Ancient Greek Dictionary

Ancient Greek Dictionary

Ancient Greek-English Dictionary Language

κωλύω

Non-contract Verb; 자동번역 Transliteration:

Principal Part: κωλύω κωλύσω ἐκώλῡσα κεκώλῡκα κεκώλῡμαι ἐκωλύθην

Structure: κωλύ (Stem) + ω (Ending)

Sense

  1. (with accusative of person and infinitive) to hinder, prevent someone from doing something

Conjugation

Present tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular κωλύω κωλύεις κωλύει
Dual κωλύετον κωλύετον
Plural κωλύομεν κωλύετε κωλύουσιν*
SubjunctiveSingular κωλύω κωλύῃς κωλύῃ
Dual κωλύητον κωλύητον
Plural κωλύωμεν κωλύητε κωλύωσιν*
OptativeSingular κωλύοιμι κωλύοις κωλύοι
Dual κωλύοιτον κωλυοίτην
Plural κωλύοιμεν κωλύοιτε κωλύοιεν
ImperativeSingular κώλυε κωλυέτω
Dual κωλύετον κωλυέτων
Plural κωλύετε κωλυόντων, κωλυέτωσαν
Infinitive κωλύειν
Participle MasculineFeminineNeuter
κωλυων κωλυοντος κωλυουσα κωλυουσης κωλυον κωλυοντος
Middle/Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular κωλύομαι κωλύει, κωλύῃ κωλύεται
Dual κωλύεσθον κωλύεσθον
Plural κωλυόμεθα κωλύεσθε κωλύονται
SubjunctiveSingular κωλύωμαι κωλύῃ κωλύηται
Dual κωλύησθον κωλύησθον
Plural κωλυώμεθα κωλύησθε κωλύωνται
OptativeSingular κωλυοίμην κωλύοιο κωλύοιτο
Dual κωλύοισθον κωλυοίσθην
Plural κωλυοίμεθα κωλύοισθε κωλύοιντο
ImperativeSingular κωλύου κωλυέσθω
Dual κωλύεσθον κωλυέσθων
Plural κωλύεσθε κωλυέσθων, κωλυέσθωσαν
Infinitive κωλύεσθαι
Participle MasculineFeminineNeuter
κωλυομενος κωλυομενου κωλυομενη κωλυομενης κωλυομενον κωλυομενου

Future tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular κωλύσω κωλύσεις κωλύσει
Dual κωλύσετον κωλύσετον
Plural κωλύσομεν κωλύσετε κωλύσουσιν*
OptativeSingular κωλύσοιμι κωλύσοις κωλύσοι
Dual κωλύσοιτον κωλυσοίτην
Plural κωλύσοιμεν κωλύσοιτε κωλύσοιεν
Infinitive κωλύσειν
Participle MasculineFeminineNeuter
κωλυσων κωλυσοντος κωλυσουσα κωλυσουσης κωλυσον κωλυσοντος
Middle
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular κωλύσομαι κωλύσει, κωλύσῃ κωλύσεται
Dual κωλύσεσθον κωλύσεσθον
Plural κωλυσόμεθα κωλύσεσθε κωλύσονται
OptativeSingular κωλυσοίμην κωλύσοιο κωλύσοιτο
Dual κωλύσοισθον κωλυσοίσθην
Plural κωλυσοίμεθα κωλύσοισθε κωλύσοιντο
Infinitive κωλύσεσθαι
Participle MasculineFeminineNeuter
κωλυσομενος κωλυσομενου κωλυσομενη κωλυσομενης κωλυσομενον κωλυσομενου
Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular κωλυθήσομαι κωλυθήσῃ κωλυθήσεται
Dual κωλυθήσεσθον κωλυθήσεσθον
Plural κωλυθησόμεθα κωλυθήσεσθε κωλυθήσονται
OptativeSingular κωλυθησοίμην κωλυθήσοιο κωλυθήσοιτο
Dual κωλυθήσοισθον κωλυθησοίσθην
Plural κωλυθησοίμεθα κωλυθήσοισθε κωλυθήσοιντο
Infinitive κωλυθήσεσθαι
Participle MasculineFeminineNeuter
κωλυθησομενος κωλυθησομενου κωλυθησομενη κωλυθησομενης κωλυθησομενον κωλυθησομενου

