείασ, προθύμωσ ἐπαρκεῖτε καὶ ὁμοίωσ.

ταῦτα τὸ πρωτεῖον ὑμῖν παραδώσει τὸ ἀληθινόν, οὐχ ἡ περὶ τῶν ὀνομάτων πρὸσ Νικαεῖσ μάχη. βουλοίμην δ̓ ἂν καὶ ἐκείνουσ τὰ αὐτὰ ποιεῖν, καὶ ποιήσουσιν ἐὰν καταλλαγῆτε, καὶ μείζων ἡ δύναμισ ὑμῶν γενήσεται συντεθεῖσα.

καὶ γὰρ τῶν πόλεων ὁμοῦ γενόμενοι πασῶν ἄρξετε, καὶ τοῖσ ἡγεμόσι γενήσεται πλείων διατροπὴ πρὸσ ὑμᾶσ καὶ φόβοσ, ἐὰν ἀδικεῖν θέλωσιν. τὸ δὲ νῦν ἔχον αἱ μὲν ἄλλαι πόλεισ ὑπὸ τῆσ ὑμετέρασ στάσεώσ εἰσιν ἐπηρμέναι· χρείαν γὰρ αὐτῶν δοκεῖτε ἔχειν καὶ ταῖσ ἀληθείαισ ἔχετε διὰ τὸν πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγῶνα καὶ πάσχετε οἱο͂́ν τι πάσχουσιν, ἐπειδὰν δύο ἐπιφανεῖσ ὁμοίωσ ἄνδρεσ διαπολιτεύωνται πρὸσ ἀλλήλουσ· ἐξ ἀνάγκησ ἅπαντασ θεραπεύουσι καὶ τοὺσ πλεῖστον ὅσον ἀποδέοντασ αὐτῶν.

ὥστε ἐν ᾧ περὶ τοῦ πρωτείου μάχεσθε ὑμεῖσ, κινδυνεύει τὸ πρωτεῖον παῤ ἐκείνοισ εἶναι τοῖσ θεραπευομένοισ ὑφ̓ ὑμῶν.

οὐδὲ γὰρ ἔνεστιν οὐκ ἔχειν τοῦτο δοκεῖν τινασ, ὃ παῤ αὐτῶν ἐκείνων ὑμεῖσ λαμβάνειν ἀξιοῦτε. καὶ τὰσ πόλεισ οὖν πᾶσα ἀνάγκη γενήσεται τὴν τάξιν τὴν ἑαυτῶν ἀπολαβεῖν, καὶ ὥσπερ εἰκόσ ἐστι καὶ δίκαιον, ἐκείνασ ὑμῶν χρῄζειν, οὐχ ὑμᾶσ ἐκείνων. καὶ οὐχὶ παρὰ τοῦτο ἀξιώσω τυραννικῶσ ὑμᾶσ αὐτοῖσ προσφέρεσθαι, πρᾴωσ δὲ καὶ μετρίωσ, ὥσπερ ὑφηγησάμην μικρὸν ἔμπροσθεν, ἵνα μὴ φορτικὸν γένηται τὸ πρωτεῖον ὑμῶν, ἀλλὰ καὶ πρωτεῖον ᾖ καὶ φιλῆται. τὰ δὲ τῶν ἡγεμόνων νῦν μὲν ὅπωσ ἔχει, τί δεῖ πρὸσ ἐπισταμένουσ λέγειν;

ἢ γὰρ οὐκ ἐπαισθάνεσθε τῆσ τυραννίδοσ, ἣν ἡ στάσισ ἡ ὑμετέρα δίδωσι τοῖσ ἄρχουσιν ὑμῶν; εὐθέωσ γὰρ ὁ βουλόμενοσ ἀδικῆσαι τὸ ἔθνοσ εἰδὼσ ἥκει τί δεῖ ποιήσαντα αὐτὸν μὴ δοῦναι δίκην. ἢ γὰρ τῇ Νικαέων ἑταιρείᾳ προστίθεται καὶ τὸ μέροσ τὸ ἐκείνων ἔχει βοηθοῦν ἢ τοὺσ Νικομηδεῖσ ἐλόμενοσ ὑφ̓ ὑμῶν σῴζεται.

