αἰτιατέον?
;
Transliteration: aitiateon
Principal Part:
αἰτιατέον
Etym.: αἰτιάομαι의 분사형
Sense
- one must accuse
- one must allege as the cause
- ἐκεῖνόν μοι αἰτιατέον. (Lucian, Dialogi mortuorum, 2:5)
- διὸ Τὴν Κλεάρχου μᾶλλον εὐλάβειαν ἢ τὸ τὸν Κύρου θράσος αἰτιατέον ὡς τὰ πράγματα καὶ Κῦρον ἀπολέσασαν. (Plutarch, Artaxerxes, chapter 8 5:2)
- ὅθεν οὐδὲ τοῦ Ὁμηρικοῦ Σθενέλου παντάπασιν αἰτιατέον τὸ ἡμεῖς τοι πατέρων μέγ ἀμείνονες εὐχόμεθ εἶναι, μεμνημένους τοῦ ὤ μοι, Τυδέος υἱὲ δαϊ´φρονος ἱπποδάμοιο, τί πτώσσεις· (Plutarch, De Se Ipsum Citra Invidiam Laudando, section 4 6:2)
- "οὐ τοίνυν αἰτιατέον οὐδὲ τὸν θεόν: (Plutarch, De defectu oraculorum, section 8 1:11)
- ἢ οὖν παυστέον τούτων τῶν ἐθῶν, ἢ μηδέν ἄλλον αἰτιατέον τοῦ πάντα φαύλως ἔχειν ἢ ὑμᾶς αὐτούς. (Demosthenes, Speeches, 86:2)
Synonyms
-
one must accuse
-
one must allege as the cause