Imperfect tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular ἐκώλυον ἐκώλυες ἐκώλυεν*
Dual ἐκωλύετον ἐκωλυέτην
Plural ἐκωλύομεν ἐκωλύετε ἐκώλυον
Middle/Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular ἐκωλυόμην ἐκωλύου ἐκωλύετο
Dual ἐκωλύεσθον ἐκωλυέσθην
Plural ἐκωλυόμεθα ἐκωλύεσθε ἐκωλύοντο

Aorist tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular ἐκώλῡσα ἐκώλῡσας ἐκώλῡσεν*
Dual ἐκωλῡ́σατον ἐκωλῡσάτην
Plural ἐκωλῡ́σαμεν ἐκωλῡ́σατε ἐκώλῡσαν
SubjunctiveSingular κωλῡ́σω κωλῡ́σῃς κωλῡ́σῃ
Dual κωλῡ́σητον κωλῡ́σητον
Plural κωλῡ́σωμεν κωλῡ́σητε κωλῡ́σωσιν*
OptativeSingular κωλῡ́σαιμι κωλῡ́σαις κωλῡ́σαι
Dual κωλῡ́σαιτον κωλῡσαίτην
Plural κωλῡ́σαιμεν κωλῡ́σαιτε κωλῡ́σαιεν
ImperativeSingular κώλῡσον κωλῡσάτω
Dual κωλῡ́σατον κωλῡσάτων
Plural κωλῡ́σατε κωλῡσάντων
Infinitive κωλῡ́σαι
Participle MasculineFeminineNeuter
κωλῡσᾱς κωλῡσαντος κωλῡσᾱσα κωλῡσᾱσης κωλῡσαν κωλῡσαντος
Middle
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular ἐκωλῡσάμην ἐκωλῡ́σω ἐκωλῡ́σατο
Dual ἐκωλῡ́σασθον ἐκωλῡσάσθην
Plural ἐκωλῡσάμεθα ἐκωλῡ́σασθε ἐκωλῡ́σαντο
SubjunctiveSingular κωλῡ́σωμαι κωλῡ́σῃ κωλῡ́σηται
Dual κωλῡ́σησθον κωλῡ́σησθον
Plural κωλῡσώμεθα κωλῡ́σησθε κωλῡ́σωνται
OptativeSingular κωλῡσαίμην κωλῡ́σαιο κωλῡ́σαιτο
Dual κωλῡ́σαισθον κωλῡσαίσθην
Plural κωλῡσαίμεθα κωλῡ́σαισθε κωλῡ́σαιντο
ImperativeSingular κώλῡσαι κωλῡσάσθω
Dual κωλῡ́σασθον κωλῡσάσθων
Plural κωλῡ́σασθε κωλῡσάσθων
Infinitive κωλῡ́σεσθαι
Participle MasculineFeminineNeuter
κωλῡσαμενος κωλῡσαμενου κωλῡσαμενη κωλῡσαμενης κωλῡσαμενον κωλῡσαμενου
Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular ἐκωλύθην ἐκωλύθης ἐκωλύθη
Dual ἐκωλύθητον ἐκωλυθήτην
Plural ἐκωλύθημεν ἐκωλύθητε ἐκωλύθησαν
SubjunctiveSingular κωλύθω κωλύθῃς κωλύθῃ
Dual κωλύθητον κωλύθητον
Plural κωλύθωμεν κωλύθητε κωλύθωσιν*
OptativeSingular κωλυθείην κωλυθείης κωλυθείη
Dual κωλυθείητον κωλυθειήτην
Plural κωλυθείημεν κωλυθείητε κωλυθείησαν
ImperativeSingular κωλύθητι κωλυθήτω
Dual κωλύθητον κωλυθήτων
Plural κωλύθητε κωλυθέντων
Infinitive κωλυθῆναι
Participle MasculineFeminineNeuter
κωλυθεις κωλυθεντος κωλυθεισα κωλυθεισης κωλυθεν κωλυθεντος

