Plutarch, Pompey, chapter 40

(플루타르코스, Pompey, chapter 40)

ὁ δὲ μέγιστον δυνάμενοσ παρ’ αὐτῷ Δημήτριοσ ἦν ἀπελεύθεροσ, οὐκ ἄφρων εἰσ τἆλλα νεανίασ, ἄγαν δὲ τῇ τύχῃ χρώμενοσ· περὶ οὗ καὶ τοιόνδε τι λέγεται, Κάτων ὁ φιλόσοφοσ ἔτι μὲν ὢν νέοσ, ἤδη δὲ μεγάλην ἔχων δόξαν καὶ μέγα φρονῶν, ἀνέβαινεν εἰσ Ἀντιόχειαν, οὐκ ὄντοσ αὐτόθι Πομπηϊού, βουλόμενοσ ἱστορῆσαι τὴν πόλιν. αὐτὸσ μὲν οὖν, ὥσπερ ἀεί, πεζὸσ ἐβάδιζεν, οἱ δὲ φίλοι συνώδευον ἵπποισ χρώμενοι.

κατιδὼν δὲ πρὸ τῆσ πύλησ ὄχλον ἀνδρῶν ἐν ἐσθῆσι λευκαῖσ καὶ παρὰ τὴν ὁδὸν ἔνθεν μὲν τοὺσ ἐφήβουσ, ἔνθεν δὲ τοὺσ παῖδασ διακεκριμένουσ, ἐδυσχέραινεν οἰόμενοσ εἰσ τιμήν τινα καὶ θεραπείαν ἑαυτοῦ μηδὲν δεομένου ταῦτα γίνεσθαι. τοὺσ μέντοι φίλουσ ἐκέλευσε καταβῆναι καὶ πορεύεσθαι μετ’ αὐτοῦ·

γενομένοισ δὲ πλησίον ὁ πάντα διακοσμῶν ἐκεῖνα καὶ καθιστὰσ ἔχων στέφανον καὶ ῥάβδον ἀπήντησε, πυνθανόμενοσ παρ’ αὐτῶν ποῦ Δημήτριον ἀπολελοίπασι καὶ πότε ἀφίξεται. παρῆλθεν, οὐδὲν ἕτερον ἀποκρινάμενοσ. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τοῖσ ἄλλοισ τοῦτον τὸν Δημήτριον ἧττον ἐπίφθονον ἐποίει αὐτὸσ ὁ Πομπήϊοσ ἐντρυφώμενοσ ὑπ’ αὐτοῦ καὶ μὴ δυσκολαίνων.

λέγεται γάρ, ὅτι πολλάκισ ἐν ταῖσ ὑποδοχαῖσ τοῦ Πομπηϊού προσμένοντοσ καὶ δεχομένου τοὺσ ἄλλουσ ἐκεῖνοσ ἤδη κατέκειτο σοβαρόσ, ἔχων δι’ ὤτων κατὰ τῆσ κεφαλῆσ τὸ ἱμάτιον. οὔπω δὲ εἰσ Ἰταλίαν ἐπανεληλυθὼσ ἐκέκτητο τῆσ Ῥώμησ τὰ ἥδιστα προάστεια καὶ τῶν ἡβητηρίων τὰ κάλλιστα, καὶ κῆποι πολυτελεῖσ ἦσαν ὀνομαζόμενοι Δημητρίου·

καίτοι Πομπήϊοσ αὐτὸσ ἄχρι τοῦ τρίτου θριάμβου μετρίωσ καὶ ἀφελῶσ ᾤκησεν. ὕστερον δὲ Ῥωμαίοισ τοῦτο δὴ τὸ καλὸν καὶ περιβόητον ἀνιστὰσ θέατρον, ὥσπερ ἐφόλκιόν τι, παρετεκτήνατο λαμπροτέραν οἰκίαν ἐκείνησ, ἀνεπίφθονον δὲ καὶ ταύτην, ὥστε τὸν γενόμενον δεσπότην αὐτῆσ μετὰ Πομπήϊον εἰσελθόντα θαυμάζειν καὶ πυνθάνεσθαι ποῦ Πομπήϊοσ Μάγνοσ ἐδείπνει.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION