Diodorus Siculus, Bibliotheca Historica, book 3, chapter 47

(디오도로스 시켈로스, Bibliotheca Historica, book 3, chapter 47)

οὐ μὴν ὀλόκληρον καὶ χωρὶσ φθόνου τὴν εὐδαιμονίαν τοῖσ ἀνθρώποισ ἡ τύχη περιέθηκεν, ἀλλὰ τοῖσ τηλικούτοισ δωρήμασι παρέζευξε τὸ βλάπτον καὶ νουθετῆσον τοὺσ διὰ τὴν συνέχειαν τῶν ἀγαθῶν εἰωθότασ καταφρονεῖν τῶν θεῶν. κατὰ γὰρ τοὺσ εὐωδεστάτουσ δρυμοὺσ ὄφεων ὑπάρχει πλῆθοσ, οἳ τὸ μὲν χρῶμα φοινικοῦν ἔχουσι, μῆκοσ δὲ σπιθαμῆσ, δήγματα δὲ ποιοῦνται παντελῶσ ἀνίατα·

δάκνουσι δὲ προσπηδῶντεσ καὶ ἁλλόμενοι πρὸσ ὕψοσ αἱμάττουσι τὸν χρῶτα. ἴδιον δέ τι παρὰ τοῖσ ἐγχωρίοισ συμβαίνει περὶ τοὺσ ἠσθενηκότασ ὑπὸ μακρᾶσ νόσου τὰ σώματα.

διαπνεομένου γὰρ τοῦ σώματοσ ὑπ’ ἀκράτου καὶ τμητικῆσ φύσεωσ, καὶ τῆσ συγκρίσεωσ τῶν ὄγκων εἰσ ἀραίωμα συναγομένησ, ἔκλυσισ ἐπακολουθεῖ δυσβοήθητοσ· διόπερ τοῖσ τοιούτοισ ἄσφαλτον παραθυμιῶσι καὶ τράγου πώγωνα, ταῖσ ἐναντίαισ φύσεσι καταμαχόμενοι τὴν ὑπερβολὴν τῆσ εὐωδίασ. τὸ γὰρ καλὸν ποσότητι μὲν καὶ τάξει μετρούμενον ὠφελεῖ καὶ τέρπει τοὺσ ἀνθρώπουσ, ἀναλογίασ δὲ καὶ καθήκοντοσ καιροῦ διαμαρτὸν ἀνόνητον ἔχει τὴν δωρεάν. τοῦ δ’ ἔθνουσ τούτου μητρόπολίσ ἐστιν ἣν καλοῦσι Σαβάσ, ἐπ’ ὄρουσ ᾠκισμένη.

βασιλέασ δ’ ἐκ γένουσ ἔχει τοὺσ διαδεχομένουσ, οἷσ τὰ πλήθη τιμὰσ ἀπονέμει μεμιγμένασ ἀγαθοῖσ καὶ κακοῖσ. μακάριον μὲν γὰρ βίον ἔχειν δοκοῦσιν, ὅτι πᾶσιν ἐπιτάττοντεσ οὐδένα λόγον ὑπέχουσι τῶν πραττομένων· ἀτυχεῖσ δὲ νομίζονται καθ’ ὅσον οὐκ ἔξεστιν αὐτοῖσ οὐδέποτε ἐξελθεῖν ἐκ τῶν βασιλείων, εἰ δὲ μή, γίνονται λιθόλευστοι ὑπὸ τῶν ὄχλων κατά τινα χρησμὸν ἀρχαῖον. τοῦτο δὲ τὸ ἔθνοσ οὐ μόνον τῶν πλησιοχώρων Ἀράβων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων διαφέρει πλούτῳ καὶ ταῖσ ἄλλαισ ταῖσ κατὰ μέροσ πολυτελείαισ.

ἐν γὰρ ταῖσ τῶν φορτίων ἀλλαγαῖσ καὶ πράσεσιν ὄγκοισ ἐλαχίστοισ πλείστην ἀποφέρονται τιμὴν ἁπάντων ἀνθρώπων τῶν ἀργυρικῆσ ἀμείψεωσ ἕνεκα τὰσ ἐμπορίασ ποιουμένων. διόπερ ἐξ αἰῶνοσ ἀπορθήτων αὐτῶν γεγενημένων διὰ τὸν ἐκτοπισμόν, καὶ χρυσοῦ τε καὶ ἀργύρου πλήθουσ ἐπικεκλυκότοσ παρ’ αὐτοῖσ, καὶ μάλιστ’ ἐν Σαβαῖσ, ἐν ᾗ τὰ βασίλεια κεῖται, τορεύματα μὲν ἀργυρᾶ τε καὶ χρυσᾶ παντοδαπῶν ἐκπωμάτων ἔχουσι, κλίνασ δὲ καὶ τρίποδασ ἀργυρόποδασ, καὶ τὴν ἄλλην κατασκευὴν ἄπιστον τῇ πολυτελείᾳ, κιόνων τε ἁδρῶν περίστυλα, τὰ μὲν ἐπίχρυσα, τὰ δ’ ἀργυροειδεῖσ τύπουσ ἐπὶ τῶν κιονοκράνων ἔχοντα.

τὰσ δ’ ὀροφὰσ καὶ θύρασ χρυσαῖσ φιάλαισ λιθοκολλήτοισ καὶ πυκναῖσ διειληφότεσ ἅπασαν τὴν τῶν οἰκιῶν κατὰ μέροσ οἰκοδομίαν πεποίηνται θαυμαστὴν ταῖσ πολυτελείαισ·

τὰ μὲν γὰρ ἐξ ἀργύρου καὶ χρυσοῦ, τὰ δ’ ἐξ ἐλέφαντοσ καὶ τῶν διαπρεπεστάτων λίθων, ἔτι δὲ τῶν ἄλλων τῶν τιμιωτάτων παρ’ ἀνθρώποισ, κατεσκευάκασιν. ἀλλὰ γὰρ οὗτοι μὲν ἐκ πολλῶν χρόνων τὴν εὐδαιμονίαν ἀσάλευτον ἔσχον διὰ τὸ παντελῶσ ἀπεξενῶσθαι τῶν διὰ τὴν ἰδίαν πλεονεξίαν ἑρ́μαιον ἡγουμένων τὸν ἀλλότριον πλοῦτον.

ἡ δὲ κατὰ τούτουσ θάλαττα λευκὴ φαίνεται τὴν χρόαν, ὥσθ’ ἅμα θαυμάζειν τὸ παράδοξον καὶ τὴν αἰτίαν τοῦ συμβαίνοντοσ ἐπιζητεῖν. νῆσοι δ’ εὐδαίμονεσ πλησίον ὑπάρχουσιν, ἔχουσαι πόλεισ ἀτειχίστουσ, ἐν αἷσ τὰ βοσκήματα πάντα λευκὴν ἔχει τὴν χρόαν, καὶ τοῖσ θήλεσιν αὐτῶν οὐκ ἐπιφύεται τὸ καθόλου κέρασ.

εἰσ ταύτασ δ’ ἔμποροι πάντοθεν καταπλέουσι, μάλιστα δ’ ἐκ Ποτάνασ, ἣν Ἀλέξανδροσ ᾤκισε παρὰ τὸν Ἰνδὸν ποταμόν, ναύσταθμον ἔχειν βουλόμενοσ τῆσ παρὰ τὸν ὠκεανὸν παραλίου. περὶ μὲν οὖν τῆσ χώρασ καὶ τῶν ἐν αὐτῇ κατοικούντων ἀρκεσθησόμεθα τοῖσ εἰρημένοισ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION