χρήστης
First declension Noun; Masculine
자동번역
Transliteration:
Principal Part:
χρήστης
χρήστου
Structure:
χρηστ
(Stem)
+
ης
(Ending)
Etym.: gen. pl. xrh/stwn (not xrhstw=n, to distinguish it from the gen. pl. of xrhsto/s.)
Sense
- a creditor, usurer, dun
- a debtor
Declension
First declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- τούτου δὲ γενομένου προσῄεσάν μοι οἱ χρῆσται οἷσ ὠφείλετο παρὰ τῷ Μίδᾳ καὶ οἱ πληρωταὶ τῶν ἐράνων καὶ διελέγοντό μοι· (Hyperides, Speeches, 9:2)
- ἔτυχεν δὲ οὑτοσὶ ὀφείλων ἐπὶ τῇ νηὶ τῇ ἑαυτοῦ τετταράκοντα μνᾶσ, καὶ οἱ χρῆσται κατήπειγον αὐτὸν ἀπαιτοῦντεσ καὶ ἐνεβάτευον εἰσ τὴν ναῦν, εἰληφότεσ τῇ ὑπερημερίᾳ. (Demosthenes, Speeches 31-40, 8:2)
- Τοῦ δ’ αὐτοῦ χρόνου κατὰ τὸ ἄστυ οἱ χρῆσται πρὸσ ἀλλήλουσ ἐστασίασαν, οἱ μὲν πράττοντεσ τὰ χρέα σὺν τόκοισ, νόμου τινὸσ παλαιοῦ διαγορεύοντοσ μὴ δανείζειν ἐπὶ τόκοισ ἢ ζημίαν τὸν οὕτω δανείσαντα προσοφλεῖν. (Appian, The Civil Wars, book 1, chapter 6 11:1)
- χρησταί, καί τινα κοινὴν μανίαν ταύτην ‐’· (Lucian, Abdicatus, (no name) 31:7)
- κυανόχρωσ δ’ ἀμίασ ἐπὶ τοῖσ μέγασ, ὅσ τε θαλάσσησ πάσησ βένθεα οἶδε, Ποσειδάωνοσ ὑποδμώσ, καρῖδὲσ θ’, αἳ Ζηνὸσ Ὀλυμπίου εἰσὶν ἀοιδή,1 αἳ δὴ γήραι κυφαὶ ἔσαν, χρησταὶ δὲ πάσασθαι. (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 4, book 4, chapter 12 11:4)
- ὅθεν οὐ δεῖ παντάπασιν ἐκταπεινοῦν οὐδὲ καταβάλλειν τὴν φύσιν, ὡσ μηδὲν ἰσχυρὸν μηδὲ μόνιμον μηδ’ ὑπὲρ τὴν τύχην ἔχουσαν, ἀλλὰ τοὐναντίον εἰδότασ ὅτι μικρόν ἐστι μέροσ τοῦ ἀνθρώπου τὸ σαθρὸν καὶ ἐπίκηρον, ᾧ δέχεται τὴν τύχην, τῆσ δὲ βελτίονοσ μερίδοσ αὐτοὶ κρατοῦμεν, ἐν ᾗ τὰ μέγιστα τῶν ἀγαθῶν ἱδρυθέντα, δόξαι τε χρησταὶ καὶ μαθήματα καὶ λόγοι τελευτῶντεσ εἰσ ἀρετήν, ἀναφαίρετον ἔχουσι τὴν οὐσίαν καὶ ἀδιάφθορον, ἀνεκπλήκτουσ πρὸσ τὸ μέλλον εἶναι καὶ θαρραλέουσ, πρὸσ τὴν τύχην λέγοντασ, ἃ Σωκράτησ δοκῶν πρὸσ τοὺσ κατηγόρουσ λέγειν πρὸσ τοὺσ δικαστὰσ ἔλεγεν, ὡσ ἀποκτεῖναι μὲν Ἄνυτοσ καὶ Μέλητοσ δύνανται, βλάψαι δ’ οὐ δύνανται. (Plutarch, De tranquilitate animi, section 17 2:1)
- ἀλλὰ τοὐναντίον εἰδότασ, ὅτι μικρόν ἐστι μέροσ τοῦ ἀνθρώπου τὸ σαθρὸν καὶ τὸ ἐπίκηρον, ὃ δέχεται τὴν τύχην, τῆσ δὲ βελτίονοσ μερίδοσ αὐτοὶ κρατοῦμεν, ἐν ᾗ τὰ μέγιστα τῶν ἀγαθῶν ἱδρυθέντα, δόξαι τε χρησταὶ καὶ μαθήματα καὶ λόγοι τελευτῶντεσ εἰσ ἀρετήν, ἀναφαίρετον ἔχουσι τὴν οὐσίαν καὶ ἀδιάφθορον, ἀηττήτουσ πρὸσ τὸ μέλλον εἶναι καὶ θαρραλέουσ, πρὸσ τὴν τύχην λέγοντασ, ἃ Σωκράτησ δοκῶν πρὸσ τοὺσ κατηγόρουσ λέγειν πρὸσ τοὺσ δικαστὰσ ἔλεγεν, ὡσ ἀποκτεῖναι μὲν Ἄνυτοσ καὶ Μέλητοσ δύνανται, βλάψαι δ’ οὐ δύνανται. (Plutarch, De tranquilitate animi, section 17 8:1)