καὶ φιλεῖ μὲν οὐδετέρουσ, δοκεῖ δὲ τοὺσ ἑτέρουσ φιλεῖν· ἀδικεῖ δὲ πάντασ. ἀδικῶν δὲ σῴζεται διὰ τοὺσ μόνουσ οἰομένουσ ὑπ̓ αὐτοῦ φιλεῖσθαι. κατεγνώκασι δὲ ὑμῶν ἄνοιαν δημοσίᾳ, καὶ χρῶνται καθάπερ τοῖσ παιδίοισ ὑμῖν, οἷσ πολλάκισ ἀντὶ τῶν μεγίστων προτείνεται τὰ μικρότατα·

κἀκεῖνα διὰ τὴν ἄγνοιαν τῶν ὡσ ἀληθῶσ μεγάλων καὶ διὰ τὴν πρὸσ τὰ ἐλάχιστα ἡδονὴν χαίρει τῷ μηδενί·

καὶ ὑμῖν οὕτωσ ἀντὶ δικαιοσύνησ, ἀντὶ τοῦ μὴ συλᾶσθαι τὰσ πόλεισ μηδὲ ἀφαιρεῖσθαι τοὺσ ἀνθρώπουσ τῶν ἰδίων, ἀντὶ τοῦ μὴ ὑβρίζειν αὐτοὺσ εἰσ ὑμᾶσ, ἀντὶ τοῦ μὴ παροινεῖν, προτείνουσιν ὀνόματα καὶ ἢ εἶπον ὑμᾶσ πρώτουσ ἢ ἔγραψαν· εἶτά εἰσιν ἀκίνδυνοι τὸ λοιπὸν ὑμῖν ὡσ ἐσχάτοισ χρώμενοι. τὰ γὰρ τοιαῦτα, ἐφ̓ οἷσ μέγα φρονεῖτε, παρὰ πᾶσι μὲν τοῖσ ὀρθῶσ ἐννοουμένοισ διαπτύεται, μάλιστα δὲ παρὰ τοῖσ Ῥωμαίοισ γέλωτα κινεῖ καὶ καλεῖται τὸ ἔτι ὑβριστικώτερον Ἑλληνικὰ ἁμαρτήματα.

καὶ γὰρ ἔστιν ἁμαρτήματα, ἄνδρεσ Νικομηδεῖσ, ἀληθῶσ, ἀλλ̓ οὐχ Ἑλληνικά, εἰ μὴ κατ̓ αὐτὸ τοῦτο Ἑλληνικὰ φήσει τισ αὐτὰ εἶναι, καθ̓ ὅσον ἐκεῖνοι δόξησ ἀντεποιήσαντό ποτε καὶ Ἀθηναῖοι καὶ Λακεδαιμόνιοι. τὰ δὲ ἐκείνων εἶπον ἤδη που καὶ πρότερον ὅτι μὴ κενόδοξα ἦν, ἀλλ̓ ὑπὲρ ἀρχῆσ ἀληθοῦσ ἀγών· εἰ μή τι νῦν δοκεῖτε αὐτοὺσ ὑπὲρ τῆσ προπομπείασ καλῶσ ἀγωνίζεσθαι, καθάπερ ἐν μυστηρίῳ τινὶ παίζοντασ ὑπὲρ ἀλλοτρίου πράγματοσ. ἂν δὲ τὸ μὲν τῆσ μητροπόλεωσ ὑμῖν ὄνομα ἐξαίρετον ᾖ, τὸ δὲ τῶν πρωτείων κοινὸν ᾖ, τί κατὰ τοῦτο ἐλαττοῦσθε;

ἐγὼ μὲν γὰρ τολμήσαιμι ἂν εἰπεῖν ὅτι κἂν πάντων ἐκστῆτε τῶν ὀνομάτων, οὐδενὸσ ἐξίστασθε πράγματοσ. ἢ τί δοκεῖτε παρὰ τοῦτο;

τὴν θάλατταν ἀναχωρήσειν ἀφ̓ ὑμῶν ἢ τὴν γῆν ὑμῖν ἔσεσθαι μικροτέραν ἢ τὰσ προσόδουσ ἐλάττονασ; ἤδη ποτὲ θέασ μετελάβετε; μᾶλλον δὲ μόνον οὐχὶ καθ̓ ἑκάστην ἡμέραν θεᾶσθε καὶ τοὺσ τραγῳδοὺσ καὶ τοὺσ ἄλλουσ, ὅσοι δοκοῦσι μὲν ἡδονῆσ ἕνεκεν καὶ τέρψεωσ εἰσ τὰσ σκηνὰσ παριέναι, τοὺσ δὲ αἰσθανομένουσ τῶν γιγνομένων ὠφελοῦσιν· ἆῤ οὖν ἐκεῖ τισ ὑμῖν ἀληθῶσ εἶναι δοκεῖ βασιλεὺσ ἢ τύραννοσ ἢ θεόσ;

καίτοι ταῦτα πάντα καλοῦνται καὶ Μενέλαοι καὶ Ἀγαμέμνονεσ, καὶ οὐκ ὀνόματα μόνον ἔχουσι θεῶν καὶ ἡρώων, ἀλλὰ καὶ πρόσωπα καὶ στολάσ, καὶ κελεύουσι πολλά, ὡσ ἐκεῖνοι·

τοῦ δὲ ποιήματοσ συντελεσθέντοσ ἀπίασι τὸ μηδὲν ὄντεσ. ὀνομάζεσθαί τισ θέλει πρῶτοσ· ἔστω. πρωτεύει τισ· κἂν ἄλλοσ ὀνομάζηται, πρῶτόσ ἐστιν. οὐ γὰρ τὰ ὀνόματα πίστεισ τῶν πραγμάτων εἰσί, τὰ δὲ πράγματα καὶ τῶν ὀνομάτων. ἔτι τοίνυν κἀκεῖνο λογίσασθε τὸ ἐκ τῆσ ὁμονοίασ γενησόμενον.

νῦν μὲν ἕκαστοι τοὺσ ἑαυτῶν ἄνδρασ ἔχετε· ἂν δὲ καταλλαγῆτε, τοὺσ ἀλλήλων ἕξετε· καὶ τὰσ φιλοτιμίασ ̔δεῖ γὰρ καὶ τούτων πόλεἰ διπλασίασ τίθεσθε καὶ τὰσ ὑπηρεσίασ. λέγειν τισ δεινόσ ἐστι παῤ ὑμῖν; κἀκείνουσ ὠφελήσει. πλούσιόσ τισ παῤ ἐκείνοισ ἐστί; χορηγήσει καὶ παῤ ὑμῖν. καθόλου δὲ οὐδεὶσ οὔτε ἂν ἄξιοσ ὢν τοῦ πρωτεύειν ἐν πόλει διὰ τοῦτο εὐδοκιμήσῃ, διαβεβλήσεται παῤ ὑμῖν τῷ πρὸσ ἐκείνουσ λέγειν ἢ παῤ ἐκείνοισ τῷ πρὸσ ὑμᾶσ· οὔτε ἂν φαῦλόσ τισ ὢν καὶ τοῦ δοῦναι δίκην ἄξιοσ εὑρεθῇ, διαδράσεται τὴν τιμωρίαν ἀπαλλαγεὶσ ἐντεῦθεν ἐκεῖ, κἀκεῖθεν ἐνθάδε.

τὸ δὲ νῦν ἔχον ὥσπερ ὑφορμεῖτε ἀλλήλαισ αἱ πόλεισ καὶ ἔστι τοῖσ ἀδικήσασι τὴν ἑτέραν πρὸσ τὴν ἑτέραν καταφυγή.

τῆσ δὲ ὁμονοίασ γενομένησ ἀνάγκη καλοὺσ εἶναι καὶ δικαίουσ ἄνδρασ ἢ ἐκ τῆσ Βιθυνίασ ἀπαλλάττεσθαι. μέγα φρονεῖτε τῇ τοῦ πλήθουσ ὑπερβολῇ· πλείουσ ἔσεσθε. γῆν ἱκανὴν δοκεῖτε ἔχειν· πλείω τῆσ ἱκανῆσ ἕξετε. καθόλου πάντα μιχθέντα, καὶ καρποὶ καὶ χρήματα καὶ ἀνδρῶν ἀξίαι καὶ δυνάμεισ, διπλάσια τὰ παῤ ἀμφοτέροισ γίγνεται. οὗ δὲ πάντα ἕνεκεν οἱ ἄνθρωποι πράττουσιν, ἡ ἡδονή, κρείττων λόγου.

τὸ γὰρ τὰ μὲν ὀδυνῶντα ὑμᾶσ ἐξαιρεθῆναι, καὶ φθόνον καὶ φιλονικίαν καὶ τὴν ἐκ τούτων γιγνομένην στάσιν καὶ τὸ ἐπιβουλεύειν ἀλλήλοισ ὑμᾶσ καὶ τὸ τοῖσ κακοῖσ ἐφήδεσθαι τοῖσ τῶν πλησίον καὶ τὸ ἐπὶ τοῖσ ἀγαθοῖσ ἄχθεσθαι, τὰ δὲ ἐναντία ἀντὶ τούτων εἰσελθεῖν εἰσ τὰσ πόλεισ, κοινωνίαν ἀγαθῶν, ὁμοφροσύνην, ἐπὶ τοῖσ αὐτοῖσ ἀμφοτέρων χαράν, οὐχὶ ταῦτα πάντα ἑορτῇ ἐοίκε δημοσίᾳ;

λογίσασθε δὲ οὕτωσ.

