Plutarch, Antony, chapter 26

(플루타르코스, Antony, chapter 26)

πολλὰ δὲ καὶ παρ’ αὐτοῦ καὶ παρὰ τῶν φίλων δεχομένη γράμματα καλούντων, οὕτω κατεφρόνησε καὶ κατεγέλασε τοῦ ἀνδρὸσ ὥστε πλεῖν ἀνὰ τὸν Κύδνον ποταμὸν ἐν πορθμείῳ χρυσοπρύμνῳ, τῶν μὲν ἱστίων ἁλουργῶν ἐκπεπετασμένων, τῆσ δὲ εἰρεσίασ ἀργυραῖσ κώπαισ ἀναφερομένησ πρὸσ αὐλὸν ἅμα σύριγξι καὶ κιθάραισ συνηρμοσμένον. αὐτὴ δὲ κατέκειτο μὲν ὑπὸ σκιάδι χρυσοπάστῳ κεκοσμημένη γραφικῶσ ὥσπερ Ἀφροδίτη, παῖδεσ δὲ τοῖσ γραφικοῖσ Ἔρωσιν εἰκασμένοι παρ’ ἑκάτερον ἑστῶτεσ ἐρρίπιζον.

ὁμοίωσ δὲ καὶ θεραπαινίδεσ αἱ καλλιστεύουσαι Νηρηΐδων ἔχουσαι καὶ Χαρίτων στολάσ, αἱ μὲν πρὸσ οἰάξιν, αἱ δὲ πρὸσ κάλοισ ἦσαν. ὀδμαὶ δὲ θαυμασταὶ τὰσ ὄχθασ ἀπὸ θυμιαμάτων πολλῶν κατεῖχον. τῶν δὲ ἀνθρώπων οἱ μὲν εὐθὺσ ἀπὸ τοῦ ποταμοῦ παρωμάρτουν ἑκατέρωθεν, οἱ δὲ ἀπὸ τῆσ πόλεωσ κατέβαινον ἐπὶ τὴν θέαν.

ἐκχεομένου δὲ τοῦ κατὰ τὴν ἀγορὰν ὄχλου τέλοσ αὐτὸσ ὁ Ἀντώνιοσ ἐπὶ βήματοσ καθεζόμενοσ ἀπελείφθη μόνοσ. καί τισ λόγοσ ἐχώρει διὰ πάντων ὡσ ἡ Ἀφροδίτη κωμάζοι παρὰ τὸν Διόνυσον ἐπ’ ἀγαθῷ τῆσ Ἀσίασ. ἔπεμψε μὲν οὖν καλῶν αὐτὴν ἐπὶ τὸ δεῖπνον· ἡ δὲ μᾶλλον ἐκεῖνον ἠξίου πρὸσ ἑαυτὴν ἥκειν. εὐθὺσ οὖν τινὰ βουλόμενοσ εὐκολίαν ἐπιδείκνυσθαι καὶ φιλοφροσύνην ὑπήκουσε καὶ ἦλθεν.

ἐντυχὼν δὲ παρασκευῇ λόγου κρείττονι μάλιστα τῶν φώτων τὸ πλῆθοσ ἐξεπλάγη. τοσαῦτα γὰρ λέγεται καθίεσθαι καὶ ἀναφαίνεσθαι πανταχόθεν ἅμα, καὶ τοιαύταισ πρὸσ ἄλληλα κλίσεσι καὶ θέσεσι διακεκοσμημένα καὶ συντεταγμένα πλαισίων καὶ περιφερῶν τρόπῳ, ὥστε τῶν ἐν ὀλίγοισ ἀξιοθεάτων καὶ καλῶν ἐκείνην γενέσθαι τὴν ὄψιν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION