- οὐχ ὁρᾷσ βοίδια κατὰ τὸν ἐμὸν οὑτωσὶ δάκτυλον ἐκ μέσων τῶν πετρῶν προερχόμενα καί τινα ἐκ τοῦ σκοπέλου καταθέοντα καλαύροπα ἔχοντα καὶ ἀνείργοντα, μὴ πρόσω διασκίδνασθαι τὴν ἀγέλην; (Lucian, Dearum judicium, (no name) 5:9)
(루키아노스, Dearum judicium, (no name) 5:9)
- κἀκεῖ γὰρ ὁ μὲν ἀγαθὸσ δρομεὺσ τῆσ ὕσπληγγοσ εὐθὺσ καταπεσούσησ μόνον τοῦ πρόσω ἐφιέμενοσ καὶ τὴν διάνοιαν ἀποτείνασ πρὸσ τὸ τέρμα κἀν τοῖσ ποσὶ τὴν ἐλπίδα τῆσ νίκησ ἔχων τὸν πλησίον οὐδὲν κακουργεῖ οὐδέ τι τῶν ^ κατὰ τοὺσ ἀγωνιστὰσ πολυπραγμονεῖ, ὁ δὲ κακὸσ ἐκεῖνοσ καὶ ἄναθλοσ ἀνταγωνιστὴσ ἀπογνοὺσ τὴν ἐκ τοῦ τάχουσ ἐλπίδα ἐπὶ τὴν κακοτεχνίαν ἐτράπετο, καὶ τοῦτο μόνον ἐξ ἅπαντοσ σκοπεῖ, ὅπωσ τὸν τρέχοντα ἐπισχὼν ἢ ἐμποδίσασ ἐπιστομιεῖ, ὡσ, εἰ τούτου διαμάρτοι, οὐκ ἄν ποτε νικῆσαι δυνάμενοσ. (Lucian, Calumniae non temere credundum, (no name) 12:4)
(루키아노스, Calumniae non temere credundum, (no name) 12:4)
- ἐγὼ δὲ ἅτε μηδὲν ἔχων ἐνέχυρον ἐν τῷ βίῳ, οὐκ ἀγρόν, οὐ συνοικίαν, οὐ χρυσόν, οὐ σκεῦοσ, οὐ δόξαν, οὐκ εἰκόνασ, εἰκότωσ εὔζωνοσ ἦν, κἀπειδὴ μόνον ἡ Ἄτροποσ ἔνευσέ μοι, ἄσμενοσ ἀπορρίψασ τὴν σμίλην καὶ τὸ κάττυμα ‐ κρηπῖδα γάρ τινα ἐν ταῖν χεροῖν εἶχον ‐ ἀναπηδήσασ εὐθὺσ ἀνυπόδητοσ οὐδὲ τὴν μελαντηρίαν ἀπονιψάμενοσ εἱπόμην, μᾶλλον δὲ ἡγούμην, ἐσ τὸ πρόσω ὁρῶν οὐδὲν γάρ με τῶν κατόπιν ἐπέστρεφε καὶ μετεκάλει. (Lucian, Cataplus, (no name) 14:14)
(루키아노스, Cataplus, (no name) 14:14)
- ὁ δὲ ἢν τι μὴ ἐθέλῃ ποιέεσθαι, ὀπίσω ἀναχωρέει, ἢν δὲ τι ἐπαινέῃ, ἄγει ἐσ τὸ πρόσω τοὺσ προφέροντασ ὅκωσπερ ἡνιοχέων. (Lucian, De Syria dea, (no name) 36:9)
(루키아노스, De Syria dea, (no name) 36:9)
- καὶ δῆτα ὁ μὲν ἔρχεται ὀψόμενοσ, ἡ δὲ πρόσω ἱσταμένη ἀπείργει τέ μιν καὶ πολλὰ λιπαρέουσα ἀποπέμπει. (Lucian, De Syria dea, (no name) 47:4)
(루키아노스, De Syria dea, (no name) 47:4)