Aristotle, Eudemian Ethics, Book 2 21:

τό τε γὰρ εὖ πράττειν καὶ τὸ εὖ ζῆν τὸ αὐτὸ τῷ εὐδαιμονεῖν, ὧν ἕκαστον χρῆσίς ἐστι καὶ ἐνέργεια, καὶ ἡ ζωὴ καὶ ἡ πρᾶξις καὶ γὰρ ἡ πρακτικὴ χρηστικὴ ἐστίν:? ὁ μὲν γὰρ χαλκεὺς ποιεῖ χαλινόν, χρῆται δ ὁ ἱππικός καὶ τὸ μήτε μίαν ἡμέραν εἶναι εὐδαίμονα μήτε παῖδα μήθ ἡλικίαν πᾶσαν διὸ καὶ τὸ Σόλωνος ἔχει καλῶς, τὸ μὴ ζῶντ εὐδαιμονίζειν, ἀλλ ὅταν λάβῃ τέλος:?