Plutarch, Pompey, chapter 74

οὕτω δὲ παραπλεύσασ ἐπ’ Ἀμφιπόλεωσ ἐκεῖθεν εἰσ Μιτυλήνην ἐπεραιοῦτο, βουλόμενοσ τὴν Κορνηλίαν ἀναλαβεῖν καὶ τὸν υἱόν. ἐπεὶ δὲ προσέσχε τῇ νήσῳ κατ’ αἰγιαλόν, ἔπεμψεν εἰσ πόλιν ἄγγελον, οὐχ ὡσ ἡ Κορνηλία προσεδόκα τοῖσ πρὸσ χάριν ἀπαγγελλομένοισ καὶ γραφομένοισ, ἐλπίζουσα τοῦ πολέμου κεκριμένου περὶ Δυρράχιον ἔτι λοιπὸν ἔργον εἶναι Πομπηϊῴ τὴν Καίσαροσ δίωξιν. ἐν τούτοισ οὖσαν αὑτὴν καταλαβὼν ὁ ἄγγελοσ ἀσπάσασθαι μὲν οὐχ ὑπέμεινε, τὰ δὲ πλεῖστα καὶ μέγιστα τῶν κακῶν τοῖσ δάκρυσι μᾶλλον ἢ τῇ φωνῇ φράσασ σπεύδειν ἐκέλευσεν, εἰ βούλεταί πωσ Πομπήϊον ἰδεῖν ἐπὶ νεὼσ μιᾶσ καὶ ἀλλοτρίασ, ἡ δὲ ἀκούσασα προήκατο μὲν αὑτὴν χαμᾶζε καὶ πολὺν χρόνον ἔκφρων καὶ ἄναυδοσ ἔκειτο, μόλισ δέ πωσ ἔμφρων γενομένη καὶ συννοήσασα τὸν καιρὸν οὐκ ὄντα θρήνων καὶ δακρύων, ἐξέδραμε διὰ τῆσ πόλεωσ ἐπὶ θάλατταν.

"ἄνερ, οὐ τῆσ σῆσ τύχησ ἔργον, ἀλλὰ τῆσ ἐμῆσ, προσερριμμένον ἑνὶ σκάφει τὸν πρὸ τῶν Κορνηλίασ γάμων πεντακοσίαισ ναυσὶ ταύτην περιπλεύσαντα τὴν θάλασσαν, τί μ’ ἦλθεσ ἰδεῖν καὶ οὐκ ἀπέλιπεσ τῷ βαρεῖ δαίμονι τὴν καὶ σὲ δυστυχίασ ἀναπλήσασαν τοσαύτησ;