ἔνστασις?
Third declension Noun; Feminine
자동번역
Transliteration: enstasis
Principal Part:
ἔνστασις
Structure:
ἐνστασι
(Stem)
+
ς
(Ending)
Sense
- a beginning, plan, management
Declension
Third declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- τίνες ἐνστάσεις ἢ παρεμπτώσεις ἢ δυσκρασία θερμῶν ἢ ὑπέρχυσις ὑγρῶν· (Plutarch, Animine an corporis affectiones sint peiores, section 4 3:3)
- τίνες ἐνστάσεις ἢ παρεμπτώσεις ἢ δυσκρασία θερμῶν ἢ ὑπέρχυσις ὑγρῶν· (Plutarch, Animine an corporis affectiones sint peiores, section 4 8:3)
- ἀσθενοῦντας ἐκπυνθάνεσθαι τὰς αἰτίας, μὴ σοφιστικῶς μηδὲ περιέργως ἐνστάσεις καὶ παρεμπτώσεις καὶ κοινότητας λαλοῦντα καὶ παρεπιδεικνύμενον ἰατρικῶν ὀνομάτων καὶ γραμμάτων ἐμπειρίαν, ἀλλὰ ταυτὶ τὰ φαῦλα καὶ κοινὰ μὴ παρέργως ἀκούοντα, πλῆθος ἡλίωσιν κόπον ἀγρυπνίαν, μάλιστα δὲ δίαιταν ᾗ χρώμενος ἐπύρεξεν. (Plutarch, De tuenda sanitate praecepta, chapter, section 15 2:1)
- τῷ γὰρ ὅλῳ συνδιαστρέφεσθαι τὰ μέρη μᾶλλον, ὅταν ἐνδῷ πρὸς τὸ χεῖρον, εἰκός, αἱ δὲ ἀπὸ μέρους εἰς ὅλον ἁμαρτίαι πολλὰς ἐνστάσεις καὶ βοηθείας ἀπὸ τῶν ὑγιαινόντων ἔχουσιν. (Plutarch, , chapter 17 6:1)
- δηλωθέντων δὲ τούτων περὶ τῶν λύσεων καὶ ἐνστάσεων διορίσωμεν, πόθεν δεῖ πρὸς τὰ ἐνθυμήματα φέρειν. (Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 22 17:2)
- λέγω δὲ ἀφ ἑαυτοῦ μέν, οἱο῀ν εἰ περὶ ἔρωτος εἰή τὸ ἐνθύμημα ὡς σπουδαῖος, ἡ ἔνστασις διχῶς: (Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 25 4:1)
- ἀπὸ δὲ τοῦ ἐναντίου ἔνστασις φέρεται, οἱο῀ν, εἰ τὸ ἐνθύμημα ἦν ὅτι ὁ ἀγαθὸς ἀνὴρ πάντας τοὺς φίλους εὖ ποιεῖ, <ὅτι> ἀλλ οὐδ ὁ μοχθηρὸς κακῶς. (Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 25 5:1)
- αἱ δὲ κρίσεις αἱ ἀπὸ τῶν γνωρίμων ἀνδρῶν, οἱο῀ν εἴ τις ἐνθύμημα εἶπεν ὅτι τοῖς μεθύουσι δεῖ συγγνώμην ἔχειν, ἀγνοοῦντες γὰρ ἁμαρτάνουσιν, ἔνστασις ὅτι οὔκουν ὁ Πιττακὸς αἰνετός: (Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 25 7:1)
- τοῦτο δὲ συμβήσεται ἐὰν ᾖ ἡ ἔνστασις μᾶλλον ὡς ἐπὶ τὸ πολύ. (Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 25 11:1)
- ἡ δ ἔνστασις οὐκ ἔστιν ἐνθύμημα, ἀλλά, καθάπερ ἐν τοῖς Τοπικοῖς, τὸ εἰπεῖν δόξαν τινὰ ἐξ ἧς ἔσται δῆλον ὅτι οὐ συλλελόγισται ἢ ὅτι ψεῦδός τι εἴληφεν. (Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 26 4:1)