Perfect tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular κεκώλῡκα κεκώλῡκας κεκώλῡκεν*
Dual κεκωλῡ́κατον κεκωλῡ́κατον
Plural κεκωλῡ́καμεν κεκωλῡ́κατε κεκωλῡ́κᾱσιν*
SubjunctiveSingular κεκωλῡ́κω κεκωλῡ́κῃς κεκωλῡ́κῃ
Dual κεκωλῡ́κητον κεκωλῡ́κητον
Plural κεκωλῡ́κωμεν κεκωλῡ́κητε κεκωλῡ́κωσιν*
OptativeSingular κεκωλῡ́κοιμι κεκωλῡ́κοις κεκωλῡ́κοι
Dual κεκωλῡ́κοιτον κεκωλῡκοίτην
Plural κεκωλῡ́κοιμεν κεκωλῡ́κοιτε κεκωλῡ́κοιεν
ImperativeSingular κεκώλῡκε κεκωλῡκέτω
Dual κεκωλῡ́κετον κεκωλῡκέτων
Plural κεκωλῡ́κετε κεκωλῡκόντων
Infinitive κεκωλῡκέναι
Participle MasculineFeminineNeuter
κεκωλῡκως κεκωλῡκοντος κεκωλῡκυῑα κεκωλῡκυῑᾱς κεκωλῡκον κεκωλῡκοντος
Middle/Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular κεκώλῡμαι κεκώλῡσαι κεκώλῡται
Dual κεκώλῡσθον κεκώλῡσθον
Plural κεκωλῡ́μεθα κεκώλῡσθε κεκωλῡ́αται
ImperativeSingular κεκώλῡσο κεκωλῡ́σθω
Dual κεκώλῡσθον κεκωλῡ́σθων
Plural κεκώλῡσθε κεκωλῡ́σθων
Infinitive κεκώλῡσθαι
Participle MasculineFeminineNeuter
κεκωλῡμενος κεκωλῡμενου κεκωλῡμενη κεκωλῡμενης κεκωλῡμενον κεκωλῡμενου

The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.

Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.

Examples

  • † τά τε εἴδεα τῶν ἀνθρώπων εὔχροά τε καὶ ἀνθηρά ἐστι μᾶλλον ἢ ἄλλῃ ἢν μή τισ νοῦσοσ κωλύῃ. (Hippocrates, Hippocrates Collected Works I, , v.5)
  • Ἢν ὦν μὴ πάντα κωλύῃ, ἕξισ, ἡλικίη, ὡρ́η, ἀψυχίη τοῦ ἀνθρώπου, τάμνειν φλέβα· κἢν πολλὰ κωλύῃ, εἷσ δέ τισ ἀριθμὸσ ἐπίκαιροσ ᾖ, ὁκοῖον γλῶσσα τρηχείη καὶ ξηρὴ καὶ μἕλαινα · ἥδε τοι γὰρ τὰ εἴσω πάντα σημαίνει· ξυντεκμ αίρεσθαι δὲ ἐπὶ πᾶσι τὴν δύναμιν, εἰ μὴ προαπηύδηκε ἐκ τῆσ νούσου πόνων τε καὶ διαίτησ. (Aretaeus, The Extant Works of Aretaeus, The Cappadocian., ARETAIOU KAPPADOKOU OCEWN NOUSWN QERAPEUTIKON, 124)
  • Ἢν ἐνστάσιεσ λίθων ἐώσι, ἤν τε φλεγμασίη, τάμνειν φλέβα τὴν ἐπ’ ἀγκῶνι, ἢν μὴ κωλύῃ τισ ἡλικίη· εὔροον δὲ καὶ πολλὸν ἔστω τὸ αἷμα. (Aretaeus, The Extant Works of Aretaeus, The Cappadocian., ARETAIOU KAPPADOKOU OCEWN NOUSWN QERAPEUTIKON, 274)
  • μὴ οὐ τοῦτό σε, ὦ παῖ Δημοκράτουσ, κωλύῃ, ἐπεὶ τό γε τοσόνδε, ὡσ ἐγᾦμαι, καὶ ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ σοι ἐπιτρέπουσιν καὶ οὐκ ἀναμένουσιν ἑώσ ἂν ἡλικίαν ἔχῃσ. (Plato, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, 92:3)

Synonyms

  1. to hinder

Related

Derived

Similar forms

Source: Ancient Greek entries from Wiktionary

Find this word at Wiktionary

SEARCH

MENU NAVIGATION