Ancient Greek-English Dictionary Language

καταλείπω

Non-contract Verb; 자동번역 Transliteration:

Principal Part: καταλείπω καταλείψω καταλέλοιπα

Structure: κατα (Prefix) + λείπ (Stem) + ω (Ending)

Etym.: fut. mid. in pass. sense

Sense

  1. to leave behind
  2. to leave as an inheritance
  3. (in middle voice) to leave in a certain state

Conjugation

Present tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular καταλείπω καταλείπεις καταλείπει
Dual καταλείπετον καταλείπετον
Plural καταλείπομεν καταλείπετε καταλείπουσιν*
SubjunctiveSingular καταλείπω καταλείπῃς καταλείπῃ
Dual καταλείπητον καταλείπητον
Plural καταλείπωμεν καταλείπητε καταλείπωσιν*
OptativeSingular καταλείποιμι καταλείποις καταλείποι
Dual καταλείποιτον καταλειποίτην
Plural καταλείποιμεν καταλείποιτε καταλείποιεν
ImperativeSingular καταλείπε καταλειπέτω
Dual καταλείπετον καταλειπέτων
Plural καταλείπετε καταλειπόντων, καταλειπέτωσαν
Infinitive καταλείπειν
Participle MasculineFeminineNeuter
καταλειπων καταλειποντος καταλειπουσα καταλειπουσης καταλειπον καταλειποντος
Middle/Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular καταλείπομαι καταλείπει, καταλείπῃ καταλείπεται
Dual καταλείπεσθον καταλείπεσθον
Plural καταλειπόμεθα καταλείπεσθε καταλείπονται
SubjunctiveSingular καταλείπωμαι καταλείπῃ καταλείπηται
Dual καταλείπησθον καταλείπησθον
Plural καταλειπώμεθα καταλείπησθε καταλείπωνται
OptativeSingular καταλειποίμην καταλείποιο καταλείποιτο
Dual καταλείποισθον καταλειποίσθην
Plural καταλειποίμεθα καταλείποισθε καταλείποιντο
ImperativeSingular καταλείπου καταλειπέσθω
Dual καταλείπεσθον καταλειπέσθων
Plural καταλείπεσθε καταλειπέσθων, καταλειπέσθωσαν
Infinitive καταλείπεσθαι
Participle MasculineFeminineNeuter
καταλειπομενος καταλειπομενου καταλειπομενη καταλειπομενης καταλειπομενον καταλειπομενου

Future tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular καταλείψω καταλείψεις καταλείψει
Dual καταλείψετον καταλείψετον
Plural καταλείψομεν καταλείψετε καταλείψουσιν*
OptativeSingular καταλείψοιμι καταλείψοις καταλείψοι
Dual καταλείψοιτον καταλειψοίτην
Plural καταλείψοιμεν καταλείψοιτε καταλείψοιεν
Infinitive καταλείψειν
Participle MasculineFeminineNeuter
καταλειψων καταλειψοντος καταλειψουσα καταλειψουσης καταλειψον καταλειψοντος
Middle
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular καταλείψομαι καταλείψει, καταλείψῃ καταλείψεται
Dual καταλείψεσθον καταλείψεσθον
Plural καταλειψόμεθα καταλείψεσθε καταλείψονται
OptativeSingular καταλειψοίμην καταλείψοιο καταλείψοιτο
Dual καταλείψοισθον καταλειψοίσθην
Plural καταλειψοίμεθα καταλείψοισθε καταλείψοιντο
Infinitive καταλείψεσθαι
Participle MasculineFeminineNeuter
καταλειψομενος καταλειψομενου καταλειψομενη καταλειψομενης καταλειψομενον καταλειψομενου

Imperfect tense

The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.

Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.

Examples

  • ῥῆσιν γοῦν οὕτω μακρὰν καὶ κατηγορίαν τοσαύτην ἐξενήνοχασ κατὰ τοῦ συγγράμματοσ, ὥστε μηδὲ ἐλπίδα μοι ἀπολογίασ ἔτι καταλείπεσθαι. (Lucian, Pro imaginibus, (no name) 15:2)
  • ἐπ]ειδὴ γὰρ ἦλ[θεν, ὦ ἄν]δρεσ δικα[σταί, Ἅρπα]λοσ εἰσ τὴν [Ἀττική]ν, καὶ οἱ πα[ρὰ Φιλοξέ]νου ἐξαι[τοῦντεσ αὐ]τὸν ἅμα [προσήχθησ]αν πρὸσ [τὸν δῆμον, τότε παρελθὼν Δημ]οσθένησ [διεξῆλθεν] μακρὸν [λόγον, φά]σκων οὔτε [τοῖσ παρ]ὰ Φιλοξέ[νου ἐλθο]ῦσι καλῶσ [ἔχειν τὸν] Ἅρπαλον [ἐκδοῦναι τ]ὴν πόλιν, [οὔτε δεῖν] αἰτίαν οὐ[δεμίαν τ]ῷ δήμῳ [δι’ ἐκεῖνο]ν παρ’ Ἀ[λεξάνδρο]υ καταλείπεσθαι, ἀσφαλέστατον δ’ εἶναι τ[ῇ πόλει] τά τε χρήματα [καὶ τὸν] ἄνδρα φυλάτ[τειν], καὶ ἀναφέρει[ν τὰ χρή]ματα ἅπα[ντα] εἰσ [τὴν] ἀκρόπολιν, ἃ ἦλθ[εν] ἔχων Ἅρπαλοσ εἰ[σ τὴν] Ἀττικήν, ἐν τῇ αὔρι[ον] ἡμέρᾳ· (Hyperides, Speeches, 3:14)
  • ὅσα δὲ μὴ σφόδρα περιείληφεν, ἑνὶ ὀνόματι προσαγορεύσασ, μείζω δὲ τούτων τισ ἠδίκηκεν, ἅπασι δ’ ὁμοίωσ ἔνοχόσ ἐστιν, ἀναγκαῖον τὴν ὑμετέραν κρίσιν καταλείπεσθαι παράδειγμα τοῖσ ἐπιγιγνομένοισ. (Lycurgus, Speeches, 13:4)
  • καὶ τῶν ἱερῶν τῶν ἐμπρησθέντων καὶ καταβληθέντων ὑπὸ τῶν βαρβάρων οὐδὲν ἀνοικοδομήσω παντάπασιν, ἀλλ’ ὑπόμνημα τοῖσ ἐπιγιγνομένοισ ἐάσω καταλείπεσθαι τῆσ τῶν βαρβάρων ἀσεβείασ. (Lycurgus, Speeches, 108:2)
  • οὐ δεῖ δὲ οὐδὲν σημαίνεσθαι τὸ ἦθοσ αὐτὸ καθ’ αὑτό, ἀλλ’ ἐν τοῖσ ἀκούουσι καταλείπεσθαι, ἵνα ἀνεπιβούλευτον εἶναι δοκῇ· (Aristides, Aelius, Ars Rhetorica, , 5:3)

Synonyms

  1. to leave behind

  2. to leave as an inheritance

Related

Derived

Similar forms

Source: Ancient Greek entries from Wiktionary

Find this word at Wiktionary

SEARCH

MENU NAVIGATION