εἴ τισ ὑμῖν, ἄνδρεσ Νικομηδεῖσ, θεῶν αἱρ́εσιν ἔδωκεν, εἰ βούλεσθε μὴ μόνον τὴν αὑτῶν πόλιν ἔχειν, ἀλλὰ καὶ τὴν Νικαέων, οὐκ ἂν παράδοξον μὲν ὑπὸ μεγέθουσ ἐφάνη ἀγαθὸν ὑμῖν, εὔξασθε δ̓ ἂν πάσασ εὐχάσ, ὥστε αὐτοῦ τυχεῖν; ἀλλὰ τοῦτο τὸ παράδοξον δοκοῦν ἔξεστιν ἤδη γενέσθαι καὶ τὴν Νίκαιαν ὑμετέραν εἶναι καὶ τὰ παῤ ὑμῖν ἐκείνων. ἢ τῶν μὲν ἀδελφῶν θαυμάζομεν τοὺσ εἰσ ἅπαν τὸν κοινὸν οἰκοῦντασ οἶκον καὶ μὴ νενεμημένουσ τὰ πατρῷα ὑπὸ μικρολογίασ, ὅ τε πλοῦτοσ αὐτῶν μείζων κατὰ τοῦτο, τῷ μὴ νενεμῆσθαι μηδὲ ἑκάστῳ τὸ ἥμισυ γεγονέναι τῶν πάντων, ἀλλὰ τὸ ὅλον ἀμφοτέρων δοκεῖν, ἔτι δὲ καὶ ὡσ ἀγαθοὺσ πάντεσ ἐκείνουσ ὁρῶσι καὶ ὡσ δικαίουσ καὶ ὡσ τῷ ὄντι ἀδελφούσ·

ἐν δὲ ταῖσ πόλεσι γενομένη αὕτη ἡ ἀδελφότησ οὐχὶ καὶ μεῖζον ἀγαθὸν ἔσται καὶ κάλλιον καὶ πλουσιώτερον; ἄξιον δὲ αὐτὴν γενέσθαι καὶ διὰ τοὺσ προγόνουσ κοινοὺσ ὄντασ ἀμφοτέραισ ταῖσ πόλεσι καὶ διὰ τοὺσ θεούσ, ὧν καὶ παῤ ἐκείνοισ καὶ παῤ ὑμῖν ὁμοιαί εἰσι τιμαί.

τοῦτο γάρ ἐστιν, ἐφ̓ ᾧ καὶ μάλιστα ὀδυνηθείη τισ ἄν, ὅτι πάντα κοινὰ ἔχοντεσ, καὶ προγόνουσ καὶ θεοὺσ καὶ ἔθη καὶ ἑορτάσ, οἱ δὲ πολλοὶ καὶ συγγενείασ ἰδιωτικὰσ καὶ φιλίασ, ὥσπερ Ἕλληνεσ πρὸσ βαρβάρουσ μαχόμεθα, ἢ τὸ ἔτι τούτου τῷ γιγνομένῳ ὑφ̓ ὑμῶν ὁμοιότερον, ὥσπερ ἄνθρωποι πρὸσ θηρία. οὐκ ὄψεσθε εἰσ ἀλλήλουσ; οὐκ ἀκούσεσθε ἀλλήλων;

οὐκ ἀντιδεξιώσονται τὴν ἀρχὴν ποιησαμένων ὑμῶν ἀλλήλασ αἱ πόλεισ; οὐχὶ πάντα τὰ παρὰ ἀμφοτέροισ ἀγαθὰ κτήσεσθε καταλλαγέντεσ; οὐ χρήσεσθε αὐτοῖσ θέλοντεσ;

ὄφελον ἐξῆν καὶ τὸν Ἐφεσίων δῆμον ποιήσασθαι ἀδελφὸν ὑμῶν. ὄφελον καὶ τὰ Σμυρναίων κοινὰ ὑμῖν ἐγένετο. ταῦτα δὲ πάντα τηλικαῦτα ὄντα ἀγαθὰ ἑνὸσ ἕνεκα ὀνόματοσ ἀπόλλυτε, ποίαν ὠφέλειαν, τίνα ἡδονήν;

ἀλλ̓ ὅτι μὲν καὶ λυσιτελήσει ταῖσ πόλεσιν ἡ καταλλαγὴ γενομένη καὶ μέχρι νῦν ὑμῖν οὐκ ἐλυσιτέλησεν ἡ στάσισ οὖσα καὶ τὰ ἀγαθὰ τὰ ἐκ τῆσ ὁμονοίασ γενησόμενα καὶ τὰ κακὰ τὰ διὰ τὴν ἔχθραν ὑπάρχοντα, προείρηταί μοι μετρίωσ. λοιπὸν δὲ εἰπεῖν ὅτι καὶ μενεῖ ταῦτα διαλλαγέντων ὑμῶν.

ἤδη γάρ τινέσ εἰσιν οἱ καὶ τοῦτο δεδοικότεσ, ὧν ἀποδέχομαι τοῦ φόβου τὴν αἰτίαν, εἴ γε λέγουσιν αὐτὸ ταῖσ ἀληθείαισ ἐπιθυμοῦντεσ τῆσ ὁμονοίασ καὶ φοβούμενοι μὴ λυθῇ καὶ οὐ τοὐναντίον αὐτοῦ χάριν τοῦ μηδὲ ὅλωσ αὐτὴν γενέσθαι τοῦτο προβάλλονται. τὸ μὲν οὖν μέγιστον ὑμῖν καὶ τὸ πιστότατον τοῦ μενεῖν τὴν ὁμόνοιαν ἐνέχυρον ἔστω τὸ συμφέρειν αὐτήν.

ἃ γὰρ καὶ λόγῳ παραδειχθέντα διότι συνοίσει μόνον ἤδη πείθειν ὑμᾶσ ἐοίκε, πῶσ οὐ χρὴ τὴν ἀπὸ τῶν ἔργων ἕξειν αὐτὰ πειθὼ βεβαιοτέραν; ἔτι δὲ εὔθυμόσ εἰμι καὶ διὰ τὸ τῆσ συνηθείασ ὑμᾶσ δυσαπαλλάκτωσ ἔχειν.

εἰ γὰρ ἡ στάσισ τοσούτῳ χρόνῳ διὰ τὴν συνήθειαν μόνον ἐμμεμένηκεν ὑμῖν, τηλικοῦτον οὖσα κακόν, πῶσ οὐχὶ καὶ τὰσ διαλλαγὰσ εἰκόσ ἐστιν ἡδίουσ τε οὔσασ καὶ δικαιοτέρασ ποιήσειν καὶ τὴν συνήθειαν ἡδίονα; καὶ φυλάττεσθαι δὲ μικρά τινα δεήσει καὶ πρὸ ἁπάντων τοὺσ ἄνδρασ τοὺσ ἀδόξουσ, ἄν ποτε διαβάλλωσιν ὑμᾶσ ἀλλήλοισ.

μὴ γὰρ ἀκούσητε αὐτῶν ἴδιόν τι θηρωμένων, εἰ βουλήσονται πάλιν αὑτοῖσ γενέσθαι τινὰ χώραν. καὶ μικρῶν δὲ ἕνεκεν μὴ παροξύνεσθαι. καὶ τοὺσ θεοὺσ δὲ εἰκόσ ἐστιν μᾶλλον πάντων ἐπιμελήσεσθαι τοῦ συμμεῖναι τὴν ὁμόνοιαν.

οἶμαι γὰρ καὶ αὐτὴν ταύτην τὴν ἀρχὴν παῤ ἐκείνων γενέσθαι καὶ οὐκ ἂν ἄλλωσ ἐπελθεῖν μοι τολμῆσαι περὶ τηλικούτου πράγματοσ ἐν ὑμῖν λέγειν, ὑπὲρ οὗ μηδεὶσ πρότερον εἶπε μήτε νέοσ μήτε πρεσβύτεροσ. ἔστι δὲ καὶ ἄξιον αὐτοῖσ εὔξασθαι πάλιν.

οὐκοῦν ἐν ἀρχῇ μὲν εὐξάμην αὐτοῖσ, ἵνα μοι πειθομένουσ παράσχωσιν ὑμᾶσ· ἐπεὶ δὲ τοῦτο ἤδη ἐοίκατε ποιεῖν, λοιπόν ἐστιν εὔξασθαι περὶ τοῦ φυλάττειν αὐτοὺσ εἰσ ἀεὶ τὰ καλῶσ δόξαντα ὑμῖν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, ΠΡΟΣ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΣ ΠΕΡΙ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΤΗΣ

(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΠΡΟΣ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΣ ΠΕΡΙ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΤΗΣ)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION